Weer thuis!

De vakantie zit er weer op. Sinds een week zijn we thuis en konden daarna nog een week in de vakantiestemming blijven. Het zonnige weer was een echte traktatie de afgelopen week. Ik ben zeer beperkt online geweest en dat ging me vrij makkelijk af. Naarmate ik minder las en reageerde en er geen nieuwe stukjes van mij verschenen droogde de sociale media vrij snel op. Heel komisch effect. 

Er verdween wel meer in de vakantie. Zo liet ik het dragen van een bh na een paar dagen achterwege (en dacht aan Mammalien en haar stukje over de zomerbh), wassen deed ik op vakantie maar 2 x (1 x met de hand en 1 x in een machine). De kinderen deden niet eens meer alsóf ze van plan waren hun haar te borstelen en ik ging de strijd niet meer aan. De gladde kin van de man verdween achter een charmante vakantiebaard. Eigenlijk mocht die baard van mij best wel blijven, maar hij is er toch weer af. En op een gegeven moment neem je het met de persoonlijke hygiëne op de camping ook niet meer zo nauw. 

Het was een heerlijke vakantie. Ik heb er van genoten en het had nog wel veel langer mogen duren. Het was ook een tijd om te herijken. Een tijd voor echte gesprekken en hernemen wat verloren leek te gaan. Ik heb genoten van het oude herontdekken (kamperen), van de speelsheid van de kinderen, van wandelingen met Michel.

Meer dan 1 januari is de zomerperiode voor mij de tijd om mijn leven opnieuw te bekijken. Realiseren dat ik ondanks mijn bewustere keuzes soms toch nog de verkeerde dingen aandacht heb gegeven. Dus kijk ik nu met nog meer aandacht naar wat me het meest bezighoudt en probeer dat te laten groeien. 

De school is weer begonnen en kleine en middelgrote veranderingen liggen in het verschiet. Ik zie nieuwe mogelijkheden en een plek in het volle licht. Het dagelijkse leven wordt weer gevuld. De magie van de vakantie is verbroken, maar er is altijd wel iets van het goede niet weer weggaat. 
Ik ga weer lezen en reageren en schrijven en bloggen. En, niet onbelangrijk, de financiën en de voorraadkast weer op peil brengen. 




legoland in een druilerige regen

een natte dag in legoland

cultuur in Nyborg

strand verveelt nooit

aapjes kijken naar aapjes in de Odense Zoo

nog meer dieren in de Odense Zoo

Pelikanen jong eet uit de bek van zijn moeder

Dagje Kopenhagen. Dochter Gemma neemt een foto van mij, terwijl ik van haar een foto neem. 

In deze straten liep ooit Hans Christian Andersen


Oh, wat missen we bakker Gertz....

Het buitenleven op camping Nyborg Strand

De krijtrotsen van Møn

De groene brigade op camping Møns Klint resort. 

12

Joebelabambam!!






Mijn meiden kregen het boek De Gorgels van Jochem Myjer cadeau van vrienden. 
Een cadeau om blij van te worden! 

De recensies waren al zeer positief over het verhaal en ik ben zelf ook nog eens fan van de illustrator Rick Haas.  Zulke mooie tekeningen....Hij weet heel goed licht in een donkere ruimte op papier te zetten en de tekeningen hebben vaak een ongewoon perspectief. Ik schreef al eens eerder over hem. (klik)

Waar gaat De Gorgels over


Melle is een jongetje met superogen! Op een avond ziet hij een klein harig diertje: een gorgel!
Gorgels zijn er om kinderen te beschermen tegen groene snotjes en ander onheil. Ze genezen ook schrammen en helen kinderpijn.

Melle's vader is bioloog bij Naturalis (vast een collega van Freek Vonk ;-)) en doet in het geheim onderzoek naar Gorgels. Nieuwsgierig als Melle is gaat hij verder op onderzoek. Dit zorgt voor de nodige spannende avonturen, die o.a. naar Het Eiland leiden. Ze komen ook nog oog in oog met de natuurlijke vijand van de Gorgels: de Brutelaars. Nou, met zo'n naam dan weet je wel dat het geen lieverdjes zijn.

