Het leven zelf is onze mooiste loopbaan






Al op jonge leeftijd krijgen we de vraag ‘wat wil jij later worden?’ Tegen jonge kinderen die lenig zijn zeggen we ‘jij kunt later wel bij het circus’. Tegen kinderen die goed kunnen schilderen ‘jij wordt later vast kunstenaar.’

Nog niet zo lang geleden hoorde ik iemand zeggen tegen een groepje kinderen (waar een van onze dochters deel van uit maakte) dat de keus over wat je later wilt gaan worden, de Allerbelangrijkste Vraag is.

Er viel een plechtige stilte.
Ik kreeg het er benauwd van.

Nu ik volwassen ben, kan ik gerust stellen dat ik de vraag ‘wat wil jij later worden?’ een van de moeilijkste ‘opdrachten’ vond die volwassenen mij als kind hebben voorgehouden.

‘Wat wil je later worden? Vroeg de juf. 
‘T was in de derde klas.
Ik keek haar aan 
En wist het niet
Ik dacht dat ik al iets was

Toon Hermans

Identificatie met onze baan


27

Minder online



De laatste weken ben ik minder online. Ter geruststelling, er is niets met mij aan de hand.
Het begon er mee dat ik de komende maanden – oktober november en december zijn altijd goed gevulde maanden – met een innerlijke rust in wilde gaan. Alles doen dat er op mijn pad zou komen met een bepaalde kalmte en gewoon doen wat er gedaan moest worden in volgorde en zonder al teveel gestress. Ook zonder tegenzin. Gewoon doen wat er moest gebeuren. Al snel merkte ik dat ik me daardoor soms gewoon niet toe kon zetten om op social media actief te zijn.

Wat ik wel doe is proberen een rustig thuisritme te bewaken – tussen alle bezigheden van iedereen door. We eten elke avond thuis een huisgemaakte maaltijd. Ik maak een losse weekplanning met de groenten die ik in huis heb (bio groenteabonnement). Gerechten met rijst, met pasta, met aardappelen, met granen, met peulen. Ik hou de kosten voor boodschappen scherp in de gaten. Vier weken lang lukte het me om voor €110 per week boodschappen te doen, maar het is aan de krappe kant. Dochters worden groter en ondanks dat ze soms maar een klein beetje op hun bord scheppen, onder de streep eten ze toch beduidend meer dan vroeger. Het lukt ook alleen als ik een goeie voorraad heb. Maar ik vind het wel elke keer een uitdaging om in ieder geval in de buurt van mijn budget te blijven. Ik experimenteer wat met meal preppen. Kook extra rijst of extra pasta of extra pasta saus. Combineer kliekjes op vrijdag meestal samen in 1 maaltijd. Meal preppen klonk mij eerst veel werk voor 1 dag, maar ik merk dat het me toch gemak oplevert.



De krop sla gaat met zijn 'kont' in een grote bak met een bodem water. Zo blijft de sla nog lang goed in de koelkast en hoef ik het niet meteen te eten. 


Noodles met repen roerei. Bijna net als nasi, maar dan met noodles. 


Dit bord zag ik liggen bij de kringloop. 
Het is een wat strenge spreuk, maar de strekking van de boodschap klopt. Door respectvol met ons eten om te gaan (de gewassen, de grond waarop we bouwen, de dieren waar we mee samen leven, de boeren die het verbouwen) geven we respect aan onszelf. Wat stoppen we eigenlijk in onze mond als we ons eten niet respecteren?

Ik probeer regelmatig op tijd naar bed te gaan. Het scheelt wanneer ik een leuk boek heb, dan nodigt het uit om eerder naar bed te gaan en nog wat  langer in bed te lezen voordat ik ga slapen. Ik ben zelfs een keer in bad geweest. Nou nou, wat een luxe :-)


Niet alleen de accu van mijn fiets moet opgeladen worden. Mijn eigen accu ook.


