Prefontale cortex





In Management Support las ik een stukje over hoe je bij secretaresseberoepen (in mijn ervaring is het werk van een huisvrouw vergelijkbaar) waarbij je veel moet organiseren, plannen, regelen, oplossen je dit allemaal doet vanuit de prefontale cortex. Daarom voel je je aan het eind van de dag soms helemaal vol in je hoofd. Als je ook nog in een omgeving werkt met veel afleidingen (geluiden, telefoon, mail, whatsapp, kinderen....) moet je brein ook nog eens het gevecht aangaan met ons reptielenbrein. Het reptielenbrein zorgt er voor dat we alert zijn op gevaar en al die vragen, onderbrekingen, pingeltjes en ringeltjes laten ons continue alert zijn. 

Oooo, dacht ik. Zijn het mijn prefontale cortex en mijn reptielenbrein die dat doen!
Zorgen voor kinderen, man en huishouden is niet veel anders dan het werk dat ik doe op kantoor; zorgen voor de dagelijkse gang van zaken, klaar staan voor mensen die hulp nodig hebben. Altijd alert. Steeds hetzelfde hersendeel wordt aangesproken. Aan het eind van de dag ben je uitgeput. Volgens het artikel lukt het veel mensen niet meer om - met alle hedendaagse prikkels van o.a. sociale media - om langer dan 20 minuten ergens geconcentreerd aan te werken.

Nu ik dit gelezen heb, snap ik beter waardoor ik mij zo leeggezogen en moe voel. Langzaamaan zie ik weer wat licht aan het eind van de tunnel. Er komt weer wat ruimte voor ongestoord doorwerken. Deels omdat ik die ruimte zelf gecreëerd heb in mijn baan, deels omdat de kinderen ouder worden. Af en toe kan ik ze een poosje alleen thuis laten om bijvoorbeeld even snel naar de bakker te gaan i.p.v. dat het een hele expeditie moet worden met rituelen van schoenen die men niet aan wil en jassen die niet goed zijn en knuffels die nog achterop de fiets moeten. Even alleen naar de winkel is dan een klein stukje hervonden vrijheid.

Maar het lijkt wel alsof ik nog heel erg geprogrammeerd ben op die korte aandacht. Ik ga van het ene werk over in het andere. Ik kom op zolder om de kat te eten te geven en zie dat de wasmachine klaar is, hang dat op en bedenk me halverwege dat ik beneden de aardappels heb opstaan, op de terugweg leg ik kleren in de kast en haal lukraak andere te klein geworden kleding er uit en bedenk dat ik geen tijd heb om het af te maken. Van het een in het ander. Alsof ik verleerd ben hoe ik een hele ochtend bezig kan zijn met het afhandelen van de post of het uitwerken van notulen of het schoonmaken van de badkamer. 

Een paar weken geleden begon ik aan de slow challenge van Happinez, maar ik kan daar niet zo mee uit de voeten. Deels misschien omdat ik inmiddels zo geprogrammeerd ben op de korte aandacht, maar gevoelsmatig is slow iets anders dan ongestoord of zelfs gedisciplineerd werken. Misschien is het dat helemaal niet of gaat het om een nuance verschil zo klein dat het nauwelijks een verschil te noemen is. Maar toch, ik ben niet op zoek naar slow, maar naar geconcentreerde ononderbroken aandacht. 

Erg makkelijk gaat me dat nog niet af. Afleiding is zo makkelijk te vinden. Maar vanmorgen heb ik mezelf gedwongen om niet voor 11.00 uur op de iPad te gaan zitten. Dat lukte (als je het rondje blogs lezen bij het ontbijt niet meerekent ;-)). 

Warme groet, 
Anita

Lees hier wat ik later schreef over Ritme, routine en discipline
5

Zelf maken: vaatwaspoeder

In mijn zoektocht naar Groener Doen heb ik allerlei dingen zelf gemaakt. Handzeep/douchegel, wasmiddel, antikalkspul. Met wisselend succes. Zo is het wasmiddel geen blijver gebleken. De antikalk is wel een blijver.

