Seizoenstafel: 5 december

Zie ginds komt de stoomboot.



Voor het eerst heb ik een silhouet.. eh...schilderij?.. dingetje! gemaakt. 

11

Over pepernoten, afscheid, wanten en bloemetjes

Vroeger toen we nog geen kinderen hadden waren we heel vaak moe.
Terugkijkend vraag ik me af wat voor soort moeheid dat was. Overigens vroeg ik me dat destijds ook al af.
Ik schuif het op levensmoeheid. We waren moe, maar die moeheid diende geen enkel nut. De inspanningen waar we moe van waren voegden helemaal niets toe aan de wereld, aan de mensheid of aan ons eigen gevoel van een vervullend leven.

Nu - met kinderen - heeft het begrip moe een hele andere betekenis gekregen. Ik ben moe, maar wat een voldoening geeft het! Ik wist niet dat het mogelijk was om in zó korte tijd, zóveel te doen.

Bij mijn ouders bakten we pepernoten. Ik had nog niet eerder zelf pepernoten gebakken, maar mijn moeder wel, dus maakten we er een gezellige middag van.

Het recept voor pepernoten vind je hier als pdf, zodat je het zelf kunt bewaren.


Van de pepernoten hebben we uiteindelijk zelf heel weinig gegeten, want ze waren bedoeld voor een Sinterklaasfeest op het werk van Michel. Wat was dàt leuk georganiseerd. Met een pepernotenbakmachine die steeds de verkeerde pepernoten uitspuugde en een pepernotenkok die er niks van bakte. Dan leken de pepernoten op eierkoeken, dan waren ze te hard, dan te groen, dan te rood, dan te klein. Maar....geen nood! Gelukkig hadden alle kinderen (zelfgebakken)pepernoten bij zich die ze aan de Sint mochten geven. En de Sint had voor alle kinderen een paar lieve woorden en een cadeautje. Ik vond het een heerlijke middag.
Oh ja, de kinderen ook trouwens ;-)

Michel kwakkelt wat met zijn gezondheid en was zaterdagochtend niet bij de zwemles van de kinderen. Het is ook niet nodig dat we met het hele gezin gaan, maar ach, er is wel meer niet nodig.
Ik zit dan achter het raam en zie mijn twee kleine meisjes zonder veel schroom in het water springen èn zelfs voor het eerst duiken.

Ik heb de badjuf even weggepoetst, want haar gezicht was goed te herkennen.
Ze zit daar achter die vlek in het water ;-)


Heimelijk pink ik af en toe een traantje weg. Het doet wat met me om ze zo in het water te zien liggen. Die haartjes nat, vaak zie ik ze en-profil en dat doet me denken aan toen ze baby waren. Dus knipper ik wat vaker dan normaal met mijn ogen, zit er opeens een vuiltje in mijn oog en snuit ik mijn verkouden neus.



Het is een wonder! De meiden hebben allebei het gerecykleerde rokje uit de kast gepakt. 

Verder heb ik deze week nog niets gerecykleerd. Ik was van plan om twee poppenjurkjes te maken, maar daar ben ik niet aan toe gekomen. Te druk met pepernoten bakken, zwemles, Sinterklaas intocht, Sinterklaasinkopen doen, precisiestrooien, budgetteren en samen met de kinderen knutselen.

Wel heb ik gewerkt aan de adventkalender. Die is bijna af. 



Ook geniet ik van mijn nieuwe wanten. 

Zo zagen ze er uit voor het vilten. Ze zijn bijna even groot :-)
En zo zien ze er uit na het vilten. 

Eerst heb ik ze op 40 graden gewassen, maar daarmee krompen ze niet genoeg. Ik denk dat het een te voorzichtig wasprogramma was. Het krimpen gebeurt ook meer door het centrifugeren dan door de temperatuur is mijn ervaring. Dus nogmaals gewassen, nu op 60 graden en centrifugeren op het hoogste toerental. Wel had ik het advies om in de duim en in de want een plastic zakje te doen iets serieuzer moeten nemen. Ik had er wel een pedaalemmerzak in gedaan, maar te losjes. Het gevolg is dat de wol aan de binnenkant met elkaar gaat vervilten. De duimen zijn niet helemaal ongeschonden uit de trommel gekomen.



Ik draag ze nu twee weken en ik vind ze heerlijk warm. Ze zijn een beetje aan de grote kant, maar misschien als ik ze nog een keer op 60 graden was, dat dat ook is opgelost. 