De Gorgels - met knuffel Monstertje erbij van dochter Ellie


De Gorgels is een prachtig, spannend en grappig avonturenboek. Mijn kinderen leefden ontzettend mee met de diertjes en met Melle. De eerste twee hoofdstukken vonden ze te eng, ik mocht niet verder voorlezen. Maar dan las ik eerst een hoofdstuk uit de Gorgels en daarna een verhaaltje uit De avonturen van Kikker en Pad en op een gegeven moment waren ze zo door het verhaal opgeslokt dat ze het spannende wel wilden doorstaan.

Het allerleukst was de kreet van enthousiasme van de Waakgorgel: Joebelabambam!!
Als dat voorbijkwam in het boek dan moest ik altijd even waarschuwen, want dan wilden ze allebei heel hard meeroepen!

Het boek is in hapklare hoofdstukken geschreven, precies lang genoeg om 's avonds voor het slapengaan voor te lezen. Het enige minpunt zijn de wat korte zinnen. In het midden van het boek zit een hoofdstuk waar vrijwel alle zinnen van vergelijkbare lengte zijn. Als je dat voorlees, raak je er buiten adem van, omdat er weinig cadans in zit. Ook begonnen de zinnen - met name in het middelste gedeelte van het boek - vaak met 'Hij ....'. Dus: Hij keek.... Hij deed.... Maar ach, dat vergeef je Jochem meteen, want het verhaal blijft helemaal overeind!

En als ik me niet vergis figureren Myjers eigen kinderen in het verhaal. Da's ook een leuk extraatje.

Volgens mij heeft De Gorgels potentie om een Nederlandse kinderklassieker te worden.

Veel (voor)leesplezier. 

Warme groet, 
Anita




12

Een creatief leven volgens Oh dear Drea

Er zijn niet veel buitenlandse blogs die ik volg, hooguit drie, waarvan OhDearDrea het enige Amerikaanse blog. OhDearDrea is een persoonlijk blog van Andrea Duclos, getrouwd en moeder van een dochter.  Ze woont in Florida en leeft een slow leven, houdt zich bezig met biologische eten, haar groentetuin, is een neat freak, is dol op koken en experimenteren in de keuken - vooral plantaardig. Ze lust geen bananen en wordt door haar man een veggetarian genoemd, omdat ze als vegetarier wel eieren (van haar eigen kippen) eet.  Ze is begaan met het milieu en dol op haar dochter Marlowe en haar man Alex.

En waar Elizabeth Gilbert in mijn ogen vooral praat/schrijft over een creatief leven, leeft Andrea het creatieve leven. Andrea leeft niet om te bloggen, maar blogt over haar leven. Voor mij geeft Andrea antwoord op de vraag of je als jonge (alleenstaande of schoolverlatende) vrouw een zelfvoorzienend leven kunt leiden.

Wat opvalt is haar persoonlijke stijl, Ze deelt openhartig haar gedachten over de moeilijke begintijd met haar dochter, toen Alex het plotselinge gezinsleven niet zo zag zitten. Ze vertelt over haar zorgen om haar gezondheid, haar gedachten over opvoeding, over haar tweestrijd of ze nu een huismus is of een wereldreiziger. Over haar twijfels of ze wel of niet voor een tweede zwangerschap wil gaan, of toch liever wil adopteren. Alles schrijft ze vanuit haar persoonlijke leefwereld. Soms komt ze op haar ideeën terug, maar dat is deel van haar charme, omdat het heel menselijk is om voortschrijdend inzicht te hebben.



Ze maakt schrijffouten, ze ratelt soms maar door, maar ik hou er wel van. Het is een deel van haar charme. Dat, en die prachtige foto's van het altijd zonnige Florida. En dan te bedenken dat ze meestal haar foto's gewoon met haar mobiel maakt...

Ze leeft van de inkomsten van haar blog. Ze schrijft weliswaar gesponsorde posts, maar het is nooit commercieel. Soms is een gesponsorde post op het randje (een post over dekens en kaarsen in Florida...) maar zelfs dan weet ze het persoonlijk te houden. Ik vergeef het haar in ieder geval.


Ze had een wens om een kookboek te schrijven en dat deed ze! The Plantiful Table werd een lijvig boek van meer dan 300 pagina's plantaardige recepten in kleurige foto's en begeleid met teksten in haar kenmerkende ratelende stijl. Als je denkt dat ze is uitgepraat, gaat ze gewoon verder :-). Het is geen kookboek voor beginners, je moet al ervaring hebben met technieken en producten. Eigenlijk kook/koop je een stukje van haar levensstijl. Ik blader er graag in, aai graag het kaft en krijg zin om eens naar Florida te gaan. Het mag duidelijk zijn; ik ben fan.

