Moeder natuur

Niet alles wat Moeder Natuur je meegeeft is goed voor je. 

Vandaag wordt mijn moedervlek weggehaald. 

Vaarwel birth mark...

5

De grappige dingen die kinderen zeggen # 4

Ellie, ruim 5 jaar, net een week naar groep 3 (Gemma trouwens ook, mocht je het je afvragen):

Ik kan in het Nederlands al tot 100 tellen!

-Echt waar?

100 !

3

Milieuvriendelijk barbecuen en een alternatief voor het slaatje

Het barbecue seizoen loopt op z'n eind. Het zomerse weer is voorbij, het is 's avonds kouder en het wordt eerder donker. Vergeet ook de regen niet.
Maar dat wisten wij allemaal niet toen we acht weken geleden een datum prikten voor een barbecuefeest afgelopen weekend. Vrijdag hadden we negentien volwassen en 6 kinderen te gast. Een full house dus. Of beter gezegd: een full garden.

Aan het begin van de zomer hadden we ook een barbecuefeest georganiseerd voor een groot gezelschap -12 volwassen en 9 kinderen - (Je zou denken dat wij dit regelmatig doen, maar dat is schijn), dus we hadden een blauwdruk van de vorige keer.
Toch wilde ik een paar aanpassingen doen.
Kijk, de doe-het-zelver in mij wil het liefst lokaal en biologisch vlees, zelfgemaakte en vrij van e-nummers salades, snacks en huisgebakken stokbrood. Helaas ontbrak mij de tijd, hoe goed ik er ook in ben om veel activiteiten in een kort tijdsbestek te proppen. Soms moet je de praktijk vóór je principes laten gaan.
We bestelden een compleet barbecuepakket; vlees, salades, stokbrood, saus en niet te vergeten de barbecue. Bij dit - overigens uitstekende ! - pakket werden ook plastic borden en plastic bestek meegeleverd. Toen ik bij het eerste barbecuefeestje met zo'n wiebelig bordje in de weer was, dacht ik: 'dit moet toch anders kunnen'. Waarom niet echte borden gebruiken en echt bestek? Zoveel afwas kan dat toch niet opleveren? En het scheelt afval.
En zo haalde ik voor de barbecue van afgelopen vrijdag al mijn borden en bestek uit de kast, leende van mijn moeder een stapel extra borden en zodoende at iedereen van een echt bord.

Ik ging verder met het voor mezelf opsommen van spullen die vaak als wegwerp worden gebruikt, maar waar je heel goed de herbruikbare variant voor kunt gebruiken.
Ik bedacht de volgende manieren om milieuvriendelijk te barbecuen. Ik ben benieuwd of jullie aanvullingen hebben:

• stoffen servetten
• afwasbare glazen, bekers, borden, bestek
• herbruikbare/afwasbare rietjes
• stoffen tafelkleden of tafelzeil, geen wegwerp tafelpapier
• vlees van de lokale boerderij of (biologische)slager
• voor de echt fanatiekelingen of degene met sterke principes:  geen gas- of elektrische of kolenbarbecue, maar een houtvuur in een zelfgemetselde barbecue van gerecyclede stenen.  

Alternatief voor het slaatje
Wanneer we als gezin barbecuen dan is het standaard vlees - stokbrood - slaatje - tomaatje. Laatst ging ik kijken of er ook een biologische versie van het huzarenslaatje bestond. Ik kon het niet vinden en dat vond ik meteen verdacht. Bij de reguliere supermarkt bekeek ik eens de ingrediënten van zo'n slaatje en ik besloot ter plekke dat het de laatste keer was dat we zo'n slaatje zouden kopen (en eten).

Hieronder het recept voor een heerlijke alternatief: Makreelsalade
(het past in een paleo dieet)

In de schaal nodigt het niet erg uit, maar eenmaal een hap gehad, kun je niet meer stoppen!

1 (blikje) gestoomde makreel

1 fijngesnipperde (rode) ui

1 eetlepel kappertjes

1 appel in blokjes gesneden

1 halve komkommer in blokjes gesneden

1 rijpe avocado

3 eetlepels balsamico azijn

peper

Hussel alle ingrediënten door elkaar en je salade is klaar!

Een fijne end of summer gewenst. 

3

Zakgeld voor kleuters

Trok je ook je wenkbrauwen op toen je bovenstaande titel las? Rolde je met je ogen? Dacht je 'moet dat nou?'

