De vruchten plukken

Na mijn vorige blogpost over oogst en nauwkeuriger leven ontstond er vrij snel een nieuw inzicht. Dat het niet alleen gaat om nog nauwkeuriger te zijn met waar ik mijn aandacht aan wil besteden, maar ook over de vruchten plukken van mijn werk. Het was of ik opeens een patroon zag in mijn hele leven!

Een patroon van hard werken, vaak harder dan menig ander, zelfontplooiing, braver zijn dan de rest, beter beslagen ten ijs komen, investeren, ontwikkelen en ....vervolgens de vruchten van al die inzet laten liggen. Ik laat ze liggen om te vergaan of voor een ander om ze op te rapen.

Zonde toch?

Zoals op het gebied van werk: totdat ik mijn huidige baan kreeg werkte ik altijd beneden mijn (opleidings) niveau. Ik had een gedegen opleiding, had er allerlei cursussen bij gedaan, maar ik richtte me altijd op banen die net iets onder mijn niveau zaten, waar geen toekomst in zat en wat onderbetaalde. Deels was dat omdat ik daarin niet goed begeleid werd, maar eigenlijk toch vooral omdat ik dacht dat een betere baan niet voor mij weggelegd was.  Nou kwam dat gevoel niet uit de lucht vallen, daar ging wel wat aan vooraf natuurlijk, dat ik zo dacht, maar dat is voor een andere keer. Maar zo ging het dus. Doordat het al zo'n oude gewoonte was, werd het een patroon.

Eigenlijk geldt dat voor veel meer dingen in mijn leven, realiseerde ik me. Niet alleen met werk. Ik zal niet al te specifiek worden, omdat het soms om personen gaat, maar ik zie opeens met terugwerkende kracht waar ik niet geprofiteerd heb van de vruchten van mijn werk of de vruchten van mijn kwaliteiten. Zo zie ik het nu: door wat te doen met je kwaliteiten gaat er iets groeien. Het is niet alleen dat proces dat telt, maar ook het resultaat. In tegenstelling tot het gezegde is de bestemming dus minstens zo belangrijk als de reis. 

Iets doen met je kwaliteiten is als het laten groeien van vruchten. Ze zijn er om geplukt te worden en van gegeten te worden. Best gek dat ik dat niet doe. Want als ik een boom zie met pruimen of appels en ik zie dat de bewoners er niets mee doen, dan vind ik dat vreselijk zonde.  Zo sneu ook voor die boom. Heeft ie zo z'n best gedaan en dan wordt er niets met de vruchten gedaan, behalve als eten dienen voor de slakken (wat op zich ook nuttig is) en compost zijn voor de grond.

Dus daar was mijn moestuin en had ik al die moeite genomen om biologische pootaardappelen te kopen, op een streekmarkt ambachtelijk gekweekte, lokaal gekoesterde, in hergebruikte bloempotten opgepotte aardperen te scoren en als het moment er is om er van te profiteren laat ik het aan mij voorbij gaan! De knollen blijven in de grond zitten.

Daar was dat boek dat ik zo graag wilde schrijven. Het is klaar: het heeft een begin en een eind en een plot en uitgewerkte karakters. En dat is meer dan wat de meeste aspirerende schrijvers is gelukt. Maar ik blijf maar dralen en zeg tegen mezelf dat alleen het schrijven ervan al voldoening genoeg gaf en ga verder met het opkweken van een volgend project. Noemen ze schrijfsels niet ook wel eens pennenvruchten? Waarom zou ik ze niet plukken?

Bij nader inzien is dit een inzicht een proces dat al gaande is. Dat gaat wel vaker zo bij mij, dat het inzicht pas achteraf komt als ik het heb opgeschreven. Want dat is precies wat ik op vakantie besloot: dat ik wat vaker en actiever direct of indirect mijn schrijfsels te gelde wil maken. Het is nog wat onwennig, maar ik merk nu al dat er daardoor nóg meer ontwikkeling in zit.