Ik heb twee of drie gerechten geprobeerd. De koekjes als eerste. Op een of andere manier doe ik altijd als eerste de traktaties...   Die waren lekker, maar liepen uit. Later las ik op het web dat je dat soort koekjes eerst in de koelkast moet doen. Ook maakte ik nog een schotel met pompoen en eentje met een veganistische witte saus van limabonen. Het gehele gerecht was me te bewerkelijk om opnieuw te doen, maar de saus kun je overal voor gebruiken. Oh ja, ze voedt haar dochter veganistisch, in het kookboek geeft ze regelmatig tips voor smaakvol en voedzaam eten voor kinderen. Ook leuk is dat ze een paar veganistische gerechten voor de hond in het boek heeft staan!


butternut squash lasagna



Toen ze vorig jaar erg ziek was (door een antibioticakuur) was ze eigenlijk niet in staat om te schrijven, maar ze deed het toch. Toen realiseerde ik me hoe kwetsbaar je bent als je een creatief, zelfvoorzienend leven hebt. Als zij niets schrijft verdwijnen haar inkomsten. Weliswaar zijn er de inkomsten van haar man, maar waarom zou ik haar niet steunen door haar kookboek te kopen? Niet alles hoeft tenslotte gratis in de creatieve wereld.
Zij leeft haar leven zoals ze dat zelf vorm wil geven. Als ik haar kan ondersteunen door haar kookboek te kopen, dan doe ik dat met plezier. Het bleek gewoon te koop bij de bol.

De foto's op OhDearDrea kenmerken zich door haar voeten die vaak in beeld zijn of waar ze iets met haar hand in beeld houdt. Dus voor de gelegenheid heb ik ook zo'n foto gemaakt. Het was een regenachtige Hollandse dag, de Florida zon moet je er bij denken, maar de hortensia doet wel haar best om kleurig te zijn.


5

Minimalistische toilettas

In het voorjaar gingen wij een weekendje naar Schiermonnikoog. Op de boot ontdekte ik dat ik mijn toilettas thuis had laten staan....
Dus moest ik ter plekke mijn spulletjes aanschaffen. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik heb zo mijn voorkeuren voor verzorgingsproducten. Maar, het moet gezegd, ik ben niet meer zo zinnig als vroeger. Ik kan het laten gaan dat het even niet precies is wat ik normaal gebruik, maar voel me wel op mijn gemak met iets wat er zo dicht mogelijk in de buurt komt.
Gelukkig heeft Schier een ruim aanbod aan natuurproducten, dat scheelt. Ik schrok me echter een hoedje van wat ik kwijt was: €60 euro.
Vriendin, die mee was, vond het weinig. Die had een dagcreme die alleen al €30 euro kostte.

En eigenlijk heb ik er ook niet veel in. Meer heb ik op dit moment niet nodig. Make-up gebruik ik zelden. Ik fleur er wel van op als ik het wel gebruik, maar ik vind het gewoon teveel gedoe.





Wat ik het momenteel gebruik:

  • haarband om mijn haar uit mijn gezicht te halen. Die heb ik al 20 jaar denk ik.
  • haarborstel
  • haarlak. Heb nog geen milieuvriendelijker alternatief gevonden om mijn haar te stylen
  • deodorant. Sinds een paar jaar ben ik overgestapt op een roller. Geen verstuiver meer i.v.m. reduceren van allergische reacties
  • gezichtscreme. Deze in het roze doosje is van Weleda en kocht ik op vakantie. Doosje is nu leeg. Mijn normale dagcreme is die verderop met het groene ronde deksel. Van Himalaya. 
  • oogcreme. Deze in het oranje doosje is van Weleda en een alternatief voor de oogcreme die ik normaal gebruik van Weleda. Ik gebruik Calendula zalf, maar die is alleen in de apotheek te koop en niet bij drogisten. 
  • De oranje tube is de douche/haar shampoo van Weleda. Gebruik ik voor de kinderen en ook voor mezelf, als ik mijn eigen zeep en shampoo niet voor handen heb. 
  • Ayurvedische tandpasta van Himalaya
  • Lippenbalsem. Elke avond voor het slapen gaan. Een gewoonte. 
  • nagelsetje
  • inlegkruisjes
Wat ik niet meeneem op vakantie, maar thuis gebruik is mijn heerlijke zepen van Forest Fragances. Sinds kort gebruik ik een stuk zeep om mijn haar te wassen (de ronde groene).  Een jonge vrouw die ik ken via mijn werk maakt zelf zeep zonder chemische toevoegingen zoals SLS (dit spul schijnt ook in autowasmiddel te zitten...). Overigens gebruik ik al jaren geen shampoo meer waar SLS in zit. Ik wilde eens proberen of ik nog een stapje verder kon en geen vloeibare shampoo meer gebruiken. Mijn haar wordt er heel fluffy van en het voelt heel erg schoon. Af en toe was ik het weer met de shampoo van Weleda. Voor de foto heb ik mijn haarborstel gelijk maar even schoongemaakt, want dat is een nadeel van de blok shampoo; er blijft een vettig laagje in de haarborstel achter. 

