Het is alweer heel lang geleden dat ik een boekverslag plaatste. In de beginjaren van het bloggen deed ik dat vaker. In 2015 heb ik bijvoorbeeld meerdere boeken besproken in een rubriek #leesvrouwen2015. Later werd ik gevraagd om voor het boekenblog Ogma te schrijven en daardoor werd dat de plek om over boeken te schrijven. Maar momenteel hebben we bij Ogma tijdelijk geen website meer, alleen nog de facebookpagina en facebook houdt niet zo van lange leesboekverslagen, die wil liever kort en bondig. Daarom leek het me leuk om weer vaker hier een leesverslag te plaatsen.
Het boek De verdwenen meisjes van Willowbrook kreeg ik van de uitgever. Er komt ook een leesverslag in het MeerlingenMagazine, maar dat duurt nog even voordat die weer uitkomt, en anders is het alweer snel oud nieuws.
De verdwenen meisjes van Willowbrook is niet voor mensen die gevoelig zijn voor kinderleed. Ik had dit boek niet kunnen lezen toen mijn dochters nog klein waren.
Auteur Ellen Marie Wiseman schrijft romans met fictieve personages, en plaatst ze rondom historische feiten. Feit: In 1972 maakte journalist Geraldo Rivera een documentaire over Willowbrook State School en kwamen ernstige misstanden aan het licht die leidden toch grote verontwaardiging in de staat New York. Het Willowbrook State School was van 1947 tot 1987 een instituut voor verstandelijk gehandicapte kinderen. Het boek gebruikt ouderwetse termen: idioot, zwakzinnig, achterlijk; allemaal woorden die werden gebruikt in de tijd dat dit verhaal zich afspeelt. Het heette School, maar dat was het helemaal niet. In de praktijk was het een plaats waar kinderen opgesloten werden en bezoek van ouders werd geweerd. Kinderen sliepen op grote slaapzalen, er was te weinig geld of personeel om ze te verzorgen of om orde te houden. Overdag werden de kinderen naar een recreatiezaal gebracht waar ze zonder activiteiten de dag door moesten brengen. Patiënten liepen rond in een natte luier, in dunne oude kleding, of helemaal naakt. Enkele bestuursleden vroegen de overheid regelmatig om financiële steun, maar dat kwam nooit. Personeel was bang om iets te zeggen of deden zelf mee aan misbruik. Zelfs na de documentaire van Geraldo Rivera duurde het uiteindelijk jaren voordat er verbetering kwam en de bewoners elders ondergebracht werden. In 1987 werd het instituut gesloten.
.png)
.png)
