De tijd vlied voorbij

Tijd is een wonderlijk iets

Op sommige dagen is het 11.00 en dan heb je al een was gedraaid, telefoontjes gepleegd, mail afgehandeld, boodschappenlijst gemaakt, beddengoed verschoond, gras gemaaid, een cake gebakken en ondertussen een of meerdere kinderen beziggehouden. Op zulke dagen zit de flow er helemaal in.

Andere dagen is het 18.00 u en dan schuif je de mand met nog te vouwen wasgoed maar weer opzij. Legt de stapels papier maar weer op de andere stapels papieren, bedenkt ‘o ja alwéér het toilet niet schoongemaakt’, gooit liefdeloos wat pasta en groente in een pan omdat je vergeten was de kip te ontdooien en te grillen, schrijft de punten die je had willen doen bij op het lijstje van morgen, om tot slot ’s avonds moedeloos in je niet verschoonde bed te gaan liggen. Op zulke dagen wil er niks uit je handen komen en ben je druk bezig geweest met niks.

De timer zetten

Een paar jaar geleden ben ik begonnen om voor allerlei huishoudelijke klussen de timer te zetten. In het begin deed ik dat om mezelf te motiveren een taak aan te pakken. Immers, als je jezelf een afgepaste hoeveelheid tijd geeft, dan is het te overzien. Niemand kan beweren dat ‘ie geen 15 minuten kan vrijmaken op een dag. Het was om mezelf in beweging te krijgen en te houden.
Al snel kreeg ik meer inzicht in hoeveel tijd een klus daadwerkelijk kost. Dat maakt het plannen van taken ook realistischer. Als je denkt een uur bezig te zijn met je hele huis stofzuigen en dweilen, maar in de praktijk duurt dit 1,5 uur dan loop je altijd achter te feiten aan. Een realistische planning helpt om niet gedemotiveerd te raken.

Vaak ook bleek een klus best mee te vallen. Iets waar ik erg tegenop zag of waarvan ik dacht dat het veel tijd kostte, bleek makkelijk binnen een kwartier te doen. Maar ik ontdekte ook dat ik de tijd nogal eens te rooskleurig inschat. 😇 Vooral als er een beroep wordt gedaan op mijn hulp. Ik denk dan: ach dat doe ik ‘even’ of ‘kleine moeite, groot plezier’.  Dit kun je optimistisch noemen en ik vind het ook zeker een mooie eigenschap, maar de balans tussen anderen helpen en zorgen voor mezelf was vaak zoek.
Want in de praktijk kost die ‘kleine moeite’ me soms een halve dag. Even helpen op  school of op het werk. Iets organiseren of informatie uitzoeken voor een ander. Kortom: ik gaf teveel van mijzelf weg. Ik heb geleerd hier beter mee om te gaan. Zo beloof ik veel minder aan anderen. En als er in een groep waarvan ik deel uitmaak gevraagd wordt naar hulp, dan ben ik niet meer de eerste die toezegt.

Tijd is geld

Met de waarde van tijd kun je twee kanten op rekenen. Door boodschappen te doen bij verschillende winkels voor de goedkoopste producten ben je goedkoper uit. De tijd die je daar in steekt moet je niet gaan rekenen, want dan is de besparing weg. Ik heb talloze inspanningen gedaan om geld uit te sparen. Overbodige spullen opgepoetst en verkocht. Stad en land afgereisd voor de beste deal. Gratis eten gezocht in de natuur. Af en toe was ik vast obsessief te noemen. Daar zat ook een kern van waarheid in, want ik deed het met een doel: namelijk uiteindelijk meer financiele armslag krijgen en een duurzamer leven te leiden. Met minder ‘moetens’.
Maar de weegschaal kan ook de andere kant op slaan, dat de inspanningen die je je getroost het niet meer waard zijn voor wat het je oplevert. Zo besteed ik tegenwoordig nog maar heel weinig tijd aan verkoop van overtollige spullen. Ik heb de besparing al aan het begin gemaakt door een weloverwogen aankoop te doen voor een redelijke prijs.

