Naar buiten toe

Ik wilde dit jaar wat meer naar buiten toe. 

Mijn leven speelt zich voornamelijk binnen af. Of ik zit op kantoor of ik ben thuis. En aangezien er in het huishouden altijd wel iets te doen is, breng ik ook thuis mijn tijd vooral binnen door. 

Om te voorkomen dat mijn voornemen er bij zou blijven, nam ik het op in mijn Drie Dingen op Dinsdag. 

Die heb ik dus alvast gehaald. 

Zaterdag 8 maart gingen de kinderen naar een verjaardagsfeestje en nam ik een uurtje voor mezelf. 

Ik had er ook voor kunnen kiezen om met Michel in de tuin te gaan werken - dan was ik tenslotte ook buiten - maar in sommige dingen werken wij niet zo goed samen. Werken in de tuin is daar een voorbeeld van. 

Voor de gelegenheid haalde ik onze grote spiegelreflex camera weer uit de kast, laadde de batterij op. Laadde nog een andere batterij op, want die eerste bleek niet goed meer. 

Een beetje onwennig ging ik op pad. 

Dit pad fiets ik altijd voorbij. 

Nu sloeg ik dit ongebaande pad in. Het voelde bijna alsof ik een boef was die ongezien wilde wegkomen. 

Er waren meer wandelaars, maar die heb ik niet op de foto gezet. 

Ik ging tenslotte om in mijn eentje te genieten. 

Zo heerlijk om weer de klik te horen van de spiegelreflexcamera.

Een uur heb ik gewandeld. Dat was precies goed. 

Dit ging ik snel weer doen, besloot ik!

Maandag 17 maart. 

Ik experimenteerde wat met de instelling van de camera. 

Een vleermuiskastje.

Ik ging kijken bij een volkstuincomplex. Een vriendin en ik hadden het plan opgevat om samen een tuintje te beginnen. 

Op het moment dat ik de foto nam, was ik nog niet op het terrein en wist nog niet dat dit het biologische deel was, waar wij een plekje zouden kiezen. 

Na een uurtje praten met een van de tuinders - ik had mijn eerste volkstuinvriend al gemaakt - was ik heel wat wijzer. 

Hoewel het biologische deel het leukste deel van het complex was hebben we toch besloten om nu niet aan een volkstuin te beginnen. 

Ik ben bang dat ik me vergaloppeer aan het werk, maar de zin om er aan te beginnen sluimert nog wel. 

Misschien later. 

7

Moestuin Maandag - op dinsdag

Het liep gisteren allemaal anders dan gepland. 

Het weekend hadden we doorgebracht op Schiermonnikoog. Michel deed mee aan een recreatenloop èn we vierden onze trouwdag (8 jaar). Wat hebben we genoten! We zaten allemaal op een lijn en er viel geen onvertogen woord. De kinderen spreidden een zelfstandigheid tentoon die we nog nooit eerder gezien hadden. Ze speelden, speelden en speelden. En wij konden weer eens bijpraten of juist stil zijn. 

op het strand van Schier

's Avonds klaagde Gemma over een muggenbult bij haar oor. 

Later zat er nog een bult in heur haar.

Mmmm....zouden dat de waterpokken zijn?

De volgende morgen wisten we het zeker. 

Waterpokken.

Heel jammer. Nu kon Gemma niet in de klas vertellen over haar avonturen op Schier. Niet haar vriendinnen weer zien. 

Een uur nadat we Ellie naar school hadden gebracht vroeg Gemma 'wanneer gaan we Ellie weer ophalen?'

-Nou dat duurt nog heeeel lang.

Een half uur daarna vroeg ze: 'Wanneer mag ik weer naar school'

-Nou, dat duurt nog wel een week. 

Ik probeer haar wat te onderhouden met wat schoolsigheden, maar dat valt nog niet mee. 

Vandaag kreeg ik een paar werkbladen mee van de juf. 

Die had Gemma thuis in vijf minuten klaar.

Het is even niet anders. Ook ik had me de maandag anders voorgesteld. Ik had vanalles op het programma staan (o.a. bloggen), maar dat moest ik maar even loslaten. Van mijn wekelijkse huishoudelijke taken op maandag is het wel gelukt om te stofzuigen :-)

Ook Michel had zich er wat anders bij voorgesteld, want die had nog een dagje vrij genomen. 

Maar 'vissen' met je dochter's zelfgemaakte hengel is wel onbetaalbaar natuurlijk. 

's Middags werkten we nog even in de tuin. Ellie was inmiddels weer uit school. 

De bult grond die er teveel lag in de linkerbak, is nu verplaatst naar de rechterbak (en een paleis voor de wormen geworden). 

In de tuin staat nog een vlinderstruik die ik wil verplaatsen naar de bak links. 