Het is het laatste jaar van de basisschool voor onze dochters en ik wil daar nog even in alle – relatieve – rust van genieten. Echtgenoot en ik helpen ze bij hun huiswerk, in de zin dat we ze helpen bij het zoeken naar een oplossing als ze iets niet weten en bij het maken van een planning. Ene dochter doet alles snel zonder weinig aansporing. Andere dochter stelt alles uit, niet omdat ze het moeilijk vindt, maar omdat ze liever andere dingen doet. Helaas herken ik mezelf hierin :-) Maar met wat creativiteit en vooral volharding zijn we nu toch zo ver dat ze aan haar huiswerk zit in overzichtelijke brokjes tijd van 15 of 30 minuten. Ik ben niet van mening dat jonge kinderen zich maar moeten redden met hun huiswerk, dat als het kind het niet wil, dat het dan maar op de blaren moet zitten, dat het er vanzelf wel achter komt, dat ouders hun handen er van af moeten trekken. Het maken van een huiswerkplanning is niet iets dat iedereen uit zichzelf kan doen. Huiswerk maken vraagt bepaalde vaardigheden, die moeten aangeleerd worden. Hulp van ouders of andere volwassenen is onontbeerlijk.


Meisje Gemma is blij met haar nieuwe schoenen!


Een andere rust die er lijkt te zijn gekomen in groep 8 is dat mijn meiden ook wel eens stil kunnen zijn. Er hoeft niet meer gepraat te worden de héle autorit. We kunnen nu in dezelfde ruimte zitten zónder dat continue mijn aandacht erbij geroepen moet worden. Heerlijk maar tegelijk wennen. Na zoveel jaren voelt het bijna als onnatuurlijk.

Er voor terug komt een soort huiselijke rust die ik van mijn eigen kindertijd herinner. Een tijd waarin je als kind nog zeeën van vrije tijd had, die ik gebruikte voor handwerken en allerhande creatieve bezigheden. Een tijd van gezellige vrijdag- en zaterdagavonden met iets lekkers en familie-tv. Ik herinner me van mijn tijd de Honeymoon quiz. Nu in 2019 zit ik met de meiden met natte haren na het douchen nog een stuk van dancing with the stars kijken. Dit is een kant van het ouderschap die me elke keer verrast; met het grootbrengen van je eigen kinderen, gaan er stukjes van je eigen kindertijd in de herhaling. Soms voelde ik waar er pijn zat, en soms voelde ik waar het goed voor me was als kind. Zo heel je jezelf via je eigen kinderen.



Naar een vriendin om te pottenbakken. 


Verder ruim ik nog maar eens wat meer op en het is bijna niet te geloven na al die jaren; maar ik merk dat ik bijna klaar ben. Niet klaar in de zin dat ik nooit meer hoef op te ruimen. Er blijft altijd iets op te ruimen. Maar klaar dat ik alles wel in handen heb gehad. Dat spullen die ik eerder niet weg kon doen, nu toch het huis uit gaan. Of dat ik het prima vind om ze te bewaren. Dat ik ook niet meer zoveel tijd besteed aan het verkopen van spullen; deels omdat er niet veel verkoopbaars meer is, maar ook omdat de tijd die ik er aan besteed niet meer opweegt tegen de opbrengsten. We hebben het gebruikt, we hebben er plezier van gehad (want minder impulskopen) en nu mag het door naar de volgende. Bovendien is het voor mij nu belangrijker geworden dat het huis schoon is. Er mogen best spullen staan, als het maar schoon is.


Weer een doos naar de kringloop


Wanneer ik een vrije ochtend heb, en ik merk dat mijn lijf behoefte heeft aan rust, dan probeer ik die rust ook te nemen. Met wat day-time-tv, zelfgemaakte brownie of een stuk fruit. Er is altijd genoeg werk te doen, dus ik zou makkelijk zo’n vrije ochtend in kunnen vullen, maar een beetje stille tijd mag ik mezelf ook toestaan.

