Recept voor Groninger Poffert



Poffert is een Groninger gerecht en komt overeen met wat in andere streken trommelkoek wordt genoemd. Ik herinner me vooral dat mijn oma het maakte. Iedereen deed een sprongetje van vreugde als zij vertelde dat ze poffert op tafel ging zetten. Zij kon poffert als de beste maken. Oma's maken altijd alles het lekkerste.

Poffert is een boerengerecht en houdt het midden tussen een brood en een koek. Het is heel erg vullend en iets minder voedend. Zo had je in die tijd voor weinig geld toch iets op tafel wat de magen vulde en met boter en suiker is alles lekker tenslotte. In sommige gezinnen werd 'ie zonder rozijnen gegeten, dus helemaal zonder opsmuk. De enige opsmuk kwam van boter en suiker en dat was al een luxe. Mijn oma maakte 'm altijd met rozijnen, o o doe maar luxe.

Gewoonlijk wordt poffert als hoofdmaaltijd op tafel gezet (niet vergeten dat de hoofdmaaltijd vroeger - vooral op het platteland - tussen de middag was), maar ik gebruik het liever als uitgebreide lunch en heb 's avonds een reguliere hoofdmaaltijd. De traditie hier in huis is dat ik elke vrijdagmiddag iets speciaals maak voor de lunch. Als de meiden uit school komen, hebben we een gezellige afsluiter van de week. Dat kan tomatensoep zijn, Brusselse wafels, of tosti's, of wat we maar bedenken. Deze keer werd het poffert.

Dat kwam omdat ik in herinneringen verzeild was geraakt en iets te eten maken uit je jeugd is een mooie manier om iets met die herinneringen te doen. Ik had ooit een trommel van mijn moeder gekregen, maar die kon ik om onverklaarbare redenen nergens terugvinden, dus kocht ik maar een nieuwe. Zo'n gerecht als poffert is niet alleen heerlijk, maar tegelijk is het een gelegenheid om wat te vertellen over vroeger.

De huidige recepten van poffert bevatten allemaal zelfrijzend bakmeel. Eerder was het een mix van tarwemeel, boekweitmeel en gist.

Recept voor poffert



Je hebt in ieder geval een pofferttrommel nodig. De trommel heeft de vorm van een tulband, maar dan met deksel! De trommel wordt doorgaans geleverd in twee groottes. Eentje voor 2 L en eentje voor 1 L. Het recept hieronder is voor de 2L.





Ingrediënten:


500 gram zelfrijzend bakmeel
2 eieren
3 koppen melk (vergelijkbaar met 600 ml)
2 á 3 eetlepels suiker
mespunt zout
flinke handvol rozijnen

Zo maak je poffert: 


Laat de rozijnen wellen in warm water.

Klop de eieren en voeg daarna de melk, suiker en zout toe.
Mix tot een egaal beslag.
Doe het bakmeel erbij. Ik spatel dit er altijd in delen door, want met de mixer stuift het zo. Na het spatelen alsnog mixen met de mixer.

Giet de gewelde rozijnen af en droog ze in een schone theedoek.
Spatel de rozijnen er doorheen.

De poffert wordt au-bain-marie gaar gekookt.
Verwarm de buitenkant van de trommel in warm water (pan of onder de kraan).
Vet de trommel aan de binnenkant in met roomboter en bestrooi met bloem.
Schenk het beslag in de trommel. Doe het deksel er op.

Neem een grote pan, zo groot dat de poffertrommel er ruim in past.
Vul de pan met water, niet teveel, je kunt altijd bijvullen.
Plaats de poffertrommel (met deksel) in de grote pan. Controleer het waterniveau.
Ik zorg er altijd voor dat het niveau zeker tweederde van de poffertrommel heeft (zie op de foto van de trommel hierboven de bovenste kalklijn). Als het waterniveau namelijk te laag is, dan loop je het risico dat de poffert alleen maar gaar is tot het niveau waarop het onder water stond. Of dat het wel helemaal gaar is, maar heel bleek is op het deel wat niet onder water heeft gestaan (zoals je een beetje kunt zien op het eerste resultaat hieronder).
Het waterniveau moet ook weer niet te hoog, want als het water aan de kook komt dan borrelt het omhoog en je wilt niet het risico lopen dat er water in de trommel komt.
De subtiele kunst van het poffert bakken :-)

Staat je poffertrommel goed in het water?
Doe dan ook de deksel op de buitenpan, zo blijft de stoom onder het deksel.
Breng het water aan de kook op een half hoge vlam. Voor de duur van een half uur.
Daarna een uur laten doorkoken op een hoge vlam.
Tussendoor controleer ik of het waterniveau niet teveel gezakt is. Zo nodig schenk ik water bij.

