De laatste weken was ik weer helemaal
into minimaliseren. Consumed op Netflix, een boek met (her)nieuw(d)e inzichten en ik nam in mijn eigen huishouden onze gewoontes en onze spullen nog maar weer eens onder de loep. Op heel veel vlakken heb ik dingen kunnen veranderen; ik heb bespaard, ik besteed elk jaar minder aan Sinterklaas cadeaus, ik sla steeds vaker gratis merchandise af, ben creatief met restjes in de koelkast. Maar toch zie ik struikelblokken die maar niet verdwijnen. Nu geef ik met alle plezier mijn man en kinderen de schuld, maar aangezien die methode tot nu toe geen vruchten heeft afgeworpen, besloot ik het eens over een andere boeg te gooien en vond dat ik de hand in eigen boezem moest steken.
Ik besloot dat ik me vooral ging richten om het minderen van mijn eigen spullen. Handwerkmateriaal, schrijfwerk, oude hobby’s. Het werd tijd om weer wat oude herinneringen los te laten.
Ik weet niet meer precies hoe het kwam, maar in ieder geval had ik de bak, waarin ik de papieren van onze rampzalige opknapbeurt van ons huis uit (we hebben het over 2011) had bewaard, weggedaan en waren de papieren ‘even’ op de grond geparkeerd. Of eigenlijk legde ik ze eerst op een stapel tijdschriften en belandden ze later op de grond. Da’s ook een tactiek: gooi de bewaarbak weg, dan ben je verplicht iets met de inhoud te doen. Ahum.
Ik heb een hekel aan die stapel papieren. Vanwege de herinneringen die er aan kleven. Wat ik voor ogen had met de opknapbeurt van ons huis was een mooie benedenverdieping voor mijn gezin om te wonen. Eentje zonder gaten in de kurkvloer en een keuken waarin ik uit de voeten kon. Met werkende apparatuur. Ik wilde een comfortabele plek voor mijn gezin.
Het tegenovergestelde gebeurde: we zaten maandenlang in de rommel. Met een opengekapte betonvloer omdat de vloerverwarming ergens lek was. En geen van de partijen vond het hun pakkie an. Dat was erg. Maar onrecht en moeten opdraaien voor de kosten was niet het enige dat erg was. Dat ik me er alleen voor voelde staan was veel zwaarder. Alle partijen waren afwachtend, niet bezig met een oplossing. Onze advocaat vond ik ook niet heel doortastend en zelfs mijn man hield zich afzijdig. Dat was een heel donker jaar.
Opeens vroeg ik me af waarom ik die papieren nog bewaarde. Als bewijsmateriaal? Om wat te bewijzen? Mijn recht? Er was ons destijds al geen recht gedaan, dan zou er niet nu opeens wel recht gedaan worden. Dat opeens de loodgieter zou bellen en vragen, goh, je had gelijk, wij zaten fout, heb je die bon nog, dan gaan we je vergoeden. Eh…niet waarschijnlijk. Maar ik zat er nog mee. Letterlijk, met de papieren. En figuurlijk, met de last.
Door die papieren in huis te houden blijft die negatieve sfeer die er aan kleeft ook in mijn huis. Als een ongenode gast.
Ik dacht aan een verhaaltje van de
maankalender:
Twee monniken, die op reis waren, kwam bij een rivier aan. Daar stond een vrouw die over wilde steken. Omdat ze bang was voor de stroming in de rivier vroeg ze of de monniken haar naar de overkant wilden helpen. De jongste monnik aarzelde. De oudste zette haar op zijn schouders, waadde door de rivier en zette haar aan de overkant neer op de oever. De vrouw bedankte hem en vertrok. De monniken vervolgden hun reis. De oudste monnik stapte rustig door en genoot van het mooie landschap. De jongste was in zichzelf gekeerd en broedde op iets. Na twee uur te hebben gelopen, verbrak de jongste het zwijgen en zei wat hem dwarszat: 'Broeder, wij hebben geleerd dat we contact met vrouwen moeten vermijden, maar jij zette haar op je schouders en droeg haar!' 'Broeder,' antwoordde de oudste monnik: 'Ik heb haar neergezet aan de overkant, terwijl jij haar nog steeds bij je draagt.'
