Voor alles een budget

Toen ik begon met grip krijgen op onze financiën en begon te werken met budgetten was dat een beetje met tegenzin. Ik was van de 'ongeveer administratie' en nu moest ik alles in potjes verdelen. Maar inmiddels heb ik de smaak te pakken. Sterker nog: ik ben overtuigd budgetteerder. Aangespoord door een uitspraak om alles te budgetteren op een Amerikaans blog, ben ik dat ook gaan doen.

Een van de dingen die ik niet budgetteerde waren cadeautjes. Eigenlijk omdat ik dacht dat dat er niet zoveel zouden zijn en dat het wel van het potje onvoorzien of huishoudpotje af kon, maar vooral omdat ik niet wist hoeveel ik er aan uitgaf. Totdat ik door kreeg dat het om best veel cadeaus gaat èn de verjaardag van onze eigen kinderen en aan Sinterklaas en Kerst hier ook bij hoort. Tijd om dit anders aan te pakken!

De discussie over wel of niet apart budgetteren voor verjaardagen zie ik vaker voorbij komen op consuminderblogs. Ik heb geprobeerd hoe het gaat zonder budget en dat werkt voor mij niet plezierig. Het drukt teveel op het huishoudbudget en het potje onvoorzien wordt al zo vaak belaagd. Dus komend jaar ga ik werken met een budget voor verjaardagen en feestdagen. 

Waar moet dat van af?
Hèt grote voordeel van budgetten is dat keuzes heel snel duidelijk worden. De vraag of je iets kunt betalen is snel duidelijk. En als ik een budget oneigenlijk gebruik voel ik meteen dat dat ten koste van iets anders gaat. Als we een extra uitstapje maken en dit betalen van het kledingbudget dan weet ik dat het nog een maand langer duurt voordat een van ons nieuwe schoenen kan kopen. Dat zorgt er voor dat ik keuzes beter afweeg. Is deze aanschaf het mij waard? Ook voel je het meteen wanneer tarieven van abonnementen omhoog gaan. Je zult je budget hier op aan moeten passen en als je inkomen niet omhoog is gegaan, zal het ten koste gaan van iets anders. Het geld moet tenslotte ergens vandaan komen.

Dus als ik een budget 'verjaardagen en feestdagen' wil instellen dan moet er bij andere potjes wat van af. Hoe ga ik dat doen? Om de druk op de bestaande budgetten niet teveel op te voeren, besloot ik om het daar niet van af te schrapen. Als ik de krant mag geloven dan gaan we er dit jaar in koopkracht op vooruit. Nog geen idee hoeveel dat concreet is, maar allicht genoeg voor een verjaardagsbudget. Mocht dat tegenvallen, dan gaat het van het spaarbedrag af.

Cadeautjeskast
Sinds een aantal maanden heb ik een cadeautjeskast en dat bevalt uitstekend. Wanneer ik in een winkel iets zie wat sterk is afgeprijsd en waarvan ik weet dat dit een geliefd cadeau is voor kinderen, dan neem ik het mee. Het is wel heel verleidelijk heb ik gemerkt om heel veel te kopen dat in de opruiming is. :-)  Ook probeer ik zelf cadeautjes te maken. Het ene zelfgemaakte cadeautje pakt wat goedkoper uit dan het andere.

vlierbloesemsiroop en insectenhotel

vetplantje in een kop en schotel

 Succesbudgetten
De budgetten waar ik héél blij mee ben zijn het budget voor abonnementen. Wij betalen de krant in een keer. Dat is het voordeligst, maar ook een hap geld in een keer. Vroeger was dat altijd weer schrikken als hierover bericht kwam. Nu heb ik er een spaarpotje voor. Kleedgeld ben ik ook blij mee. Kleding was altijd een sluitpost. Er bleef nooit geld over voor iets nieuws. De garderobe van de echtgenoot en mij kunnen wel wat aandacht gebruiken het komende jaar. Het afgelopen jaar werkte het al behoorlijk goed. Het potje voor zorgkosten vind ik ook ideaal. Daar gaat elke maand 1/12 deel in van het eigen risico (ik noem het liever no-claim). Als er dan kosten gemaakt zijn, valt me dat niet zo rauw op het dak en als het niet gebruikt wordt is het een mooi spaarpotje. Dat spaarpotje bleek heel goed van pas te komen voor Gemma's nieuwe bril. Zo kan ik de onverwachte uitgaven wat beter opvangen. Want van onverwachte uitgaven krijg ik de kriebels.

