Zelf maken: Paaskrans en konijn

Voordat ik weer verderga met het huishouden (er is weer genoeg te doen), even een moment er tussenuit om hier wat te delen. Het is bijna Pasen en dan moet ik de foto's niet te lang laten liggen, anders is het mosterd na de maaltijd.

Vorig jaar liet mijn schoonmoeder me zien hoe ze met een krans en gele doekjes van de Action een Paaskrans maakte. Prachtig idee vond ik dat. Ik kocht een krans, maar de gele doekjes waren op :-(
Veel later, toen de schappen weer waren aangevuld, kocht ik een paar rol gele doekjes. Alvast voor de volgende Pasen. Het gaat om de wegwerp schoonmaakdoekjes op rol, met een zigzag motief. De doekjes knip je door de helft en de helften ook steeds door de helft, zodat je vierkantjes overhoudt. Die prik je met een breinaald tussen de takken van de krans.

Ik had ook een krans voor mijn moeder gekocht en samen met de kinderen hebben we er een gezellige knutselmiddag van gemaakt.
Oorspronkelijk had ik het idee om 'm aan de deur te hangen, maar het is een tafelstuk geworden.

Het idee voor dit konijntje ontstond omdat ik een breiwerkje met de kinderen wilde doen. Het leek mij het slimst om eerst zelf een konijntje te breien, zodat de kinderen een tastbaar voorbeeld hadden, ipv alleen een foto op pinterest. (klik voor brei-instructies)

Er bleek geen grote animo, de wol uitzoeken vonden de meiden nog wel leuk, maar verder geen geduld om meer dan een pen te breien. 

Ik zette 25 steek op naald 2,5. 

De gehaakte vogels die ik vorig jaar maakte hangen ook weer in de takken. 

Fijne week gewenst.

Anita

14

Draai de tijd terug

Om verschillende redenen zullen Gemma en Ellie onze enige kinderen zijn. Iets met leeftijd, beperkte kansen, verhoogde risico’s en je zegeningen tellen.

Dat maakt dat alle fases voor ons zowel de eerste als de laatste fase zijn. We hebben dan wel twee kinderen, maar ze zitten in dezelfde leeftijdsfase. Wat geweest is, komt nooit weer terug. Een keer zwanger, een keer bevallen, een keer de baby fase, een keer de eerste verjaardag, een keer de eerste stapjes, een keer de eerste woordjes, een keer voor het eerst naar de kapper, een keer de eerste schoentjes, een keer voor de eerste keer sneeuw zien, een keer voor het eerst de zee zien, een keer voor het eerst naar school. 

Dat stemt mij vaak weemoedig. Het ging allemaal zo snel, er is geen kans om het over te doen. Dat zou ik soms zo graag willen. Nog een keer hun gewicht op mijn arm voelen, nog een keer ruiken hoe ze roken. Nog een keer mijn duim over hun wangetjes.

Nog een keer overnieuw. En het dan goed doen.

Vadertje tijd, mag het nog een keer overnieuw? Nog een keer en dan niet mijn geduld verliezen, nog een keer en dan niet iets van ze verlangen waar ze nog niet aan toe zijn of juist eerder iets van ze verlangen omdat ze er al lang aan toe waren. Nog een keer en dan niet dat ene gebaar maken of die woorden zeggen waardoor ze zich afgewezen voelen. Nog een keer en ze dan maar gewoon laten zijn wie ze zijn en er een keer niet bovenop zitten. Nog een keer en het dan goed doen.

Elke avond voor ik ga slapen kijk ik hoe ze slapen. Even voelen of ze nog adem halen. Even die bezwete lok haar opzij leggen. Even dat been weer binnenboord doen. Even de dekens over hen heen trekken. Even fluisteren hoeveel ik van ze hou.

Ik droomde. In mijn droom had ik een baby op schoot. Mijn handen onder de breekbare oksels, mijn vingers ondersteunen het wiebelige hoofd. Ik voel in mijn droom het gewicht in mijn handen, vloeibaar en aan mijn handen overgeleverd. De babywarmte, de luierbillen. Een beetje melk dat weer uit het mondje loopt.

Die eerste tijd was prachtig, de meest intense periode. Het is volop leven, op alle fronten…..maar eerlijk is eerlijk….het is niet vol te houden.

Ik werd wakker en opeens vond ik het goed.