Verder heb ik wat zaden gekocht: peulen en rode biet. 

Ook vandaag liep het anders. Ik had vrijgenomen omdat de kinderen een oproep hadden voor de schoolarts/verpleegkundige. Ik had natuurlijk bedacht dat ik dan verder de tijd aan mezelf had, maar nu had ik een ziek meiske bij me. 

Geeft niks: handwerken en tv kijken stond ook op mijn lijstje :-)

Na het eten werd er nog buiten gespeeld en werkte ik in de tuin. 

Spitten en snoeien en onkruid wieden. 

Het gaat nog een beetje om het grove werk.

Nog even geduld en dan kan ik zaaien.  

3

De grappige dingen die kinderen zeggen # 1

Elke keer wanneer ik met de kinderen bij de biologische supermarkt ben, dan vragen ze:
'mama, mogen wij die rijstkoeken?'
- 'nou...nee.'
'aaaaah, toe nou.'
- 'nee, jullie lusten ze niet.'
'jawel hoor! Die aten wij op de crèche ook.'
- 'ja, maar jullie aten ze nooit op.'
'echt wel!'
- 'Nee! geen rijstwafels.'

Gisteren was ik alleen in de biologische supermarkt en nam als verrassing rijstwafels mee.

Thuis:
Ellie zegt : 'Hé mama, je hebt die koeken gekocht die wij niet lusten!'

** 

12

Het leed dat schoolplein heet

Toen de kinderen in 2012 voor het eerst naar school gingen was het voor mij alsof mijn schooltijd helemaal opnieuw begon. Zo verloren als ik me als kind voelde tussen de andere kinderen, zo verloren voelde ik me nu als volwassene tussen de andere ouders.
Het gevoel van vroeger kwam weer terug: iedereen weet hoe het in zijn werk gaat, behalve ik. Iedereen kent elkaar, ik niemand.
Dezelfde onwennigheid in het leggen van contacten met andere kinderen, had ik nu in het leggen van contacten met de andere ouders. Bijvoorbeeld voor het maken van een speelafspraak. Dezelfde afwijzing voelen als een ouder niet terugkomt op een speelafspraak die uitgesteld is. Ze zei dat ze in haar agenda moest kijken en dat we een andere keer moesten afspreken, maar ze komt er helemaal niet op terug. Zou het gewoon een excuus zijn? Wil ze haar dochter helemaal niet bij mij thuis te spelen hebben?

Ik kreeg te maken met makkelijke ouders, die altijd tijd hebben. En ik kreeg te maken met ouders die vaak nee zeggen. Opvallend genoeg hebben de thuisblijfmoeders minder vaak tijd als de werkende moeders. Voor de kinderen was dat vaak een (herhaaldelijke) teleurstelling en afwijzing, maar voor mij als moeder voelde dat niet anders.

En als je denkt dat het contact met ouders een uitdaging is, wat dacht je van de opa's en oma's waar je mee te maken krijgt! Oppassen op hun kleinkinderen vinden ze een ding, maar kinderen er bij te spelen hebben is een tweede. En dan zitten ze vaak ook nog weer klem tussen hun eigen opvattingen en de opvattingen van hun eigen kinderen. Die vinden het ook niet altijd even geweldig om terug te komen van het werk met een huis vol spelende kinderen.
Of je dan je kinderen wel weer op tijd op wilt halen, want dan komen de moeders en vaders niet in zo'n druk huis thuis.

Dat schoolpleinleed kan leiden tot het schrijven van een heuse schoolpleinthriller laten collega-schrijfster-blogster Janneke Heimweg en Olga Hoekstra op hun blog Marionet zien. Zij schrijven samen aan een online thriller. Elke week plaatsen zij een stukje op hun blog.

Gaandeweg leer ik, wat ik vroeger niet geleerd heb. Al in de eerste maanden heb ik me voorgenomen dat ik nu een onbezorgde schooltijd ga hebben, met lekker veel spelen en meedoen aan de activiteiten :-). Als ik de kans krijg, dan help ik mee in de klas. En mijn kinderen vinden dat geweldig.

En ik leer dat al mijn ouderlijke beslissingen ook niet altijd even geweldig zijn. Ik laat mijn kind naar de andere kant van het schoolplein fietsen voor een speelafspraakje met een vriendinnetje (en een opa). Maar dan staan opa en vriendinnetje daar opeens niet meer! Want opa was zijn kleinkind aan het zoeken. Gelukkig dat er dan andere moeders zijn die mijn kind weer thuisbrengen.
Of je kind wordt thuisgebracht in een cabrio. Kopje onder op de achterbank. Wel in een gordel, maar niet in een stoeltje of op een zitverhoger. En dan weet ik: volgende keer als aangeboden wordt dat ze mijn kind wel thuis willen brengen moet ik doorvragen hoe ze het thuisbrengen. En als ik ouders van jonge schoolgaande kinderen een tip mag geven: opa's en oma's hebben niet altijd de telefoonlijst met nummers van de ouders paraat. Geef voor de zekerheid je nummer aan hen door.

