Hoe mijn wereld kleiner werd toen ik kinderen kreeg (en waarom ik dat helemaal niet erg vond)

Actieradius

Met een tweeling in een vinexwijk zonder auto werd mijn actieradius een stuk kleiner dan voorheen. Vroeger stapte ik op de fiets om boodschappen te halen om naar iemand toe te gaan. Maar met twee baby’s was dat niet iets wat je zomaar onvoorbereid deed. Er-op-uit werd opeens een expeditie en daar had ik eerlijk gezegd de puf niet voor. Het was me al die poeha niet waard. Bovendien wilde ik op de dagen dat ik thuis was met kinderen ook echt thuis zijn.

Niet dat ik zo’n globetrotter was trouwens, helemaal niet. Ik hield (en hou) er wel van om op vakantie te gaan en te reizen, maar ik ben over het algemeen graag thuis. Hou er niet van om heel te tijd maar de hort op te moeten en voor elk wissewasje de deur uit te moeten. Eigenlijk is het vooral dat laatste wat me vaak tegenstaat. Het maakt de dag zo onrustig, al die wissewasjes.

Eigenlijk was mijn wereld al steeds een beetje kleiner geworden voordat ik zwanger werd. Het wilde niet zo vlotten met zwanger worden en dan gaat dat je hoofd nogal in beslag nemen. Je vindt steeds minder andere dingen belangrijk. Bovendien wordt de medische wereld een beetje jouw wereld.

Tweeling Transfusie Syndroom (TTS)

Toen ik 22 weken zwanger was werd er TTS geconstateerd en kromp mijn wereld in een keer ineen. Alles stond stil. Het enige dat nog telde waren de kinderen. Zelfs ik telde niet meer. Mijn wereld bevond zich tussen thuis en het ziekenhuis (meestal Leiden, soms Groningen). Voor de buitenwereld was geen plaats meer, veel te belastend. Bovendien vond ik de buitenwereld nogal bedreigend.

[TTS staat voor Tweeling Transfusie Syndroom en is een ernstige complicatie die kan voorkomen bij eeneiige tweelingen die samen een placenta delen – monochoriale zwangerschap. Het komt voor bij 1 op de 7 zwangerschappen van eeneiige monochoriale tweelingen. Behandeling wordt alleen gedaan in het LUMC].


Mijn wereld was dus niet zo groot meer. En al die wereldlijke genoegens zoals uit eten, winkelen, uitstapjes en vakanties boeiden me niet zo. Meestal vond ik het teveel gedoe voor wat het me opleverde (het leverde me namelijk meestal kinderen op die overstuur waren en een ongezellige dag daarna). Tijd in harmonie met de kinderen was me veel meer waard. Voor baby’s en kleine kinderen is de wereld al snel te groot. Als ouder is het vooral je taak om je kinderen af te schermen en de wereld in kleine behapbare deeltjes aan ze te geven.

Op een eilandje

Met baby’s zit je een beetje op een eilandje. Kinderen hebben hun eigen ritme en dat ritme gaat voorbij aan het snel-snel ritme van het vasteland – zogezegd. Ik vond het ritme van de kinderen eigenlijk heel rustgevend. Zij gaven zichzelf als het ware precies wat ze nodig hadden. Zij renden niet voorbij aan zichzelf, lieten zich niet dicteren door het stramien van verplichtingen van werk of studie. Dat ritme van de kinderen, daar wilde ik maar wat graag in mee gaan.

Ik ving eens een gesprek op tussen twee vrouwen (ik weet niet eens meer zeker of ik toen zelf al moeder was of nog niet). De ene vrouw verzuchtte dat zij ook graag tijd voor zichzelf wilde hebben. De andere vrouw zei dat ze had geleerd van kinderen dat zijzelf niet zoveel meer te willen had. Dat zei ze overigens zonder frustratie, maar met berusting en ik dacht ‘zij heeft het begrepen’. Of in ieder geval, ik begreep haar.