Ik zie ze nu staan. Met hun lange benen, gestoken in grote-meisjes laarzen. Zo gezond en zo levenslustig. En ik kijk op de klok. Heb ik maar zo meer dan een kwartier voor mezelf gehad die dag? En heb ik thee kunnen drinken die nog niet koud geworden was en heb ik een tijdschrift artikel in een keer uit kunnen lezen?

De tijd staat niet stil. Gelukkig.
Dat wat toen zwaar was, wordt nu licht.

Liefs Anita

PS:

Er is een prachtige aflevering van de comedy serie Mad About you, waarin echtpaar Paul en Jamie hun baby dochter Mabel in slaap proberen te krijgen volgens de interval methode. Jamie is er van overtuigd dat het haar taak is als ouder om haar dochter te leren zichzelf te troosten door haar te laten huilen. Paul vindt het tegenovergestelde; dat je als ouders je kind moet troosten zodat het weet dat het altijd bij jou terecht kan.

De gehele scène is in een keer opgenomen en speelt zich af voor de slaapkamerdeur van hun dochter, wat de aflevering acteertechnisch ook nog eens heel bijzonder maakt.

Het is een prachtige aflevering over hoe ouders worstelen met het beste willen doen voor hun kind, bij vlagen is het hartverscheurend. Ik moet er altijd bij huilen in ieder geval.

Jamie: Ik denk dat dit goed voor haar is

Paul: Ik zie dat niet

J: op de lange duur

P: ik zie geen lange duur

J: ze moet zichzelf leren troosten

P: tuurlijk….waarom eigenlijk?

J: wat moet ze anders als ze drie is en een joch steelt haar driewieler? Of als ze 15 is en een jongen zegt dat hij liever vrienden blijft. Of als ze een 42-jarige manager is met een goed idee en iemand anders strijkt met de eer. Wat moet ze dan doen?

P: huilen?

J: en als ze uitgehuild is?

P: op papa’s buik springen?

Als hun dochter uiteindelijk is slaap is gevallen draaien de rollen opeens om.

Dan moet Paul Jamie overtuigen dat ze er goed aan gedaan hebben.

J: we hebben haar hart gebroken. Nu weet ze dat wij er niet altijd voor haar zijn.

P: we hebben het goed gedaan

J: draai de klok terug

Je kunt hier de aflevering bekijken op youtube.

  

20

Het huishouden; hoeveel werk is dat nou?!

Hoeveel werk is dat nou, dat huishouden?!

Zoveel werk kan dat toch niet zijn?

Toen ik tiener was, was het huisvrouw-zijn uit de mode. Een beroep moesten we leren en een baan moesten we hebben om in ons eigen onderhoud te kunnen voorzien! Want dat was vrijheid! Eerlijk gezegd had ik wel zo mijn bedenkingen daarover, maar wanneer ik die voorzichtig uitsprak moest ik snel overtuigd worden van het tegendeel. Inmiddels ben ik er wel achter dat het met die vrijheid als werkende vrouw ook wel meevalt. Sterker nog; het valt vaak ronduit tegen. Het is gewoon een nieuw keurslijf.

Het huishouden werd een beetje afgedaan als iets dat je er wel bij kon doen, want wat deden die huisvrouwen nou eigenlijk overdag?!

Door het kastjes-project heb ik inmiddels steeds meer door hoeveel tijd er in de afzonderlijke werkzaamheden zit. Weten hoeveel tijd iets kost komt een realistische planning ten goede.

Ik word me sowieso meer bewust van tijd. Laatst schreef ik een stukje over tijdsbeleving voor volwassenen. Toen vertelde ik over hoe ik mijn tijd vaak te royaal inschatte, waardoor ik steeds achter de feiten aanliep. Ik vond het vooral vervelend dat mijn kinderen daar de dupe van werken. Nu zorg ik er voor dat ik op tijd wegga, me niet laat verleiden om nog ‘even’ iets te doen, dan ben ik minder gestrest en lijkt het zelfs alsof ik meer gedaan heb.

Nog zoiets: mijn werk op kantoor. Twintig uur lijkt heel wat, maar het blijkt in feite maar heel weinig om te doen wat er gedaan moet worden. Dat ontdekte ik toen ik thuis zat met mijn been omhoog en op therapeutische basis thuis werkte. Geen werk met tijdsdruk of deadlines, want dat lukte me niet. Zodoende ging ik het archiefwerk doen (want dat blijft toch altijd liggen – hoewel ik dat werk heel graag doe). Toen ik in alle rust, zonder ruis en onderbrekingen, daar thuis mee bezig was, toen merkte ik pas hoeveel tijd er in ging zitten! Geen wonder dat het bleef liggen, er was binnen die 20 uur gewoon geen tijd voor! Op kantoor probeer ik nu ook ruis en onderbrekingen te voorkomen,  dat komt mijn rust en de productiviteit ten goede.