Het is niet zo dat ik het véél te druk voor heb voor social media en schrijven, hoewel er meer dan genoeg te doen is; het schuift gewoon allemaal een beetje op. Ik doe wat er op het moment zelf gedaan moet worden en dat probeer ik met innerlijke rust te doen. Vaker is dat mijn werk buitenshuis, plannen maken voor de verjaardag van onze meiden in de herfstvakantie (feestjes, cadeaus, trakteren), of regelzaken rondom school, sport en dergelijke, huishoudelijke zaken. Minder vaak is dat online op instagram of hier op het blog. Maar als het juiste moment er dan wel voor is – zoals nu – dan geniet ik er van dat ik kan schrijven met dezelfde innerlijke rust als waarop ik al die andere dingen gedaan heb.

Een hele fijne week gewenst.
Warme groet
Anita

6

Geef richting aan je leven



Toen ik begon met eenvoudig leven had ik er geen concreet beeld bij hoe dat moest of hoe ik het aan moest pakken. Ik wist alleen maar dat het niet meer voor mij werkte zoals het altijd gewerkt had. En ik merkte ook dat het voor mijn gezin als geheel niet meer werkte. We zouden in dezelfde cirkels blijven ronddraaien. Ons geld zou met ons aan de haal blijven gaan zonder dat we precies wisten waaraan en ik vond de moderne verdeling van zorgtaken nogal tegenvallen in de praktijk en begon me af te vragen waarom ik me dat aan had laten praten. Ik wilde me losmaken van sociale verplichtingen en opgelegde opvattingen. En ik wilde financiële flexibiliteit. Kortom, ik wilde het anders.

Zo'n kantelpunt herken je misschien ook in je eigen leven. Of dat is door het moederschap - zoals bij mij -, of door baanverlies, verbreken van een relatie, door verlies van een geliefde of door ziekte. Zo'n kantelpunt in je leven zorgt er voor dat je je eigen doen en laten ter discussie stelt. Het laat je nadenken over waar je jezelf bent kwijtgeraakt. Misschien heb je - net als ik destijds - nog geen idee over hoe je het anders wilt, maar wees mild naar jezelf en ga aan de slag. Het zelfvertrouwen zal groeien. 

Ik ontdekte dat er een enorme tegenstrijdigheid schuilt in eenvoudiger leven. Het is namelijk niet per definitie een Zwitserleven, met veel bankhangen en sauna bezoekjes. Eenvoudiger leven is ook niet noodzakelijkerwijs een zorgeloos leven. Je zult nog steeds tegenslagen ervaren of ziek worden.

Ik heb nog nooit zoveel en zo hard gewerkt als sinds ik eenvoudiger leef. 

Ik besteedde menig avond op rij aan het inventariseren van onze administratie, ik heb ik-weet-niet-hoeveel uren besteed aan het opruimen en uitzoeken van onze kasten. Ik zat in de aanloop naar een verjaardag onze meiden 4 avonden op zolder (en niet op de bank voor de tv of vroeg naar bed) om twee tweedehands driewielers te poetsen met chroompoets - ze waren weer als nieuw. Ik maakte een boodschappenbudget, groef me door stapels aan administratie, haalde middels een coulance regeling nog wat zorgvergoeding binnen, zorgde dat we geld overhielden. Ik verdiepte me in het maken van babyvoeding, leerde hoe ik zonder pakjes en zakjes maaltijden kon maken. En ik pakte mijn oude liefde voor het schrijven weer op.

En toch, ondanks al het harde werken, de lange dagen en de onbeschrijflijke vermoeidheid, was ik daar gelukkig mee. Want ik werkte aan mijn eigen leven. Ik ging – wat ik noem – nauwkeuriger leven. Je gaat dingen doen die belangrijk voor je zijn – ook al moet je daarvoor van de gebaande paden afwijken, ook al kost dat aanvankelijk meer inspanning.