Neem de pofferttrommel uit het water. Let op: heet! Ondersteun ook altijd even de trommel, stel je voor dat de poffertdeksel losschiet en je poffert alsnog in het kookwater ploft?!
Stort de poffert op een rooster en laat afkoelen. Of snij meteen aan en serveer warm.
Traditioneel wordt poffert gegeten met gesmolten roomboter en donkerbruine basterdsuiker.
Ook lekker bij een kopje koffie of thee op een gure winterse dag.

Eet smakelijk!
Warme groet
Anita








Wil je op de hoogte blijven van mijn artikelen? Meld je dan aan voor mijn maandelijkse nieuwsbrief.


Deze blogpost bevat affiliate links naar artikelen die handig kunnen zijn bij het maken van dit gerecht. Wanneer je iets bestelt, krijg ik hiervoor een kleine vergoeding. Op die manier kan ik recepten blijven uitproberen en het kost jou niets extra. 
17

The best of times. The worst of times.




Deze zin uit A tale of two cities kwam in me op toen ik weer eens in mijn grote digitale fotoarchief van baby en kinderfoto’s was beland. Ik weet nooit van te voren welk gevoel me overvalt als ik onze kinderfoto’s doorblader. Meestal, als ik aan die jaren terugdenk - minstens een tijdsspanne van 7 jaar - dan herinner ik me vooral een gevoel van zwaarte. Maar ook weemoed en een diep gemis. Het gevoel vooral heel veel mooie momenten te hebben gemist. Nooit de rust hebben gehad om te genieten. 


Ik was ontevreden, boos, verdrietig over het feit dat ik zowel de zorg voor kinderen en huishouden moest combineren met werken buitenshuis. Kwaad op mezelf en de man dat we niet beter financieel voorbereid waren of deze levensverandering. Kwaad op de man dat hij niet royaal zei, ‘we redden ons wel, stop jij maar een tijd met werken’. 

Ik had me er het liefst helemaal op willen toeleggen, op die eerste kinderjaren. Kinderen grootbrengen was zwaar, maar niet moeilijk; de omgang met andere anders vond ik veel moeilijker. Die babytijd en eerste kinderjaren heb ik als de meest fascinerende tijd ervaren. Het meest fascinerende van alles wat ik heb meegemaakt in mijn leven. Ik moet ook zeggen dat het fenomeen van gemiste tijd erg leeft onder tweelingmoeders. Het kwam recent nog weer aan de orde in de fb groep voor tweelingmoeders. En het kwam aan bod bij de meerlingendag. Dus pakte ik elke minuut om het te compenseren en te vullen met wat ik het allerbelangrijkste vond, ook al betekende dat ik van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat in de weer was. Ik was óf met de kinderen in de weer, óf op mijn werk. Per dag had ik ongeveer 10 minuten vrij. Ik verdiepte me in alles wat me boeide en interesseerde, maar dan opgepropt in de tijd. Ik zwoegde en ploegde. Ik rende achter de feiten aan. Het stemt me vaak treurig, al die gemiste momenten. Ik had mezelf meer gegund. Mezelf en mijn kinderen en mijn gezin. 

Toen ik voor de zoveelste keer door de foto’s bladerde, kwam ik een filmpje tegen van toen de meiden 3 jaar waren. De man tokkelt op zijn gitaar, de stukken karton liggen nog op de vloer, om de uitgehakte plekken van de vloerverwarming te maskeren, en de meiden zijn in de weer met de gitaarstandaard. Ze lopen in hun (vale tweedehands) pyjama. Nog even wat spelen voordat ze naar bed gaan. Hun zachte blonde haar, die best wel goed geborsteld lijken, niet in permanente flodderstand, zoals ik me herinner. Gemma probeert de gitaarstandaard als slee te gebruiken en wil er op gaan zitten. Ellie denkt daar anders over en probeert haar zus er af te duwen. Als dat niet lukt, trekt ze gewoon de standaard weg. En ik hoor mezelf lachen op film. Ja, ik vind mezelf stom klinken. Maar ik lach! In al die zwaarte heb ik ook gelachen! Toen werd er weer een stukje pijn zachter. Ik was gerustgesteld; de meiden hadden ook een moeder die niet alleen maar aan het zuchten was, die niet alleen altijd maar in de weer was, of op hen mopperde. Ze hadden ook een moeder gehad die ook zo af en toe met ze lachte. 