Gisteren was ik ze trouwens bijna kwijt geraakt. Het was een drukke dag op het werk met allemaal ongewone bezigheden. Een afscheidslunch van een directe collega en 's middags een afscheidsborrel van een hoogleraar. 
Mijn hoofd raakt soms wat op slot van dit soort sociale gelegenheden, vooral als er ook nog twee op een dag zijn. Al met al was ik 's ochtends in de weer met geld inzamelen en had ik op de valreep nog een bloemetje gekocht voor die collega.
Terwijl ik mijn fiets aan de reling langs de kade wilde parkeren bij het café waar we gingen eten, was mijn hoofd nog druk bezig met al die dingen die ik nog moest onthouden en die ik bijna vergeten was (zoals de envelop met geld die ik nog weer op mijn bureau had laten liggen en een visitekaartje voor de op-rekening-betaling) bedacht ik me nog net op tijd om mijn wanten van mijn bagagedrager te halen, anders waren ze in het water gegleden zodra ik mijn fiets schuin tegen de reling zou zetten. Pfew, dat was op het nippertje. 

Toen we terugkwamen van de lunch stond de hoogleraar mijn directe collega (niet degene die weggaat) en mij op te wachten met een bloemetje. 
Als bedankje voor alle ondersteuning die wij hem de laatste jaren hebben gegeven. 
Dat was super lief. 
Dus ik ging aan het eind van de dag zelf met een bloemetje naar huis. :-)



Zo en nu ga ik even bijkomen....







6

Ik recyKleer deze keer een trui tot een legging

Het valt niet mee om een leuke titel te maken met het woord Recykleer er in. Als ik het woord te vaak zeg gaat het me tegenstaan.
Het recykleren zelf daarentegen is heel erg leuk. Een groot bijkomend voordeel is dat ik in rap tempo door mijn voorraad handwerkideeën raak. Binnenkort moet ik maar eens een lijstje maken van de werkjes die ik nog heb liggen. Of misschien ook maar niet. Straks valt het tegen en kan ik nu beter blijven genieten van het gevoel dat ik bijna aan het eind ben.
Maar goed, ik dwaal af.

Zei ik van de week nog dat ik zo aan het worstelen was met tijd, had ik gistermorgen na het afmaken van de rokjes, maar zo de geest om ook een legging te maken. Van de mouwen van een trui van mij. En daarna had ik nog tijd over om boodschappen te doen!

Ik maakte al een keer eerder een legging van een oude trui van mij, voor Kroningsdag. Hiervoor gebruikte ik voor de boord, jawel, daar is ie weer: een kinderhemd.

In de tussentijd zijn de kinderbenen benen wel gegroeid, daarom heb ik deze keer de uitvoering iets anders gedaan. De naad stoort me wel, maar met een rokje er over zie valt het hopelijk niet op.




Ik knipte de mouwen af en een stuk van de onderkant van de trui. Deze nam ik in zodat het op de mouwen/broekspijpen zou passen. De boord van de trui werd de boord van de legging. Deze sloeg ik om en deed er elastiek door.


De legging van de vorige keer: 





7

Recykleren: jurkje wordt rokje

Nadat ik vanmorgen de kinderen naar school had gebracht, dook ik meteen op zolder. Naar mijn naaihoek. Ik ben trouwens superblij met mijn naaihoek. Weer een voorbeeld van waartoe een-kastje-per-dag kan leiden. Overigens kan de naaihoek nog wel wat meer opgeruimd en ingericht worden, maar het is zelfs in deze staat al heerlijk werken. Sinds vorige week heb ik ontdekt dat de bureaulamp, die er al sinds jaar en dag staat, het ook daadwerkelijk nog doet. Ik dacht dat 'ie stuk was.
En een bureaulamp is héél handig als je 's avonds nog achter de naaimachine zit!

Dit is een van die projecten die veel te lang zijn blijven liggen. Bij het opruimen, al weer ik weet niet hoe lang geleden, kwam ik deze jurkjes tegen en vond het zonde om ze weg te doen. In de groene jurk zat een vlek, dus overdoen aan anderen had ook geen zin. Ik bedacht dat ik er wel rokjes van kon maken!
Het duurde tot aan afgelopen zomer voordat dit idee daadwerkelijk tot uitvoer kwam. Alleen had ik er te stevig elastiek in gedaan waardoor de rokjes een beetje te strak zaten. Ellie heeft haar rok nog wel gedragen, maar Gemma volgens mij maar een keer.
Nu ga ik in de herkansing.

Het boord maakte ik van....jawel...een kinderhemd.





Ik had er een breed elastiek doorgedaan, maar dat heb ik nu vervangen door een smaller elastiek. 



De jurkjes zoals ze waren. 