Wanneer je ook verandering aan wilt brengen in je leven, dan wil ik deze twee handreikingen meegeven: 


Visie versus plan

De echtgenoot en ik maakten vroeger lange wandelingen en dan spraken we over onze dromen voor onszelf en ons samen. Waar het aan ontbrak, was dat we geen plan maakten.
Als je weet hoe je wilt leven en met wie, ga dan concreet aan de slag met hoe je dit moet verwezenlijken. Wie moet je om hulp vragen? Hoeveel geld heb je daarvoor nodig, welke spullen heb je daarvoor nodig, of meer nog: welke spullen/mensen/gewoontes heb je niet meer nodig.

Weer andere mensen maken veel plannen, maar hebben geen visie over het grotere doel. Ik heb mensen gesproken die in grote financiële moeilijkheden zaten. Ze voelden zich slachtoffer van de situatie. Het was hen allemaal overkomen. Als ik doorvroeg of ze een idee hadden over hoe ze graag zouden willen leven, dan hadden ze geen idee. Hoe zagen ze hun oude dag voor zich bijvoorbeeld, wilden ze in de buurt van hun kinderen en kleinkinderen wonen of wilden ze terug naar hun geboortegrond? Zorg dat je plannen passen bij hoe je je leven wilt inrichten. Wanneer je graag culturele uitstapjes maakt, dan is wonen nabij een stedelijk gebied praktischer. Wil je graag meer zelfvoorzienend leven en groente en fruit verbouwen, dan heb je daarvoor een stuk grond nodig.

Wat zijn jouw dromen? Heb je een idee over hoe je je leven wilt leiden. Wanneer je hierin zoekende bent dan kan het helpen om op te schrijven waar je als kind blij van werd. En zie je die elementen waar je als kind blij van werd nog terug in je leven van nu?

Grondhouding

Dit is de tweede handreiking die ik je wil geven. Onderzoek wat jouw grondhouding is waarmee je de dingen doet die je doet. 
Ik heb zitten zuchten en klagen en mopperen. Ik was wrokkig over het moderne keurslijf waarin ik terecht was gekomen. Totdat het inzicht kwam dat ik daarmee mezelf in de weg stond.

Het leven kan zwaar zijn, maar het leven is ook zo zwaar als de zwaarte die je er zelf aan geeft.

Bij het zoeken naar het leven dat je wilt leiden hoort ook het zoeken naar de grondhouding die daar bij hoort. Op welke manier sta je in het leven en wil je alles wat op je pad komt tegemoet treden. Ook de dingen die je oneerlijk vindt, of die je niet wilt. Voor mij is dat o.a. met dankbaarheid en sociaal voelendheid. Toen ik dat eenmaal zag, verdween een groot deel van het zuchten en de wrok.

We hebben in ons leven heel veel vaardigheden aangeleerd, we hebben beleefdheidsvormen geleerd, we hebben geleerd om onze veters te strikken en geleerd hoe we procenten moeten uitrekenen. Onze grondhouding gaat over onze natuur. We pakken de dingen in het leven nu eenmaal op onze eigen manier aan. Soms ben je je eigen natuurlijkheid hierin kwijtgeraakt, omdat tegelijk met het aanleren van vaardigheden er natuurlijke eigenschappen afgeleerd worden. Je doet de dingen eerder omdat ze aangeleerd zijn, dan omdat ze wezenlijk belangrijk voor je zijn. Probeer eens na te gaan hoe jouw grondhouding is en of dat ook naar voren komt in de dingen die je doet. Als je daden meer in lijn zijn met wat voor jou het allerbelangrijkst is (bijvoorbeeld rechtvaardigheid of inspraak of harmonie), dan groeit je zelfvertrouwen.

Een bemoedigende groet,
Anita

Ps: wanneer je mijn nieuwsbrief ontvangt dan komt deze tekst je misschien bekend voor. In mijn nieuwsbrieven geef ik handreikingen over hoe je eenvoudiger kunt leven. Dat zijn soms korte suggesties, die opeens toch uitgroeien tot een gehele blogpost :-)






7