Verder heb ik nog een onuitgewerkt idee om benzinegeld te reguleren door per maand een bedrag op de credit card te storten, waarmee vervolgens getankt kan worden. Dus de credit card omgekeerd gebruiken als het ware. Ik tank namelijk zelden tot nooit, dus heb geen zicht op wanneer er weer een tankbeurt nodig is. De echtgenoot zegt wel eens beteuterd dat ik altijd het benzinegeld vergeet mee te nemen in de boekhouding :-\   Dat kan toch ook niet, dat de chauffeur altijd zonder benzinegeld zit. :-)
Suggesties hierin zijn welkom!

13

Jaarthema: Reserves aanvullen

Aan goede voornemens doe ik niet meer. Dat zeg ik wel, maar toch vormt zich aan het eind van elk jaar een idee over hoe ik zou willen dat het nieuwe jaar er uit gaat zien. Welke weg ik wil inslaan of op welke weg ik wil doorgaan. Waar ik aandacht aan wil geven en hoe ik dat vorm wil geven. Dus op een bepaalde manier toch goede voornemens. Die doelen zijn in het begin altijd een beetje ruw, nog niet zo gespecificeerd. Jolanda van consuminderenmetplezier vroeg me in een reactie (correspondentie hier) of ik ook doelen had. Dat zette me aan om mijn doelen wat vastomlijnder te maken en op te schrijven, want dat helpt toch om ze niet uit het oog te verliezen. Al was het alleen maar omdat je er door ze op te schrijven, nog eens extra goed over nagedacht hebt.

Financiën
In eerste instantie dacht ik alleen aan de financiële kant toen ik het jaar doopte tot het jaar van het Aanvullen van de Reserves. De bezuinigingen die we hebben gedaan zijn gestabiliseerd, nieuwe financiële gewoontes redelijk ingesleten, een lening die noodgedwongen groter was geworden (verbouwingsellende en tegenslag met de auto) is binnen afzienbare tijd afgelost. Dit alles zorgt er voor dat nú het moment daar is voor Het Grote Sparen. Dat is het doel dat ik voor ogen heb. Dat betekent wel nog een jaar goed opletten waar we het geld aan uitgeven, maar als het goed is moet het sparen wel hard kunnen gaan. Met groter wordende kinderen wordt het steeds belangrijker om een goeie buffer te hebben. En ik hou van financiële zekerheid.

Naast het vullen van de financiële reserves wil ik proberen manieren te vinden waarmee we ons geld aan het werk kunnen zetten. Geld simpelweg niet uitgeven levert veel op, maar misschien zijn er wel manieren waarop we investeringen kunnen doen die ons uiteindelijk geld opleveren. Zo zou ik dit jaar wel zonnepanelen willen aanschaffen. Dat is een investering die ons per maand lagere woonlasten oplevert en goed is voor het milieu. Investeringen in onderhoud aan het huis zijn onvermijdelijk, maar als dat kan op een manier die voordeel oplevert dan is me dat wel waard.

Persoonlijk
Op persoonlijk vlak blijkt het aanvullen van de reserves ook goed te passen. In mijn vorige blog schreef ik al dat er voor mij een kentering is in de tijd, dat ik voel dat er ruimte gaat komen. Tijd om bepaalde dingen een plek te geven. Tijd om niet meer steeds in blessuretijd te functioneren, maar fysieke en mentale reserves op te bouwen.
2016 moet voor mij het Jaar van het Schrijven worden. Hier op mijn blog of aan mijn manuscript. Vooral aan mijn manuscript.
De eerste weken van het nieuwe jaar zijn al weer voorbij en ik merk hoe makkelijk het is om je in de waan van de dag te verliezen en de tijd door je handen te voelen glippen. Door het op te schrijven wordt het toch iets concreter en kan ik het later evalueren.

Ik dacht aan goedbedoelde wijze raad (of eerder goed bedoelde kreten) van mensen die zeggen 'je moet leren nee te zeggen'. Waarbij ik me dan altijd wat erger, want ik kan best goed nee zeggen. Waardoor ben ik dan toch bezig met andere dingen dan het schrijven, vroeg ik me zelf af. Toen ik daar over nadacht, ontdekte ik dat ik te snel iets beloof aan anderen. Te snel iets toezeg. 'Zal ik dat voor je opzoeken? Volgens mij heb ik thuis nog wel een knoopje/lapje/jurk/legging. Als je er niet uitkomt, dan vraag mij maar.'  Dat soort beloftes. Dat doe ik uit mezelf, niet omdat mensen er om vragen. Dat doe ik uit enthousiasme en omdat ik er zuiver plezier aan beleef om iets te doen voor een ander. Iets wat mij relatief weinig kost, maar waar een ander erg mee geholpen is. Het punt is, ik doe het teveel. Dus nu leer ik mezelf aan om dat soort overenthousiaste beloftes uit mijn mails te schrappen en mijn lippen een paar tellen op elkaar te houden en hulp alleen aan te bieden als ik er zelf ruimte voor heb.