Terug naar het huishouden. Laatst las ik reclame van een bedrijf waar je een hulp in de huishouding kunt inschakelen. Een witte werkster. Voor een paar uur, elke week of eenmalig, bijvoorbeeld wanneer je gaat verhuizen en je moet je oude huis schoon opleveren. Op hun site staat een overzicht van de standaard werkzaamheden die zij in 3 uur doen. Drie uur schoonmaken, is dat nou veel of is dat nou weinig vroeg ik me af? Het klinkt als best veel, maar is dat ook zo in de praktijk? Wat kun je allemaal doen in 3 uur?

Een overzicht van het werk dat zo’n witte werkster in drie uur moet doen:

In alle kamers

·       Afstoffen van alle toegankelijke gebieden

·       Afnemen van meubels en andere oppervlakken

·       Vloeren stofzuigen en dweilen

·       Vuilnis weghalen

Keuken

·       Gasfornuis/kookplaat en afzuigkap schoonmaken

·       Aanrechtblad afnemen

·       Apparaten afstoffen (koffiezetapparaat etc.)

·       Spoelbak schoonmaken

Badkamer

·       Bad en douche schoonmaken

·       Wastafels schoonmaken

·       WC schoonmaken

Slaapkamer

·       Bed opmaken (niet verschonen)

·       Elektronische apparaten afstoffen (TV etc.)

Woonkamer & andere ruimtes

·       Meubels afstoffen

·       Elektronische apparatuur afstoffen

Dat zijn best veel werkzaamheden in korte tijd. Het kost mij bijvoorbeeld al 1,5 uur om mijn hele huis te stofzuigen en te dweilen. Meestal heb ik dan zelfs de zolder overgeslagen. Misschien ben ik niet de snelste, dat zou best kunnen. Of ik heb een groot huis, dat zou ook kunnen. Ik heb in ieder geval regelmatig getimed en het blijft altijd rond 1,5 uur schommelen. De badkamer goed schoonmaken heb ik nog nooit getimed. Als ik de douchecabine grondig schoonmaak, dan smeer ik ‘m in met een sopje van blauwe dreft en keukenazijn en dan moet de boel eerst inweken. Vervolgens ga ik de cabine pas afschrobben als ik zelf ga douchen. Het is dus werk verspreid over een dag. Zodoende weet ik niet hoeveel tijd dat werkelijk kost, maar neemt allicht een uur in beslag. Dat is totaal 2,5 uur. Wc’ schoonmaken kost mij 5 minuten per wc, wat het totaal op 10 minuten brengt. Dat is 2 uur en 40 minuten. Dan blijven er nog 20 minuten over om het fornuis en de afzuigkap schoon te maken, bedden op te maken en af te stoffen.

Helaas, dat gaat mij niet lukken. Geen wonder dat het mij moeite kost om mijn huishoudschema bij te houden! Ik denk niet dat een werkster dat beter kan doen. 

   

De laatste jaren heb ik meer waardering gekregen voor het huishouden als ambacht. Ik heb ook het idee dat er weer meer draagvlak voor is, om dat hardop te zeggen. Ik las ergens dat huisvrouwen een groter gevoel van zingeving hebben over hun werk. Groter dan vrouwen die buitenshuis werken.

Het huishouden is zoveel meer dan alleen schoonmaken en de was doen. Het is zorgen voor de boekhouding, zorgen voor een gevulde voorraadkast, voor gevarieerd eten, voor een sociaal netwerk, repareren wat je zelf repareren kunt, vooruit plannen, zoeken naar de voordeeltjes.

Maar bovenal heb ik ontdekt dat het huishouden is: zorgen voor een leefbaar thuis. Een plek waar er voor alle gezinsleden ruimte is. Waar gestudeerd kan worden, gespeeld, muziek gemaakt, gelezen. Waar vrienden ontvangen kunnen worden. Het is een afspiegeling van hoe je in het leven staat.

En als we meer waardering hebben gekregen voor het huishouden, laten we dan ook meteen meer waardering krijgen voor het schoonmaakpersoneel, want die komen er vaak maar bekaaid vanaf.

plaatje van het web

22

Over gezond eten enzo...