Ik weet dat er veel moeders zijn die niet tussen vier muren willen zitten. Die snakken naar een praatje op niveau met andere volwassenen. Die dolgraag weer aan het werk willen omdat ze ‘iets voor zichzelf’ willen. Er naar snakken om ’s avonds te gaan sporten.
Hoewel ik dat gevoel ook snap, heb ik mijn kleine wereld als heel rijk ervaren. Doordat er heel veel mogelijkheden wegvielen werd opeens zichtbaar waar het in het leven om gaat. Voor baby’s is de wereld niet veel groter dan slapen, eten, spelen. En uiteindelijk is dat in ieders leven waar het uiteindelijk allemaal om draait. Of we ons eten nu uit de winkel halen, in een restaurant of uit een volkstuin; we zijn bezig om elke dag weer te eten. Of we nu slapen op een matje of in een zacht bed, we hebben allemaal slaap nodig om te regenereren. Een dagbesteding in de vorm van werk, studie, zorg, hobby’s. Alle vormen waarmee wij onze dag vullen is een vorm van spel, bezig zijn, ontwikkelen.
Hoeveel franje we ons leven ook geven, uiteindelijk is alles een vorm van eten, slapen en spelen.

Kleine gesprekjes met willekeurige mensen; de gouden draadjes in het sociale netwerk

Jonge kinderen vinden het heerlijk om elke keer naar dezelfde kinderboerderij of speeltuin te gaan. Die raken daar niet snel op uitgekeken. Jonge kinderen vinden het prachtig om elke week naar hetzelfde koppel eendjes te gaan om ze te voeren. En het leuke is dat jij daardoor opeens ook meer ziet dan wanneer je weer snel door zou gaan naar een andere speeltuin of activiteit. Zo hielden wij in de gaten of die ene manke eend wel genoeg brood kreeg. Die ervaring, dat te kunnen zien, neem je mee in de rest van je leven, in je doen en laten.

Ik heb de kleine gesprekjes met willekeurige mensen leren waarderen. De dame bij de bakker, de vrouw in de speeltuin, de oude dame met rollator die zelf ook een van een tweeling was. Met de buurvrouw die op kraambezoek kwam. Dat soort contacten zijn de kleine draadjes in een sociaal netwerk. En deze zijn er altijd en ook onverwacht. Misschien zijn ze er wel vaker dan een vriendin (die misschien net als jij opgeslokt wordt door kleine kinderen en genoeg heeft aan haar eigen sores).

In de wereld van een klein kind is alles nieuw en onbekend. Niks is saai! Alles wat voor jou al lang en breed bekend is, is voor jouw kind gloednieuw en mag onder jouw hoede ontdekt worden. De allereerste sneeuw, de traktor, het fietspad, ijs, een koe en een schaap. Hoe geweldig is het om met die ogen te kijken naar wat voor jou al vanzelfsprekend is geworden. Je mag weer kijken met de ogen van een kind! En dan mag je ook nog eens alles wat jij nu weet doorgeven aan je kind! Ik kon niks mooiers bedenken. Ik vond het in ieder geval stukken zinvoller om mijn kinderen alle dieren aan te wijzen en het verschil tussen heet en koud te laten ontdekken dan voor de zoveelste keer een geleerde volwassene uit te leggen in welke postzak de interne post moest. Bij mijn kinderen bleef het tenminste beter hangen.

In een van winkels verstoken Vinexwijk kocht ik wat er binnen mijn actieradius te koop was. Ik kocht wat er te koop was, meer niet. Het leert je om het te doen met wat er is. Niet weer in de auto stappen en een winkelcentrum verder te rijden omdat de grootte van een koffiemok je niet aanstaat. Meestal was alles wat ik aan basishuishoudspullen nodig had wel te koop bij de AH, Kruidvat of Henk ten Hoor in het dorp vlakbij. De gespecialiseerde spullen bestelde ik online, daarvan wist ik dat ze in stenen winkels ook niet of nauwelijks te krijgen waren.

Wanneer beperkingen een zegen zijn

Natuurlijk was het ook wel irritant en geniet ik van de bewegingsvrijheden die ik inmiddels weer heb, maar de beperkingen waren uiteindelijk een zegen. Het werd mijn basis voor een bewuster leven. Meer bewust van de natuur om ons heen, meer bewust van de sociale lijnen, meer oog voor de verhalen van andere mensen en voor het volgen van mijn eigen ritme. Ik vond het dus geen beperking, maar een verrijking.

Warme groet,
Anita

Leuk als je mij wilt volgen op via mail (1 x per maand een nieuwsbrief) of Facebook.