Gelukkig ben ik inmiddels gewend op school en heb ik allemaal nieuwe vriendjes en vriendinnetjes gemaakt :-).
En mijn kinderen? Die zullen zelf jeugdtrauma's moeten ontwikkelen, want zij hebben het geweldig op school!

16

(Moes)tuin Maandag

Verbeter de wereld, begin een moestuin!

Dat is wat wij gaan doen komend jaar. 

Vorig jaar hadden we hier en daar wat (gemaks)groente en fruit, maar dit jaar gaan we het serieuzer aanpakken. 

Deze foto heb ik op 4 januari genomen. 

Elk jaar veranderden we wel weer iets aan de tuin. De vijver verdween. Houten vlonders werden vervangen door klinkerbestrating. Nieuw gras werd gezaaid, maar dat zie je er inmiddels niet meer aan af. Planten gingen dood. Nieuwe planten werden gepoot of verpoot.

Het idee is dat in de border rechts langs de schutting groenten en kruiden komen te staan. De aardbeien mogen dit jaar in een verhoogde plantenbak.

Uiterst links zie je de kale takken van onze boom. Elk jaar dubden we wat we er mee moesten, want hij werd te groot. We hadden de top er al een keer uitgehaald en de onderste takken weggezaagd, maar dit jaar besloten we dat hij maar weg moest.

foto vorige maandag genomen op 3 maart. 

De grote boom is verdwenen. 

Och, daar had ik wel moeite mee. Want hij was prachtig om te zien. Er zaten altijd veel vogels in, hoewel dat het laatste jaar ook minder was, want we hebben te veel aanloop van katten :-)

De schutting rechts is verstevigd met nieuwe palen. 

Dat moet links ook nog gebeuren. 

foto vandaag genomen 10 maart 2014

De bak links waar de boom in stond - en andere planten - heeft Michel verkleind. 

De punt van de bak zat altijd in de weg als we 's zomers op het terras zaten. 

Gelukkig is het voorjaar dit jaar vroeg begonnen, want dat geeft ons extra tijd voor al onze plannen!

Ps: vorig jaar deed ik ook mee aan Moestuin Maandag. Toen hield ik er mee op omdat ik tuinieren weliswaar leuk vind, maar er over bloggen niet. Dit jaar begin ik toch weer. Geen idee hoe ik er over een paar weken over denk ;-)

4

Blij !

Er zijn mensen in mijn leefomgeving die naar dezelfde supermarkt gaan, dezelfde wegen en fietspaden gebruiken, met dezelfde mensen praten als waar ik mee praat, maar tòch in een hele andere wereld leven.
Zij kennen alle verhalen van mensen - in dezelfde leefomgeving - die gescheiden zijn, verongelukt zijn of andere erge dingen zijn overkomen. Zij kènnen niet alleen de verhalen van anderen, maar hen overkòmt zelf ook allerlei onheil.

Fascinerend vind ik dat. Hoe kan het dat wij met dezelfde mensen praten en zij hele andere verhalen horen dan ik? Terwijl we in dezelfde wereld leven, leef ik in een wereld waarin ik bedreigingen, gevaar en wreedheid wil vermijden en trekken zij ze juist aan.
Misschien is mijn wereld van aardig zijn, behulpzaam zijn, bewust zijn niet reëel. Er is vaak genoeg tegen mij gezegd dat ik harder moest worden, want de wereld was ook hard.
Maar wat nou als hardheid tot meer hardheid leidt? Dan kan zachtheid tot meer zachtheid leiden. Toch?

Momenteel pak ik elke kans die ik krijg om naar Happy van Pharell Williams op you tube te kijken. Ik word er vrolijk van. Vrolijk met de hoofdletter V. Die blijheid is aanstekelijk. Ik zie het aan de mensen in de videoclip en ik merk het aan mezelf. En mijn kinderen vinden het ook grappig, vooral de een-ogige Minions uit Verschrikkelijke Ikke.
Van de clip is ook een 24 uurs uitvoering. 24 uur lang dansen en playbacken willekeurige mensen het nummer Happy.

Zou onheil ook aanstekelijk werken? vraag ik me af. Dat als je je omgeeft door mensen die beroofd of overvallen worden, jou hetzelfde overkomt? Dat als je vrienden hebt die niet meer aan het werk komen, het jou ook niet meer lukt?
Als dat zo is, dan is blijheid een heel machtig wapen!  Hoe geweldig zou het zijn als al die blijheid als een olievlek uitvloeit over de wereld!

'clap along if you think happiness is the truth'

12