Dus gooide ik de papieren weg.
Wanneer je je aanmeldt voor mijn nieuwsbrief, dan ontvang je één keer per maand een mail van mij. In de mail knoop ik de individuele blogposts aan elkaar. Soms zal ik terugblikken en soms vooruitblikken. Met gedachten, voorzichtige inzichten of recepten.
Herhaalde besluitvorming
Wat er ook nog gebeurde:
Ik borg de Kerstspullen weer op. Het ritueel dat zich elk jaar voltrekt, voltrok zich ook nu weer. Ik zie een leren attache koffer achter het knieschot en denk ‘oh ja, dat is de bestekcassette. Zou er nog wat in zitten?’ En ik maak ‘m open en zie weer dat het de messenkoffer is. Wat ik dus elk jaar vergeet. En ik denk: goh, hier zit nog een schaar in en een messenslijpding. Beide heb ik onlangs respectievelijk nieuw en tweedehands gekocht. En ik denk: dat geld had ik me dus kunnen besparen. Weet je wat: ik bewaar de koffer voor de volgende keer dat ik een schaar nodig heb. Of een vleesvork.
Op dat moment zie ik opeens helder hoe lastig het is om je gedachtegang om te buigen. Een andere beslissing te nemen. Blijkbaar kom ik al jaren tot steeds dezelfde conclusie en speelt zich steeds dezelfde scene af. Als een soort Groundhog Day. Nu moest het anders. De koffer gaat op MP, daar is vast wel iemand die nog een vlijmscherp hakmes nodig heeft. Zo niet, dan naar de kringloop.
Herinneringen die milder worden
Achter hetzelfde knieschot vond ik ook nog een schoenendoos met fotomapjes. Fotomapjes heb ik allemaal weggegooid. Het waren foto’s van vakanties vroeger met vrienden of vriendinnen. Ik maakte rete-saaie foto’s, van alleen natuur, zelden met mensen er op. De foto’s waren ook nog uit de tijd dat je fotorolletjes had. Dan liet je ze standaard twee keer afdrukken zodat de vriendin waarmee je op vakantie was geweest de andere helft kon krijgen. Maar die nam natuurlijk nooit alles, dus bleven alleen de lelijke, onscherpe, donkere foto’s over. In tweevoud. Dus die gingen weg. Maar er zaten ook twee ansichten in van mijn vriend van vroeger waar ik met gemengde gevoelens op terugkijk. Het was niet een heel evenwichtige relatie. Ik heb de ansichten uiteraard vaker gelezen en hoewel ze me altijd wat irriteerden heb ik ze toch bewaard. De ene kaart kreeg ik van hem na het overlijden van mijn oma. Hij had in gezet over hoe hij zulke mooie herinneringen had aan mijn oma. Ik weet nog dat ik destijds met mijn ogen draaide. Maar nu voelde ik een mildheid over me neerkomen. Hij bedoelde het goed. Het was goed geweest om de kaarten te bewaren. Door de kaarten voor de zoveelste keer te herlezen was er eindelijk iets in me wat los kon laten. Ze gingen nog wel weer terug in de doos, nog een ronde heb ik nodig denk ik.
Van alle verhalen over mensen met teveel spullen in huis merk ik dat mensen er naartoe moeten werken om iets los te laten. Mensen die door overlijden van een dierbare vasthouden aan spullen. Door (gedwongen) verhuizing en andere indeling van het huis blijven zitten met hun spullen. Gezinsverandering die om herverdeling van spullen vraagt. Geboorte van kinderen. Het zijn allemaal grote gebeurtenissen in het leven van mensen. Die vragen niet om een drastische aanpak. Ook niet om geforceerd spullen weg te gooien. Neem afstand van wat je makkelijk weg kunt doen. Heb er vrede mee dat je sommige spullen pas na 10 jaar los kunt laten.
Neem de tijd die je nodig hebt.
Warme groet,
Anita