Als dat zo is, dan ben je niet de enige. Ik dacht hetzelfde toen ik een informerend mailtje van mijn bank voorbij zag komen, want het advies van banken nemen we sinds de crisis niet meer serieus, nietwaar?
Maar, zoals dat gaat, het had me toch aan het denken gezet - want financiële opvoeding vind ik Best Belangrijk - en zo gebeurde het dat zakgeld voor kleuters ook in dit huishouden werd ingevoerd. Elke zaterdag krijgen Gemma en Ellie twee euro (achteraf gezien aan de hoge kant, maar dat terzijde).

Geen bedenkingen meer
Inmiddels vind ik het ideaal! Ik ben al mijn bedenkingen kwijt. Het is niet alleen leerzaam voor de kinderen; ze leren de verschillende muntsoorten (veel muntjes is niet méér geld dan één euromuntstuk :-)), ze leren getallen, wisselgeld, wat de waarde van iets is, wat sparen is, wat uitstellen is, wat blut zijn is.
Daarnaast is het ook leerzaam voor mezelf.
Wat een verademing is het om in winkels/ijskramen/kermis/vrijmarkten/rommelmarkten het gebedel te doen verstommen door te zeggen dat ze het van hun zakgeld moeten kopen. Zo hoef ik niet aldoor nee te zeggen, wat ik eerlijk gezegd best wel eens moeilijk vind, want ze vragen héél veel waar ik nee op moet zeggen.
Ook bij winkels met veel verleidingen - zoals de Actionio -, waarbij ík het soms al moeilijk vind om nee tegen mezelf te zeggen, werkt het zakgeld als een rem.
Zij kiezen iets uit wat ze kunnen betalen, ik ga niet overstag om iets duurders te kopen en ze accepteren het zonder morren wanneer iets boven hun budget is of wanneer ze hun beurs vergeten zijn.

het geld laten slingeren is geen goed idee - mama ruimt het op en geeft het de volgende week gewoon opnieuw ;-)

Terugdringen van het aantal krijg-momenten
Er zijn heel veel krijg-momenten in het leven van kinderen. Bij de bakker, de supermarkt, restaurant, zelfs gratis spullen bij de kringloop of op de vrijmarkt. Krijg-momenten van opa en oma, ooms en tantes, neefjes en nichtjes, Sinterklaas, Kerstman en wij als ouders willen ze ook wel eens wat geven. Al dat krijgen leidt tot heel veel spullen.

Aan het krijgen van spullen zitten veel meer aspecten dan alleen het materiële bezit. Ik vind het belangrijk dat ze dankbaar blijven voor wat ze krijgen, ongeacht of het een prul is of een waardevol cadeau en ondanks dat sommige krijg-momenten commercieel ingegeven zijn.
Ik vind het belangrijk dat ze de emotionele waarde herkennen van spullen die al langer in de familie zijn en waar liefdevol en zorgzaam door hun voorgangers mee is gespeeld. Ik vind het belangrijk dat ze zuinig omspringen met hun spullen, ook al hebben ze meer van hetzelfde (dit onderdeel is de grootste uitdaging).
Kinderen ontwikkelen zich zó snel, vooral als ze klein zijn. Daardoor volgen de verschillende soorten speelgoed elkaar snel op. Ze moeten kunnen spelen met iets wat bij hun leeftijd past en hen uitdaagt om nieuwe vaardigheden aan te spreken. Ze moeten niet blijven hangen in speelgoed dat ze ontgroeid zijn. Alleen maakt dat de toestroom van spullen wel groot.
Af en toe rijst bij mij de vraag of ze niet teveel hebben. Na verloop van tijd verwordt al dat speelgoed tot een ongesorteerde brij, zonder samenhang en het is onuitnodigend. Ik probeerde bij mezelf te onderzoeken wàt ik er het vervelendste aan vond. De hoeveelheid? Te vaak overstag gegaan om een aardigheidje te geven? Het feit dat door al die gratis (winkel)dingen die ze krijgen toegestopt er voor mij geen geef-moment overblijft? Dat ìk het gros van de spullen moet opruimen?
Uiteindelijk vind ik het meest vervelende dat het niet meer overzichtelijk is. Niets is compleet, alles ligt door elkaar. Knuffels die in barbiekleertjes zijn gepropt, Paasornamenten die nu onderdeel uitmaken van de inrichting van het playmobilhuis, kralen en pinda's in de potten en pannen. Compleet anders dan hoe ik als kind speelde in ieder geval.

