Alle clichés zijn waar.
De eerste jaren met kinderen zijn tropenjaren.
Zeven intensieve en zware jaren, waarvan de eerste vier jaar het allerzwaarst.
Ik was niet moe, ik was niet uitgeput, nee ik was ver voorbij de uitputting.
Sinds een tijdje merk ik dat ik het tot ’s avonds elf uur vol kan houden en dan Gewoon Vermoeid naar bed ga. En de volgende ochtend (min of meer) uitgerust weer opsta. Dat ik niet met brandende ogen van uitputting en een lijf dat aan alle kanten zeer doet om 10 uur uitgeput in slaap val. En dat je dan al lang blij was dat het bed niet afgehaald was waardoor je jezelf nog weer door de klus van bed opmaken moest heen slepen.
Eenzaam was het ook. Emotioneel eenzaam. Steun bij andere moeders? Ik heb in mijn donkerste tijden in een praatgroep gezeten voor moeders die in de veiligheid van een kleine groep lotgenoten hun diepste worstelingen konden delen(mijn huisarts dacht dat ik daar gebaat bij was). Een van de vrouwen vond dat ik ‘wel heel onaardig’ was over mijn teleurstelling over de rol die mijn man in het hele opvoeden en ondersteunen vervulde. Ik leerde er van dat ik beter mijn eenzaamheid voor me kon houden als ik me niet nog eenzamer wilde voelen.
Sociaal eenzaam was het ook. Mijn kinderen zijn inmiddels wat zelfstandiger, maar ik zie het om me. Op een feestje, in een groot gezelschap. Wie geen kleintjes heeft zit gezellig met elkaar te kletsen, heeft de vrijheid om even naar een andere tafel te lopen. Wie kleintjes heeft, scharrelt achter het kleintje aan, loopt flesjes warm te maken, moet gesprekken onderbreken om luiers te verschonen, of troostkusjes te geven, moet naar een stille plek lopen om kinderen die overstuur troost en rust te geven. Manlief heeft zich al snel uit de voeten gemaakt en zit bij te praten met anderen en heeft het duidelijk naar zijn zin. Jij hangt er maar een beetje bij in gezelschap.
Ik las een stukje van een moeder van een drieling in het Meerlingen Magazine. Zij schreef recht uit het hart over de eerste 7 jaar met haar drie kinderen. Ze raakte me er heel erg mee. Vooral toen ze zei dat ze haar man vervloekt had.
Van nul naar twee (laat staan drie) baby’s legt een enorme druk op jezelf en op je relatie. De ernstige complicaties die ik had in de zwangerschap maakten dat we met een achterstand begonnen aan de babytijd. Ik geloof niet dat de echtgenoot zag welke strijd ik leverde. Waarschijnlijk omdat hij teveel in beslag genomen was door zijn eigen strijd. Ik heb op hem gescholden en ik heb gehuild en gedacht dat het makkelijker was om alleen verder te gaan. Even zoveel keer had ik intense dromen waarin ik hem smeekte om niet weg te gaan. Die dromen waren mijn houvast.
Ik deed eens mee aan een kennismakingsles mindfulness. Een van de oefeningen was om van je ergernissen, kwetsuren, verdriet, boosheid, frustraties een ballon te maken. Elke ballon stond voor een ding. Vervolgens moest je een voor een die ballonnen loslaten. Mijn ballonnen met dagelijkse ergernissen vlogen zo weg.
Maar de ballonnen met het achterliggende emotionele aspect bleven liggen als een baksteen.
Het wordt lichter na zeven jaar. Ik merk dat er ruimte komt, maar ik merk ook dat het licht juist gaat schijnen op al die zwaarte die er nog ligt. Een berg zwaarte dat ligt te wachten totdat ik het omarm en doorleef. Een berg met pijnplekken van eenzaamheid en onbegrip, afwijzing, teleurstelling, van hulp vragen en het niet krijgen, een eindeloze cirkel van verwijten, het gevoel tekort te komen en afwijzing en tekortschieten. Het licht is nog teer, maar ik heb vertrouwen. Tot aan hier zijn we tenslotte al samen gekomen.
Heather Nova
Girl on a Mountain
32
De eerste jaren met kinderen zijn tropenjaren.
