Over schrale oogst en nauwkeuriger leven

In de zomerperiodes heb ik de tijd om stil te staan en mijn leven weer eens onder de loep te nemen. Dat heb ik sterker dan rond de jaarwisseling.
De activiteiten rond school en werk vallen weg en dit keer liet ik het sociale leven ook meer varen. Ik dacht veel na over waar ik ècht, maar dan ook ècht ècht het liefst mijn aandacht aan wil geven. En dat terwijl ik dacht dat ik dat al deed. Dat ik al op de goede weg was. Maar ik had het gevoel dat ik toch niet genoeg aandacht had besteedt aan waar ik mee verder wil. Dat na heel veel inzet de oogst te mager was.

De echtgenoot en ik hadden lange gesprekken en dan kom je er achter dat je allebei – elk op onze eigen manier – het gevoel hebben dat we wat gemist hebben de laatste jaren. Dat we onze behoeftes hebben moeten parkeren omdat het gezin en werk zoveel aandacht vragen. Dat je binnen de beschikbare ruimte op zoek gaat naar tijd voor jezelf, wat weer ten koste gaat van de tijd van de ander of van tijd samen. Het gevoel bekroop me dat ik het nog niet helemaal goed aangepakt had, nog niet helemaal zuiver had waar ik mijn aandacht aan had besteed en of dat wel het gewenste had opgeleverd. Ondanks dat ik hierin al heel veel stappen had gezet. 

Toen we terug kwamen van vakantie en ik naar de tuin [klik op de link om te zien hoe het er eerst uitzag] keek die er zo rommelig bij lag, werd ik er treurig van. Een boodschap van de natuur. Ik zag het weggevroten en verrotte loof van de aardappelen, de platgevallen aardpeer, de miezerige zonnebloemen (ook onder aanval van slakken) omdat ik ze te laat had gezaaid en opgepot, keek naar het onkruid, de verwilderde borders, de ingedroogde vruchten van de Japanse wijnbes – die we dit jaar niet hebben kunnen plukken omdat we met vakantie waren. Het was een hele schrale oogst. Er was niets wat goed tot wasdom was gekomen. Toen vroeg ik me opeens af of ik me wel nauwkeurig genoeg bezig had gehouden met wat voor mij het belangrijkst is. Allemaal leuk hoor, al die activiteiten van mij, en ik vind ze stuk voor stuk prachtig om te doen, maar vind ik dat allemaal op dit moment in mijn leven het allerbelangrijkst?

Zodoende besloot ik om nog nauwkeuriger te kijken naar waar ik mijn aandacht aan geef. Dan pas gaat het groeien en komt het tot volle wasdom, niet bij versnipperde aandacht. Meer tijd voor mijzelf, vaker zonder de kinderen, meer tijd met de echtgenoot. De inzet voor school reduceren, net als de werkactiviteiten buiten mijn vaste uren. Meer naar buiten treden met mijn schrijfwerk, onderzoeken hoe ik meditatie, persoonlijke en spirituele groei kan delen.

Zo vind ik steeds meer in het minderen. 

Warme groet, 

Anita