Gezond eten is helemaal van deze tijd. Biologisch, e-nummer vrij, glutenvrij, suikervrij. Je kunt gerust zeggen dat gezond eten een hype is. 

Zodra iets een hype wordt komen de tegengeluiden. Het AD kwam met een groot artikel waarin kinderartsen van het Juliana Kinderziekenhuis te Den Haag waarschuwden voor ‘te gezond’ eten. Zij zien steeds vaker ondervoede kinderen op het spreekuur.

Kun je dan nog wel van ‘gezond eten’ spreken? Heb je het dan over het werkwoord eten of het zelfstandig naamwoord eten? Dan heb je nog de groep die vindt dat een kind weer een patatje moet mogen eten. En e-nummers zijn toch goedgekeurd door de EU, dan zijn ze toch niet schadelijk?

Als het een hype is, is het dan opeens niet waar?

Ik denk nog steeds dat de mate waarin (jarenlang) bestrijdingsmiddelen in ons eten terecht is gekomen, de manier waarop grondstoffen gemanipuleerd worden, de mate waarin er inferieure grondstoffen gebruikt worden en de mate waarin ingrediënten vervangen worden door kunstmatige toevoegingen en door de goedkope grondstof suiker een heel nadelig effect heeft op onze gezondheid.

Zelf ben ik blij met deze tijdsgeest van gezond eten. Er komt nu heel veel informatie beschikbaar voor het grote publiek die eerst alleen aan een kleine groep toebehoorde. Het geeft mij de mogelijkheid om antwoorden te vinden op sluimerende vragen die ik had en heb. Vragen als waarom ik na het ontbijt om tien uur al weer honger heb, waarom ik al zoveel jaren hooikoorts heb, hoe het staat met mijn weerstand. Wat zijn de gevolgen van antibiotica die bij dieren (bv. kippen) worden gebruikt? En wordt er niet voor de aanmaak van elk antibioticum een ei gebruikt? En wat dan als dat ei van een kip is die zelf is ingespoten met een antibioticum? En waarom ik juist wanneer ik me slechter voel, ik eerder grijp naar die koekjes met veel toevoegingen en voor de helft uit suiker en waarom ik daar dan niet mee kan stoppen, terwijl ik me er juist slechter door ga voelen.

Dat soort dingen, daar ben ik nieuwsgierig naar. Die wil ik weten. Ik ben geen kenner, geen wetenschapper, maar ik heb wel ervaren hoeveel beter ik me voel wanneer ik eten met e-nummers oversla, suiker vermijd en biologisch eet. Ik heb ervaren hoe ik door middel van het aanpassen van mijn eten (zelfstandig naamwoord) ik van mijn hooikoorts af kan komen. Voor mij zit er dus heel veel waarheid in gezond eten. Veel meer waarheid dan de anti-lobby/tegenstanders/criticasters ons willen laten geloven. Hierin is het vooral opmerkelijk dat de kritiek van de tegenbeweging sneller bijval vindt dan de kritiek van de gezondheidsbeweging.

En toen had ik dit stukje klaar en toen vond ik het opeens een enigszins zuur stukje. Beetje kinderachtig zelfs. Moet ik dan zó nodig mijn punt maken in deze kwestie? Wil ik mijn gelijk halen? Zodoende lag dit stukje een paar dagen te rusten en dacht ik er aan om het maar helemaal niet meer te plaatsen. Maar dat gaf ook geen voldoening.

Dus probeerde ik het anders te bekijken. Het was duidelijk dat ik de kwestie ‘eten’ belangrijk vind. Maar vond ik het zelf makkelijk om de goeie weg er in te vinden? Neuh, helemaal niet! Kon ik me dan voorstellen dat er stemmen opgaan om alle superfoods, het raw eten, de quinoa en de goji bessen en chiazaad eens kritisch te bekijken? Ja, dat kon ik wel. Want ik stel ook continue mijn mening bij. Mijn maatstaven zijn niet statisch, mijn kennis ook niet; het is steeds in ontwikkeling. Dus wat zeur ik dan? Deel gewoon iets wat je laatst geleerd hebt en wat je interessant genoeg vindt om met anderen te delen!

Dus bij deze een artikel over de soorten zoet volgens de ayurvedische gezondheidsleer. Over wat elke soort zoet doet met je lichaam. Zo leerde ik dat volgens de ayurvedische leer, je honing niet mag verhitten.

Klik hier voor het artikel. The lowdown on sweeteners; 12 types of sweet explained.

