Thuisblijfmoeder versus werkende moeder - wat is het ideaal?

De buurvrouw kwam langs om te vragen hoe ik opvang had geregeld met mijn kinderen en of ik misschien een BSO kon aanraden. Haar dochter zou binnenkort naar school gaan en ze oriënteerde zich op haar mogelijkheden.
Ik vertelde dat we geen gebruik maken van de BSO, omdat we het werk zo verdeeld hebben dat er iemand thuis is als ze van school komen.
'Wat ideaal,' zei ze.
'Och,' mompelde ik wat, 'zo ideaal voelt het niet altijd.'

Maar ik voelde wrevel in mezelf. Een wrevel die ik al voelde vanaf het begin van mijn moederschap. Toen de buurvrouw weer weg was, zat ik opeens in een opgewonden twee-gesprek met mezelf verwikkeld. Een gesprek dat ik wel vaker met mezelf had gehad. Een gesprek met al die fictieve mensen met hun ge-ja-maar over de brandende kwestie thuisblijven of gaan/blijven werken. Over wie nu een betere moeder is; de thuisblijfmoeder of de werkende moeder.


Dit vind ik altijd een geinige foto: de werkende moeder :-D  
Ik die met de kinderen langs mijn werk loop - in het weekend :-D

Innerlijke dialoog

Al heel lang wilde ik die innerlijke dialoog op papier zetten. Ik merkte dat ik me vaker kon inleven in de overwegingen van thuisblijfmoeders als van werkende moeders en dat ik het vaker voor de thuisblijfmoeder opnam. Maar ook: omdat ik er zelf erg mee geworsteld heb. Want ik heb onze verdeling van zorg en werk (man die -geleidelijk-een dag minder is gaan werken, ikzelf met een parttime baan van 20 uur en de kinderen beperkt naar opvang en niet naar de naschoolse opvang) zelf lang niet altijd als ideaal ervaren! Sterker nog, als ik had kunnen voorzien hoe ik me zou voelen of wat er allemaal op mijn pad zou komen, dan was ik liever een paar jaar helemaal thuisgebleven. Dát leek mij nou ideaal.

Het viel me nog niet mee om die innerlijke dialoog op papier zetten - vele concepten gingen aan dit stuk vooraf. Deels omdat er zoveel verschillende facetten aan zitten, deels omdat ik net steeds niet de goeie woorden kon vinden om het te omschrijven. Maar ook omdat het me soms teveel raakte.

Wat van tevoren een ideale verdeling leek, vond ik in de praktijk helemaal niet efficiënt. Dat constante geregel en geplan en afstemmen en overleggen en overdracht. Tering wat een tijd ging daar mee verloren. Vaak had ik het gevoel dat de echtgenoot en ik twee kapiteins op een schip waren, maar dat we nooit de haven uit kwamen! Vaak genoeg heb ik me afgevraagd wat er mis was met de aloude verdeling tussen mannentaken en vrouwentaken. Dan is het tenminste gewoon duidelijk en kan iedereen zijn werk doen zonder dat dat steeds opnieuw afgestemd moet worden. En daar vind ik niks ouderwets of vrouwonvriendelijks aan. Het is een taakverdeling, om tot de best werkbare situatie te komen.
Bovendien: ik voelde gewoon dat mijn taak thuis groter was dan mijn taak buitenshuis. Ach, wat nou, belangrijke baan! Wie zou mij of mijn werk daar over 25 jaar nog herinneren? Maar thuis had ik twee kleintjes en een man, die zouden mij over 25 jaar nog wel herinneren. Op zulke moment zat die betaalde baan mij behoorlijk in de weg.

En dan lieten die innerlijke dialogen met fictieve personen van zich horen.

Ja maar: je wilt toch financieel onafhankelijk zijn?!

Ik mag hopen dat mijn inbreng in mijn huwelijk net zoveel waard is als dat van mijn man! En dat dat niet afhangt van hoeveel geld de een verdient en hoeveel de ander. Ik hoop dat ik niet minder waard ben omdat ik minder salaris inbreng. Wat er verdiend wordt is ons gezamenlijk inkomen en daar leveren we allebei gezamenlijk onze bijdrage voor. Daarin zijn wij financieel afhankelijk van elkaar! Maar dat mijn inkomen lager is, wil toch hopelijk niet zeggen dat ik minder waard ben.

