Over conflicten in onszelf en over dieper groeien in onszelf

Het thema in een van de recente meditatieweekenden was 'conflicten'. Niet conflicten met de buurman over een te grote boom of een windgong, of met de baas over overwerk, maar over conflicten in onszelf. Over die innerlijke conflicten waar we mee kunnen worstelen. Dat stemmetje dat zegt dat je iets niet kunt, het toch wel niet zal lukken, dat het voor jou niet weggelegd is. Het stemmetje dat zegt 'later, als…'.  Je verlangt naar iets (liefde, een beroep, vrijheid, vrije tijd) maar dat je aan jezelf merkt dat je 'ja-maren' zit te bedenken, dat je je laat afleiden door andere zaken, dat je er voor weg loopt. Het zijn ook de irritaties die bepaalde mensen bij je op kunnen roepen, die een conflict zijn. Hun gedrag roept bij jou iets op; ze willen alleen zichzelf horen, ze draaien jou een rad voor ogen, ze zijn lui, ze komen altijd te laat, ze proberen jou neer te halen, ze zijn op geld belust. Dat alles roept bij jou iets op. Iets in jou wordt geraakt.

Vooral als zo'n conflict je elke keer overvalt (je ontploft doordat je woedend bent, je barst in huilen uit, je loopt er bij weg) wordt je krampachtig. Je raakt een beetje geconditioneerd in je reactie. Dan heb je weer een woordenwisseling met je partner gehad en is het eind van het liedje dat jij huilt en hij oude koeien uit de sloot haalt. Of je begint enthousiast aan een project, dieet, sport, maar na een paar keer verflauwt het enthousiasme. En vervolgens komen die stemmetjes weer.

Door alleen al die patronen te herkennen is er ruimte om ze te veranderen. Zo'n conflict zorgt dat je vastzit in jezelf. Door stil te staan bij zo'n conflict geef je het meer ruimte. Een ruzie met een partner die altijd te laat thuis komt gaat meestal niet over dat jij dan met verpieterd eten blijft zitten, of dat jij je nu heel erg moet haasten om op tijd bij je verenigingsavond te zijn. Maar het gaat vaker over dieper liggende emoties. Bijvoorbeeld dat je het niet waard bent om rekening mee te houden. Of een diepe angst om alleen gelaten te worden.

Eigenlijk komen we altijd in conflict met onszelf juist als we bezig zijn met wat we het beste kunnen, waar onze kwaliteiten liggen. Net dat laatste stapje, daar schuurt het.

Nou, ik heb het geweten hoor, dat we dat weekend met conflicten werkten! In de dagen erna voel ik me compleet afgemat. Had ik het gevoel alsof alle conflicten die ik ooit in mijn leven heb gehad, alle thema's waar ik de afgelopen jaren aan gewerkt heb, allemaal waren gecomprimeerd in dat ene weekend. Opeens was álles conflict.

Zoals altijd moet dat gekolk aan emoties even bezinken, voordat er weer helderheid komt. Een paar weken later kwam er weer meer helderheid en ik wist ik opeens heel zeker hoe ik verder moest met bepaalde zaken. Er was weer een oplossing gekomen voor een issue en ik voelde me weer een stukje completer. En ik realiseerde me hoe vaak dat zo is gegaan, dat ik ergens enorm mee worstelde om er later als het ware 'groter' en 'voller' uit te komen.

Ik dacht aan het boek Oei ik groei. Over die moeilijke fases van het jonge kind die voorafgaan aan een sprong in de ontwikkeling. Hoe vaak was het mij niet opgevallen dat Gemma en Ellie in sommige fases vreselijk huilden of dreinerig waren of eindeloos het slaapritueel rekten of ruzie maakten of kwakkelden met hun gezondheid of opeens vaardigheden kwijtraakten. Elke keer als ik dacht 'ik hou dit niet langer vol', 'ik verdraag dit niet langer', dan werd dat altijd gevolgd door een nieuw verworven vaardigheid bij de kinderen. Dan konden ze opeens op hun buik rollen en weer terug, konden ze opeens kruipen, was het middagflesje niet meer nodig, of het middagslaapje. Dan kon er opeens gefietst worden. Dan zag ik opeens een stuk zelfvertrouwen bij de kinderen die er eerst nog niet was. Waren ze weer een stukje dieper in zichzelf gegroeid.

Door ruimte te maken voor die conflicten in onszelf, komt er ruimte in onszelf om dieper te groeien. Zo helpen die conflicten ons in onze persoonlijke ontwikkeling.

Warme groet,

Anita