En aangezien ik toch achter de naaimachine met rokjes bezig was, heb ik in een ander rokje het slappe elastiek vervangen. 

2

Recykleren : kindertop wordt ballettas

Soms heb ik niet helemaal een realistisch beeld bij hoeveel tijd ik eigenlijk heb. Het ene moment werk ik heel relaxt alle openstaande klussen af en plan er nog iets nieuws bij. Het andere moment sta ik verkrampt te denken 'oh, wanneer moét dat dan allemaal nog' en is er geen morgen meer om het naar over te hevelen.
Zo zei ik dinsdag nog op het werk dat ik dacht dat ik al die sollicitaties (ik schatte ze op 180) wel eind woensdag digitaal gesorteerd zou hebben en ach wel ja, ik kon er ook nog wel een exceloverzicht bij maken inclusief e-mail adressen. Want ik had toch al die emailadressen nog in een bestand nodig voor wanneer het gros aangeschreven moet worden voor een spijtige afwijzing.
Maar halverwege woensdag zag ik al dat me dat helemaal niet zou lukken. En dan dacht ik nog niet eens aan een excelbestand.
Maar dat gaf niks zei de voorzitter van de selectiecommissie, want hij zat de rest van de week toch in het buitenland. Vanmorgen dacht ik het nog snel even af te maken voor een overleg, maar om dat voor elkaar te krijgen moest ik als een bezetenen die documenten overzetten. Het bleken uiteindelijk 162 sollicitaties.
Ik realiseerde me dat ik praktisch mijn hele werkweek aan een opdracht heb besteed. Dinsdag was ik nog relaxt en vol vertrouwen, maar dat was ik vanmiddag niet meer.

Met dat recykleren heb ik me ook weer een beetje verkeken op de tijd. Ik dacht dat dat wel moest kunnen, want ik had geen heel grote naaiprojecten bedacht en het meeste had ik al af. Bovendien is de zachte dwang van zo'n 14daagse goed voor het eindelijk afronden van die dingen die altijd bijven liggen. Maar nu is het al donderdag en realiseer ik me dat ik voor de getoonde projecten nog niet eens achter de naaimachine heb gezeten!
Ik heb nog een kleine uitloop naar morgenvroeg :-)

Maar, niet getreurd: ik heb nog iets anders op de fotoplank liggen wat ik graag wil laten zien.

Een zomertopje wordt ballettas


Dat dit een tasje geworden is komt door Gemma. Ik wilde de stof gebruiken voor een knutselwerkje, maar Gemma zag er onmiddellijk een ballettasje in. (Goh, van wie zou ze dat hebben ;-))
'Kijk mama, dan naai je zo' (gebaart heen en weer) 'en dan doe je de onderkant dicht, woesj woesj' (gebaart nog een keer heen en weer) 'en dan heb je een tasje. Voor balletles' !

Dat lijkt mij een volledig heldere naai instructie :-)


Ps: de balletlessen zijn trouwens al weer afgelopen, het is al weer een tijd geleden dat ik deze tasjes maakte. Ik zou moeten opzoeken wanneer precies, want dat besef van tijd...
6

Een kastje per dag: vijf tips

Het is al weer een tijd geleden dat ik een kastje heb opgeruimd. Of er over heb geblogd. Toch merk ik nog steeds de grote winst van deze manier van huishouden voeren. Door stap voor stap mijn huis onder de loep te nemen, is het huis veel meer eigen geworden. Ik heb nu veel meer het gevoel dat ik baas ben over mijn huis, in plaats van dat het huis baas over mij is.

Alleen, het is voor mij niet vol te houden om letterlijk elke dag een kastje te doen, daarvoor heb ik teveel tijdslurpende andere bezigheden, zoals werk en kinderen. Soms groeit dan de drempel om weer een kastje aan te pakken en hik ik er tegenaan om er aan te beginnen. Dan gebeurt het alleen als er een aanleiding is, zoals wanneer er visite komt of er een kinderfeestje gehouden wordt.

Zo heb ik vorige week ter voorbereiding op het feestje van de meiden de laatste hoek op zolder opgeruimd. Nou ja, niet echt de laatste, want er komen natuurlijk in de andere hoeken steeds weer spullen bij die opgeruimd moeten worden. Maar dit was wel de hoek met oude nog uit te zoeken spullen.