Update: daags nadat ik dit stukje geplaatst had, kwam er een bericht voorbij van Rineke Dijkinga. Rineke heeft een praktijk in orthomoleculaire en natuurgeneeskunde. Ze heeft twee boeken geschreven over gezond eten.
Haar blogbericht had dezelfde invalshoek als mijn overpeinzing en daardoor voelde ik me gesteund. Wat zo leuk was, was dat zij schreef dat de krantenberichten een omgekeerd effect hadden, dan je zou verwachten. Ze had nog nooit zoveel vragen gekregen over gezond eten en haar boeken werden meer verkocht dan anders.
Dat zorgde er voor dat ik gerustgesteld was over mijn eigen bescheiden blogbericht. 

9

Snoei geeft bloei

Ik ben aan het snoeien.
In de tuin en in mijn spullen.
In de voortuin staat een appelboom en het is weer de tijd van het jaar om 'm te snoeien.
Er staat ook een bolliguster op stam. Ik zei tegen mijn moeder dat we er over dachten om die weg te halen, want hij wordt wat te groot, begint in de weg te zitten bij de oprit. Of zij een leuke andere boom of struik wist om er voor in de plaats te zetten?
Mijn moeder kwam met een heel ander advies. Zij adviseerde om 'm terug te snoeien, hij zou wel weer uitlopen.
Als een echte dochter ging ik dat natuurlijk nog even opzoeken op internet, of dat wel klopte, want wat weten moeders nou, nietwaar?! (uuuh, zo ongeveer alles??) Ja hoor, vooral een verwaarloosde (jawel, ik mocht mij aangesproken voelen) liguster kon best ver terug worden gesnoeid, hij zou vanzelf weer uitlopen.
Zodoende ziet de liguster er nu zo uit:

Terwijl ik aan het snoeien was, bedacht ik me dat ik normaal gesproken véél voorzichtiger snoei. Want stel dat ik het zou verprutsen! Nu kwam het vertrouwen, 'er komt wel weer iets voor terug'. Misschien zet deze boom uiteindelijk niet meer aan, maar dan komt er wel iets anders voor terug.

Ik was ook de kledingkast aan het uitdunnen. Van sommige kledingstukken kan ik maar moeilijk afstand doen. Wat heeft een ander er nog aan, het is zoveel gedragen, uit de mode, een ander waardeert het nooit zoals ik dat doe....
Toch heb ik drie zakken vol kleding bij elkaar gezocht (van de echtgenoot en mij samen) en ik zag een parallel met het snoeien.
Er komt wel weer iets voor terug.

9

Waar ik geboren ben

Dit is het huis waar ik geboren ben. Ik woonde hier tot mijn zevende en verhuisden toen naar een dorp verderop.

Sinds mijn kinderen geboren zijn, moet ik sterk terugdenken aan die tijd daar. Sterker dan anders. Het is een soort verlangen, maar niet het soort verlangen waarbij ik er naar terug wil verhuizen.
Hoewel ik in het huis waar we later naartoe zijn verhuisd veel langer heb gewoond (mijn ouders wonen daar nog altijd) heb ik voor mijn gevoel veel meer herinneringen aan de tijd in het eerste huis.

Voor mij was het een magische plek. Als klein meisje zag ik er het eind van de regenboog, in de kleine plantenkas van mijn moeder. Ik kon 'm zó aanraken! Ik at pruimen van de pruimenboom. Maakte met mijn broer een echte iglo en zag hoe mijn vader en zijn broer onhandig een kip slachtten.
Het was ook een hele stille plek. Ik fantaseerde over de rest van de wereld, ik was er als kind heel nieuwsgierig naar. Ik dacht dat de wereld daarbuiten lag. Maar nu bekruipt me soms het gevoel dat ik de wereld heb achtergelaten. Alsof ik mezelf daar heb achtergelaten en dat ik mezelf nu pas weer aan het terughalen ben. Al die tijd reikte ik naar buiten, nieuwsgierig naar wat de wereld nog meer te bieden had. Maar wat als ik niet naar buiten had moeten reiken, maar naar wat ik binnenin me al had?

Het huis in 2007. 

De oprit is verlegd. Die ligt nu rechts van de boom, i.p.v. links. 

Verder is er een stuk aangebouwd en de voorgevel heeft geen raam boven meer. 

Over dit paadje en dit bruggetje fietste ik vaak. 

Vroeger had de brug maar een leuning. 

16