Ook vind ik het een motie van wantrouwen om ons gezamenlijk leven zo in te richten alsof je elk moment klaar bent voor het moment dat je uit elkaar kunt gaan.
Voor mijn gevoel ondermijn ik daarmee mijn huwelijk als ik er op die manier in sta. Je weet nooit wat het leven voor je in petto heeft, maar om nu al te leven naar wat mogelijk gaat komen, verhindert dat je je leven van nu ziet voor wat het nu waard is. Krampachtig vasthouden aan een bestaande levensstandaard, gaat ten koste van het plezier van het nu.

En trouwens, over financieel onafhankelijk gesproken: iedereen is toch afhankelijk van iedereen?! Ik geloof niet dat je ooit helemaal financieel onafhankelijk kunt zijn. Dan zou je ook huurtoeslag, zorgtoeslag, kinderbijslag moeten afslaan. Kinderopvang is toch voor vrijwel iedereen onbetaalbaar als er geen tegemoetkoming zou zijn?
Dan ben je ook financieel afhankelijk, alleen niet van een partner, maar van een overheid. Misschien is dat juist wel een beetje fijn, dat je afhankelijk bent van elkaar. Dan kun je elkaar opvangen als het nodig is.

Ik zou mij best voor kunnen stellen dat thuisblijfmoeder een gevoel van verontwaardiging kunnen hebben: ze dragen dan weliswaar niet bij aan belastingen, maar ze maken ook geen aanspraak op ziektewet of werkloosheidswet.

Wat ik ook niet snap is dat de overheid bezwaren kan hebben wanneer een gezin/huishouden zichzelf kan onderhouden, ook als slechts één van de partners een baan heeft. Dan zijn er mensen die zichzelf kunnen onderhouden en is het weer niet goed!


Ja maar: je wilt jezelf toch ontwikkelen en ontplooien?!

Wie zegt dat ik me niet kan ontwikkelen door voor mijn kinderen te zorgen? Sterker nog, ik heb het ouderschap ervaren als de allergrootste ontwikkeling die ik zelf heb doorgemaakt. Ja, maar wordt je wereld niet kleiner? Nee. Gek hè, maar door te zorgen voor mijn kinderen en mijn gezin, leerde ik dat alles wat zich op grote schaal buiten ons afspeelt, rechtstreeks voortkomt uit wat zich op kleine schaal rondom huis afspeelt. Mijn innerlijke wereld werd groter en dat was vele malen leerzamer dan enige opleiding of functie die ik ooit gehad heb.

Ik voelde elke keer een enorme kriebel van verontwaardiging opborrelen als ik dit las of hoorde. En nog steeds. Het is niet bevrijdend voor vrouwen om ze te pushen een baan buitenshuis te nemen. Dan is dat gewoon een nieuw keurslijf.

Ja maar: als je uit je werk stapt dan kom je er nooit weer in?!

Ook zo'n krampachtige reactie van vooral hoger opgeleiden: het willen behouden van het niveau wat ze hebben opgebouwd. Bang om weer onderaan te moeten beginnen.
Ik denk eerlijk gezegd dat het zo'n vaart meestal niet loopt. En is dát geen stilstand? Terugkomen waar je uitgestapt bent? Het doel van het leven is niet het hebben van die betaalde baan. Werk is er om onszelf te ontwikkelen. Eerder schreef ik al eens over dat het leven zelf onze loopbaan is.

In het verlengde hiervan, hoor ik ook wel eens (wederom vooral hogeropgeleiden) dat het zo zonde is om je hersenen niet te gebruiken voor een baan, maar thuis voor de kinderen te zorgen. Dus lager en middelbaar opgeleiden zijn alleen goed voor de opvoeding van kinderen? Waar de hoger opgeleiden dan vervolgens weer commentaar op hebben omdat ze hun kind niet goed begeleiden?

Het grootbrengen van kinderen is een leerzame en eervolle taak. Ook voor hoger opgeleiden. Een eervolle taak, die overigens niet alleen aan moeders is voorbehouden, maar aan de hele gemeenschap. Kinderen zijn de basis waarop verder gebouwd wordt en dat gaat niet vanzelf.


Ja maar: het kinderdagverblijf is zo goed voor de ontwikkeling?!