17

Happinez 40 dagen slow challenge

Zaterdag viel de nieuwe Happinez op de mat. Het thema van deze editie is take it slow. Dat is een hele goeie reminder voor mezelf. Het mag dit jaar allemaal wel wat langzamer.

Als bijlage zit er een kalender in voor een 40 dagen slow down challenge. Ik scheurde de kalender er uit en heb 'm een mooi plaatsje gegeven op de bijzettafel.

De challenge is: 40 dagen lang extra aandacht voor alles wat je normaal op de automatische piloot doet. Als je 40 dagen iets meer tijd neemt voor vanzelfsprekende handelingen zul je meer ruimte in je hoofd krijgen. Waarom 40 dagen? Er wordt gezegd dat je 40 dagen nodig hebt om een nieuwe gewoonte aan te leren.

Ik had geen vooropgezet idee voor vandaag welke handeling ik met aandacht zou doen. Het werd uiteindelijk dweilen. Ik testte de HaRa dweil uit. De HaRa party van vorige maandag was heel geslaagd. Zeven dames vroegen de demonstratrice het hemd van het lijf. Een van de buurvrouwen wilde voordat ze eventueel tot aankoop van de dweil over zou gaan, 'm wel graag testen. Dat mocht. Gisteren kwam ze 'm bij mij terugbrengen. Zij wist het zo net nog niet, ook vanwege de prijs, en zag van aanschaf af.

Als gastvrouw van de party mocht ik een cadeau uitzoeken en dat had de dweilstok mogen zijn. De rest had ik dan bij moeten kopen. Toen trapte ik even op de rem (slow down), want ik had daar geen budget voor, ook al had ik er wel een verlangend oogje op laten vallen. Ook ga ik in de achteruit als ik het gevoel krijg dat ik als consument tot een aankoop wordt aangezet. Want aan alleen een stok had ik niks, er moest ook een dweil bij. En een emmer is ook wel handig. In plaats van een cadeau koos ik er voor om de aankopen die ik al had gedaan als cadeau te laten tellen. Zodoende hoef ik nauwelijks iets te betalen. Dat krijg je er van als je gaat letten op je koopgedrag. :-)

Vanmorgen besloot ik om zelf de dweil ook eens te testen. Ik had 'm nu tenslotte toch in huis. Dat deed ik met volle aandacht. Niet rits rats, om er zo snel mogelijk weer van af te zijn, maar letten op hoe de dweil z'n werk doet en kijken naar de leefsporen op de vloer. En kijken naar wat ik er plezierig aan vind. En ik moet eerlijk zeggen dat ik spijt heb dat ik de dweil niet genomen heb. Ik zou niet eens kunnen zeggen wat ik het meest plezierig er aan vond; de dikke microvezel zelf of de stok of de emmer waarmee ik mijn dweil kan persen. De groeven van de pvc vloer waren in de loop der tijd groezelig geworden, maar dat is allemaal weer fris. Misschien toch een beetje verkeerde zuinigheid. En dat terwijl ik het laatst zelf nog zei in het logje 'tools not toys.'  Eigenlijk was dit een dubbele slow down; eerst met weerstaan van verleidingen en de tweede keer beseffen dat ik het niet aan mezelf wilde besteden. Verwarrende les.

10

7 jaar - de basis is gelegd

Afgelopen oktober zijn onze meiden al weer zeven jaar oud geworden. Zeven jaar is een symbolische tijd. Een tijd van vernieuwing. Het is voor mij echt een tijd van omzien, merk ik. Alsof het niks is, zijn de jaren voorbij gevlogen. Maar het was niet niks. Het waren echte tropenjaren – ze waren zwaarder dan ik kan vertellen. Ergens zou ik het graag over willen doen, met de kennis van nu, zodat ik ze dan wèl kan beleven. Toch…ik voel dat het tijd is voor een nieuwe periode, een periode waarin meer ruimte komt, meer rust. Waarin ze losser zijn van mij.

