Op de kleintjes letten

Een van de meiden vroeg waarom er geen cocktail prikkers meer in huis waren. Nou, omdat ik overgestapt ben op herbruikbare cocktailprikkers (cadeautje van mijn collega voor het vermaken van haar gordijn). Maar voor kinderen hebben cocktailprikkers een heel ander nut dan er een olijfje aan te spiesen. Cocktailprikkers zijn namelijk om mee te knutselen!

Dus gingen we naar de supermarkt. Momenteel is het consuminderen ver te zoeken, maar de prijzen tussen cocktailprikkers verschilden nogal en kon ik opeens een paar cent besparen. Drie soorten cocktailprikkers, twee van Sorbo. Een aan de ene kant van het pad, de andere aan de andere kant.

Als eerste zag ik deze van Sorbo. 2 x 200 cocktailprikkers. Yeah, gevonden dacht ik. We draaiden ons om om met de buit naar de kassa te gaan en toen zag ik .....



deze....2 x 200 cocktailprikkers van Sorbo.
Wie het verschil weet - behalve de prijs - mag het zeggen.
Ik vond mezelf een hele scherpe consument, had maar zo 15 cent bespaard en toen zag ik....




dit, twee planken lager.....
1000 cocktailprikkers van Depa. Cocktailprikkers zijn cocktailprikkers, toch?

Blijven letten op de kleintjes kan dus interessant zijn, zelfs bij cocktailprikkers.



 Op de terugweg zagen we nog meer kleintjes....een eend met haar jongen. :-) Ik moest vlug een foto nemen, moedereend zwom nogal snel. Helaas geen tijd om in te zoomen.


Het verhaal is nog niet afgelopen....
thuis bleek ik opeens twee doosjes in de tas te hebben. Een van de meiden had blijkbaar ook een doosje in de winkelwagen gegooid. So much voor mijn oplettendheid....




Tot slot een foto van hoe de cocktailprikkers gebruikt zijn. Een deel van het prijsverschil is inmiddels verklaard, want die van Depa hebben maar aan een kant een punt :-(   



7

Mijn nieuwe vriend de maan

Sinds ik de moon challenge heb gedaan valt de maan voor mij niet meer weg te denken.  Eerder hoorde 'dat ding' niet tot mijn belevingswereld. Maar dat is nu helemaal anders. Het is de maan-ik-de aarde en de aarde-ik-de maan. Opeens zijn wij een 3-eenheid en heb ik in de maan een nieuwe vriend gevonden.

De facebookgroep van de moonchallenge deelt erg veel leuke wetenswaardigheden en mooie plaatjes.
Vandaag - 22 april - is het weer volle maan: de maan van het ontwaken.

Maan van het Ontwaken 22 april 2016 staat voor WEDERGEBOORTE
De wedergeboorte van de natuur is de energie van deze maan, in deze periode zal je jezelf als opnieuw geboren voelen. Gebruik deze maan energie om de wensen en plannen die je hebt te gaan uitvoeren. Schrijf deze avond je plan voor aankomende periode en onderneem die stappen! Ontwaak en bewonder de cycli van de natuur. Vier deze maan buiten!
Meer info op Heks en Kruid. 





Ben je onrustig,
Zit je vol met nieuwe ideeën
Heb je tomeloze energie
Kun je de slaap niet vatten
Vallen er vele waterlanders

Heb je veel heldere dromen
Worden er dingen aangeraakt
Ga je zonder te willen de diepte in
Wordt er weer oud zeer opengemaakt?

Misschien ga je het steeds meer voelen
De werking van de volle maan?
De maan trekt aan ons allemaal
Zij zorgt niet alleen voor getijden

Zij laat onze levenskracht ontwaken
Nieuwe plannen krijgen een extra duwtje
Emoties uit het onderbewuste komen boven
Nieuwe energie komt vrij

Luister naar de raadgevingen
Je onderbewuste praat met je
Gevoed door de maanenergie
Droombeelden kunnen verhelderen

Plannen kunnen vorm krijgen
Oud kan opgeruimd worden
Neem je gevoel serieus
Laat de maan haar werk doen...
~* Bron van Wijsheid *~
16

De vijf kindconclusies

Al heel lang wilde ik een blogpost wijden aan het boek De vijf kindconclusies van Lisette Schuitemaker. Maar op een of andere manier leek er nooit het goeie moment voor te komen. Of was er wel het goeie moment, maar had ik geen tijd om het op te schrijven en dan was het moment al weer voorbij. Of het kwam te dichtbij.