Uitstelgedrag

De eerste reden voor uitstelgedrag is omdat je er geen zin in hebt. Maar er gaat vaak meer schuil achter uitstelgedrag. Als mijn lijst met to-do’s te lang wordt, word ik moedeloos, krijg het gevoel dat ik nergens aan toekom en word ik steeds trager. Er moet teveel. En dan raak ik mijn vrijheid kwijt. 
In de aard hou ik van orde en netheid, maar ik merk dat mensen daardoor ook makkelijk een beroep op mij doen, want ik heb mijn zaakjes voor elkaar. (Dat is dus niet altijd zo). Ik herinner me een collega die in mijn kast keek en de post-its, schrijfblok, nietmachine in het gelid zag staan op de plank en zei ‘he, kijk dit is de voorraadkast’. En een andere collega die te beroerd was om naar het magazijn te lopen vond dat ik maar mijn tweede schrijfblok aan haar moest geven, want ik had er toch twee. Terwijl ik het ene schrijfblok had voor conceptteksten en de andere voor uitgewerkte aantekeningen. Het gemak waarmee mensen mee willen liften op de orde van een ander….het legt op mij verantwoordelijkheden terwijl ik zelf juist die orde en netheid wil houden om vrijheid voor mezelf te creëren. Niet om nog meer ruimte te maken voor een ander. Want iets in mij wil heel graag de boel de boel laten.

Maar hoe kom je daar nu aan voorbij? 

Het onderscheid zit ‘m in of iets je weinig moeite kost of meer moeite. Ik heb de neiging om teveel voorrang te geven aan de behoeftes van een ander.
Telkens laat ik een ander voorgaan en uiteindelijk kost behulpzaam zijn mij steeds meer moeite. Het effect is dat ik heel onzeker wordt over wat ik doe. En dat heeft een versterkende werking, want dan ga ik alleen maar meer behulpzaam zijn ‘ach, dat doe ik wel’ uit een soort bewijsdrang of schuldgevoel.
Terwijl als ik een stukje schrijf ik er vrijwel nooit onzeker over ben. Maar er zelf wel heel veel voldoening uit haal.
Een ander helpen is iets wat ik van nature graag doe, een ander op weg helpen geeft mij enorm veel voldoening, het kost me in het algemeen weinig moeite, maar je kunt het ook teveel doen.
Ik denk als het teveel gaat voelen dat je er zelf bij inschiet, of dat nu in tijd of in geld is, dan lever je teveel van jezelf in. Je offert je als het ware op.

Onderzoek of je de dingen die je doet nog om de goeie redenen doet. Doe je ze omdat je vindt van jezelf dat het moet of omdat je druk voelt vanuit de omgeving. De omgeving kan gezin zijn, ouders, collega’s, tijdschriften, reclame, vriendenkring. Vul eens 'willen' in, daar waar je 'moeten' zegt en kijk wat er met je gebeurt.

Over tijd gesproken

Het is echt al veel te lang geleden dat ik een stukje hier geschreven heb. Ik had er geen tijd voor, een cliche maar waar. Maar oh, wat heb ik het gemist! Want ik verpieter als er geen ruimte is voor mij om te schrijven. Schrijven is voor mij mentale knopen ontwarren.

Life, if well lived,
is long enough.
Seneca

Warme groet,
Anita

Spaarzaam koken

Deze blogpost verscheen eerder op het leukste vintage boekenblog Ogma in het kader van Duurzame Dinsdag.


We kunnen zelf een tas meenemen naar de winkel en een netje haken voor onze marktgroenten, we kunnen vallen over het plastic om de komkommer, we kunnen inkopen in bulk. Maar we kunnen nog vele malen meer besparen door minder eten weg te gooien, minder te eten en simpelweg minder eten te kopen. En dat is niet alleen beter voor plant en dier, maar ook voor de mensch.