29

Schuldgevoel

In januari stond ik op een winderige avond in het felle licht van de volle maan en gaf mijn schuldgevoel mee aan de maan.

De maan van januari heet Oude Maan en is de eerste maan van het nieuwe jaar. De tijd waarin je bij jezelf te rade mag gaan wat je niet meer mee wilt nemen in het nieuwe jaar. Het is de tijd voor reiniging om de ruimte te geven aan kracht voor de volgende stap in je groeiproces. Groeikracht. Van duister naar licht. Zoals in de natuur.

Voor mij was dat schuldgevoel. Me niet meer schuldig voelen om te zeggen wat ik belangrijk vind in het leven, me niet meer schuldig voelen om het hebben van een gezonde tweeling, niet meer schuldig voelen om iets moois voor mezelf te wensen, of te verlangen naar het wereldlijk plezier van een pretpark of een abonnement op de Donald Duck voor de kinderen. Me niet meer schuldig voelen over iets niet leuk vinden terwijl anderen laten blijken dat ik daarmee een uitzondering ben, me niet meer schuldig voelen over het niet hebben gezien als mijn kinderen zorg nodig hadden, me niet meer schuldig voelen over verloren gegane babytijd, me niet meer schuldig voelen dat het beter was geweest als ik meer tijd had genomen om weer aan het werk te gaan na het bevallingsverlof, me niet meer schuldig voelen dat ik liever voor mijn gezin zorgde dan aan een carrière te werken, me niet meer schuldig voelen dat als ik ziek ben ik niet naar het werk ga, me niet schuldig voelen voor het hebben van een lieve echtgenoot, me niet meer schuldig voelen over het anders denken dan anderen.

Dat dacht ik niet allemaal achter elkaar daar in het licht van de maan. Het was lang niet zo uitgebreid en genuanceerd als nu op papier. Het was meer een overkoepelend gevoel en hooguit twee geformuleerde schuldgevoelens. Daarna volgde de rest. Het was een gevoel dat op me drukte en waar ik doorheen wilde groeien. Schuldgevoel kan best lekker knus aanvoelen, maar nu begon het te drukken. Ik wilde er van verlost zijn. Het voelde als de juiste tijd om verder te komen.

Een paar weken later bij het meditatieweekend kwam tot mijn verrassing het thema schuldgevoel voorbij. Niet als hoofdthema, maar zijdelings bij een oefening. Evengoed overviel het me een beetje. Omdat ik nu kon voelen dat er onder schuldgevoel vaak iets anders ligt. Vaak is dat pijn. En dat kon ik voelen.

Hierna zal ik de oefening uitschrijven. Als het thema je interesseert kun je er thuis mee aan de slag. Als je een oefening zelf doet, doe dat op een onderzoekende manier. Niet omdat je graag iets wilt oplossen, maar meer om te kijken wat er los komt.

Meditatie oefening stressbanen

De oefening gaat langs de stressbanen en is goed bij een grieperig gevoel en om voorbij schuldgevoel en verplichting te komen. Schuldgevoel heeft het effect dat het alle gevoelens maskeert. Je raakt daardoor je vrijheid kwijt. Vaak zit onder schuldgevoel iets anders, pijn, pijn om verlies. Schuldgevoel is daarmee een bescherming voor die pijn, maar dus ook een blokkade.

-Maak contact met het lever- en miltpunt. [Het miltpunt zit in je linkerzij, iets onder de ribbeboog. Je leverpunt zit in je rechterzij, ongeveer evenwijdig aan het miltpunt, maar iets lager.]
-Pauzeer bij het lever- en miltpunt
-Beweeg heen en weer tussen deze punten
-Ga in twee banen omhoog naar de sleutelbeenpunten. [De twee sleutelbeenpunten zitten op je sleutelbeen ongeveer ter hoogte van je kin. Als je met je vingertoppen langs de binnenkant van je sleutelbenen voelt dan kun je op een gegeven moment een klein kuiltje voelen in het bot. Dit zijn de sleutelbeenpunten. Maar als je dat niet kunt vinden, dan kun je het ‘ongeveer’ doen.]
-Volg de banen tussen lever- en miltpunt en sleutelbeenpunten omhoog.  Beweeg vervolgens heen en weer. Omhoog, naar beneden.
-Ga naar je voorhoofdchakra – derde oog. Kijk wat er gebeurt.
-Ga naar je focus. Dit punt zit bovenop je hoofd. Een paar centimeter boven je kruin. Kijk wat er gebeurt.
-Je kunt de oefening eventueel herhalen vanaf het begin.