Het boek De vijf kindconclusies las ik al weer een hele tijd geleden. In 2012 al weer. Het was op vakantie en terwijl wij wachtten op een terras bladerde ik door een tijdschrift. Mijn oog viel op een artikel over de vijf kindconclusies. Mijn aandacht bleef haken. Het was in een tijd waarin ik wilde ontrafelen wat mij gevormd heeft, welke vroege gebeurtenissen en voorvallen van invloed zijn geweest op mijn leven.

Ik wilde er over schrijven, maar wist niet zo goed welke invalshoek ik hier voor moest kiezen, zonder teveel van mezelf te laten zien. Dan zou ik mezelf te kwetsbaar voelen en onbedoeld misschien anderen kwetsen.

Wat me ook tegenhield om over het boek te schrijven was dat ik merkte dat het weten waar je kwetsuren liggen een ding is, maar er mee verder gaan een tweede. Er over schrijven terwijl ik er zelf nog middenin zat lukte me niet. Door wat ik gelezen had te integreren in mijn meditaties kreeg het voor mij meer betekenis. Toen had ik er pas echt wat aan.

Het boek was een heel goed hulpmiddel om inzicht in mijn vragen te krijgen. Vragen waarvan ik denk dat er meer mensen zijn die hierin geïnteresseerd zijn.

De vijf kindconclusies onderscheidt de volgende vijf conclusies:

1. Ik ben niet welkom, ik moet hier weg
2. Er is niet genoeg, ik ben niet genoeg
3. Jij je zin! Dan hou ik me wel koest
4. Ik mag nooit meer verliezen
5. Ik moet me gedragen

Zo’n conclusie die je als kind trekt kan heel subtiel zijn, maar het kan heel lang doorwerken. Dat is precies een van de onderwerpen die vaker naar voren komt bij het mediteren. Ontstane patronen kunnen heel lang bij ons blijven, maar er kan een moment komen waarop ze niet meer werken.
Die patronen hebben we soms al zo lang bij ons, dat het voelt als iets van onszelf. Vroeger was ik vooral boos over zo’n patroon, zonder te weten waar ik precies boos over was. Het meest werd ik dan boos op mezelf; waarom deed ik nou zo, waarom zei ik nou dit of dat. Was ik maar meer zus, was ik maar meer zo. Of ik trok het boetekleed aan, zocht de schuld bij mezelf, ik zou het wel verkeerd begrepen hebben, ik zou de volgende keer anders…dit of anders dat.

Nu, sinds ik mediteer, kan ik het steeds beter als patronen herkennen, als instincten, een reactie, een manier die ik mezelf heb aangeleerd omdat het ooit de enige uitweg was, of de enige oplossing, het enige dat werkte, het enige wat binnen mijn vermogen van toen lag.
Door er via mediteren naar te kijken, wordt het zachter en leer je om meer te handelen naar wat het best bij je eigen natuur past.

Dat kind-conclusies je tot ver in je volwassen leven achtervolgen ervaar ik nog steeds. Deze week nog. Dat werd de aanleiding om nu wel dit stuk te plaatsen. Nog steeds kan het me overvallen wanneer er een gevoelige snaar wordt geraakt. Het verschil is dat ik nu duidelijker kan merken dat het om een instinctieve reactie gaat, soms kan het zelfs letterlijk voelen alsof ik handel en reageer buiten mijzelf om. Dan wordt er bij mij iets geraakt wat een heel vat aan emoties openbreekt. Meestal gaat dat niet over hetgene wat op dat moment de aanleiding was, maar over iets ouds wat nog geheeld moet worden. Er komen ook nieuwe kwetsuren bij, maar toch geloof ik dat al die nieuwe kwetsuren hun grond vinden in de oude conclusies die je als kind trok. Ze zijn vaak gebaseerd op hetzelfde pijnpunt. En zo'n pijnpunt kun je nog heel lang voelen.

Kind-patronen krijg je terug via je partner en via je kinderen, is mijn visie. Zij werken als een spiegel in je eigen ontwikkeling. Ik zeg wel eens dat je de partner kiest die in jou iets wakker roept, iets in jou aanspreekt, wat geheeld moet worden. Net zoals ik denk dat ik er als ouder niet ben om mijn kinderen op te voeden, maar dat zij er zijn om mij op te voeden. Zij brengen mij ‘groot’. Zij dagen mij uit om het beste uit mezelf te halen. Om mezelf uit mezelf te halen en daarmee mijn kinderen de best mogelijke start in de wereld te geven. En nu maar hopen dat mijn kinderen daar niet de verkeerde conclusies uit trekken.


Als je meer wilt weten over De vijf kindconclusies van Lisette Schuitemaker, klik dan hier.
Het boek is ook te bestellen bij bol (affiliate link)
Je kunt hier het gratis pdf artikel lezen over De vijf kindconclusies.





8

Voorlezen uit eigen werk.