Voor de vaatwasser wilde ik ook graag een alternatief dat vriendelijker is voor milieu èn portemonnee. Want dat je flink geld kunt besparen door dit soort producten zelf te maken, dat was me al wel duidelijk.

Als de vaatwasblokjes op waren gebruikte ik wel eens een scheut HaRa vloeibare reiniger, maar dat was er niet echt voor bedoeld. Het werd dan ook niet goed schoon. Bij de HaRa party kreeg ik een flesje waspoeder, zowel geschikt voor wasmachine als voor vaatwas, maar dat vond ik ook niet naar mijn zin.


Totdat ik bedacht dat ik nog een recept op mijn pinterestbord had staan. Gelukkig had ik alle ingredienten in huis, maakte een proefhoeveelheid en deed een dikke theelepel in de vaatwasser. 's Morgens brandde ik van nieuwsgierigheid. Ik was ingesteld op teleurstelling, maar ik werd aangenaam verrast! Alles was schoon, het plastic zelfs goed droog, de borden voelden opvallend glad aan.

De eerste keer zat de vaatwasser niet zo vol, ik dacht dat dat het resultaat misschien gunstig beïnvloed had. Maar ook de volgende keren, met een flink volle vaatwasser, kwam het er schoon uit.
Dit recept mag blijven! Het is echt simpel te maken.

Als beginnende thuisbrouwer heb je misschien nog nooit gehoord van zuiveringszout, natriumbicarbonaat of citroenzuur, maar het is algemeen verkrijgbaar. Zuiveringszout wordt ook wel natriumbicarbonaat of baking soda genoemd. Dit kun je kopen bij reformzaken of bij biologische supermarkten zoals Ekoplaza. Het staat bij de bakproducten. Ik heb nu het merk Jacob Hooy (rond potje met zwarte deksel), maar ik heb ook wel het merk Arm&Hammer gehad (opvallend oranje doosje). Of online bij aromatherapie.

Wat heb je nodig?

1 deel zuiveringszout
1 deel zeezout
3 delen kristalsoda 
3 delen citroenzuur





Voor het afmeten gebruikte ik de cup maattabel. 1/3 cup = 1 deel. Maar je kunt bijvoorbeeld ook 40 ml als 1 deel nemen.
Belangrijk is dat je droog werkt. De ingrediënten moeten niet al bij het mengen gaan borrelen.
Let er bij de kristalsoda op dat je de droge koopt, niet de 'natte'. De AH verkoopt Driehoek kristalsoda in plastic flessen. Staan bij de schoonmaakmiddelen.
De citroenzuur kun je ook bij Aromatherapie kopen en vast op meerdere plekken online. Ik heb die van HaRa. Hiervan weet ik dat het zuivere citroenzuur is, de variant die geschikt is om in eten verwerkt te worden.

Ik gebruik het nu een week en ik vind het een blijver! Schoner is mijn vaat nog niet geweest! Wel moet ik erbij zeggen dat ik borden en pannen altijd licht afspoel in een laagje sop in de gootsteen. Ik zet het nooit zo van tafel in de vaatwasser. Vooral rijst is een killer voor je vaatwasser. Al die korrels blijven in de gekrochten van je machine zitten en richten schade aan. Maar dat deed ik dus ook toen ik nog vaatblokjes gebruikte. En toen werd het niet altijd schoon.
Af en toe even de machine leeg laten draaien met een citroen er in. (klik)


Resultaat na eerste keer. 




23

De geheime tuin - Frances Hodgson Burnett





Sommige verhalen maken zo'n diepe indruk, dat ze je hele leven lang bij je blijven. Het verhaal van De Geheime Tuin is dat voor mij.

Als eerste de film
Als eerste kende ik de film. Een zwart-wit film, gecombineerd met kleur. De scènes in de tuin waren in kleur. (Film uit 1949). Járen geleden gezien op tv. Prachtig vond ik ‘m! Het raakte me op een manier die ik niet goed kon plaatsen. Ik identificeerde me er mee, maar kon niet uitleggen wat het precies was. Het was niet alleen die bloemenpracht die me aansprak. Het was ook het mysterieuze van de verborgen tuin. Het meisje dat haar eenzaamheid verborg achter boos en nukkig gedrag. En die jongen die in de rolstoel verpieterde, maar na de komst van het meisje opbloeide. Hoe ze de geheime tuin opknapten en hij leerde lopen om zo zijn vader trots te maken.
Als eerste dus de film.