Doe deze oefening ongeveer een kwartier tot twintig minuten.

Fijn weekend,
warme groet,
Anita

3

Hergebruik en hygiëne

Inmiddels ben ik heel bekwaam geworden in het hergebruik van spullen. Zo maakte ik washandjes van handdoeken waarvan de bies gerafeld was, ik maakte kussenslopen van molton peutermatrashoezen, ik maakte kinderleggings van mijn oude trui, ik hergebruik lege margarinekuipjes. Superduper allemaal.

Het meest tof was dat we voor de kinderkamers (klik om te zien hoe het ook al weer was) heel veel spullen opnieuw konden gebruiken. Dekbedden had ik nog wel van de tijd dat de man en ik een eenpersoons gebruikten. Beddengoed had ik ook nog en kocht er nog een set voor elk bij en onze eenpersoonsmatrassen konden we ook mooi opnieuw gebruiken. Hoezee wat was ik daar blij mee, want anders was het wel een hele kostenpost geworden.

Maar dochter Gemma moest elke dag niezen, kreeg een snotterige neus. En dat ging niet weg. Alleen wanneer we op vakantie waren. Dus daar was iets aan de hand. Ze blijkt allergisch. Voor huisstofmijt, kattenroos en pollen.
En ja, toen ging ik denken dat dat matras misschien nog best goed was, maar dan had je het alleen over het ligcomfort, niet over of het schoon genoeg was.

Ik besloot dat ik niet de tussenstap zou nemen om een huisstofmijt matrastijk te kopen, maar kocht gelijk een heel nieuw matras. Antiallergisch bij de Allergieshop. Ik heb nog overwogen om een matras bij ecobed te kopen, want ik heb zelf meer met natuurlijke materialen. Maar uiteindelijk sloeg de balans toch door naar eentje van de allergieshop. Dat het matras op voorraad was en een 30 dagen omruilgarantie had trok me over de streep. Ons meisje is er dolblij mee! Ik vind ‘m nogal hard, maar ik moest me er niet mee bemoeien, kreeg ik te horen. De chemische geur vond ik eigenlijk ook bijna niet te harden, maar dat los ik op door vaak het raam open te zetten. Dat is sowieso goed om huisstofmijt te weren, heb ik inmiddels geleerd. Dat is stap een in het beperken van allergenen voor ons meisje (dat overigens van nature heel schoon en netjes is, dus ik gun haar een nieuw matras met fabrieksgeur :-)). Nu moet ik haar er toe bewegen dat ze minder knuffels op haar bed heeft....

Het avontuur met het matras was aanleiding om dit stukje er over te schrijven, omdat ik af en toe iets tegenkom in huis waarvan ik merk dat hergebruik op zichzelf een heel goed streven is, maar dat je de hygiene toch goed in de gaten moet houden.

Zo krijgen onze kinderen geen pakjes drinken mee naar school – iets wat voor de doorgewinterde consuminderaar vanzelfsprekend is, maar voor velen niet – maar zij krijgen een beker mee. Die kun je tenslotte keer na keer vullen met drinken die jij goedgekeurd hebt voor je kind. Veel minder onnodig afval. Ik heb de bekers van Mepal en ben daar heel tevreden over, maar het betekent wel dat je die rubberen ringen goed in de gaten moet houden. Je moet de bekers bijvoorbeeld niet in de tas laten zitten, want anders worden de ringen zwart. Regelmatig bestel ik nieuwe sets rubberen ringen. Als je dat bij elkaar optelt is duurzaam best wel duur. Het zijn keuzes. De drinkfles met popup tuit heb ik afgeschaft, daar zitten teveel randjes in waar schimmel in komt te staan. Jak.

En ik kocht rietjes bij Greenjump. Supercoole siliconen rietjes die je keer op keer kunt gebruiken. Lekker dik, zodat het ook goed slurpt met een smoothie. Totdat ik een keer een rietje had waar aangekoekte smoothie in was blijven zitten. Zoiets als een melkvelletje in je mond, maar dan vele malen viezer.