Fiona Beckett bundelde in haar boek The frugal cook al haar tips, bevindingen en adviezen op het gebied van spaarzaam koken. Het is een mix van concrete tips, zoals de lijst hier onder, ideeën hoe je gerechten met weinig ingrediënten maakt, hoe je energiezuinig kookt of hoe je gasten kunt ontvangen zonder er enorm veel geld aan uit te geven.

Als je, zoals ik, al langer spaarzaam eet en kookt dan worden alle tips een automatisme en vanzelfsprekend. Je vergeet een beetje hoe je het vroeger ook al weer anders deed en al die minieme veranderingen zijn moeilijk te benoemen. Het boek The frugal cook (ooit gekregen van een andere spaarzame kok – hoe spaarzaam is dat ;-)) helpt me er weer aan herinneren. Beckett belooft dat je 1/3 van je boodschappenkosten kunt besparen (als je momenteel veel uitgeeft en weggooit – dat wel). Maar ook als je niet excessief veel weggooit kun je 20% op je uitgaven besparen. Het is al weer even geleden dat ik dit boek ter hand nam, maar ik voel me nu toch gemotiveerd om weer eens kritisch naar mijn aankopen te kijken. Als jij ook aandrang voelt om op je eten te besparen dan help ik je graag op weg (of de weg terug te vinden) met deze spaarzame gewoontes uit The frugal cook.

1) Doe alleen boodschappen als het nodig is; wees kritisch naar jezelf, kijk eerst in de (koel)kast naar wat je nog hebt, voordat je naar de winkel gaat. Wedden dat je best een dag over kunt slaan. Boodschappen doen bedoel ik. Niet eten overslaan.

2) Maak een boodschappenlijst; een echte lijst (en niet hap-snap) en controleer je kasten op wat je nog hebt, zodat je niet onnodig koopt (zoals dat zoveelste potje kerriepoeder - ahum).

3) Vermijd impulsaankopen; ontwikkel de discipline om artikelen te weerstaan.

4) Stop met het bevoorraden van je kasten; geen ‘altijd handig om in huis te hebben’ aankopen, of ‘voor het geval zus/zwager/vriendin’ producten.

5) Plan vooruit….; doe boodschappen op een manier die past bij je levensstijl. Doe dus geen boodschappen voor de hele week, als je vier dagen op je werk gaat eten.

6) ….maar ook weer niet te ver vooruit; het kan slim zijn om cranberries die in de aanbieding zijn alvast in augustus voor Kerst te kopen, maar misschien wordt je met Kerstmis wel elders uitgenodigd.

7) Koop niet teveel van alles wat; het is verleidelijk om voor visite voor elk wat wils te kopen, maar voor je het weet blijf je met 3 van de 5 soorten luxe kaas zitten (die je zelf niet graag lust en dus verdwijnen achterin jouw koelkast).

8) Leer de kunst van het afmeten van porties; over het algemeen eten we teveel en te grote porties. Laat het idee van ‘100 gr vlees per persoon, 2 ons groenten en 2 stuks fruit’ los.

9) Hou kliekjes apart; serveer niet alles op tafel, maar hou in de keuken alvast achter wat je wilt over houden voor de volgende dag.

10) Roep een halt toe aan koelkastplunderaars (inclusief een halt voor jezelf); in sommige huishoudens worden de kliekjes regelmatig uit de koelkast geplunderd voordat ze de kans krijgen nog een keer geserveerd te worden. Wijs één plank toe waar iedereen van af moet blijven (inclusief jijzelf als jij je schuldig maakt aan snaaien).

11) Zet voor iedereen hetzelfde op tafel; het is duur en tijdrovend om voor iedereen verschillende maaltijden op tafel te zetten. Streef er naar om in ieder geval drie avonden per week hetzelfde op tafel te zetten voor het hele gezin.

12) Volg niet klakkeloos het recept; aan deze regel maakte ik me vaak schuldig. Racete ik weer naar de supermarkt om die specifieke tamarisaus te halen, terwijl ik wel sojasaus in huis had (of ketjap).