Misschien komt het omdat ik een tweeling heb en dat alles net even anders werkt of ingewikkelder is, maar ik heb geen enkele toegevoegde waarde ervaren van de 4 jaren kinderdagverblijf. Kan ook niet beweren dat mijn kinderen er schade van op hebben gelopen, behalve dan dat ze opeens gingen gillen aan de etenstafel en dat ze opeens hun hemd niet meer bij de onderbroek in wilden, omdat de leidster dat stom vond. (En bedankt leidster…. ) Ik vond het altijd maar onzinnig om het kinderdagverblijf zo op te hemelen. Want wat doen ze nou eigenlijk op zo'n KDV: ze zorgen ervoor dat kinderen in een zo huiselijk mogelijke omgeving kunnen opgroeien. Nou, noem me raar hoor, maar dan kan je kinderen net zo goed thuis laten opgroeien, toch?! Als het leven thuis het voorbeeld is waarop KDV-en zich baseren, dan is er toch niks op tegen om kinderen thuis op te laten groeien?!


Domestic Life

Ja maar: je bent toch meer dan alleen moeder. Ben jij geen betere moeder als je werkt?!

Die uitspraak bezorgt me nog altijd de kriebels. Nee. Ik ben altijd moeder, waar ik ook ben. Ik ben niet een betere moeder als ik werk. Sterker nog, ik heb vaak gedacht dat ik een betere moeder was geweest als ik niet had gewerkt. Dus. Ik ben hoogstens een betere werknemer sinds ik moeder ben. Ik heb hier al eens eerder iets over gezegd.

Ik zie ook wel voordelen voor een betaalde baan, daarover lees je hier.

Ja maar: je wilt toch participeren in de maatschappij?!

Wie zegt dat een huisvrouw niet participeert? Telt het alleen als je deelname meetbaar is aan de afgedragen belasting? Mag hopen van niet! En bovendien: je maakt altijd deel uit van de maatschappij. Ook als je aan de spreekwoordelijke zijlijn staat. Een arbeidsongeschikte maakt ook deel uit van de maatschappij. We zijn een geheel, als samenleving. Dat is toch het hele principe van SAMENleven?

Ook vind ik de overheid ook nog wel eens dubbel in haar boodschap: we worden opgeroepen meer te mantelzorgen, meer oog te hebben voor elkaar, maar in welke tijd dat moet gebeuren staat er niet bij, want vrouwen moeten vooral ook aan het werk.

Ja, maar wil je dan niet iets voor jezelf?!

O ja, ik wilde dolgraag wel iets voor mezelf! Maar werken voor de baas valt niet echt in die categorie. Het was razend druk met de kinderen thuis, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat in touw. Tussen waken en slapen had ik 15 minuten voor mezelf. Toch voelde die tijd met de kinderen als tijd voor mezelf. Als zinvolle tijd. Tijd voor mezelf vond ik niet in een baan buitenshuis. Dat is echt een stokpaardje voor hoger opgeleiden merk ik. Die kunnen zich gewoon niet voorstellen dat je al die vergaderingen, werkgesprekingen, beleidsplannen en ander kantoorgeneuzel even niet zo wezenlijk belangrijk vindt voor de toekomst van de mensheid.

Misschien dat als ik een ander beroep dan secretaresse had gehad, ik er een ander gevoel bij had gehad. Het werk van een secretaresse lijkt tenslotte wel verrekte veel op het werk van een huisvrouw.  Dat heb ik wel vaak gedacht; stel dat ik fysiotherapeute was geweest, of nagelstyliste of in een hondentrimsalon werkte, dan had ik ook eens een andere rol gehad.
Maar ik werkte als secretaresse en ik zorgde thuis voor personen die zelf niks konden en op kantoor ook nog een keer. Het was echt geen kwestie van 'even iets voor mezelf' of 'even Anita zijn en niet alleen maar moeder'.  Het was allemaal meer van hetzelfde. Mijn rol bleef altijd gelijk. Dat probeer je dan een keer uit te leggen aan de mensen, maar je stuit tegen zo'n muur van onbegrip dat je het verder maar laat.

Van dit soort momenten kon ik geen genoeg krijgen!