Dus: hergebruik is toe te juichen, maar doe het niet eindeloos en hou het goed schoon. En wees niet bang om het te vervangen als het nodig is, want voor je het weet ben je zelf compost.

15

Een recept voor de liefde (en een recept voor monchou taart zonder pakjes en zakjes)

Van de tijdschriften die ik vroeger las, leerde ik dat de liefde groots en meeslepend moest zijn. Flitsend en alle dagen feest. Je partner moest niet alleen de perfecte match zijn tussen de lakens – een minnaar die alle kneepjes van het vak kende – maar ook je beste vriend zijn. Je maatje. Liefst ook het zelfde opleidingsniveau hebben en niet te vergeten die humor hè. Al die gezapige volwassenen die al tig jaar getrouwd waren, nee, die hadden nergens verstand van gehad. Het was spijtig voor hen, maar zij moesten het er maar doen met wat ze hadden. Je kon het hen ook niet kwalijk nemen, want ja, die tijdschriften van nu, die waren er toen nog niet.

Maar die tijdschriften hadden het fout!

Het draait niet om de tijdschriftenliefde. Je hoeft geen wereldzeeën met je partner te bevaren, je hoeft niet van feest naar feest om je liefde tentoon te spreiden. Niks groots en meeslepend, wie houdt dat tenslotte zijn hele leven vol? Ik niet in ieder geval. De langetermijn liefde is eerder alledaags. Uiteindelijk willen we vaak maar heel simpele dingen in de liefde. Dat zie ik vaak bij de mensen die op zoek zijn naar de liefde zoals in programma’s als The Undatebles of Boer zoekt vrouw. Gewoon iemand die je lief vindt. Iemand om van te houden en die van jou houdt.

Over die alledaagse liefde las ik in de boeken van Maeve Binchy – hoewel ik dat pas met terugwerkende kracht zo zie. [Heb je mijn stukje bij Ogma.nu over Maeve Binchy al gelezen?]. En ik las er over in de boeken van Geertrude Verweij [Hou Ogma.nu in de gaten voor mijn Valentijnsartikel daar].

Als gezin vieren we Valentijn met onze inmiddels traditionele Valentijntapas. Je denkt altijd dat je tradities moet maken, maar vaker ontstaan ze zonder dat je dat van te voren van plan was. De eerste keer bedacht ik deze tapas om toch iets semi-romantisch te doen zonder dat het veel zou kosten en zonder dat ik opvang voor de kinderen zou moeten regelen. Het pakte heel gezellig en feestelijk uit en het viel zo in de smaak bij de kinderen dat ze er elk jaar om vragen. En op andere momenten zijn tapas trouwens ook heel leuk ☺.

We eindigen altijd met een zelfgemaakte monchou taart als toetje. Het oorspronkelijke recept komt van Smakelijck.nl. Je maakt 'm zonder de bekende mix van dr. O en zonder suiker (als je tenminste suikervrije biscuits gebruikt). Het is absoluut een van mijn favorieten. Met verjaardagen serveer ik ‘m ook graag als gewone taart.

Ingrediënten:

75 gram roomboter,
12-14 suikervrije biscuits (bijv. van Molenaartje) Meestal krijg ik die niet te pakken, dan doe ik gewone (volkoren) digestive koeken van Verkade
een pakje van 200 ml slagroom of een beker van 250 ml slagroom, gekoeld.
300 gram monchou op kamertemperatuur
vanillemerg van een half vanillestokje,
6 eetlepels biologische honing,
blikje kersenvulling (ik gebruik de reguliere, want goed verkrijgbaar)


Bereiding:

Maal de biscuits fijn in een keukenmachine. Smelt de roomboter in een pannetje op laag vuur. Meng de kruimels bij de boter. Bekleed een springvorm met bakpapier en verdeel het koek-botermengsel over de bodem. Zet voor 15 minuten in de koelkast om op te stijven.

Klop de slagroom stijf. Zet even apart. Klop de monchou helemaal glad en voeg de honing en vanillemerg toe. Als dit een mooie gladde structuur heeft mag de slagroom erbij. Spatel nog even goed door en verdeel over de bodem. Zet de monchoutaart minimaal 4 uur in de koelkast om op te stijven.

Verdeel de vruchten over de taart kort voor serveren.