Ik keek zo wat gedurende een paar dagen regelmatig naar die opgestapelde kratten en dozen. Snuffelde er tussen en maakte in gedachten alvast een voorsortering. Ik kwam tot de conclusie dat ik heel veel kleine dozen had, die wel over konden in een grote doos. Ik ging niet aan de slag met het idee om op te ruimen, maar om samen te voegen. Daarmee was de grootste drempel geslecht.
Uiteindelijk had ik drie mooie voorraadbakken leeg, twee grote dozen achter het knieschot, de grote koffieblikken gingen naar de kliko en het kinderledikant kon omgebouwd worden tot bank. Nu hebben de meiden beiden een heerlijke hoekje op de zolder (zij noemen het clubhuis), waar ze zelf of met andere kinderen kunnen spelen.





De methode om spullen samen te voegen en niet om ze uit te zoeken en allemaal individueel een plek te geven heb ik vaker gebruikt. En ik ontdekte dat ik meer methodes voor mezelf heb bedacht die mij over die drempel heen helpen. Deze tips wil ik hier graag delen.

Wanneer je ook aan de slag wilt om je huis stap voor stap voor jezelf terug te winnen, wanneer je weer het gevoel wilt hebben tijd over te hebben, wil je niet meer moedeloos de deur van die overvolle kast dichtduwen en vervolgens voelen alsof je faalt, wil je wel aan de slag met een-kastje-per-dag, maar zie je er als een berg (zeg maar gerust Mount Everest) tegenop?

Hou dan de volgende vijf tips in gedachten.

1.  Maak van de gelegenheid gebruik.
Is er een plank leeg in je koelkast? Haal er een doekje door.
Heb je veel gekookt en staan alle pannen in de vaatwasser? Haal even snel een doekje over de plank.

2.  Stel jezelf als doel om spullen te herschikken, hergroeperen, comprimeren.
Neem niet als doel om spullen weg te gooien. Vooral met spullen met een herinnering is die horde te groot. En na afloop zul je versteld staan over wat je tòch hebt weggegooid.

3. Richt je op achterstanden en niet op de dagelijkse taken. Het dagelijkse komt steeds terug en zal dus steeds je aandacht opslokken. Wanneer je het dagelijkse tot een minimum beperkt en je achterstanden weg kan werken, zie je dat het dagelijkse opeens ook een stuk efficiënter gaat.

4.  Beperk de tijd die je er aan besteedt. 10, 15 of 30 minuten.
Hou hierbij echt de klok in de gaten. Je zult versteld staan van hoeveel je kunt doen in 15 minuten. En het kan een eyeopener zijn bij klussen waar je steeds tegenop ziet omdat ze voor je gevoel zoveel tijd in beslag nemen, terwijl dit in werkelijkheid maar 10 minuten is. Zo heb ik ontdekt dat ik een toilet in 5 minuten kan schoonmaken.

5.  Heb vertrouwen dat in de loop van je klus zich goede ideeën zullen aandienen.
Dat kastje dat een beetje in de weg stond, blijkt eenmaal opgeruimd perfect te passen in je pas opgeruimde slaapkamer.
Die doos van de nieuwe printer die eigenlijk in de weg stond, maar die je vanwege de garantie wilde bewaren blijkt de perfecte doos om al je gebruiksaanwijzingen in te bewaren.
Zo ging ik aan de slag op zolder, alleen maar met het idee om kleine doosjes over te doen in een grote. Ik had nog helemaal geen grote doos. Totdat ik bedacht dat ik net een grote doos met kinderkleding had toegestuurd gekregen. Die doos leeggemaakt (dat moest dan nog wel gebeuren :-)) en zo diende zich de oplossing aan.

Wanneer jij ook tips hebt die jou over een drempel heen helpen, dan hoor ik ze graag. En het kan ook voor anderen die meelezen weer behulpzaam zijn.

Heel veel succes met opruimen.
9

Stoofperen. Schillen maar!

Ik hou mijn ogen altijd open voor kraampjes bij mensen op de oprit. Fruit, eieren, aardappelen. Het heeft iets zo'n stalletje. Al dat onbespoten eten, die noeste tuinvlijt waaruit een eindeloze stroom pompoenen of preien ontstaat, zelfgemaakte jams in gezellige potjes, honing van de bijen van een hobbyimker, teveel voor de mensen om zelf op te eten of zin in een zakcentje.

Bij mij in de buurt zie ik weinig van dat soort stalletjes. En soms als ik wel iets zie, dan heb ik geen contant geld bij me. Of ik fiets toch weer voorbij omdat ik ergens naar toe onderweg ben waarvoor ik op tijd moet komen. Of ik denk het op de terugweg wel mee te nemen om vervolgens mis te grijpen.