Zeven intensieve en zware jaren, waarvan de eerste vier jaar het allerzwaarst.
Ik was niet moe, ik was niet uitgeput, nee ik was ver voorbij de uitputting.
Sinds een tijdje merk ik dat ik het tot ’s avonds elf uur vol kan houden en dan Gewoon Vermoeid naar bed ga. En de volgende ochtend (min of meer) uitgerust weer opsta. Dat ik niet met brandende ogen van uitputting en een lijf dat aan alle kanten zeer doet om 10 uur uitgeput in slaap val. En dat je dan al lang blij was dat het bed niet afgehaald was waardoor je jezelf nog weer door de klus van bed opmaken moest heen slepen.
Eenzaam was het ook. Emotioneel eenzaam. Steun bij andere moeders? Ik heb in mijn donkerste tijden in een praatgroep gezeten voor moeders die in de veiligheid van een kleine groep lotgenoten hun diepste worstelingen konden delen(mijn huisarts dacht dat ik daar gebaat bij was). Een van de vrouwen vond dat ik ‘wel heel onaardig’ was over mijn teleurstelling over de rol die mijn man in het hele opvoeden en ondersteunen vervulde. Ik leerde er van dat ik beter mijn eenzaamheid voor me kon houden als ik me niet nog eenzamer wilde voelen.
Sociaal eenzaam was het ook. Mijn kinderen zijn inmiddels wat zelfstandiger, maar ik zie het om me. Op een feestje, in een groot gezelschap. Wie geen kleintjes heeft zit gezellig met elkaar te kletsen, heeft de vrijheid om even naar een andere tafel te lopen. Wie kleintjes heeft, scharrelt achter het kleintje aan, loopt flesjes warm te maken, moet gesprekken onderbreken om luiers te verschonen, of troostkusjes te geven, moet naar een stille plek lopen om kinderen die overstuur troost en rust te geven. Manlief heeft zich al snel uit de voeten gemaakt en zit bij te praten met anderen en heeft het duidelijk naar zijn zin. Jij hangt er maar een beetje bij in gezelschap.
Ik las een stukje van een moeder van een drieling in het Meerlingen Magazine. Zij schreef recht uit het hart over de eerste 7 jaar met haar drie kinderen. Ze raakte me er heel erg mee. Vooral toen ze zei dat ze haar man vervloekt had.
Van nul naar twee (laat staan drie) baby’s legt een enorme druk op jezelf en op je relatie. De ernstige complicaties die ik had in de zwangerschap maakten dat we met een achterstand begonnen aan de babytijd. Ik geloof niet dat de echtgenoot zag welke strijd ik leverde. Waarschijnlijk omdat hij teveel in beslag genomen was door zijn eigen strijd. Ik heb op hem gescholden en ik heb gehuild en gedacht dat het makkelijker was om alleen verder te gaan. Even zoveel keer had ik intense dromen waarin ik hem smeekte om niet weg te gaan. Die dromen waren mijn houvast.
Ik deed eens mee aan een kennismakingsles mindfulness. Een van de oefeningen was om van je ergernissen, kwetsuren, verdriet, boosheid, frustraties een ballon te maken. Elke ballon stond voor een ding. Vervolgens moest je een voor een die ballonnen loslaten. Mijn ballonnen met dagelijkse ergernissen vlogen zo weg.
Maar de ballonnen met het achterliggende emotionele aspect bleven liggen als een baksteen.
Het wordt lichter na zeven jaar. Ik merk dat er ruimte komt, maar ik merk ook dat het licht juist gaat schijnen op al die zwaarte die er nog ligt. Een berg zwaarte dat ligt te wachten totdat ik het omarm en doorleef. Een berg met pijnplekken van eenzaamheid en onbegrip, afwijzing, teleurstelling, van hulp vragen en het niet krijgen, een eindeloze cirkel van verwijten, het gevoel tekort te komen en afwijzing en tekortschieten. Het licht is nog teer, maar ik heb vertrouwen. Tot aan hier zijn we tenslotte al samen gekomen.
Every little thing, every little thing will be good again
Stars come out, they'll light your way
Soon you're gonna be that girl on the mountain
Stars come out, they'll light your way
Soon you're gonna be that girl on the mountain
Heather Nova
Girl on a Mountain
 |
| 2006 Olympic nat. park |