Zingeving

Ik heb ontdekt dat het uiteindelijk allemaal neerkomt op zingeving. Je kunt voor elke keuze een reeks argumenten vinden die het onderbouwen. Je kunt even zoveel argumenten vinden om de keus van een ander af te keuren. Maar uiteindelijk gaat het er om of de keuze voor jou Zin heeft. Zin met een hoofdletter, als in wat wezenlijk is voor jou. Er is niet één ideale oplossing. Ik ken vrouwen die gestopt zijn met werken toen er kinderen kwamen. Soms omdat het kon of omdat het zo liep. Soms omdat de kinderen extra zorg nodig hadden. Maar ik ken ook vrouwen die eerst thuis waren, maar juist zijn gaan werken omdat ze een kind hadden dat extra zorg nodig had. Ik ken vrouwen die weloverwogen thuisbleven voor de kinderen en zich vervolgens gevangen voelden in hun situatie, vanwege de financiële gevolgen van hun verdeling. Of de steun niet kregen van hun partner. Maar ik ken ook vrouwen die zijn blijven werken en zich daarin gevangen voelden.

Van tevoren dacht ik dat het ideaal zou zijn om de zorg min of meer gelijk te verdelen, onder invloed van de heersende ideeën en omdat het in mijn aard zit om dingen gelijk te verdelen. Maar ik merkte dat ik dat in de praktijk helemaal niet zo ideaal vond. Het merkte dat ik mijn werk de meest zinloze tijdsbesteding vond die ik kon bedenken, vooral de eerste jaren had ik dat heel sterk. Want, het hield me alleen maar af van Echt Belangrijke zaken: mijn kinderen, mijn gezin. Maatschappelijk gezien had ik het dus ideaal, maar vanuit mezelf zag ik er de zin - de toegevoegde waarde - er niet van in.

Als ik van tevoren had geweten wat er allemaal op me af zou komen en hoe ik het moederschap zou ervaren, dan had ik een andere koers ingezet. Maar dat is helaas niet zo gelopen en het is een stil verdriet, waar ik niets aan kan veranderen. Ik heb het best haalbare er uitgehaald, maar nee, ideaal vond ik het niet.

Het enige wat ik kan doen is het nu opschrijven en hopen dat ik kan laten zien dat er in de keuze tussen thuisblijven en werken zo ontzettend veel nuances zitten. Dat het geen keuze van of/of is. En ook geen definitieve keuze. Hopelijk kan ik hiermee een ander het gevoel geven dat ze zich gehoord voelen en zich niet zo alleen voelen staan in hun opvatting.

Warme groet,
Anita

Leuk artikel voor erbij: Intermediair; van kantoorstress naar ambachtelijke voldoening. Deze mensen snap ik helemaal!

Ps: dit allemaal gezegd hebbende, zou je denken dat ik helemaal geen voordelen zie van een betaalde baan. Maar die zie ik ook wel degelijk. Mijn hersenspinsels daarover lees je hier.

47 opmerkingen

  1. Je hebt het prachtig verwoord! Ik ben gestopt met betaald werk net voordat ik zwanger werd en ging weer aan het werk toen dochter bijna 5 jaar oud was. Mijn man had inmiddels een fulltime baan met vaste werktijden gekregen (daarvoor was het elke dag maar afwachten wanneer hij thuis kwam en hij vond het maar niks dat hij zijn dochter alleen in het weekend zag). Ik ben toen 4 avonden in de week gaan werken. Wij aten 's avonds met elkaar en daarna ging ik weg. Dus nooit opvang gehad, geen KDV, wel peuterspeelzaal omdat wij in het buitengebied woonden en ze dus niet met kindjes uit de straat kon spelen. Ja, mijn nieuwe werk lag op een "lager niveau" dan mijn opleiding, so what? Ik was altijd beschikbaar voor mijn dochter, geen problemen bij onverwachtse zaken als vrije dag ivm zieke juf, ik ben heel actief geweest als hulpmoeder bij van alles en nog wat. Had het voor geen goud willen missen, en zou het zo weer overdoen. Voor mij was het vele malen belangrijker om zoveel mogelijk meemaken van het leven van mijn dochter, dan een "carriere" of goedbetaalde baan. Maar dat is een persoonlijke keuze geweest. En die moet ieder voor zich nemen. Ik zal niet oordelen over werkende moeders die hun kinderen naar BSO en KDV brengen, maar ik verbaas me er wel altijd over dat mijn collega's in die situatie zo zuchten en steunen hierover. Omdat ze vinden dat ze geen keuze hebben. Want ze kunnen niet rondkomen van 1 salaris. Tja, ook dat is een keuze, die wij ook hebben gemaakt.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wat lief Anja, dat je zo uitgebreid reageert. Wat ik zo mooi vind in jouw verhaal is dat geen van de keuzes een definitieve keuze was. Het zijn gewoon steeds keuzes die het beste passen bij je omstandigheden. En het klopt, in elke keuze moet je concessies doen.