Wat ik er mee wil zeggen is dat wat ik heb ervaren als een hele zware tijd, tegelijk ook een lichte tijd is geweest. Wat de zwaarste tijd was, was tegelijk de mooiste tijd. Ik ben far beyond moe geweest, uitgeput, maar heb me tegelijk nog nooit zo levendig gevoeld. 
Dat wat zwaar is, kan ook licht zijn. Dat wat donker is, kan ook licht zijn. En andersom. Als je maar de tijd neemt, of als de tijd je gegeven is, om ook die andere kant te beleven. 

Onlangs las ik een mooi gedicht in dit boek. Over onopgeloste levensthema’s die maar op je pad blijven komen. Totdat je een passend antwoord hebt gevonden.

Ik wil u smeken
geduld te hebben met alles
wat onopgelost in uw hart is
en probeer van de vragen zelf te houden
net als gesloten kamers en als boeken
die geschreven zijn in een heel vreemde taal.

Zoek nu niet naar antwoorden
die u niet gegeven kunnen worden
omdat u niet in staat zou zijn
ze te leven
en het gaat erom alles te beleven.
Leef nu uw vragen
Misschien leeft u dan gaandeweg
onopgemerkt
op een dag in een ver verschiet
het antwoord.

--Rainer Maria Rilke


Een hele fijne week. 

Warme groet,
Anita

11

Over de drempel, het nieuwe jaar in



De helft van januari is al weer voorbij. Ik maak een rustige start, er heerst nog een soort kalmte in mij. Januari heeft iets verwachtingvols. Een onbeschreven blad, de eerste van het nieuwe jaar, waarin jij zelf de toon mag zetten voor de rest van het jaar. Alles is kaal en die kaalheid vind ik juist zo mooi. Het legt alle structuren bloot, er wordt niks verdoezeld door een dik groen bladerdag. Je kunt aan de structuren van de takken herkennen waar je in het afgelopen jaar teveel aandacht of juist te weinig aandacht aan hebt gegeven. Januari voelt als een drempel waarover ik heen moet stappen. Ongetwijfeld heb ik het vaker gezegd, maar na heel veel mega drukke jaren, voel ik nu een kalmere tijd aanbreken. Loslaten, loslaten, loslaten. Ik dacht er zelfs over om mijn blog los te laten. Een balsturig opwelling waarin ik er over dacht om er mee op te houden.

Maar ik ben er nog.

Ik vond januari overigens niet altijd een fijne maand. Vroeger vond ik het een beetje een onbestemde maand. Een soort anticlimax na de feestdagen; een jaar vol belofte maar er leek nooit iets te komen. 
Sinds ik veel meer let op de seizoenen, ervaar ik het heel anders. Nu vind ik die kaalheid juist fijn. Net als de kale boomtakken, mag ik nu kijken aan welke takken ik iets wil laten groeien.
In mijn nieuwsbrief van januari schreef ik dat ik in de aanloop naar nieuwjaar altijd zeg dat ik niet aan goede voornemens doe. Toch klopt dat niet helemaal. Ik neem me weliswaar geen meetbare doelen voor, zeg maar een x aantal kilo's er af, x aantal stappen per dag doen, een x aantal spullen uit huis doen, maar onwillekeurig ontstaan er toch altijd punten waar ik aan wil werken. Ik denk dat het een natuurlijk gegeven is dat je juist in de jaarwisseling nieuwe plannen maakt en inzichten krijgt. De twaalf heilige nachten laten dat ook zien. Die periode is eigenlijk een leegte in de tijd. In de telling van de maanden is er tijd 'over'. Door het terugblikken op het afgelopen jaar en bezig zijn met de dromen die een voorspelling zijn voor het komende jaar, werd me duidelijker waar ik het komende jaar aandacht aan wil geven. Doordat je afstand neemt tot de tijd, zie je waar de tijd rijp voor is.

Ik wil mezelf wat vaker op de eerste plaats zetten. Mijn vele verantwoordelijkheden meer delen met mijn gezinsleden, want dat voelt niet in balans. Mijn gezondheid serieuzer nemen. Mezelf wat serieuzer nemen, in de zin van dat ik er toe doe en mijn plaats mag innemen, mezelf iets gunnen, me minder schuldig voelen over wat ik wel heb en een ander niet. Verder neem ik mezelf al serieus genoeg en ik wil komend jaar juist wat speelser in het leven staan. Dosering: één huppeltje per dag. 