Als tweede het boek
Het voordeel van het hebben van kinderen is dat je ze schaamteloos kunt indoctrineren met jouw voorkeuren en je ze alle klassiekers uit de literatuur kunt voorlezen die in jouw jeugd aan je voorbij zijn gegaan. Dus kocht ik dit prachtige exemplaar van De geheime tuin van Frances Hodgson Burnett en las ‘m voor aan mijn meiden.

Ik begon er mee in de winter, rond februari. Dat bleek precies het goede jaargetijde om in dit boek te beginnen, want het boek begint in dezelfde periode. Als je net als ik gevoelig bent voor de verborgen boodschappen van de natuur, dan zul je ontdekken dat dit boek er bomvol mee staat. 

De geheime tuin is ommuurd en afgesloten. Het was de lievelingsplek van de overleden moeder van het jongetje. Het meisje Mary ontdekt de tuin, met hulp van een roodborstje. Het is de tijd van het jaar waarin de natuur nog in rust is, maar er al voorzichtig bloembollen hun weg naar boven zoeken. Heel voorzichtig ontdoet Mary de fragiele groene puntjes van het onkruid dat hen de weg belemmert. Stap voor stap dringt zij het onkruid terug en geeft weer ruimte aan de bloemenpracht. Hoe symbolisch wil je het hebben?!

Zowel mijn meiden als ikzelf hebben er van genoten.

Het boek is al heel veel keren uitgebracht. Er zijn diverse uitgaves van te koop. De uitgave die ik heb is beslist luxe te noemen. De illustraties zijn van Inga Moore en het boek staat er vol mee. Er is amper een pagina te vinden waar géén illustratie op staat. De tekeningen zijn gedetailleerd en Moore lijkt precies de juiste beelden erbij gemaakt te hebben. Werkelijk prachtig!

Welk boek heeft op jouw zo'n diepe indruk gemaakt, dat je de sfeer nog altijd op kunt roepen?

Warme groet.
Anita





Deze blogpost bevat affiliate links. Wanneer je via deze link iets bestelt, ontvang ik een kleine commissie. Het kost jou niets extra, maar het stelt mij in staat om meer boeken te lezen waar ik over kan vertellen. 


6

Inspirerend Leven: Spiritualiteit in de tuin

Voor Inspirerend leven schreef ik over de verstilling van de winter. 

De winter is niet het eerste seizoen waarbij je aan tuinieren denkt. De planten zijn in rust, het blad is afgestorven. In de winter is de natuur in zichzelf gekeerd. Het teert op de eigen reserves, maakt intern schoon schip. Er hoeft niet in de tuin gewerkt te worden. Het leven speelt zich niet buiten af, maar binnen.
Wij hebben de neiging om in de winter door te gaan met ons drukke en goed gevulde leven. Te leven alsof het zomer is. Maar als het je lukt om je te verbinden met de verstilling van de winter in de natuur, kun je zelf ook verstillen. Door verbinding te maken met de natuur om ons heen, maken we verbinding met de natuur in onszelf. En dan blijkt er in die ogenschijnlijke rust van de winter juist heel veel te gebeuren. Er ontstaat een diepere geestelijke rijkdom. Je ziet opeens weer helder, kunt hoofdzaken van bijzaken beter onderscheiden. Net zoals de structuur van de takken van bomen zichtbaar wordt als het blad er af is. Als je je met die aspecten van de winter kunt verbinden, kun je in het voorjaar met nieuwe energie je hoofd weer boven de grond uit steken.

eigen foto

5

Help! Alles is afval!

Niet dat ik er eerder niet over nadacht - in tegendeel - maar sinds ik ben begonnen met consuminderen en het kastjesproject, is er een diepere laag in het afvalbewustzijn gekomen. Want als je steeds spullen tegenkomt in kastjes die in de weg staan, ga je beter nadenken over wat je in huis haalt en als je weggooit waar je nog niet zo lang geleden je geld aan uitgegeven hebt, dan ga je ook beter nadenken over je aankopen.

