Isabel Allende - De Japanse minnaar

Ik heb iets met boeken over bejaarden en persoonlijke verzorgsters.
De boeken van Isabel Allende heb ik allemaal in bezit. Ik heb haar boeken altijd trouw gekocht, maar er staat nog wel wat ongelezen in de kast. Ze schrijft ook zoveel...
Volgens mij kocht ik als eerste Eva Luna. En dan is er nog Het huis met de geesten. Ik heb altijd gehouden van de spiritualiteit die in haar verhalen zit. Gek genoeg heb ik het nooit als zweverig ervaren, juist als heel aards. Maar dat komt misschien omdat voor mij het aardse en het hemelse onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.

De Japanse minnaar is Allende's nieuwste roman. Alma is een oude dame en woont in een bejaardentehuis. Het soort tehuis waar ik ook wel zou willen wonen, mocht het zover komen. Waar kunst, cultuur en yoga wordt beoefent. Waar biologisch, onbespoten en onbewerkt gegeten wordt. Kortom, helemaal in de huidige tijdsgeest.
Irina is een jonge vrouw met een getroebleerd verleden. Zij en Alma sluiten vriendschap. Via de kleinzoon van Alma worden de geheimen van beide vrouwen ontrafeld.

Twee vrouwen, twee minnaars, twee geheimen. 

Allende's schrijfstijl is goed terug te vinden in deze roman. Ze schrijft beeldend, liefdevol, vlot, verhalend en met een vleugje humor. Ik zat meteen goed in het verhaal.
Het enige wat ik er op aan te merken heb is dat de familiegeschiedenis van beide vrouwen bijna te vluchtig is beschreven. Hierdoor beklijft het niet helemaal. Ze had er gerust nog 200 pagina's meer over kunnen schrijven en de families wat meer geschiedenis kunnen geven.

Het verhaal deed me vanaf het begin denken aan een ander boek dat zich afspeelt in een bejaardentehuis, waarbij de verzorgster de verborgen geschiedenis van de bejaarde dame ontrafelt. Daar heb ik ook erg van genoten. Blijkbaar is het een genre voor mij? Voor wie nog niet eerder een boek van Ruth Rendell heeft gelezen is Het dertiende jaar een aanrader. Ruth Rendell overleed in mei van dit jaar.