De afgelopen dagen waren weer goed gevuld. Een ziek kind, BHV herhaal cursus, voorjaarsgepoets, een jarige echtgenoot, afzwemmen voor C. Dat alles en nog veel meer kwam er voorbij in de afgelopen dagen. Zo mochten ouders een kijkje in de klas nemen. De ouders die er waren mochten zichzelf voorstellen aan de klas en ik vertelde o.a. dat ik van katten hield. Waarop Gemma de juf toevertrouwde dat haar mama een kattenverhaaltje had geschreven. De juf zag kansen en vroeg of ik er uit voor wilde lezen in de klas. Daar kon ik toch onmogelijk nee op zeggen!?
Dus werkte ik tussen de bedrijven door aan het polijsten van mijn verhaal (want dat verhaal was nog niet verder dan een ruwe versie), waar uiteindelijk nog behoorlijk wat tijd in ging zitten. Vandaag mag ik het voorlezen. Het wordt mijn eerste optreden met publiek en ik ben al zenuwachtig!

update: het ging heel voorspoedig. Ter plekke had ik geen zenuwen meer. Kinderen zijn een dankbaar publiek, maar natuurlijk ook meteen enorm kritisch. Maar het publiek van vandaag was aandachtig en  de kinderen hadden hele lieve complimenten. Katten spreken wel tot de verbeelding, hoor!
Alleen....nu zijn ze nieuwsgierig naar de afloop. Juf vroeg al of ik misschien nog een keer terug wil komen....

Voor wie nieuwsgierig is hier een stukje van het verhaal:

Ga er maar eens even goed voor zitten...


Dit is Katwijk

‘Heb je al gehoord dat er een nieuwe is komen wonen?’
‘Waar?’
‘Aan de Eikenlaan.’
‘In dat grote huis dat zolang te koop stond?’
‘Ja,’ zei Olaf.
‘Wat voor kat is het?’ vroeg Boris.
‘Een raskat, heb ik gehoord.’

Olaf zat op de stoep voor zijn huis. Hij had zijn rondje na het avondeten gedaan en gewoontegetrouw nam hij nog even de dag door met de andere katten uit de buurt.
Die deden ook allemaal hun rondje door de wijk. En als ze klaar waren verzamelden ze zich bij het huis van Olaf.

Het was een mooie avond in mei. Er bloeiden nog een paar late narcissen. De lucht was zacht. Het avondzonnetje scheen op Olafs lapjesvacht. Het bruin blonk als goud, het zwart stak er goed bij af en het wit had hij mooi schoongelikt.

Als eerste kwam Indy aangelopen. Die was altijd het snelste klaar. Indy was een zachtmoedige grijze kater. Zijn moeder was een rasechte brits korthaar en dat zag je terug in zijn mooie grijze vacht en in zijn karakter. Vrij snel daarop volgde Tex. Tex was een jonge huis tuin en keukenkat. Heel aaibaar, maar weinig rust in zijn gat. Hij kwam meestal wel vier keer aanlopen, ging rollen op het trottoir en sprong vervolgens weer op omdat hij ergens een vlinder zag fladderen, of een hommel hoorde zoemen. De meesten werden tureluurs van hem. De enige die geduld voor ‘m had was Indy, maar die had in het algemeen nogal veel geduld.

Dan had je Ollie. Dat was de oproerkraaier. Die was nooit te beroerd om even zijn poot uit te slaan of op jouw plek te gaan zitten wanneer jij even was opgestaan. Dan lachte Ollie in zijn vuistje…eh pootje. Dat had je soms met asielkatten, die waren gewend om niemand te vertrouwen.

Dan had je Boris, wat best een rare naam was voor een meisje. Maar ja, baasjes hielden er soms rare ideeën op na. Zij dachten dat Boris een jongen was toen ze haar ophaalden bij dat gezin. Sommige baasjes geloven ook alles wat tegen hen gezegd wordt! Je kunt toch zo zien dat Boris een meisje is, met haar glanzende donkere vacht, haar zachte ogen en haar pluizige staart. Boris is een beetje schuw. Soms komt ze niet opdagen, of ze blijft op een afstandje op de kliko van de buren zitten.

Tim is een geval apart. Ooit is hij door een auto aangereden en heeft daarbij zijn rug geblesseerd en zijn staart gebroken. Gelukkig weten zijn baasjes dat ze hem niet over zijn rug moeten aaien, want die is nog altijd gevoelig. Verder lijkt hij zijn streken in het geheel niet verloren te zijn. De verhálen die hij soms vertelt!