Wanneer je ook mijn maandelijkse nieuwsbrief wilt ontvangen, dan kun je je hier aanmelden. Let er wel op dat je je aanmelding ook nog moet bevestigen, dat bericht kan in je spambox terecht zijn gekomen. Dit laatste geldt ook voor degene die zich al hebben aangemeld, maar zich afvragen wanneer ze hun nieuwsbrief krijgen, kijk even in je spambox. Nazenden kan ook, laat maar even weten of je dat wilt. Wat een gedoe hè, zo'n nieuwsbrief.  En waarvoor?! Tja, eerlijk gezegd weet ik ook niet precies wat de toegevoegde waarde is van mijn nieuwsbrief, maar ik vind 'm zelf er wel leuk geworden en ik merk dat het bij mezelf werkt als een soort proeftuin voor nieuwe artikelen. Voor al die keren dat ik iets wel wil melden, maar niet hier op het blog.

Warme groet,
Anita

5

Van voorbijgaande aard


Omdat mijn plan is om dit jaar de zolderkamer helemaal op orde te brengen en er een rustgevende meditatieruimte van te maken, ben ik weer aan het opruimen geslagen. Ik merk dat het zóveel makkelijker gaat dan toen ik in 2012 begon.

Er zijn altijd nog dingen die zijn blijven liggen, maar er veel meer doorstroming in de spullen. Als de kinderen schoenen in een maat groter hebben gekregen, bewaar ik de oude schoenen niet meer 'voor het geval dat'. Want 'het geval dat' blijkt meestal niet te komen. Hetzelfde geldt voor hun kleding.

Ook herken ik nu heel snel of spullen die mee naar huis worden genomen op blijvende belangstelling kunnen rekenen. Dat is vaak niet het geval en het gaat vaak om gekregen spullen. De interesse is van zeer voorbijgaande aard.

Sinds een paar jaar kies ik voor heel veel spullen om tweedehands te kopen, daar heb ik drie goede redenen voor. Eerst vooral kinderkleding en kinderspul, maar steeds meer voor het hele huishouden. Van kleding voor mezelf tot tuintafelset. Van keukengerei tot fiets. Vrijwel alles is tweedehands te vinden heb ik ontdekt.

Er zijn heel veel voordelen van het kopen van tweedehands spullen - zoals die drie goede redenen - maar ik merk bij het opruimen nog een ander voordeel: ik laat tweedehands gekochte spullen sneller weer gaan. Je hebt geen last van al die andere elementen die een rol spelen bij het loslaten van spullen, zoals 'zonde, het was zo duur', 'ik heb er zo lang voor gespaard', 'dit is echt kwaliteit hoor, dat doe ik niet zomaar weg?!' Tweedehands spullen of gratis spullen sluis ik véél gemakkelijker door dan mijn nieuw gekochte spullen. Wat een verlossing! Wat een vrijheid!

Nu zal ik niet aanraden om met hetzelfde impulsgedrag dat je had bij het kopen van nieuwe spullen overgaan op het kopen van tweedehands, want dan schiet het nog niet veel op. Minder spullen is gewoon veel beter voor mens en milieu. Tweedehands is veel makkelijker doorsluizen. Ik heb het in huis gehaald, ik heb het gebruikt, het heeft zijn dienst gedaan, zijn nut bewezen, maar nu mag het weer door naar iemand anders. Wel even je spul energetisch bedanken op z'n Marie Kondo's ;-).

Warme groet, Anita



4

Wanneer is het tijd om spullen los te laten?



De laatste weken was ik weer helemaal into minimaliseren. Consumed op Netflix, een boek met (her)nieuw(d)e inzichten en ik nam in mijn eigen huishouden onze gewoontes en onze spullen nog maar weer eens onder de loep. Op heel veel vlakken heb ik dingen kunnen veranderen; ik heb bespaard, ik besteed elk jaar minder aan Sinterklaas cadeaus, ik sla steeds vaker gratis merchandise af, ben creatief met restjes in de koelkast. Maar toch zie ik struikelblokken die maar niet verdwijnen. Nu geef ik met alle plezier mijn man en kinderen de schuld, maar aangezien die methode tot nu toe geen vruchten heeft afgeworpen, besloot ik het eens over een andere boeg te gooien en vond dat ik de hand in eigen boezem moest steken.

Ik besloot dat ik me vooral ging richten om het minderen van mijn eigen spullen. Handwerkmateriaal, schrijfwerk, oude hobby’s. Het werd tijd om weer wat oude herinneringen los te laten.