13) Leg een goeie basisvoorraad aan (lees hier waar ik mijn voorraadkast mee vul); wanneer je altijd een voorraad rijst, pasta, blik tomaten, kruiden, vis in blik en uien in huis hebt, verse paprika en prei (of in de vriezer) kom je een heel eind met het maken van een maaltijd.

14) Leer hoe je koopjes herkent; neem onder de loep welke producten je koopt, welke ingrediënten daar in zitten en welke goedkope alternatieven daarvoor zijn.

15) En hoe je voor sommige koopjes wegloopt; koop geen aanbiedingen, alleen maar omdat het aanbiedingen zijn. Soms blijven producten duur, ook als ze afgeprijsd zijn. Zo’n koopje wordt helemaal duur als je bij thuiskomst niet weet wat je er mee moet maken en vervolgens verpietert in je koelkast.

16) Vermijd te duur geprijsde producten; leer om voor jezelf te bepalen wat een redelijke prijs is voor een product.

17) Zet het mes in gemakseten; bedenk dat alles wat in de supermarkt handig voor jou is voorbereid, altijd duurder is dan wanneer je het zelf doet. Je kunt geld besparen door zelf je sla te husselen, door zelf je kaas te raspen, door zelf slasaus te maken of door zelf je pannenkoekbeslag te maken.

18) Koop seizoensproducten; bijna alles is het hele jaar rond te koop, dat maakt het lastig om de echte seizoensgroenten te herkennen. Toch kun je prijsverschillen ontdekken door het jaar heen. De aanvoer van prei en courgette bijvoorbeeld. Die laten zich ook nog eens heel makkelijk invriezen, dus kun je een goedkope voorraad aanleggen.

19) En koop ze los; goeie voorbeelden hiervan zijn verse kruiden, noten en granen.

20) Maak en neem je eigen lunch mee; opvallend genoeg staat deze tip pas als laatste genoemd, terwijl ik deze veel hoger in de lijst zou zetten. Neem je lunch mee van huis en ga in plaats van naar de kantine (met hoge prijzen) of supermarkt (je koopt altijd extra en meestal ongezond) naar buiten. Of ga wel met je collega’s naar de kantine en koop alleen drinken en eet je meegebrachte lunch.

Fiona Beckett hield ook een blog bij over haar frugal kookavonturen, dat vind je hier. Daar zijn allerlei gerechten die vinden voor de spaarzame kok. Laat je niet teveel afleiden door haar huidige interesse in wijn….hik!

Warme groet
Anita

Het boek The frugal cook is niet meer nieuw verkrijgbaar en tweedehands ook spaarzaam te vinden (de ironie ;-). Maar hier zijn een paar alternatieven:

Thuis met de kinderen

Ik was graag thuisblijfmoeder geworden. 

Dat wist ik nog niet hoor, destijds, toen we ons voorbereidden op de komst van de kinderen. Toen ging ik nog helemaal mee in de heersende tijdsgeest; beide partners minder werken en samen voor de kinderen zorgen. 

Maar dat was wijsheid op papier. 

Toen onze meiden er eenmaal waren voelde ik dat helemaal anders. Ik merkte dat het grootbrengen van de kinderen en zorg voor het huishouden mij relatief makkelijk afging, het was ook iets wat mij enorm boeide. Veel meer dan de echtgenoot. Die parttime baan is wel gebleven, maar ik was veel liever een tijd lang thuisblijfmoeder geweest. Bijna alle beginjaren heb ik gedacht ‘als ik wist wat ik nu weet, had ik het anders gedaan’. 

Ik kan het niet anders uitleggen dan dat ik voelde dat zowel ik, als de kinderen als het hele huishouden meer rust nodig hadden. Minder verplaatsingen, minder afleiding. Meer rust in de dag, voor meer regelmatig en een natuurlijk ritme. En ook voor gewoon, zomaar iets. Dat het grootbrengen van kinderen niet is was wat tussendoor moest gebeuren, dat voelde ik ook. 