Vandaag had ik wel tijd om bij een boerderij in de buurt te stoppen voor hun aangeboden stoofperen. Eerder had ik het bord al zien staan: 4 kilo voor 1 euro.
Gemma en ik togen met grote tas er naar toe. Heel veel kleine appeltjes en kleine stoofperen. Ik riep een paar keer 'volluk', maar er kwam niemand. Gemma vroeg mij nog 'mama, heten die mensen zo??' :-).
Ik vond uiteindelijk een grote weegschaal waarop wij 4 kilo peertjes afwogen en ik zei 'daar doen we nog 4 kg bij'. We deden 2 euro in een potje en met een fiets die helemaal uit balans was door de eenzijdig volgeladen fietstas met 8 kg stoofperen gingen we weer naar huis.

Nu hoef ik ze alleen nog maar te schillen en te koken......



5

Wat ik eigenlijk had willen worden...

De keus voor mijn beroepsopleiding (MEAO) is niet volgens een diep doordacht plan gegaan.
Secretaresse is een mooi beroep; je kunt in elke willekeurig bedrijfstak aan het werk, er zijn heel veel doorgroeimogelijkheden, verdiensten zijn goed en er is altijd wel werk in te vinden.
Sinds ik bij de Rijksuniversiteit Groningen werk vind ik mijn baan ook echt leuk. Vaak denk ik 'was ik hier maar eerder gaan werken'. Inmiddels ben ik er zelfs een beetje trots op dat ik secretaresse ben. Vroeger niet.

Maar of het werk is waarvan ik vroeger droomde? Nee. Ik kan zeker heel veel van mijn kwaliteiten in mijn werk gebruiken, maar heimelijk droomde ik van andere beroepen.
Vroeger speelde ik bibliotheekje. Kocht een kaartenbakje en kaarten en schreef daar de titels van mijn boeken op. Ooit ben ik nog eens naar een open dag geweest van de bibliotheekopleiding, maar ik had teveel beperkende gedachten en overtuigingen. Ook negatieve reacties en bezwaren van anderen hielden me terug.

Voordat ik de MEAO deed volgde ik een jaar de opleiding Mode en Kleding, (want ja, zo creatief hè met naald en draad en potlood en papier), maar voelde me èn niet thuis tussen de andere leerlingen èn zag mezelf niet in dat vak aan het werk gaan. Tijdens die opleiding vond ik Engels het leukste vak. Ik bedoel maar.
Op de MEAO had ik een vriendin die daarna aan de universiteit Engels is gaan studeren. Ik snap nu nog niet waarom ik dat niet ook ben gaan doen. Weer die beperkende gedachten en overtuigingen die me tegenhielden, terwijl ik bij mijn examen Engels op de MEAO het predikaat 'near native' meekreeg.

En schrijfster worden? Daar durfde ik me al helemáál geen illusies over te maken.

Misschien, als ik wel in een bibliotheek was gaan werken, had ik getwijfeld of dat mijn roeping was geweest, of ik niet liever secretaresse was geworden. Ik weet het niet.
Misschien was huisvrouw wel een beter beroep voor me geweest. Als vrouw met een (veel te) brede belangstelling had ik me daarin helemaal uit kunnen leven. Maar ja, dat was niet in de mode.

Kort geleden kwam ik op het blog van Madelief en zag haar berichten over het vak vormtekenen op de Vrije School. En ik werd helemaal warm van binnen. Dàt had ik willen worden, lerares vormtekenen. Dat was het eerste wat ik dacht en vooral voelde toen ik die tekeningen bekeek.

Gelukkig heb ik thuis twee kleuters waarmee ik naar hartelust kan oefenen.
De opdracht heet spiegelen. Je vouwt een vel papier door de helft. Wat je links tekent moet je ook rechts tekenen.

Dit is het resultaat van les 1 en 2 :-) 


Ik ben begonnen en later sprongen de kinderen in. 
Op school hadden ze die week een opdracht om een doorgesneden appel te tekenen, waarbij de pitten moesten worden uitgeprikt. 
Leuk om te zien hoe ze die opdracht hier weer bij gebruikt hebben. 

En na afloop ging Gemma een vaas met bloemen tekenen. 
Ik snap precies waarom. 


Deze heb ik voornamelijk met Ellie gemaakt. 
Krullen maken is voor 5 jarigen nog moeilijk heb ik ontdekt.
En dat figuurtje in het midden? Het ziet er uit als een eend, maar het is een hond die in het water loopt. :-)

Ik vond het prachtige werkjes. 
De meiden voerden de opdracht naar eigen inzicht in; precies zoals ik ze ken. 


Misschien is het nog niet te laat voor mij om van carriere te wisselen :-)

Herkennen jullie dat, dat je terugkijkend denkt dat een andere opleiding/beroep beter bij je had gepast? Of heb je juist heel bewust voor je opleiding en beroep gekozen?




14