Ik weet niet meer precies hoe het kwam, maar in ieder geval had ik de bak, waarin ik de papieren van onze rampzalige opknapbeurt van ons huis uit (we hebben het over 2011) had bewaard, weggedaan en waren de papieren ‘even’ op de grond geparkeerd. Of eigenlijk legde ik ze eerst op een stapel tijdschriften en belandden ze later op de grond. Da’s ook een tactiek: gooi de bewaarbak weg, dan ben je verplicht iets met de inhoud te doen. Ahum.

Ik heb een hekel aan die stapel papieren. Vanwege de herinneringen die er aan kleven. Wat ik voor ogen had met de opknapbeurt van ons huis was een mooie benedenverdieping voor mijn gezin om te wonen. Eentje zonder gaten in de kurkvloer en een keuken waarin ik uit de voeten kon. Met werkende apparatuur. Ik wilde een comfortabele plek voor mijn gezin.

Het tegenovergestelde gebeurde: we zaten maandenlang in de rommel. Met een opengekapte betonvloer omdat de vloerverwarming ergens lek was. En geen van de partijen vond het hun pakkie an. Dat was erg. Maar onrecht en moeten opdraaien voor de kosten was niet het enige dat erg was. Dat ik me er alleen voor voelde staan was veel zwaarder. Alle partijen waren afwachtend, niet bezig met een oplossing. Onze advocaat vond ik ook niet heel doortastend en zelfs mijn man hield zich afzijdig. Dat was een heel donker jaar.

Opeens vroeg ik me af waarom ik die papieren nog bewaarde. Als bewijsmateriaal? Om wat te bewijzen? Mijn recht? Er was ons destijds al geen recht gedaan, dan zou er niet nu opeens wel recht gedaan worden. Dat opeens de loodgieter zou bellen en vragen, goh, je had gelijk, wij zaten fout, heb je die bon nog, dan gaan we je vergoeden. Eh…niet waarschijnlijk. Maar ik zat er nog mee. Letterlijk, met de papieren. En figuurlijk, met de last.
Door die papieren in huis te houden blijft die negatieve sfeer die er aan kleeft ook in mijn huis. Als een ongenode gast.

Ik dacht aan een verhaaltje van de maankalender:

Twee monniken, die op reis waren, kwam bij een rivier aan. Daar stond een vrouw die over wilde steken. Omdat ze bang was voor de stroming in de rivier vroeg ze of de monniken haar naar de overkant wilden helpen. De jongste monnik aarzelde. De oudste zette haar op zijn schouders, waadde door de rivier en zette haar aan de overkant neer op de oever. De vrouw bedankte hem en vertrok. De monniken vervolgden hun reis. De oudste monnik stapte rustig door en genoot van het mooie landschap. De jongste was in zichzelf gekeerd en broedde op iets. Na twee uur te hebben gelopen, verbrak de jongste het zwijgen en zei wat hem dwarszat: 'Broeder, wij hebben geleerd dat we contact met vrouwen moeten vermijden, maar jij zette haar op je schouders en droeg haar!' 'Broeder,' antwoordde de oudste monnik: 'Ik heb haar neergezet aan de overkant, terwijl jij haar nog steeds bij je draagt.'


Dus gooide ik de papieren weg.


Wanneer je je aanmeldt voor mijn nieuwsbrief, dan ontvang je één keer per maand een mail van mij. In de mail knoop ik de individuele blogposts aan elkaar. Soms zal ik terugblikken en soms vooruitblikken. Met gedachten, voorzichtige inzichten of recepten. 

Herhaalde besluitvorming

Wat er ook nog gebeurde:
Ik borg de Kerstspullen weer op. Het ritueel dat zich elk jaar voltrekt, voltrok zich ook nu weer. Ik zie een leren attache koffer achter het knieschot en denk ‘oh ja, dat is de bestekcassette. Zou er nog wat in zitten?’ En ik maak ‘m open en zie weer dat het de messenkoffer is. Wat ik dus elk jaar vergeet. En ik denk: goh, hier zit nog een schaar in en een messenslijpding. Beide heb ik onlangs respectievelijk nieuw en tweedehands gekocht. En ik denk: dat geld had ik me dus kunnen besparen. Weet je wat: ik bewaar de koffer voor de volgende keer dat ik een schaar nodig heb. Of een vleesvork.
Op dat moment zie ik opeens helder hoe lastig het is om je gedachtegang om te buigen. Een andere beslissing te nemen. Blijkbaar kom ik al jaren tot steeds dezelfde conclusie en speelt zich steeds dezelfde scene af. Als een soort Groundhog Day. Nu moest het anders. De koffer gaat op MP, daar is vast wel iemand die nog een vlijmscherp hakmes nodig heeft. Zo niet, dan naar de kringloop.