Wat ik van te voren theoretisch had uitgedacht, strookte niet één op één met de praktijk. Wat ik voelde, voelde ik met  mijn hele wezen. Het was of alles wat ik onbewust al wist opeens tot leven kwam. Als zaadjes die tot die tijd op een droge grond hadden liggen wachten en nu opeens voeding kregen en begonnen te ontkiemen. Alles wat ik voelde – kort samengevat alles waar er binnen de antroposofie en het natuurlijk ouderschap over wordt geschreven – wist ik zeker. Het zogenaamde zekere weten. Wat ik voelde was dat baby’s en kinderen een rustige omgeving nodig hebben. Ze hebben niet veel nodig, anders dan de aanwezigheid van hun moeder. Dat is die veilige hechting waar het natuurlijk ouderschap over schrijft en wat zo essentieel is voor het ontwikkelen van zelfstandigheid. Ik had zelf ook de rust nodig om te kunnen hechten. 

Maar die parttime baan bleef en ik deed de dingen die belangrijk voor me waren desondanks, maar ik heb altijd het gevoel gehad dat ik tijd met de kinderen moest inhalen en het voelde nooit rustig. Als je de blogs leest uit de begintijd dan schemert dat heel erg door en soms schemert het niet eens….

De afgelopen weken zaten we door de corona-crisis allemaal thuis. En werd ik toch een thuisblijfmoeder. Soort van dan, want ik combineer nog steeds zorg en baan. 

En guess what, het beviel me wel! Het leven in onze thuisblijfbubbel. Die rust waar ik de eerste jaren met de kinderen naar op zoek was en naar verlangd had, die kwam nu alsnog op mijn pad. Alle uithuizige activiteiten vervielen. Geen ritjes op en neer naar kantoor, geen werkreizen van de echtgenoot naar het buitenland, geen familiebezoek, geen streetdance, geen turnen, geen knutselclub, muziekles verplaatste zich van het leslokaal naar facetime. Ritjes naar specifieke winkels stelde ik uit, of verzamelde ik voor 1 dag (deed ik anders ook, maar nu nog efficiënter), of ik liet artikelen aan huis bezorgen. Heel veel verplaatsingen vervielen hierdoor. De rust die dat bracht, deed me goed. Afgesloten voelde ik me niet, want dat is het voordeel van al die online mogelijkheden, je kunt op allerlei manieren contact onderhouden. Met mijn meditatievriendin had ik heel veel contact via de app over van alles en nog wat, ik heb via dit blog en instagram zoveel fijne kleine gesprekjes met jullie, voor ogma heb ik allerlei leuke boeken om over te praten, ik heb contact met mijn familie, ik heb mijn gezin bij me, ik kan vanuit het comfort van mijn eigen kamer mediteren met anderen. Zelfs de echtgenoot, die heel veel weg was voor zijn werk of een popconcert bezocht, lijkt nog weinig te missen. Het enige wat hem leuk lijkt is weer eens een keer uitgebreid uit eten gaan, in een echt restaurant. 

Voor mij is dit genoeg. 

Die rust die ik bij mezelf merk, zie ik ook bij de kinderen en voor ons als gezin. Rust waar ik de eerste jaren naar op zoek was en heel erg nodig had. 

Blijkbaar heb ik nu alsnog gekregen waar ik destijds naar verlangde. 

Velen maken zich zorgen over de achterstanden die kinderen oplopen nu ze zoveel onderwijsuren missen. Dat is zeker een groot punt van aandacht omdat ik heb gezien dat scholen heel verschillend het thuisonderwijs hebben opgepakt, maar ik zie er binnen mijn gezin ook heel veel goeds uit ontstaan. Ik zie hoe mijn dochters zich in korte tijd enorm ontwikkeld hebben. Ze groeien niet alleen in centimeters, maar ook in zelfstandigheid. Waren ze voorheen erg op mij gericht. Nu zijn ze meer op elkaar gericht. Ze helpen elkaar, vragen aan elkaar hoe ze hun schoolwerk kunnen doen en ze praten ook meer samen. Contact met hun klasgenoten hebben ze via whatsapp of ze bellen met vriendjes en vriendinnetjes en spelen zo samen – op afstand - minecraft. Ze zijn veel zelfredzamer geworden en doen minder vaak een beroep op mij. 