De zelfgemaakte zeep is te koop op regiomarkten (sinds kort ook in Zwolle trouwens) en via de webwinkel Forest Fragances. De witte met roze heet 'pretty in pink', dat is een zeep voor je lijf.


9

Het huis aan de Sont - Dolores Thijs


Dromers zijn de meest boeiende mensen die er bestaan


Het boek Het huis aan de Sont gaat over de jaren na Karen Blixen's terugkeer uit Afrika. Ik las voor het eerst over Het huis aan de Sont bij Livina Fluweeltje. Zij schreef er zo’n mooi stuk over. Binnenkort gaan we op vakantie naar Denemarken en dan hoop ik dat we een bezoek kunnen brengen aan het landgoed/museum.

De schrijfster Dolores Thijs bracht een aantal jaren geleden zelf een bezoek aan het landgoed. Ze raakte aan de praat met een oudere vrouw. Zij bleek de huishoudster geweest te zijn van Karen Blixen. Thijs is herhaaldelijk op bezoek geweest om de verhalen van deze vrouw, Fru (Caroline) Carlsen, op te schrijven en heeft er het boek Het huis aan de Sont van gemaakt. 


Het valt mij nog niet mee om het verhaal in het kort te vertellen, maar eigenlijk wil ik de verhaallijn ook helemaal niet navertellen (er staan op bol prima recensies die het verhaal uitstekend verwoorden).
Er is iets heel anders aan deze uitgave wat veel boeiender is. Je denkt dat je een verhaal gaat lezen over het leven van Karen Blixen. Dat is het natuurlijk ook wel, maar wat je eigenlijk leest is het leven van de vertelster, Fru Carlsen. In alles schijnt haar persoonlijkheid door, welke zo mogelijk nog sterker is dan die van Karen Blixen. Ik zie wel waarom die twee niet met en niet zonder elkaar konden.

foto's van website museum rungstedlund


Caroline Carlsen komt in de jaren 50 van de vorige eeuw als alleenstaande moeder met haar jonge zoon op Rungstedlund wonen, het landgoed van de familie Blixen.
Als ze spreekt over de vader van haar zoon dan is dat in termen van afscheid. Maar hoe hij uit haar leven verdween blijft onduidelijk. Is hij overleden? Wilde hij weg? Echter, de pijn die er uit spreekt is zó voelbaar. De pijn zit bij haar erg diep, zo diep dat het slechts mondjesmaat zachter wordt naarmate ze haar verhaal vertelt. Vaak vroeg ik me tijdens het lezen af wiens leven er interessanter was, dat van Karen Blixen of dat van Fru Carlsen. Ik neigde naar de laatste.

Karen Blixen is ziek, maar wat er precies aan scheelt, houdt Fru Carlsen het liefst voor zich. Zij houdt haar kaken op elkaar, trouw als ze is aan haar barones, zelfs na diens overlijden. Gedurende heel veel jaren is op deze vertelwijze de barones stervende. Elke keer is ze zwakker dan de vorige keer en lijkt ze stervende. Terwijl je als lezer in het ongewisse blijft over de reden van haar ziekte. Op een gegeven moment gaat dat een beetje irriteren. Je wilt het niet, maar je denkt enerzijds ‘als ze al zoveel jaren op reservetijd leeft, zal het allemaal wel meevallen’ of  ‘gaat dat mens nou nog niet dood?!’
Pas op het eind wordt gezegd dat ze syfilis heeft. Voor mij als lezer had dat wel eerder gemogen. Dat het pas op het eind vertelt wordt, zegt daarmee vooral veel over de vertelster en haar gesloten karakter en haar onverwerkt verdriet.