Tot slot hebben we Lizzy. Lizzy is rank, Lizzy is slank, ze heeft pit en ze gaat voor je door het vuur. Sommige zijn bang voor haar, dat weet Olaf zeker. Maar Olaf niet! Nee, hij is dol op haar. Hij vraagt zich af of Lizzy hem ook leuk vindt. Zou ze een gewone huis tuin en keukenkat, met een klein beetje overgewicht en een raar oor omdat ie een keer te dicht op het gasfornuis snuffelde, wel zien staan? Hij weet het niet, maar hij hoopt van wel.

‘Hebben ze ook een hond?’ vraagt Ollie.
‘Volgens mij niet, daar zei Jules niks over,’ antwoordde Olaf.
Jules was de oudste kat van de wijk. Hij woonde bij de koster naast de kerk en wist alles wat er in de wijk gaande was. Van hem hoorde Olaf de laatste nieuwtjes.

‘Ik hoop niet dat ze een hond hebben,’ herhaalde Ollie. ‘Er komen steeds meer honden in de wijk. Wij katten raken in de minderheid! Bijna niemand neemt nog een kat. Ze willen allemaal een hond. Mijn baasjes hoorde ik ook al zeggen dat ze geen nieuwe kat weer willen als ik er niet meer ben. Dat ze dan misschien wel een hond willen. Werkelijk! Hoe verzinnen ze het! Want die kun je – en nu citeer ik even – ‘zo gemakkelijk overal mee naartoe nemen’. Nou, laat ik ze uit de droom helpen. Honden zijn onhandig, ze hebben een kort geheugen, je moet ze de regels steeds blijven herhalen, want ze leren het nooit en je moèt ze wel meenemen, want ze kunnen helemaal niet alleen zijn. Ons –wij katten – kun je gerust een tijdje alleen laten. Als iemand maar wat eten voor ons neerzet dan heb je geen kind meer aan ons!’

Iedereen had geduldig naar Ollie staan luisteren.
‘Ben je nu klaar met je preek?’ vroeg Lizzy.
‘Ollie heeft wel een beetje gelijk,’ zei Indy. ‘Er zijn steeds minder katten en steeds meer honden, terwijl onze wijk een echte kattenwijk was.’
‘Gelukkig is er die nieuwe die er is komen wonen,’ zei Tim.
‘Ik heb ook gehoord dat die nieuwe uit Engeland komt,’ zei Tex.
‘Echt waar?!’ De andere katten keken vragend naar Olaf.
‘Uit Londen zelfs!’ voegde Tex er nog aan toe.
‘Ik begin wel nieuwsgierig te worden naar die nieuwe,’ zei Lizzy.
‘Laten we een kijkje gaan nemen aan de Eikenlaan,’ stelde Olaf voor.
Dat wilden de katten wel. Iedereen begon opgewonden door elkaar te praten. Tex die had liggen rollen op het trottoir sprong overeind. Indy kwam in beweging. Lizzy stond als eerste vooraan. Zelfs Boris sprong van de kliko af.
Onder leiding van Olaf gingen ze in optocht naar de Eikenlaan.

18

Mama, maak je weer snackjes?


In de kerstvakantie besloot ik dat ik na schooltijd de kinderen iets anders wilde voorzetten dan alleen een koekje en wat drinken. Het idee was om er iets gezonders van te maken, met minder fabriekskoeken (met toevoegingen). Kinderen groeien op en verbruiken veel energie op school. Als ze nog groter worden dan gaan ze nog veel meer eten en snaaien. Ik denk dat het goed is om zo vroeg mogelijk gezonde gewoonten te introduceren.
Ik weet in ieder geval van mezelf dat toen ik op de middelbare school zat, ik bij thuiskomst meteen naar de koektrommel liep om een soort energiereep te pakken. Dat was niet een gezonde variant. Eentje met veel chocola ook nog. Ik denk dat het beter was geweest als ik andere dingen had gegeten. 

Waar ik ook van af wilde, was het gebedel om snoep of nog een koekje binnen het uur dat ze het eerste koekje op hadden. Dat was voor mij al een teken dat er meer voedende dingen op tafel moesten komen. 

Ik wil niet beweren dat ik elke dag super gezonde en verantwoorde hapjes op tafel zet, maar veelal wel. En de meiden eten het graag en met smaak op. Ze vragen later op de dag ook niet meer of ze nog wat mogen, dat vind ik al winst. 
Afgelopen maandag vroeg Gemma mij zelfs zodra we uit school kwamen: 'Mama, maak je weer snackjes?'
Nou, dat zegt wel genoeg. 
Er is maar een nadeel: het is niet goedkoop. Maar dat neem ik nu maar even voor lief.

Serveersuggesties: 
divers fruit
cherry tomaatjes, met of zonder mozzarella bolletje
pure chocolade
blokje kaas
worstje
kaasstengel
noten
gekookt ei
komkommer
rozijnen

soms geef ik er digestive koeken bij of een plak (zelfgemaakte) ontbijtkoek






9