In vergelijking met de kliko’s van onze buren, zijn wij zeer bescheiden met afval. Maar ik vind het een uitdaging om het restafval nog verder terug te brengen. Daartoe aangespoord door mensen als EmilyJane Lowe van LevenZonderAfval, verpakkingsvrije winkels als Opgeweckt Noord en het recente verbod op plastic tasjes.

So far, so good. zou je zeggen. Maar nu komt het: inmiddels kan ik alleen nog maar in afval denken! Alles wat door mijn handen gaat zie ik als toekomstig afval. Ook spullen die ik heb hergebruikt en ook de stoffen tas!

En ook de spullen die ik naar de kringloop breng. Het stelt allemaal niet veel voor, wat ik daar naartoe breng. Geen grote waarde, maar nog goed bruikbaar voor anderen. Totdat ik me realiseerde dat het gewoon uitstel van afval is!
Als ik het niet weggooi, dan zal uiteindelijk iemand anders het wel weggooien.

Zodoende kan ik alleen nog maar in afval denken. Ook wat ik hergebruik. Die lege margarine kuipjes die ik als bewaarbakjes gebruik, die lege toiletrollen die voor knutselwerkjes gebruikt worden…uiteindelijk wordt het toch afval, ook al heb je het hergebruikt. Hoe nobel dat ook is.
Dat zijn dingen waar ik steeds meer over nadenk. Dan kan ik er maar beter voor zorgen dat mijn afval het milieu zo min mogelijk belast.

Heel recent nog: In de weken dat er ijzel lag en het schoolplein met prut bedekt was mochten de kinderen sloffen aan in de klas. Nou, mama beloofde wel lekkere warme vilten sloffen te breien. Maar ik kon natuurlijk niet zo snel breien en eigenlijk wilden de meiden liever kant-en-klare sloffen (grrr). Dus gingen we naar de Actionio en kozen zij voor 3 euro sloffen uit (per paar). Om de prijs hoef je het niet te laten, zou je zeggen. Maar ik weet nu al dat die sloffen in no time uit de gratie zijn (want ons kroost loopt het liefst op blote voeten) en die sloffendag op school gaat ook voorbij. Dus dan heb ik afval geproduceerd van 6 euro, van flut broeierig synthetisch materiaal, waaraan iemand in China amper iets verdiend heeft en waarmee mijn kinderen de trap af flikkeren omdat die sloffen een waardeloze pasvorm hebben. Niet echt iets waar ik me goed bij voel.


wollen sloffen - gevilt
Ik las dat het 1 tot 5 jaar duurt voordat wollen sokken in de natuur vergaan zijn. 
Plastic tasjes 200 tot 1000 jaar.
Goedkope synthetische sloffen? 100 jaar? 



Dat soort dingen, daar denk ik steeds meer over na. Als alles wat ik gebruik afval is en op een of andere manier weer aan de aarde teruggegeven wordt – de aarde waar wij van eten -, dan krijgt het opeens veel meer belang.

Door al die tegenstrijdigheden en druppels op de gloeiende plaat zou ik me van de wijs kunnen laten brengen of laten ontmoedigen. Maar ik ga gewoon door met mijn druppels op de gloeiende plaat. Alle beetjes helpen tenslotte. Ook al doe ik soms ieniemienie verminderingen en laat ik grote mogelijkheden liggen. Je moet toch ergens beginnen.

 
Afwasbare rietjes van Greenjump.
Ook hier denk ik 'hellup! ik bespaar heel veel wegwerprietjes, maar uiteindelijk gaat dit siliconenrietjes ook afval worden!'



15

Recept voor tarwe koekjes

De valentijntapas zijn bij ons inmiddels een traditie op 14 februari. Daar hoort ook altijd een monchou taart in hartvorm bij. Die taart eten we bij de koffie en als toetje :-). Heel veelzijdig!
Het recept voor de monchou taart komt van Smakelijck.nl.