Het zijn nog maar subtiele veranderingen, signalen waaraan ik merk dat de tijden veranderen. Er komt een bepaalde rust in ons gezin. Af en toe laten ze mij alleen en doen hun eigen dingen. Hun ontwikkeling gaat nog steeds snel, maar iets minder snel dan hiervoor. Het is tijd voor mij om even stil te staan en te herkauwen wat ik allemaal heb moeten verorberen.  Juist door het aanbreken van die nieuwe tijd, merk ik dat al het oude nog niet verwerkt is. Wat onverwerkt is gebleven, dringt zich nu naar het oppervlak. Nu er lucht komt merk ik hoe zwaar die olifant is die op mijn borstkas zit. Ook merk ik dat mijn lijf verandert. De eerste tekenen van de overgang dienen zich aan.

De meiden worden groter. Ik merk het niet zozeer aan kleding die te klein wordt of aan schoenen waar ze uit groeien, maar aan hun voorkeuren. Ze krijgen kleine-meisjes-voorkeuren. Gemma wil alleen in de badkamer, met de deur op slot. Of ze willen alleen op haar kamer zitten en niemand mag bij haar komen. Tweedehands kleding wordt niet meer zo gewaardeerd of kledingstukken zijn opeens ‘kinderachtig’. In het weekend gaan ze ’s ochtends zelf naar beneden en ze kunnen zich wel even zonder ons redden,  dankzij de tv. Ze maken in het weekend soms zelf hun ontbijt en soms ook voor ons. Verveling is opeens een woord waarvan ze de betekenis ervaren. Ze ontdekken zelf youtube en leren mij wie Katie Perry is (blijkt best leuk). Ze vinden Nickelodeon eigenlijk leuker dan Ned3, maar zappen soms snel naar Ned3 als ze denken dat ik het er niet mee eens ben. Eerst maakte ik er een punt van, maar ze ontwikkelen hun eigen smaak en de programma’s die ze uitkiezen blijken de slechtste nog niet te zijn (Alvin en de chipmunks…wist niet dat dat nog bestond). Dus laat ik het los en zorg liever dat ze in het algemeen niet teveel tv kijken.

Mijn gedachten gaan naar de mensen die zeggen ‘als ze jong zijn kun je ze nog weghouden van tv/suiker/snoep/prikkels wacht maar tot ze groter worden, dan wordt dat anders.’  Nu er voor mij een andere fase lijkt in te gaan vraag ik me af of ik ook op dat standpunt ben beland. Had ik al die dingen eerder ook zonder zorgen moeten toestaan? Had ik het dan al die jaren hiervoor ook losser kunnen doen, als het uiteindelijk toch gebeurt?

Gek genoeg ben ik meer dan ooit er van overtuigd dat het in die eerste jaren heel belangrijk is om je kind weg te houden van al die verleidingen. En heel opvallend: ik merk aan mijn eigen kinderen dat ze eigenlijk niks om snoep geven, want het Sint Maartensnoep bleef na twee dagen al liggen en ook andere gekregen lekkernijen worden na bewondering in de kast gelegd en vervolgens vergeten. Het is voor de kinderen meer de traditie van het krijgen die hen blij maakt, niet het snoep zelf. Hoewel ik best tevreden ben over hoe ik prikkels en verleidingen heb weten te reduceren, vind ik toch dat ik nòg meer had willen en kunnen doen. Zo belangrijk vind ik het! In die jonge jaren wordt de basis gelegd voor de rest van het leven. Die eerste jaren kun jij je kind bewust weghouden van prikkels van tv (of ipad op pc), teveel speelgoed, lawaaierig speelgoed, van suikers die je kind niet voeden, maar letterlijk zoethouden. Elk jaar dat het je lukt om die invloeden te minimaliseren, heb je voor ze gewonnen in hun latere leven.

10

Er-op-uit: Nationaal Park de Veluwe, Kröller Müller, Van Gogh en Barbara Hepworth

De Imac is er weer. De onderdelen die ze de vorige twee keren hebben vervangen zijn nog een keer vervangen. Helemaal een happy customer voel ik me niet. Het is tenslotte een dure machine, die nu een gerepareerde machine is. En dan is het nog maar afwachten of het probleem niet terugkeert. Ik vind nog steeds dat we een vervangend product hadden mogen krijgen. Maar soms kun je hoog springen of laag springen en toch gebeurt er niks. Maar goed, hij doet het al twee dagen. Ik heb de meiden en Michel beloofd dat als 'ie het na een week nog steeds doet ik op een ijsje trakteer.