Schone lei
De school begint weer en dan is het fijn om met een schone lei te beginnen. Ik ging aan het opruimen op zolder. Eerst mijn geëxplodeerde naaihoek. Al gauw sloot Gemma zich bij mij aan en zij stelde voor om ook de speelhoek(en) op te ruimen en op de voorzolder de washoek ('dan doen we daar even de stofzuiger door..').
Ik verwonderde me weer eens over mijn meisje. Hoe mijn eigen kind mij kan stimuleren (door haar ging ik het kastje-per-dag project doen; kijk voor de logjes onder het label hiernaast) en hoe het zelf aangeeft dat het tijd is voor orde in de chaos. Ze was bereid spullen weg te gooien en ze overzag wat er moest gebeuren.
Net zoals ze bepaald speelgoed ontgroeien, groeien ze blijkbaar ook in een fase waarin ze leren afscheid te nemen van spullen. Een nieuwe fase in de ontwikkeling. Van bijtring naar blokkendozen. Van driewieler naar loopfiets, van little people naar barbie, van teletubbies naar Mega Mindy. Speelgoed moet bij hun leeftijd blijven passen en dat geven ze heel goed zelf aan. Net zoals ze zelf aangeven wanneer het opgeruimd of weggegooid kan worden.

Onbedoeld heeft dit stukje een andere wending gekregen. Toch heeft het met elkaar te maken, want met de invoering van zakgeld kan ik het aantal krijg-moment terugdringen en heb ik het mezelf als ouder weer iets makkelijker gemaakt en blijf ik tòch trouw aan mijn opvattingen.

14

Een tasje voor het milieu

Vandaag was ik weer in die winkel waar ze geen tasjes meer geven. Misschien ken je 'm wel: die drogist slash reform keten met een boom in hun logo. Ik haal er mijn shampoo; een variant zonder SLS.

Dat ze niet standaard een tasje geven is een uitgangspunt waar ik het wel mee eens ben, maar toch stoor ik me aan het beleid van deze winkel.
Ze geven geen tasje, maar ik mag er wel een kopen. Een papieren tas, van gerecycled papier met een officieel keurmerk. Er zijn verschillende formaten, de grootste voor 50 cent of twee kleinere formaten voor elk 10 ct. Van de opbrengst van deze tasjes plant deze winkel in samenwerking met Natuurmonumenten nieuwe bomen. In 2013 hebben ze 635 bomen aangeplant.
Da's mooi hè, zou je zeggen. Toch blijf ik met een gevoel zitten dat het gewoon niet klopt!
Als ik een tasje koop ben ik volgens hen heel milieubewust bezig, want daarvoor worden nieuwe bomen aangeplant.
Maar ik koop nooit een tasje (geen plastic tasje, maar ook geen papieren tasje) dat vind ik in de eerste plaats zonde van het geld en in de tweede plaats zonde van de grondstoffen. Meestal neem ik een tas mee, of ik prop het in mijn handtas. Desnoods draag ik mijn aankopen wel los in de hand.
Daarmee bespaar ik de kap van heel veel bomen en de productie van plastic tasjes. Al die keren dat ik hun tasje heb geweigerd in de tijd dat zij ze nog grif weggaven hebben ze die besparing ook niet aangewend voor het milieu!
Door het kopen van hun tasjes financier ik hun milieubeleid, maar mijn mening is dat dat een bedrijfsmaatschappelijke keuze is, die je ongeacht de medewerking van je klanten kunt uitvoeren. Ik juich het toe dat zij bomen aanplanten, maar was het niet veel sympathieker geweest wanneer ze hadden gezegd: voor elke keer dat u een tasje weigert gaat er 1 cent (of een ander bedrag - ze hoeven tenslotte ook geen plastic tasjes meer in te kopen) in de pot voor de aanplant van nieuwe bomen?
De huidige insteek lijkt meer een marketingtruc om klanten een goed gevoel te geven dat ze goed bezig zijn en graag bij hen blijven kopen. Ik bedoel maar: al die jaren hebben ze er geen probleem mee gehad om plastic tasjes in te kopen en voor niets weg te geven, maar nu willen zij milieubewuster zijn en moet de klant daar aan meebetalen. Niks sympathieks aan.