Voor de gelegenheid zette ik mijn zondagsrust opzij en stond op zondag in de keuken (en ontdekte meteen weer waarom ik een zevende werkdag niet fijn meer vind). Helaas had ik geen tarwebiscuits meer in huis voor de bodem van de monchou taart, dus zocht ik een manier om ze zelf te maken. Ik vond een recept en paste het aan. Ze bleken supergoed gelukt, zeker voor herhaling vatbaar.

recept tarwe biscuits

Dit is het recept:

125 gr boter
90 gr bruine basterdsuiker
60 ml melk
225 gr tarwemeel
40 gr zelfrijzend bakmeel

Bereidingswijze
Verwarm de oven voor op 180 gr.

Klop de boter en suiker romig.
Voeg beetje bij beetje de melk toe zodat het opgenomen wordt door het suiker/boter mengsel (maar als dat niet gebeurt is er geen man overboord)
Doe het tarwemeel en het zelfrijzend bakmeel er bij.
Meng het geheel goed door elkaar.
Haal het deeg uit de kom en maak er een rol van. Doe dit in folie (of in bijenwasdoek) en rol het mooi gelijkmatig, druk de uiteinden aan.
Doe de rol in de koelkast.
Een uurtje later kun je de rol er uit halen, folie er om weg halen en er plakjes van snijden.
Leg de plakjes op de bakplaat (op bakpapier of op een siliconenmat) en bak ze in ongeveer 20 minuten gaar.
Laat ze afkoelen op een rooster.


Het recept is een aangepast recept van Pauline's keuken.


impressie van een paar van de valentijntapas


3

Hoezo slow?!

Vanmorgen plaatste ik een blogbericht, maar haalde dat in de loop van de dag weer weg. Het klopte niet. Het voelde niet goed. Ik voelde me te kwetsbaar. Eigenlijk had ik twee onderwerpen gecombineerd en het ging ten koste van beide onderwerpen.

Dus doe ik het bij deze opnieuw. Wel met dezelfde titel.

Ik wilde rust dit jaar. Mijn reserves aanvullen. Dat was mijn doel voor dit jaar. Dat is het nog steeds. Ik weet alleen niet zo goed waar ik die rust moet vinden.
Werken aan mijn manuscript gaat zeer mondjesmaat. Mijn bloglijst lezen gaat onregelmatig, oppervlakkig en willekeurig. Evenals het reageren. Veel ruimte geeft het nog niet, wel een beetje meer rust.

Ik begon aan de #slowchallenge van Happinez. Ik dweilde met aandacht (tevens de laatste keer dat er hier gedweild werd), zwaaide en kuste mijn man ’s ochtends uit met aandacht, aaide de kat met aandacht terwijl hij eigenlijk in de weg liep, pelde een sinaasappel zonder aan iets anders te denken, maar dat was het wel zo’n beetje. Meestal was mijn aandacht verdeeld.



Slow betekent in mijn geval alleen maar dat ik achterop raak met mijn werk. Dat is wel zo ongeveer de les van deze challenge, dat ik tijd tekort kom.
Wat ook heel tegenstrijdig is, is dat heel veel dingen me eigenlijk niet snel genoeg gaan. Wat zou ik graag tijd willen steken in het opknappen van onze slaapkamer, wat zou ik graag die laatste puntjes op de i willen zetten in de slaapkamers van de meiden. Het verven van de trapopgang is nog niet af. Mijn gebreide muts is nog niet af en wat zou ik graag iets moois breien of naaien voor de meiden. Om maar niet te noemen dat we wel graag het tuinhuis willen vernieuwen en de zolder op willen knappen en een trapkast willen maken. Het vordert allemaal wel. Het gaat alleen zo mondjesmaat. Ik heb het bloggen teruggebracht naar twee dagdelen, maar nu blijkt dat ik dan nog steeds geen tijd over heb voor mijn manuscript.
Ik vraag me nu wel eens vertwijfeld af waar ik de tijd vandaan haalde om elke dag een kastje te doen!
Deze slow challenge laat mij juist voelen dat ik meer tijd zou willen besteden aan al deze zaken die voor mij belangrijk zijn. Het zullen die lege reserves wel zijn, waardoor ik dit inzicht nog niet echt als een zegening kan zien. 
5

Mijn column in Kiind magazine

Het leuke, inspirerende en kritische magazine Kiind plaatste mijn ingezonden column over - wat ik noem - het Columbosyndroom. Het syndroom van het moment waarop je als moeder de deurklink in je hand hebt en je kind uit het niets dringende vragen voor je heeft.