Ik kan in ieder geval weer bij mijn foto's en nog meer zaken die mijn leven vergemakkelijken.

Tijd om foto's te laten zien van ons dagje naar het Kröller Müller museum in Nationaal Park de Hoge Veluwe. We gingen in de Kerstvakantie en wat een geweldige dag hebben we gehad! In vergelijk met andere jaren heeft Michel deze Kerstperiode niet zoveel hoeven werken, waardoor we er wat vaker met z'n allen op uit konden.

Het hoofddoel was om Van Gogh schilderijen te zien. Maar er was nog veel meer moois waar we ook tijd voor bleken te hebben. Er was o.a. een tentoonstelling van het werk van Barbara Hepworth. Haar sculpturen zijn enorm en om te aaien zo beeldschoon. Maar aankomen mag niet, want het is een museum. Ik weet niet wat het is, maar ik heb wat met sculpturen. Zo stoer ook, die vrouw in haar atelier.

Wij kwamen het park de Veluwe binnen en bemachtigden praktisch de laatste witte fietsen van de fietsenstalling. Even waanden wij ons mazzelkontjes, totdat de band van mijn fiets lek bleek. Wat te doen? Een volwassenfiets en twee kinderfietsen, vier personen. Er stond nog een kinderfiets en ik zei manmoedig dat ik wel op de kinderfiets zou gaan. Laat ik het zo zeggen: ik raad het niet aan....

Zelf op een digibord een stukje van een Van Gogh schilderen. 

sculpturen van Barbara Hepworth:

Bij de fietsenstalling van het Kröller Müller pakten wij voor de terugreis twee volwassen fietsen. De kinderfietsen lieten we staan. ;-) De meiden gingen lekker bij ons achterop. Zij hadden hun best al gedaan, die 9 km terug hoefden ze niet nog een keer te fietsen. Bij de grote omgevallen boom konden wij genieten van deze prachtige zonsondergang. We zagen ook nog herten en ooo... wat was het stil op de Veluwe! Op en top genieten!

Barbara Hepworth (1903-1975) is een van de meest succesvolle beeldhouwers van de twintigste eeuw. Haar beelden maken deel uit van de grote sculptuurcollecties in de wereld. Het museum heeft een bijzondere en lange relatie met de kunstenares. De tentoonstelling is nog te zien tot 17 april 2016.

9

De grappige dingen die kinderen zeggen # 10

E: Weet je waarom een eekhoorn eikels eet?

Ik: omdat ze gezond zijn??

E: Nee, omdat 'ie ze lekker vindt!

G: Nee, nee, ik weet 't, ik weet 't! : omdat 'ie vegetariër is!

eekhoorn met eikel. Staart is niet te zien, maar die heeft ze wel.

3

Groeten vanuit het rampgebied!

Eerst hadden we de aardbevingen die ons - Het Noorden - proberen te verzwelgen. Nu dreigen we te verdwijnen onder een grote laag ijs. Ik denk dat archeologen ons over een paar 100 jaar weer terugvinden, frozen in time ;-)

De noviteit van dit natuurgeweld is er wel een beetje af. De scholen zijn al drie dagen dicht, ik ben al drie dagen thuis. Deze derde dag lijkt het hier in de wijk nog meer uitgestorven dan dinsdag. Schaatsen op straat is spectaculair, maar daar is na drie dagen het nieuwe ook van af. Zulke omstandigheden blijken knap vermoeiend, ik heb overal spierpijn en steeds de nieuwe ontwikkelingen (school wel of niet open, werk wel of niet open, wel gaan, niet gaan) is intensief. 

Michel werkt thuis, die heeft een laptop van het werk. Thuiswerken is voor mij geen optie, want de iMac is er niet. Bovendien ben ik de aangewezen persoon om me met de kinderen bezig te houden.

Gelukkig is er genoeg eten in huis. Vandaag een lekkere rollade gebraden uit het Kerstpakket van Michel. Mijn boodschappen van eco bezorgdienst Ekonoom werden wel bezorgd door hun helden. De AH bezorgdienst durfde het niet aan, maar zelfs zonder nieuwe aanvoer kunnen we ons goed redden.  Hopelijk kan ik zaterdag op pad om de voorraad weer aan te vullen (ik ben geen held op de weg). Mijn strijkgoed is helemaal bij, dat is een pluspunt, maar op andere plekken in huis laten de meiden hun sporen wel weer achter. De verveling begint langzaam vat op de kinderen te krijgen en nu horen ze ook nog dat hun papa en mama de laatste biggetjes snoep op hebben gegeten.