Fijne valentijn iedereen. Ik dek alvast de tafel!

<3 <3 <3

7

Kinderkleding ruilwinkel

Ken je dat, dat je naar de kringloop gaat om spullen te brengen en dat je dan ook even naar binnen loopt om te kijken wat er is en dat je dan ook weer wat koopt en mee naar huis neemt en denkt: hé, da's niet eerlijk?!

Bij mij in de buurt zit een kleding ruilwinkel waar je met gesloten portemonnee brengt en haalt. Een geweldig initiatief vind ik dat! Je kunt niet alleen kinderkleding inleveren, maar ook dames- en herenkleding of spulletjes. Voor de ingeleverde items krijg je punten en dat is vervolgens je tegoed voor het 'kopen' van andere spullen. Dat mag op hetzelfde moment, maar mag ook later als er op dat moment niks van je gading bij zit.

Eerst waren ze twee ochtenden per week open, waarvan ik een ochtend nooit kon, maar sinds kort zitten ze in een ander pand en zijn ze elke ochtend open. Ik vind het echt een supersympathiek initiatief. Alle lof voor de vrijwilligers!

6

Zelf viskruiden maken

Ik had deze week mooie inhoudelijke stukjes willen schrijven en plaatsen, maar ik heb een keelontsteking en de antibiotica helpt gelukkig tegen de pijn, maar verder is het hoofd en het lijf Moe - met een hoofdletter.

Daarom deze keer een huis-tuin-en-keuken stukje, omdat dat wat makkelijker is en ik geen stuwmeer aan onaffe stukjes in mijn hoofd en op papier wil hebben (maar dat is eigenlijk al te laat).

Laatst vroeg dochter Gemma om haar lievelingskostje, namelijk witvis, rijst, zwarte bonen, guacamole van avocado en komkommer en indien voorradig een beetje sla erbij. Nou, als je kind dit als lievelingskostje heeft en er om vraagt dan geef je daar graag gehoor aan!

Zoals ik het ken wordt het gegeten met tilapia vis, maar dat is wel een dubieuze kweekvis. Vaak kies ik dan voor kabeljauw, maar ook dat is natuurlijk niet altijd een betere keus. Ooit hoop ik nog een goede leverancier van duurzame vis te vinden. Tot die tijd richt ik me maar op andere groenere keuzes. Die zijn er gelukkig ook nog zat.

Toen bleek dat ik alles in huis had, behalve....de viskruiden. Het potje dat ik nog had, had ik laatst weggegooid omdat het helemaal was gaan klonteren. En laten die kruiden er om heen nu net het lekkerste van de vis zijn.
Gelukkig vond ik al snel een recept om het zelf te maken. De meeste kruiden had ik wel in huis, behalve dille.

- 2 el peterselie
- 1 el dille
- halve tl zout
- halve tl zwarte peper
- halve tl knoflookpoeder
- snufje cayennepeper
- 1 el paprikapoeder
- halve tl nootmuskaat

Het recept vond ik bij lekker en simpel. Overigens staat daar geen dille op het lijstje, maar voor mijn gevoel hoort het wel bij viskruiden. 

Supermakkelijk om te maken en als je zorgt dat de losse kruiden en specerijen niet te duur zijn, dan heb je een goedkope viskruidenmix in huis, zonder toevoegingen!

5

Hoestsiroop van salie en honing

Zijn er meer mensen die zo aan het kwakkelen zijn deze winter? Hier in huis kwam er al vanalles voorbij: dubbele oorontsteking, buikgriep, verkoudheid. Je zou er moedeloos van worden. Maar dan is er gelukkig altijd een lekker medicijn dat je ook kunt nemen als je maar een klein beetje last hebt van je keel.

Deze maakte ik vorig jaar al weer, maar het recept - voor zover je van een recept kunt spreken - had ik nog nooit hier gedeeld.

Ik had een bos verse salie in huis (komt niet zo vaak voor) en maakte samen met honing dit brouwsel. Salie werkt ontstekingsremmend en honing is verzachtend.