foto's van website museum rungstedlund

Tussen de twee karakters – Blixen en Carlson - is ogenschijnlijk geen vriendschap. Het blijft een zakelijk dienstverband, maar toch is er iets waardoor zij trouw aan elkaar blijven. Aan het eind van het verhaal zegt Karen dat Fru Carlsen haar leven heeft gered, door haar aanwezigheid en dat van haar zoon. Het gaf haar reden om op de been te blijven, dóór te gaan. En ik vermoed dat daar de band ligt tussen deze twee vrouwen. Caroline Carlsen had evengoed een redding nodig, een reden om door te gaan na het verlies van haar man.

Als je meer informatie wilt over de levenswandel van Karen Blixen na haar terugkeer uit Afrika dan moet je wachten tot het naschrift. Hierin geeft auteur Dolores Thijs pas echte informatie. In een lange epiloog van pakweg 20 bladzijden legt Thijs uit hoe Karen worstelde met de teleurstellingen in haar leven en in de liefde. Hoe gefrustreerd ze was over het uitblijven van erkenning voor haar literaire talent. Hoe gebroken ze was toen haar farm in Afrika geen succes bleek en ze haar geliefde verloor en haar zo geliefde Afrika moest verlaten en berooid thuis kwam en weer bij haar moeder introk. En over dat ze Out of Africa schreef als ultieme poging om zichzelf te helen.

Beslist het lezen waard! Ik hoop jullie na mijn vakantie te kunnen trakteren op een mooi verslag met foto's van mijn bezoek aan Rungstedlund. 

Tot slot nog een mooie scene van tuinman Alfred - ik herken mezelf :-) :
[Karen Blixen is ziek en kan niet altijd deelnemen aan het sociale leven]
Alfred was er van overtuigd dat de rustige oase Rungstedlund die een ieder die er ooit was geweest en zeker zij die er jaren van hun leven hadden gesleten zo bijzonder leek, evenzeer de oorzaak was van haar melancholie en eenzaamheid.
‘Weet u, Fru Carlsen, kunstenaars zijn nu eenmaal geen gewone mensen, het zijn wezens met sterke en diepe emoties. Ze zijn kwetsbaarder dan gewone stervelingen die schouderophalend over dingen heenstappen, die bij mensen als de Barones diepe wonden kunnen slaan. Zulke naturen, die altijd met zichzelf bezig zijn, kun je niet echt kwalijk nemen dat ze af en toe onredelijk zijn. Ze moeten het recht hebben om te zijn zoals ze zijn, ook al is dat soms moeilijk te verteren voor de buitenwacht, voor gewone mensen, zoals u en ik.’

9

Ritme of stramien?

De kinderen hebben sinds twee weken vakantie en ik sinds afgelopen vrijdag. Hierdoor verlopen de dagen heel anders dan gewoonlijk. En ik vind het heerlijk! Ondanks dat het met kinderen in huis kan voelen alsof ik aan het dweilen ben met de kraan open, voelt het heel vrij om mijn eigen ritme te volgen. Niet het ritme van de klok en verplichtingen. De dagen volgens een schema indelen valt zeker wat voor te zeggen, het geeft ook houvast, maar altijd maar hetzelfde schema voelt voor mij niet meer als een ritme, maar eerder een stramien waarin ik vastzit.

Sinds ik kinderen heb ben ik meer volgens natuurlijke ritmes gaan leven. Mateloos fascinerend vond ik de ontwikkeling van zo'n kleine baby. Ik dacht aan al die andere baby's die door de eeuwen heen dezelfde cycli hadden doorlopen. Elk kind in eigen tempo, maar uiteindelijk alles in een bepaalde volgorde.
Ik ging me meer verdiepen in de cycli van de natuur, de seizoenen en ontdekte dat die cycli in alles terug te vinden is. Het ritme van de natuur is het ritme in onszelf. Het zijn zichzelf herhalende cycli van meer en minder. Van zomer en winter. Van groei en van stilstand. Sinds ik dat ervaar, voel ik dat alles met alles in verbinding staat.

Ritme is: 
Een beweging of geluid wordt pas een ritme als er sprake is van drie elementen: het gaat om variatie en ordening en herhalingen.