Je kunt het hele artikel hier lezen.

Kiind magazine


Het gaat ongeveer zo:

Het Columbo-syndroom manifesteert zich al op jonge leeftijd, maar komt vooral tot uiting wanneer het kind leert praten. Er zijn meerdere kenmerken, zoals het veelvuldig en herhaaldelijk ‘mama’ of ‘papa’ zeggen, in een poging contact te houden. Maar het belangrijkste kenmerk is dat dit contact zoeken altijd op momenten komt wanneer de ouder de hand op de deurkruk heeft.
Het syndroom is vernoemd naar detective Columbo, van de gelijknamige serie. De serie waarin de moord al aan het begin van de aflevering gepleegd is en de kijker al op de hoogte is van de dader. Aan Columbo de taak om de dader te ontmaskeren. Gedurende de aflevering cirkelt Columbo wat om de dader heen. De dader waant zich onschendbaar, want die slonzige detective met een glazen oog heeft toch niets door. Maar dan komt daar onherroepelijk en elke aflevering weer het zogenaamde deurkruk-moment. Het moment waarop Columbo de ruimte wil verlaten na een tergend lang gesprek met de dader die ontmaskerd dient te worden. Het moment dat Columbo zijn hand al op de deurklink heeft, de deur al bijna achter zich heeft dichtgetrokken, de dader al begint te ontspannen. Dat is het moment waarop Columbo zich omdraait en zegt ‘just one more thing…’ om vervolgens aan de dader een verklaring te vragen voor een of andere inconsistentie in diens alibi. Probeer dan als dader je geduld maar eens te bewaren of te blijven geloven dat je de dans zult ontspringen.

6

In chaos is geen ruimte voor iets nieuws

Dit weekend schreef ik een stukje voor inspirerend leven. Ik denk dat dat ergens komende week wel online zal komen. Het gaat over spiritualiteit in de tuin, dat seizoenen nut hebben en antwoord kunnen geven op levensvragen als we maar de tijd nemen om er bij stil te staan. Dat met name de verstilling van de winter je meer zicht geeft op de hoofdlijnen, omdat al het andere is weggevallen. Zoals bij een boom die al zijn blad heeft laten vallen, de structuur van de takken goed zichtbaar wordt.

foto via pixabay

Het stukje ging een eigen leven leiden, zo leek het wel. Opeens zag ik overal de boodschap die ik zelf had opgeschreven. Letterlijk, omdat ik kortgeleden de appelboom had gesnoeid. Ik had wat nieuwe snoeikennis opgedaan, namelijk dat je de dikkere takken die zijwaarts groeien moet laten zitten. Overigens was nu ook zichtbaar waar ik het andere jaren niet goed had gedaan…
Ik bracht ook weer wat meer tijd door in mijn ‘bovenkamer’. Ongemerkt was de zolder weer voller gaan lopen. Wil ik nog steeds wat met deze spullen? Heb ik ze nog nodig in deze fase van mijn leven? Eigenlijk wil ik ruimte voor iets anders. Wat moet is er voor loslaten?

Zoals wel vaker gebeurt zijn mijn kinderen altijd heel goede boodschappers om tot een dieper inzicht te komen.
Ik ging de voorzolder stofzuigen en maakte ruimte door de koffer weer achter het schot te doen en de schaatsen weer in hun doos en ook achter het schot op te bergen. Met de wasrekjes aan de kant geschoven was er in het midden opeens heel veel ruimte. Ellie kwam bij me en zei ‘ik ga hier een hut maken met mijn knuffels’.
Ik had letterlijk ruimte gemaakt en dat leverde nieuw spel op voor mijn dochter.