      Verwijderen
  2. wat heb je dat mooi opgeschreven! Mijn man is gestopt met werken toen mijn zoon 6 was en dat heeft echt zoveel rust gegeven in ons gezin. Hij is 14 jaar ouder en had het al een tijdje niet meer naar zijn zin. Hij zorgt nu dat het thuis draait en ik haal nu veel meer voldoening in mijn werk (niet meer dat constante geren en geregel en schakelen tussen werk en thuis) en heb weer wat 'rust in m'n kont'. Het enige waar ik spijt van heb is dat we dit niet eerder hebben gedaan. Maar hoe vaak we de vraag krijgen: 'wanneer ga je weer aan de slag', het wil er echt niet in dat hij/wij daar dus geen zin meer in heeft/hebben en dat we het heerlijk vinden zo. Oh ja: allebei hoog opgeleid en bijbehorende functie. En rondkomen van 1 salaris lukt prima.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Zo zie je maar, dat er geen standaard is! In jullie geval is je man gestopt met werken. Gek hè, altijd die vraag over 'ga je weer werken' of 'wat doe je'. Ik merk aan mezelf ook dat ik die vraag heel snel stel en als iemand mij vraagt 'wat doe je voor werk' dan begin ik ook prompt te vertellen over welke baan ik heb, terwijl het gezinsleven meer voor mij 'leeft'. Het komt denk ik omdat het gemakkelijk en toegankelijke vraag is. Het is voor mensen waarschijnlijk meer bedoeld als openingszin om tot een verder gesprek te komen. Interessant is het wel.
      Dank voor je reactie!

      Verwijderen
    2. We hebben wel erg aan het idee moeten wennen. Mijn man vond het toch wel lastig dat hij geen kostwinner is en ik vond het lastig dat ik niet degene ben die thuis is als zoonlief ziek is. Maar we hebben onze draai gevonden. Andere mensen hebben er nu meer moeite mee ;-). Maar die hebben toch wel een mening, wat je ook doet (waarom is je man 14 jaar ouder, wanneer komt de tweede (niet dus) etc. ) dus daar trek ik me maar niet meer teveel van aan,

      Verwijderen
  3. ps. die link naar dat artikel is leuk. Manlief is allereli mooie dingen aan het maken thuis ,dus hij voldoet helemaal aan het profiel ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Applaus voor deze post! Hij is me uit het hart gegrepen Anita. Je bespreekt heel goed een aantal vooroordelen en gemeenplaatsen over fulltime moederen.

    Ik ga je post delen op de Facebookpagina van Het Moederfront!

    Huisvlijt

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Heel mooi verwoord allemaal en heel heel herkenbaar! Ik heb heel lang gewerkt, maar een tijd na de geboorte van ons derde kind heb ik beslist om thuisblijfmama te worden. Het was een heus dilemma en heeft voor- en nadelen... Heel mooi beschreven allemaal in jouw artikel.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het is en was voor mij ook zeker een dilemma. Dank je wel voor je reactie.

      Verwijderen
  6. Ik vind ook dat je moet kiezen voor hetgeen waar je het meest gelukkig van wordt. Hier twee kinderen die 2x per week naar de BSO gaan (en daarvoor dus naar het KDV). Ze hebben het er erg naar hun zin en we hebben verder geen regelgedoe met oppas en vakanties. Ik ben in 2015 een jaar thuisgebleven, maar daar werd ik werd echt ongelukkig van. Voor mij werkt dat helaas niet. Nu ik weer werk ben ik nog steeds erg bij school betrokken, zo zit ik in de ouderraad en ik help graag een handje mee, waar mogelijk.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je voor je reactie. Leuk om te lezen hoe je beide kanten hebt ervaren.