Hoewel ik absoluut geen leerkracht ben in hart en nieren, vind ik het wel prachtig om kinderen iets bij te brengen. Het was telkens zoeken naar de beste manier, maar toch merkte ik dat mijn aanpak in het verlengde ligt van hoe ik de tijd met de kinderen doorbracht toen ze nog klein waren. Ik zet de koers uit voor hoe de dag verloopt, ik laat ze er mee aan de slag gaan en volg een beetje hun eigen natuur. De een heeft namelijk zo’n aanpak nodig en de ander moet ik zus benaderen. Natuurlijk hebben we genoeg strubbelingen gehad in het begeleiden van schoolwerk. Het was voor ons allemaal zoeken naar een manier waarop het voor iedereen in huis werkbaar bleef. Als ik merkte dat de ene aanpak niet lukte, dan probeerde ik weer wat anders. Een kwestie van telkens schaven en doorvragen waar het precies in het schoolwerk op vastliep en dan vanaf daar weer verder.

Wat ik tot mijn verrassing ook merk, is dat ik - terugkijkend - meer mijn leven heb kunnen leiden dan ik altijd dacht. Ik dacht altijd dat ik zoveel gemist had. Maar nu merk ik dat ik toch grotendeels mijn kinderen heb kunnen opvoeden zoals mijn hart me ingaf. Met veel natuurlijk ritme, natuurlijke materialen, hen betrekken bij huishoudelijke taken. Ondanks dat ik altijd het gevoel had dat ik vooral veel gemist had in het verzorgen van de kinderen, heb ik blijkbaar tussen de bedrijven door het genoeg zo kunnen doen zoals ik het wilde. Dat ik ondanks de stress en tijdgebrek en intense vermoeidheid me heb verdiept in hoe een baby zich ontwikkelt, wat het nodig heeft, waardoor ik nu kan terugvallen op wat ik destijds tussen de bedrijven door geleerd heb.

Wat ik vanaf de eerste dag dat ik moeder werd al gevoeld heb, werd me nu weer duidelijk; volg wat je kind nodig heeft, dan kom je vanzelf uit bij wat jij nodig hebt.

Warme groet,

Anita

Financiële flexibiliteit

Foto: pexels.com / Jessica Lewis

In mijn nieuwsbrief van afgelopen maart schreef ik over de begintijd waarin ik mijn leven vereenvoudigde. In eerste instantie door mijn huis op te ruimen, maar ook door mijn financiën te vereenvoudigen en door te besparen.
Ik wilde loskomen van het opgelegde consumentisme, me niet meer steeds bezighouden met vergaren van spullen, maar me richten op eenvoudiger dingen in het leven. Tijd met mijn kinderen, ruimte voor mijn eigen ontwikkeling, familie en andere mensen om me heen.
Ik leerde dat ik veel zuiniger kon leven dan ik voor mogelijk had gehouden. Het gaf me het gevoel terug dat ik weer zeggenschap kreeg over mijn eigen leven. Dat niet adverteerders, marketeers overheid om anderen mijn uitgaven (en behoeften) bepaalden, maar dat ik die ZELF kon bepalen.

Het Dave Ramsey-peil

Heel concreet betekende al dat opruimen, besparen en zelf maken dat we meer geld overhielden. Hoewel onze buffer nog lang niet op het peil is die Dave Ramsey adviseert (3-6 maanden van je maandinkomen), is het al veel beter dan hoe het vroeger was.

Maar er gebeurde ook nog iets anders. Nog iets veel belangrijkers.

Ik werd minder nerveus.