Oké, dit is een wat zeurderig logje, maar hoe ik er ook tegenaan kijk, ik kan maar niet bedenken hoe ik méér milieubewust ben door een tas te kopen dan door er een te weigeren. Ik voorvoel dat mijn bezoekjes aan deze winkel steeds minder frequent zullen worden en dat ik op zoek ga naar een alternatief voor mijn shampoo.

10

Moestuin Maandag ~ boter met goudsbloemblaadjes

Donderdagavond bevonden Michel en ik ons voor één avond in een hele andere tijdszone, in een andere wereld. In een tijdszone die normaal gesproken besteed wordt aan het (eindeloos) aansporen van de kinderen om: te eten, aan tafel te blijven zitten, op te ruimen, tanden te poetsen, handen te wassen, vergeet vooral niet te plassen!, om vervolgens moe van de dag in een inspiratieloos vacuüm van stilzwijgen te belanden, waarbij de gesprekken niet veel verder komen dan
- hoe is het nu met je moeder? - ach ja, beetje hetzelfde hè.
- heb je je een beetje vermaakt op je werk? - mwoah.
- wanneer moesten we ook al weer op de kat van de buren passen? - euh....
- staat er nog geld op de rekening? - weet niet, moet je even kijken.
En dit allemaal in de omlijsting van de vertrouwde omgeving van het eigen huis, waar vanuit elke hoek je wel een kleinere of grotere klus aan zit te kijken, om tot slot op tijd naar bed te gaan.

Donderdagavond lieten wij het ritueel over aan zwager en fietsen Michel en ik naar de Piloersemaborg; een omgeving van historie en culinaire creaties. Een ongewoon idyllische omgeving waarin wij converseerden en dronken en aten nog wat meer dronken en hartzeer en hartvreugde bespraken en verder alles wat normaal onbesproken blijft. Op uren van de avond die normaal niet beleefd worden.

Hoe gek is het dat de dagen daarna weer zijn zoals ze altijd zijn, alsof dat moment in tijd en plaats niet bestaan heeft. Alsof we even in een andere tijdzone in een parallelle wereld zijn geweest. En hoe lastig is het om van dat buitengewone iets te integreren in het dagelijkse.

Uiteindelijk heb ik een idee van de kok geïntegreerd in een van onze maaltijden. (barbecue :-))
Eigenaar en kok van de Piloersemaborg, Dick Soek, haalt - zo mogelijk - alle producten uit de regio (het wad is voor hem een grote leverancier) of uit zijn eigen betoverende borgtuin.
Wij kregen brood met kruidenboter met goudsbloemblaadjes geserveerd. Ik wist meteen wat ik met de goudsbloemen - die tenslotte geroemd worden om hun geneeskrachtige werking - in mijn tuin ging doen.
Ik plukte een paar bloemen, een stuk of vier, en trok de blaadjes er uit. Eventuele beestjes, haartjes, stof wreef ik er met mijn vingers af. Daarna wreef ik het door wat roomboter (met een lepel, niet met mijn vingers). Ik gebruikte een schaaltje van een kant-en-klaar crème brulée om het in te doen. Ook maakte ik er nog zelf brood bij. Het was een idyllisch maaltje. :-)

roomboter met goudsbloemblaadjes
op de achtergrond nog een paar resterende bloemen (en een campanula). 

3

Seizoenstafel : zomer

Omdat ze zomer zo heerlijk lang duurt, heeft de seizoenstafel een nieuwe voorstelling gekregen. De vorige voorstelling vind je hier.
Terwijl ik de vensterbank leeggehaald had om het verder te vullen met meer kunstbloemen, zette manlief in de tussentijd de knutselwerkjes van de meiden er neer. Gisteren gemaakt bij opa en oma. Een meisje op een schommel in een schoenendoos. Het idee vond ik hier op pinterest.
Nou, dat stond eigenlijk heel leuk. En zo bleef het staan tot de kinderen vanmorgen beneden kwamen. Met veel poeha liet Ellie weten dat ze het er niet mee eens was en werd de voorstelling gehalveerd.
Daarom nu het volle spotlight op het werkje van Gemma.
De gipsen bij is gemaakt bij DoeZoo te Leens,  (d.w.z. de bij was al klaar, hij moest nog geverfd worden), waar we afgelopen woensdag waren. Een echte aanrader trouwens.

3