Als het op consuminderen en minimaliseren aankomt is het nooit genoeg. Het kan tenslotte altijd minder. Als je dat zelf niet zegt, dan zegt een ander het wel tegen je. En zo is het nooit genoeg. En dat is best tegenstrijdig aan het begrip consuminderen.
Een tijd lang had ik last van ‘hoe doet een ander dat toch!’. Niet verwonderlijk was dat in een periode dat de onkosten ons om de oren vlogen. Als ik dan las over gezinnen die van één salaris kunnen leven en óók kunnen sparen én kunnen aflossen dan vroeg ik me eerlijk gezegd echt wel af hoe die dat toch deden.
Gepieker over geld is iets wat ik heel onplezierig vind. Ik word er zorgelijk en gestrest van. Steeds afwegen en uitstellen van aankopen. Herhaaldelijk moeten zeggen dat iets niet gekocht kan worden omdat er geen budget voor is; het maakt een zurig mens van me. Ik raak er echt van uit mijn hum. En ik wil die zorgelijkheid niet overbrengen op mijn kinderen. Bewust omgaan met geld en tijd, spaarzaam zijn, ja allemaal prachtige waarden om aan kinderen over te brengen. Maar niet de zorgen over geld, daar komt weinig goeds van.
Het is een grote valkuil om in te vallen; kijken naar hoe een ander het doet. Want situaties zijn nooit een op een te vergelijken. Het was vooral voor mij een teken dat ik uit het oog was verloren – of dacht te zijn verloren – waar het mij om gaat. Het gaat nooit puur om het geld, maar het gaat om wat het je oplevert. Soms zorgen, soms vrijheid. Soms lusten. Soms lasten. (
klik hier voor de lessen die geld mij geleerd hebben).
Het was echt een periode waarin ik moest omzien naar de stappen die ik had gezet. Om te kijken naar wat er al ten goede veranderd is.
Ook het inzicht dat wij weliswaar niet leven van een salaris, maar doordat wij beiden parttime zijn gaan werken, we wel een salaris hebben laten vallen, gaf me weer moed. Zo beschouwd doen we het niet gek.
Hoewel ik deze verdeling van gezin en werk graag zo wil houden, begin ik wel de grens te voelen van ons inkomen. Consuminderen is een kant van het verhaal, maar inkomsten is de andere kant. Het huis en huisraad roepen toch wel om het nodige onderhoud en de kinderen worden groter en daardoor duurder. Dus of het haalbaar is om met het huidige aantal uren te blijven werken (32 uur en 20 uur) dat vraag ik me af.
Zo volgde ik de lijn terug naar de personen die mij in de loop der jaren hebben geïnspireerd. Allemaal op verschillende momenten en misschien heb ik het toen niet zo beseft, maar nu achteraf zie ik dat ze ergens een zaadje hebben gezaaid waar ik later van heb kunnen oogsten.
Due South
Ik ben benieuwd of jullie deze tv-serie kennen. De serie gaat over de Canadese Mountie Benton Fraser. Opgegroeid in afgelegen gebied, kent de bergen en de bossen op zijn duimpje. Hij vertrekt naar Chicago om de moordenaar van zijn vader te vinden.
Voor mij is hij een minimalist pur sang. Hij gebruikt in de grote stad Chicago zijn vaardigheden als spoorzoeker. Hij ziet alles, hij hoort alles. Hij heeft niets nodig, hij leeft met het meest noodzakelijke.
Iets in de levensstijl, helemaal teruggebracht naar het strikt noodzakelijkst, heeft een grote aantrekkingskracht op mij. Hij leest de mensen zoals hij de dieren en bossen en de bergen leest. Hij werd natuurlijk gezien als iemand uit een achtergesteld gebied, maar feitelijk was hij veel slimmer dan de mensen in de bewoonde wereld.
Dat, en hij was gewoon erg aantrekkelijk. En die hond is ook een schatje ☺
Aflevering van BBC To Buy or Not to Buy
De BBC had (of heeft nog steeds) een aantal day-time-television programma’s over wonen. In de reeks To Buy or Not to Buy mochten stellen die op zoek waren naar een huis drie huizen bekijken en een er van uitproberen.
Deze bewuste aflevering zag ik in de tijd waarin steen en been werd geklaagd over hypotheken voor starters. En dan vooral dat het vrijwel onmogelijk was om een fatsoenlijk huis te vinden voor het bedrag dat de bank verstrekte.
En in deze aflevering was een jong stel, halverwege de 20. Ik geloof dat de ene in het onderwijs werkte en de ander bij de politie. Geen topbanen dus. Als ik me niet vergis hadden zij 100.000 pond gespaard!! Zij hadden heel zuinig geleefd om dit te bereiken, maar ze zagen er niet uit alsof ze veel hadden gemist in hun jonge leven. Hoezo een starter kan niks op de huizenmarkt?!
Elke keer als ik denk dat iets voor altijd buiten mijn bereik ligt, denk ik aan dit stel.
Judith Levine, Not buying it.
Deze vrouw was te gast bij Oprah Winfrey. Als persoon is ze me bijgebleven omdat ze heel sterk leek naast Oprah. Maar vooral haar verhaal is me bijgebleven.
Zij en haar man besloten om een jaar lang niets te kopen. Niets wat niet strikt noodzakelijk was. Over dit jaar schreef ze het boek Not buying it.
De aanleiding voor Judith Levine was haar frustratie over het feit dat zij en haar man goed verdienden, een comfortabel leven hadden, maar dat haar
studentloan maar niet minder werd. Ze zou het in theorie dus goed moeten kunnen opbrengen om haar studieschuld af te betalen, maar dat deed ze nauwelijks. Ze bleef die schuld maar met zich meeslepen.
Een jaar lang gingen zij en haar man niet naar de bioscoop, niet naar het theater, niet uit eten, niet naar concerten, lieten geen eten bezorgen, kochten geen kleren, ging niet naar de kapper, naar de schoonheidsspecialiste enz. Als snel beviel dat leven haar wel. Ze had niet het gevoel iets te kort te komen. Er kwam juist heel veel voor terug.
Het hele idee sprak me heel erg aan. Het raakte precies aan een onderbuikgevoel dat ik had, dat alles kunnen kopen, alles moeten meemaken, dat dat uiteindelijk niet de voldoening geeft die een mens nodig heeft. Ik zou die uitdaging wel aan willen gaan voor een jaar, maar ik denk niet dat ik Michel zo ver krijg. Wij passen de kaasschaafmethode toe. Van alles steeds een beetje minder.
Haar boek heb ik overigens nooit gelezen. Op youtube staan lezingen van haar waar ze over haar ervaringen vertelt.
Nu ben ik heel benieuwd door welke personen jullie geïnspireerd zijn op het gebied van minimaliseren en consuminderen.
Ps: ik bedenk me opeens dat ik mijn belangrijkste inspirator vergeten ben: Henry David Thoreau. Hij verbleef een tijd aan het meer Walden. Zijn beschouwingen over de maatschappij en commercie zijn een grote inspiratie voor me geweest. Dat is dan mooi voor een ander blogje :-)