Vroeger zou ik echt nerveus en angstig worden bij het idee dat ik mijn huis niet meer zou kunnen betalen of de gedachte iets kwijt te raken, ook als er geen reële dreiging was. Tegenwoordig ben ik daar veel zorgelozer over. Natuurlijk zou ik niet gedwongen ons huis willen verlaten en ik wil ook niet doen nonchalant over doen, maar ik zou het nu makkelijker los kunnen laten dan vroeger. Als het betekent dat ik daarmee mijzelf of mijn gezin door zwaar financieel weer heen zou trekken, dan zou ik al mijn huisraad en mijn huis verkopen als dat rust brengt.
Het is bezit, wat ik weer los kan laten als het nodig is. Het geeft een groot gevoel van vrijheid en flexibiliteit om te weten dat je los kunt laten.

Financiële flexibiliteit

De Corona crisis waarin we nu zitten treft iedereen. De een wordt heel hard getroffen en de ander merkt er nauwelijks iets van, maar het gaat ons allemaal aan.
We maken ons zorgen. Zorgen om onszelf, onze (mentale) gezondheid, ons bedrijf of ons inkomen, om ouders, om kinderen. Heel veel is onzeker en onduidelijk, maar we kunnen niet anders dan telkens meebewegen op de situatie zoals deze nu is. Ik merk dat ik me doordat ik de afgelopen jaren zoveel aandacht aan mijn financiële ontwikkeling heb besteed, ik me mentaal beter bestand voel tegen al deze onzekerheden.

Besparen en geld overhouden, een buffer opbouwen geeft je letterlijk financiële flexibiliteit. Financiële flexibiliteit geeft je een gevoel van rust, ook in tijden van crisis. Bij baanverlies. Of bij gedeeltelijk arbeidsongeschiktheid. Of als je in een uitzichtloze baan zit en je er van droomt om een opleiding te volgen. Maar het geeft je ook een flexibele geest, waarin je vrijer bent om om te gaan met de tegenslagen van het leven. Wanneer je weet hoe je financien er uit zien, wanneer je weet hoe je kunt besparen, waar je koopjes haalt, hoe je je spullen kunt repareren, hoe je alternatieven kunt bedenken, geeft dit je het gevoel dat je zelf regie hebt. Het maakt ons minder afhankelijk.

We zijn geneigd om vast te houden aan wat we hebben, aan wat bekend is. We houden er zelfs aan vast als datgene of diegene ons helemaal geen prettig gevoel geeft. Die baan waar we ons naartoe slepen, die vrienden waarbij we ons minderwaardig voelen, dat abonnement op die sportschool waar we niet naartoe gaan, die partner waarbij we ons niet gehoord voelen, dat tijdschrift wat elke maand op de mat valt, maar die we amper lezen. We houden er aan vast omdat het gevoel dat het ons geeft bekend is. Het is vertrouwd. Sterker nog, we gaan soms zelfs even controleren of dat ongemakkelijke gevoel er nog is. Gaan we toch weer naar die sportschool, omdat we nou eenmaal betalen, om te voelen dat het inderdaad niks voor ons is of om te voelen ‘zie je wel, je moet je er gewoon even overheen zetten’. Als we niet goed overweg kunnen met onze leidinggevende gaan we toch weer proberen het van een andere kant te bekijken en ons best te doen.

Ik merk dat opruimen en besparen mij anders in het leven doet staan. Ik kan veel eten zelf maken en ik kan daardoor alternatieven bedenken. Als het brood op is, kan ik bedenken hoe we met havermout of muesli ontbijt kunnen maken. Als dat op is, kan ik groentesoep maken. Ik zit minder vast in mijn eigen neuroses over hoe iets moet of hoort te zijn. Ik weet ook dat ik met veel minder inkomen toe kan, als het nodig is. Omdat ik alle uitgaven wel een keer onder de loep genomen heb en geconcludeerd heb dat uiteindelijk niks essentieel is. Als het nodig is, dan kunnen we met minder leven.

