Kinderen de baas?!

Daar zat ik. Bij de huisartsenpost. In het weekend. Met tegenzin ook nog, want ik heb het niet zo op de weekenddienst. Heb liever mijn eigen huisarts. Maar mijn keel deed zo gruwelijk zeer. In deze staat het weekend doorkomen zag ik niet zitten. Elke slik was een scheermes en het slikken was een horde die alleen genomen kon worden door mijn hoofd in een bepaalde houding te houden. Vooral niet onverhoeds slikken! Nou, dan merk je wel hoe vaak een mens slikt. 

Op deze manier het weekend doorkomen was niet reëel. Helemaal niet met twee kleine kinderen. Dit was niet het afgelopen weekend, maar een paar jaar geleden. Ik denk dat de meiden nog geen 2,5 jaar oud waren; op hun meest bewerkelijkst. 

De huisarts was een vrouw. Van mijn leeftijd, schatte ik, iets ouder misschien. Ze had net de conclusie getrokken dat ik geen kuur nodig had, want ‘dat deden ze niet zo snel meer’. Mijn opmerking dat ik bij een antroposofische huisarstenpraktijk zat en in mijn leven hooguit twee kuren had gekregen, hoorde ze amper. Dat was alleen maar goed, zei ze. Ik dacht juist, dat ik er dan nu best wel eentje mocht hebben, dan liep ik nog altijd ver achter op de gemiddelde kuur-inname. Maar zo zag dat dus niet.

Nee, wat ik nodig had was iets tegen de zwelling en ik moest perenijsjes eten. Tot op de dag van vandaag hebben mijn dochters het daar nog over, dat de dokter dat voorschreef! Ik daarentegen wil nooit meer een perenijsje aanraken.

Maar ik moest vooral rust nemen. Hoe ze dat voor zich zag? Met twee jonge kinderen? Zij wist wel hoe het was, zei ze. Zij had ook jonge kinderen. Ze vond dat mijn man het maar moest overnemen. En konden opa en oma misschien niet helpen?

Wist zij veel dat wanneer ik straks thuis zou komen en wanhopig graag wilde slapen, en al half uit de kamer was, probeerde de deur achter me te sluiten, dat mijn man mij dan vertwijfeld en in paniek aan zou kijken en vragen of het dan bedoeling was dat hij alleen voor de kinderen zou moeten zorgen. Wist zei veel dat opa en oma al enorm veel hulp boden en wist zij veel dat ik het misschien gewoon liever zelf wilde doen?

Ik zei dat de kinderen tòch altijd om mij vroegen, ook al was papa in de buurt. Waarop zij hintte dat ik dan maar wat strenger moest zijn, want ‘jij bent tenslotte de baas.’

Wie is de baas?

Nog steeds weerklinkt dat zinnetje in mijn hoofd. 

Hier zat ik. In pure wanhoop in het weekend. Met een brak lijf en een wankelijke geest. Te vragen om hulp. En in plaats van steun krijgen, krijg ik te horen dat ik maar wat strenger moet zijn. De baas moet spelen. 

Ik liet het er maar bij. Hier tegen in het verweer gaan kostte me kracht die ik toch al niet had. 

Dus zo zou het gaan, realiseerde ik me. Als vrouw vind je dus geen steun bij elkaar, maar krijg je te horen dat eigenlijk je hele aanpak fout is geweest. Had je maar strenger moeten zijn, dan zat je hier nu niet. Helpt je man niet mee? Dan moet je hem maar beter ‘africhten.’ Willen je kinderen niet gehoorzamen? Laat ze maar weten wie de baas is!

Deze benadering van opvoeden is precies de reden waarom ik bij het natuurlijk ouderschap uit kwam en graag de artikelen lees bij Kiind magazine. Ik ben niet de baas over mijn kinderen. Kinderen zijn niet de baas over mij. Mijn wensen en behoeftes zijn net zo rechtsgeldig als hun wensen en behoeftes. Met het verschil dat mijn kinderen jong zijn en nog niet voor zichzelf kunnen zorgen. Dat ze mijn zorg nodig hebben om in hun eigen behoeftes te kunnen voorzien. Ik ben niet de baas over mijn kinderen. Ik ben hun moeder. 

Neemt niet weg dat ik ook genoeg strijd met mijn kinderen voer. Over het borstelen van haar, bijvoorbeeld. Over het aantrekken van kleding die niet gruwelijk bij elkaar vloekt of waar gaten in zitten. In die strijd raak ik ook wel eens verstrikt. Dan voelt het allemaal alsof het uit de hand loopt en lijkt elke grens vervaagd en dan hou ik ook wel eens mijn poot stijf of sla met mijn vuist op tafel. Kinderen hebben hun eigen energie en die energie werkt weer op de jouwe.

van het web

Meditatie in onvoorwaardelijke liefde. 

Bij de meditatieopleiding heb ik een oefening geleerd die je heel goed kunt doen als je verstrikt raakt in die strijd van regels stellen en vrijheden geven. Want de vrijheid van de een is tenslotte de beperking van de ander. In dat spanningsveld kun je jezelf wel eens kwijt raken. Dat je niet meer weet wat jouw grens is. Dat je graag in de behoeftes van een ander wilt voorzien, maar dat je ook wel graag wilt dat er in jouw eigen behoeftes voorzien wordt. Dat de strijd over het borstelen van haar een gewoonte begint te worden, waarin beide partijen steeds op dezelfde manier reageren en het helemaal niet meer om het borstelen van het haar gaat. 

Het is een oefening die gaat over onvoorwaardelijke liefde. De kleur zachtroze staat daar symbool voor. Je kunt deze oefening doen met je kind(eren) in gedachten, maar ook met een volwassene in gedachten. 

Ga zitten of liggen zodat je je kunt ontspannen. 

Wacht even tot je ademhaling rustig wordt en je je hele lijf voelt. Vaak voel je na een paar minuten dat je lichaam een beetje ‘zakt’. 

Maak contact met je hartchakra. Die zit op je borstbeen. Je kunt ‘m even aanraken met je hand, als je dat prettig vindt, maar je kunt er ook gewoon met je aandacht naar toe gaan. 

Neem je kind in gedachten (of een volwassen)

Plaats het kind in de ruimte voor je. 

Visualiseer in de ruimte tussen jou en je kind een zachtroze kleur, een wolk van roze. 

Visualiseer dat je je kind optilt. 

Geef je kind boven je hoofd aan het universum en geef het het recht op zijn of haar leven. 

Voel hoe je kind wordt opgenomen door het universum. 

Kijk en ervaar wat er gebeurt. 

Deze oefening helpt je om door de emotionele verwikkelingen heen te leven waarin je terecht kunt komen met je kind. Je geeft je kind onvoorwaardelijke liefde om te zijn wie het is en tegelijk geef je jezelf ook onvoorwaardelijke liefde. Er komt ook ruimte voor jouw eigen leven. 

Fijne oefening gewenst!

PS: zaterdag 1 oktober mag ik naar de workshop 5 sleutels om je kind te zien en te horen. Deze workshop gaat over eigenheid en je kind zien voor wat het is, voorbij het baas zijn over je kind. Ik mag er ook een artikel over schrijven voor Nieuwetijdskind. Het is in Amsterdam. Misschien spreekt het je ook aan en wie weet zie ik je daar.