Memorabel is het wel, met wegen die in schaatsbanen zijn veranderd!

27

Beelden van de afgelopen weken

Ook dit is niet de blogpost waar ik mee wilde beginnen in het nieuwe jaar. Maar ach, het loopt toch al allemaal anders en hoewel ik het nieuwjaarsritueel (met terugblikken en voornemens en gelukkige wensen) wilde overslaan, doe ik dat nu tòch. Want dat blijkt nu toch goed te passen.
Ik wens jullie, lieve lezers, allemaal een licht nieuwjaar, met veel wijsheid om de keuzes te maken die voor jou het beste passen.

Ik heb genoten van de Kerstvakantie. Oh, wat zijn wij daar als gezin goed in; vakantie vieren. Altijd drukker dan ooit, maar wát een energie komt er dan los! De komende weken laat ik in hapklare brokken de hoogtepunten zien.

Nu nog een terugblik op de afgelopen weken. Op mijn werk heerste een ongewone rust in de aanloop naar het einde van het jaar. Op die manier kon ik mijn energie vooral gebruiken voor mijzelf en mijn gezin.

We hielpen mee aan een opruimactie van het schoolterrein. Michel had die actie samen met de moeder van een klasgenootje op touw gezet. Uit een zo'n put kwamen 10 blikjes!

Streek ik tussendoor snel Michel's goeie goed voor een avondje RTL Late Night, waar een vriend van ons in terecht was gekomen door een facebookbericht. Michel ging mee als persoonlijk chauffeur. 

Het leukst van de avond was een ontmoeting met André Rieu. 

Mijn werk vierde een groots lustrum. In het kader daarvan was er een leuke workshop voor de kinderen om zelf een lampje te solderen. 

11 November kwam en ik wilde kinderen meer keuze geven dan alleen snoep. Zo belandden er vingerlampjes van de Actionio tussen de minimarsjes. 

En je gelooft het of niet, maar het liefst kozen de kinderen voor de lampjes. Ik ben er alleen nog niet uit of dat nu verantwoorder is; want die lampjes worden weer afval....de dilemma's van het bewuster leven.

De kinderen speelden weer de mafste dingen. 

Creatief met bloem:

kamperen op de bank?

Gemma stelde voor dat ik op internet zocht naar een gerecht om te koken. Zo voegde ik dit heerlijke recept aan mijn repertoire toe. 

Penne met makreel en olijven. (klik hier voor recept)

Ik zocht wat bezigheden buitenshuis. Het seizoen is er naar om naar binnen te keren, maar ik mis het buiten zijn soms. Daarom zoek ik tegenwoordig wat kleine klusjes buitenshuis. 

Ik maakte een compostzak van bladeren en een vuilniszak. Bladeren in een vuilniszak, beetje water er in, gaatjes in de zak prikken en dan gedurende de winter af en toe de zak keren. Schijnt dat je hele mooie schone compost krijgt.

Ik volgde de succulenta-in-een-ouderwets-theekopje-trend. Beide bestemd als cadeau. 

Kamerplanten verpotten. 

Ik bereidde Sinterklaas voor. 

De kinderen schreven lieve briefjes voor de Sint en zijn Pieten. 

Ik maakte zelf gevulde speculaas. Oooh, krijg er gewoon weer zin in nu ik de foto zie!

Helder Mientje wilde zelf haar kamer dweilen. Dat soort initiatieven ga ik niet afremmen ;-)

Ik kortte een vitrage in voor een collega.

Michel was een paar weken achter elkaar voor zijn werk een nacht weg. Zo had ik vrije keus op Netflix en keek naar Miss Fisher's Murder Mysteries. Geweldige serie!

Ik zie nu op de foto dat het nog overdag is, toen had vast op een maandag een gestolen moment. 

En toen begon de Kerstvakantie. Gemma vond dat daar een ontbijt op bed bij hoorde. Cracker met jam, beschuit met jam, suikerbrood met jam. Mmmmmm...lekker zoet. :-|

Ik begon met het schilderen van de trap. Daar heb ik vier dagdelen aan kunnen besteden, verder werd de vakantie ingevuld met feestdagen en andere vakantiedingen. 

De tijd vlóóg weer voorbij. De komende tijd zal wel hetzelfde doen :-)

Tot slot een foto van mijn echte werkplek, zónder iMac en mét rommel :-). 

Zie je wel, een stuk minder leuk om naar te kijken!

5