Neem een flinke bos salie.
Haal de blaadjes los en snij of knip de steeltjes er af.
Doe ze in een afsluitbare pot.
Giet er vervolgens zoveel honing (bij voorkeur biologische en als het je lukt ook nog van een lokale imker) over dat de salieblaadjes onder staan.
De beste werking geeft het als het tijd heeft om een week of twee te trekken, maar ja, als je last van je keel hebt kun je daar niet altijd op wachten.
Je kunt een theelepeltje nemen zo in de mond (lepel niet weer terug in de pot doen natuurlijk, maar dat had je waarschijnlijk zelf ook wel bedacht), of een theelepeltje in thee. Bijvoorbeeld warm water met citroen en gember.

Je brouwsel is best lang houdbaar - ik zou het in de koelkast bewaren, maar die van mij ging helemaal op.

Een vergelijkbare honinglepel kun je vinden bij de Dille en Kamille.

7

Imbolc - schoon schip maken

Vandaag - 2 februari - is het feest van Godin Brigida: Imbolc.
Het feest van de bevruchting van de aarde in het nieuwe zonnejaar.

Ik heb zin om schoon schip te maken. Na elke keer opruimen denk ik dat er niks meer op te ruimen valt, maar ik zat de laatste dagen door foto's te bladeren en dan verbaas ik me toch over hoe leeg sommige kastjes waren en hoe opgeruimd de zolder was. Er zijn nog steeds laagjes die weggeschraapt moeten worden. En dan te bedenken dat ik het destijds helemaal niet opgeruimd vond! Een rare gewaarwording. Zit het gevoel van opgeruimd zijn dan toch niet in spullen? In ieder geval heb ik zin om oude pijnpunten op te ruimen, schoon schip te maken, oude meuk weg te doen (zoals mijn kleding) en nieuw fris spul te kopen! Zin om de mouwen op te stropen, achter die knieschotten te duiken, naar de stort en de kringloop te rijden! Alleen zo jammer dat ik steeds naar mijn werk moet ;-). Maar ik buffel verder.

Ondertussen kwakkelen we in huize Willems met onze gezondheid. Keelpijnen, dubbele oorontstekingen, allergieën, buikgriep en een mogelijke ziekte van Pfeiffer. En dan heb ik het alleen nog maar over de personen in ons huis, niet eens over de kat.
Eigenlijk reden te meer om de ramen en duren open te zetten, schoon schip te maken, de frisse voorjaarskou door het huis laten trekken. Ruimte te maken voor wat er straks in het voorjaar op kan komen. Zeg maar alle dode blaadjes opvegen, tuinieren in je eigen huis :-).

Overigens kende ik het feest Imbolc helemaal niet, maar dat is weer eens reden te meer om er meer over te weten te komen.

Uit Godinnen van eigen bodem - Ineke Bergman:
'Met haar witte staf slaat Brigida op de aarde om het zaad wakker te maken, zodat het kan ontkiemen. De eerste tekenen van de lente dienen zich daarna aan. De sneeuwklokjes steken hun kopjes boven de grond en de ooien geven melk. Er wordt gezegd dat het de tijd is dat Brigida haar groene mantel aantrekt als metafoor voor het ontluikende groen in de natuur.'

'Brigida is de beschermvrouwe van kinderen en kraamvrouwen. Volgens een legende buigt ze zich over de wieg van elk kind. Maar eveneens is ze de godin van vruchtbaarheid en beschermt ze het vee. Er bestaat een verhaal over haar, dat ze als kind niet wil eten en slechts melk van een koe wil drinken. Eén van haar totemdieren is dan ook een witte koe met rode oren.'

'Brigida heeft een sterke associatie met het element vuur, een zuiverend element dat ook symbool staat voor inspiratie en intuïtie. Volgens een legende werd Brigida geboren met een vlam op haar hoofd die tot in de hemel reikt en bezit ze een eeuwig, heilig vuur waarop 19 maagden toezicht houden. Elke 19de dag van de maand past Brigida zelf op het vuur. Mannen mogen er niet in de buurt komen: doen ze het toch, dan worden ze gek of ze gaan in vlammen op.'


Om Godin Brigida te eren, of er mee in contact te komen, kun je een witte kaars branden.

Een witte kaars branden tijdens Imbolc - poes probeert het altijd weer....ruiken aan een brandende kaars...

Ps: het boek Godinnen van eigen bodem kreeg ik van uitgeverij A3. Ik vroeg het aan omdat ik als het ware de godin in mezelf probeer te zoeken, maar het komt nu ook van pas bij de viering van Imbolc.

3