Herinneringen die milder worden

Achter hetzelfde knieschot vond ik ook nog een schoenendoos met fotomapjes. Fotomapjes heb ik allemaal weggegooid. Het waren foto’s van vakanties vroeger met vrienden of vriendinnen. Ik maakte rete-saaie foto’s, van alleen natuur, zelden met mensen er op. De foto’s waren ook nog uit de tijd dat je fotorolletjes had. Dan liet je ze standaard twee keer afdrukken zodat de vriendin waarmee je op vakantie was geweest de andere helft kon krijgen. Maar die nam natuurlijk nooit alles, dus bleven alleen de lelijke, onscherpe, donkere foto’s over. In tweevoud. Dus die gingen weg. Maar er zaten ook twee ansichten in van mijn vriend van vroeger waar ik met gemengde gevoelens op terugkijk. Het was niet een heel evenwichtige relatie. Ik heb de ansichten uiteraard vaker gelezen en hoewel ze me altijd wat irriteerden heb ik ze toch bewaard. De ene kaart kreeg ik van hem na het overlijden van mijn oma. Hij had in gezet over hoe hij zulke mooie herinneringen had aan mijn oma. Ik weet nog dat ik destijds met mijn ogen draaide. Maar nu voelde ik een mildheid over me neerkomen. Hij bedoelde het goed. Het was goed geweest om de kaarten te bewaren. Door de kaarten voor de zoveelste keer te herlezen was er eindelijk iets in me wat los kon laten. Ze gingen nog wel weer terug in de doos, nog een ronde heb ik nodig denk ik.

Van alle verhalen over mensen met teveel spullen in huis merk ik dat mensen er naartoe moeten werken om iets los te laten. Mensen die door overlijden van een dierbare vasthouden aan spullen. Door (gedwongen) verhuizing en andere indeling van het huis blijven zitten met hun spullen. Gezinsverandering die om herverdeling van spullen vraagt. Geboorte van kinderen. Het zijn allemaal grote gebeurtenissen in het leven van mensen. Die vragen niet om een drastische aanpak. Ook niet om geforceerd spullen weg te gooien. Neem afstand van wat je makkelijk weg kunt doen. Heb er vrede mee dat je sommige spullen pas na 10 jaar los kunt laten.

Neem de tijd die je nodig hebt. 


Warme groet,
Anita

12

Nieuwjaarswens 2019




Nieuwjaarswens 2019

Mijn nieuwjaarswens voor jullie voor het nieuwe jaar is:

Volg je natuur.
Leef met steeds een beetje minder.
Koester wat je gegeven is.
Leer van je voorouders.
Praat met een boom.
Maak je eten zelf.
Leer iets nieuws.
Wees dankbaar voor de liefde om je heen.
Doe iets creatiefs.
Volg jouw weg.


Alle goeds gewenst!

Anita


Fotocollage:
Op instagram kwamen veel collages met  'best nine' voorbij. Ik bladerde door mijn foto's en verbaasde me over wat er allemaal voorbij is gekomen in mijn leven het afgelopen jaar. Van links naar rechts, van boven naar beneden:
Het jaar begon met flinke vorst en we gingen schaatsen bij een klasgenootje.
Man en ik vierden ons 12,5 jarig huwelijk
Ik volgde een driedaagse cursus over overgeërfd trauma.
Ik maakte heel veel zelf, o.a. vlierbloesemazijn.
Ik begon het jaar met een kruidenkaartlegging bij Marjanne Huising.
De man en ik gingen een weekendje weg en wandelden door prachtige verstilde natuur in Drente.
Boeken kwamen er op allerlei manieren voorbij. De kinderen werden fan van de boekjes op de foto. Ik stopte met mijn vrijvilligerswerk bij de schoolbieb, maar bleef schrijven voor Ogma.nu. 
Yoga pak ik regelmatig op. Dat betekent dat ik het ook regelmatig laat liggen. De benen omhoog is goed voor het hart.
In de meivakantie gingen we naar het Gardameer.

Ik ontdekte dat er ontzettend veel gebeurd is het afgelopen jaar. Teveel om in foto's te laten zien.
De rode draad blijft: meditatie, gezin, natuur, zelf maken en boeken.


8