Met de combinatie zorg voor gezin en parttime baan ziet mijn week er volgens een vast patroon uit. Dat zou je een ritme kunnen noemen, maar voor mij voelt het vaker als een stramien. Er is weinig ruimte voor variatie. Ben ik thuis net lekker begonnen met opruimen, moet ik de volgende dag weer naar kantoor om een agendapuzzel op te lossen, terwijl ik in een andere flow zit. Is het een mooie zonnige dag om met de kinderen naar de speeltuin te gaan? Aaah, wat jammer, zit ik net op het werk en de kinderen op de creche en morgen is het weer slecht weer en is een van de kinderen ziek.
Ik groeide op in een tijd dat het heel gewoon was dat meisjes een baan zochten en zelfstandig konden wonen en later hun baan hielden toen ze een partner kregen. Sterker nog, dat wordt je met klem aangeraden door de overheid. Maar regelmatig denk ik: jij bent toch niet je loopbaan? Het leven zelf is je loopbaan. Met dat in je achterhoofd is stoppen met werken om te zorgen voor je kinderen meer een onderdeel van de hele cyclus van je levensloop. Niet als een onderbreking van een lineaire carriee lijn. Wij hebben er destijds voor gekozen om allebei parttime te werken, daar was ik toen heel stellig in, maar nu vraag ik me wel eens af of het voor ons niet beter had gewerkt als ik me tijdelijk had teruggetrokken uit het werk.
Nu ik ervaar dat alles uit cycli bestaat, geeft me dat heel veel rust. Ik heb niet meer het gevoel dat er van alles aan mij voorbij gaat, dat ik ergens op een lange weg zit die maar door gaat en door gaat. Door op de seizoenen te letten, kan ik van alles veel meer genieten. Van de verstilling van de winter, van de oogst van de herfst van het vuur van de zomer, van al het nieuwe van de lente. Het betekent dat die mindere momenten voorbij gaan, dat de mooie momenten weer terugkomen. Het betekent ook dat de mindere momenten er niet zijn om zo snel mogelijk te vergeten, maar dat ze onderdeel zijn van het geheel. Zonder licht geen duister, zonder zorgen geen vreugde, dat idee. Twee kanten van dezelfde medaille.

Het is al weer een tijd geleden dat ik het boek Ritme, op zoek naar een terugkerende tijd van Marli Huijer las. Zij heeft een heel informatief boek over ritme en cycli geschreven. Echt heel boeiend.

Ze schrijft bijvoorbeeld over de 24 uurs economie. Een economie die dus geen ritme kent van meer en minder. 24 uur is continue. Het risico hier van is verveling! Dat zou je niet verwachten, maar ik zie het wel gebeuren: er is geen verrassing meer.

Ze schrijft ook over lineaire en cyclische ritmes.
Lineair = een herhaling zonder waarneembare variaties. Deze putten ons uit. Mechanische ritmes, zoals metronoom, druppende kraan
Cyclisch = ritmes die hun oorsprong in kosmos en natuur hebben. Aangenamer ritme. Elke cyclische herhaling is tegelijkertijd een vorm van opnieuw beginnen.
Ze schrijft o.a. dat de natuur fundamentele ritmes en wetten herbergt die naar alle ritmes verwijzen.

Het is ook van invloed op onze gezondheid. 'Tegenwoordige biologie laat overtuigend zien dat leven naar het dag en nachtritme en de seizoensritmes de gezondheid ten goede komt.  Dit kan reden zijn om gedisciplineerd volgens dit ritme te leven.'

Voor velen zal de schoolvakantie met kinderen thuis een lange onderbreking zijn van de geliefde routine. Voor nu geniet ik van dit ritme, voel ik me even vrij van het stramien van klok en plicht en taak en ben daardoor productiever dan ooit! En zoals het bij cycli hoort, gaat ook deze periode voorbij en levert het weer wat op om in het werk-school ritme te stappen. Maar wat mij betreft mag deze periode wel langer duren dan vier weken :-).



Meer informatie over Ritme, op zoek naar een terugkerende tijd. 
Marli Huijer is denker des vaderlands en schreef meerdere boeken. De logische opvolger van ritme is discipline, want je eigen natuurlijke ritme volgen, vergt natuurlijk ook discipline. Want stel dat jouw natuurlijke ritme er een is van uitstellen?

In deze blogpost schreef ik al even kort over het boek Ritme. Tevens twee linkjes naar meer stukjes over mijn fascinatie voor tijd. 

11