Het is mij wel vaker opgevallen dat mijn kinderen niet gaan spelen in een ruimte die rommelig is. Ze gaan ook geen knutselpapier pakken uit een kast die uitpuilt, ook al hebben ze het zelf de vorige dag er ingepropt. Ze pakken gewoon een nieuw vel papier en beginnen iets nieuws te maken.
En eerlijk gezegd, is het bij mezelf ook al opgevallen dat het in een opgeruimd huis veel uitnodigender is om op te ruimen dan in een rommelig huis. Terwijl er dan toch juist meer te doen is. En ook heb ik meer zin om een schone wastafel schoon te maken dan om een vieze te poetsen. Terwijl het in het eerste geval niet nodig is, en in het tweede geval wel.
Dus daar waar het schoon en opgeruimd is, gaat energie naar toe. Daar is ruimte om het te vullen met jouw bezigheden. Maar daar waar het vies is en vol, wordt de ruimte al in beslag genomen. De spullen en de rommel duwen de energie weg.

Tot slot nog een inzicht van Gemma. Wij waren met z’n tweetjes naar ouder en kindyoga. Dat wilde ze graag een keer samen met mij doen. Het was een erg leuke workshop op een heel sfeervolle locatie. Ik kon niet helemaal goed peilen of Gemma het naar haar zin had gehad. Maar ze vertelde me na afloop dat ze de zaal heel fijn vond. Want ‘je hebt niet veel nodig om het gezellig te maken. Alleen gladde zachte muren, en een paar lampen aan de wand en matjes en kussentjes. En een kast.’ Thuis ging ze meteen aan het knutselen.
Precies! Wat heb je nou eigenlijk nodig?


Dat soort inzichten kun je krijgen in de winter, als je het rustiger aan doet. Zien waar het om gaat, de hoofdlijnen onderscheiden van dezijlijnen, zodat je in het voorjaar weet waar je je energie aan gaat geven.
20

Eet Smakelijck!

Een van mijn favoriete websites voor het vinden van gerechten zonder toevoegingen is Smakelijck.nl
Williene Klinck begon haar blog met recepten zonder e-nummers. Gaandeweg zocht ze naar manieren om ook zonder geraffineerde suiker te eten en zonder witmeel.

Wat ik zo fijn vind aan haar recepten is dat ze erg dichtbij de Nederlandse keuken staan, voor zover Nederland een keuken heeft :-).  Maar champignonsoep, erwtensoep, nasi, mon chou taart zijn iedereen wel bekend. 

Onder de kerstboom lag voor mij een exemplaar van een van haar kookboeken. Op haar blog/website staan veel gratis recepten, in haar kookboek staan bijna allemaal nieuwe recepten (voor zover ik weet). Leuk aan dit kookboek vind ik het onderscheid dat ze maakt tussen taarten voor een feestje en 'iets voor bij de koffie'. Verder komen ook soepen, sauzen, lunches, sappen, hoofdmaaltijden aan bod.


Laatst hadden de meiden iets voor zichzelf gebakken, waar wij niets van mochten hebben. :-( Ik keek in dit kookboek en maakte vlug deze frambozen-amandelcupcakes. Suikervrij en ook nog eens glutenvrij. Zodoende hadden de echtgenoot en ik toch nog iets bij de - spreekwoordelijk voor mij - koffie. Helaas geen foto, want de cakejes waren snel op. :-)



Deze week maakte ik een ovenschotel met gehaktballetjes en mozzarella. Aanvankelijk trokken de meiden - zoals gewoonlijk - hun neus wat op, maar toen ik zei dat er mozzarella in zat en ze de cherrytomaatjes herkenden, waren ze om. Ik heb ze nooit eten geleerd volgens de Rapley methode, maar afgaande op deze reactie valt er wel wat voor te zeggen; eten wat ze kunnen herkennen. 
Het was een superlekkere schotel!  Een nadeel van het boek is dat er geen tijdsindicatie bij de recepten staat. Dat de schotel nog een half uur in de oven moest, ontdekte ik pas op het eind. Maar het is ook een intuïtief kookboek en aangezien het eten toch al warm in de ovenschotel ging doopte ik het na 15 minuten klaar. 

Kijk, zo ziet een foto van een gerecht door een amateurfotograaf er uit

en zo ziet een foto van hetzelfde gerecht er in een kookboek uit...

Er verschijnt binnenkort een nieuw kookboek van Williene Klinck 'Smakelijck Zomer'. Andere kookboeken: Smakelijck, Smakelijck Groenten.
3