Ter illustratie: ik las een gefrustreerde reactie van een moeder die baalde omdat de supermarkt maar twee pakken melk per klant verkocht vanwege Corona-maatregelen. Maar zij had een gezin van 3 kinderen en die dronken allemaal melk (ik heb het niet over babyvoeding). Nu moest ze elke dag naar de supermarkt om nieuwe melk te kopen. En ze moest zelfs naar meerdere supermarkten. Fanatiek ging ze op zoek naar welke supermarkt het meeste kans op voorraad had en op welk tijdstip ze het beste kon kopen. Ze kon alleen maar denken aan melk kopen en melk die mogelijk uitverkocht zou zijn. Stel nou dat deze moeder niet zo vastzat in het idee dat er perse melk gedronken moest worden? Stel dat je de vrijheid van creativiteit in je hoofd had om het over een andere boeg te gooien en haar kinderen iets anders te laten drinken?

Financiële flexibiliteit hield dus voor mij meer in dan meer geld in de buffer. Het bracht me ook een gevoel van vrijheid. Dat gevoel, meer vertrouwen, minder krampachtig, kwam niet in een keer. Het klinkt nu als een logisch geheel, maar dat geheel ontvouwde zich in kleine stappen. Meditatie heeft me daar zeker bij geholpen. Wat ik door praktisch bezig te zijn bij mezelf ontdekte toen ik ging opruimen en besparen leerde ik echt begrijpen in de meditatieopleiding.

Praktisch aan de slag

Dit is wat ik deed – en wat jij ook kunt doen:

Ik ging mijn financiën in kaart brengen. Wat waren mijn uitgaven en inkomsten. Wat kon ik opzeggen. Welke verzekering had ik nodig en wat kon er goedkoper. Ik ging aankopen zo lang mogelijk uitstellen, ik kocht tweedehands in plaats van nieuw. Ik keek tussen de spullen die ik nog had wat ik kon gebruiken in de plaats van een nieuwe kopen voor wat zojuist kapot was gegaan.
Ik ging budgetten maken. Zei heel vaak nee tegen man en kinderen. Gaf de kinderen al heel jong zakgeld. Ik bedacht gratis uitstapjes en gratis vertier. Ik ging steeds meer zelf mijn eten maken. Omdat ik duidelijker voor ogen kreeg waarmee ik mezelf moest voeden. Gezond eten – geen bewerkt voedsel, kwaliteitsproducten, weinig suiker en snoep.

Ik maakte een plan en stelde doelen in een bepaalde volgorde: zorgen dat ik mijn verjaardagsgeld ook echt voor mezelf kan gebruiken. Kinderbijslag vrijspelen voor grotere opvoeddoelen en niet voor kinderkleding of -schoenen. Stel jezelf doelen in een bepaalde volgorde. Bijvoorbeeld eerst die €1000 sparen en daarna naar €5000.

Wees niet bang dat je te laat bent, geef jezelf niet de schuld dat je véél eerder had moeten beginnen, denk niet schuldbewust aan hoeveel buffer je had kunnen hebben als je al de afgelopen jaren zuinig was geweest. Denk aan wat je nu kunt doen. Begin nu. Zoek informatie, lees boeken, lees ervaringsverhalen. Maak jezelf wijzer.

Maya Angelou zei: 'Then when you know better, do better’.

Jezelf te onderwijzen, jezelf wijzer te maken, kun je ook doen door jezelf vragen te stellen:

Bijvoorbeeld:
Kan ik het met minder doen?
Welke zekerheid probeer ik te kopen met mijn verzekeringen?
Ik koop graag boeken/tassen/cadeaus/bloemen/schoenen/eten. Maar verlang ik werkelijk naar? Welk verlangen probeer ik te vervullen met het kopen van deze items?
Wie bepaalt waar ik wat aan uitgeef? Verdien ik genoeg? Geef ik veel weg?
Schuif ik beslissingen voor mij uit? En waarom?

Misschien dat deze corona crisis jou onrust bezorgt. Dat je het gevoel hebt dat je hier nog niet voldoende op voorbereid was. Misschien had je juist 2020 bestempeld als het jaar waarin je het allemaal eens goed op orde zou maken en voel je je nu overdonderd en weet je niet goed waar te beginnen. Weet dat elk begin een goed begin is. Met elke verandering die je doet, zet je een volgende in gang.

Warme groet,
Anita