      Verwijderen
  7. Wat heb je het mooi verwoord!
    Ik zie afhankelijkheid ook niet als iets slechts maar eerder als iets goeds. Door wederzijdse afhankelijkheid creeer je vertrouwen in elkaar. En het is toch niet zo dat de niet-werkende afhankelijk is en de werkende onafhankelijk. Mijn werkende man is ook afhankelijk van mij (niet-werkend) omdat hij op die manier zelf zijn werktijden kan inplannen zonder zich druk te hoeven maken over het thuisfront. En zo moet een werkend stel kunnen vertrouwen op opvang (en is dus afhankelijk).
    Ik zorgde in mijn baan voor andermans (gehandicapte) kinderen. Prachtig werk en ik vond het geweldig leuk, maar het voelde voor mij wel heel dubbel dat in de tijd dat ik werkte iemand anders voor mijn kinderen zorgde. En daar verdienden we allebei geld mee, tja.... Ik haalde uiteindelijk net zo veel voldoening uit het voor mijn eigen kinderen zorgen, wel onbetaald, maar ja....
    Wat voor de een ideaal lijkt of is, hoeft voor iemand anders helemaal niet het geval te zijn. Gelukkig wonen we in een land waarin er veel te kiezen valt. Niet alles, maar toch best veel. En daar ben ik erg dankbaar voor!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Precies! De werkende is óók afhankelijk. Mijn man hoeft zich (meestal) ook niet druk te maken over zijn werktijden. Hij kan zonder overleg langer doorwerken, omdat hij weet dat ik de kinderen van school gehaald heb en het eten maak.
      Wat je zegt over dat jij zelf werkte en jouw kinderen door anderen werden opgevangen en dat jullie daar beiden geld mee verdienden; ja, zulke gedachten heb ik ook gehad. Dat kon ik soms zo onzinnig vinden. Dan was ik ergens nog weer blij dat ik in ieder geval geen baan op een creche had, want dan had ik het helemáál onzinnig gevonden. Mijn eigen kinderen uitbesteden om zelf geld te verdienen met de opvang van andermans kinderen??
      Mooi dat je nog even zegt dat we uiteindelijk best veel kunnen kiezen in Nederland.

      Verwijderen
  8. Je schrijft: "Je weet nooit wat het leven voor je in petto heeft, maar om nu al te leven naar wat mogelijk gaat komen, verhindert dat je je leven van nu ziet voor wat het nu waard is."

    Dan heb je zeker ook geen verzekeringen afgesloten?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Anoniem, ik denk zeker dat een baan als een verzekering kan zijn. Het verzekert je van een inkomen, waarmee je in eigen onderhoud kan voorzien. Dat verband bedoel je denk? Maar een vaak gehoord argument om te blijven werken is dat je als vrouw financieel zelfstandig moet kunnen zijn. De overheid hamert er ook nogal op. Want stel, je man gaat bij je weg. Ik vind het zo tegennatuurlijk om dan tijdens het huwelijk al te leven alsof je man elk moment weg kan lopen, om op dezelfde voet door te kunnen blijven leven; dan denk ik dat je misschien wel het mooiste over het hoofd ziet. Want misschien gaat je man wel helemaal niet weg? Dan heb je al die tijd geleefd in een soort waakzame staat die helemaal niet nodig was en je verhinderde te genieten van het 'nu'. Misschien zijn er wel andere dingen waar de overheid in kan faciliteren waardoor vrouwen meer financieel onafhankelijk worden. Misschien zou een basisinkomen een goed idee zijn? Ik vind het namelijk niet bevrijdend om op deze manier vrouwen onafhankelijk te maken; het is in mijn ogen gewoon een nieuw keurslijf.

      Verwijderen
    2. Het rijke wijf (zo blijf ik je hier maar even noemen :-), ik denk dat anoniem werk ziet als een verzekering. Het verzekert je van een inkomen.

      Verwijderen
    3. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

      Verwijderen
    4. Ik denk eerder dat anoniem bedoelt dat, als je je niet verplicht hoeft te voelen om buitenshuis te blijven werken om wat je mogelijk kan overkomen, ze het dan vreemd vindt dat je je wel verzekert tegen bijv. brand, terwijl je ook niet weet of dat je wel ooit mee gaat maken ...

      Verwijderen
  9. Het heeft beide voor en nadelen, iedereen moet doen wat haar het beste lijkt.
    Zelf werken wij allebei 32 uur en wegens onze flexibele werktijden (ambtenaren) hoeven wij op de overige dagen geen oppas voor onze 3 kinderen

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Wat weet jij het allemaal mooi te verwoorden! Ik sta helemaal achter jouw ideeen. Hier eerst wat geschipperd met ouderschapsverlof en tweeverdieners en toen bij derde kind bewust gekozen voor mama thuis. Ik moet zeggen, er is voor alle situaties wat te zeggen, altijd voor- en nadelen. Maar toch, er is wel een tendens om "thuisblijfmama's" (zelfs als ze in de vrije uren keihard werken) een beetje dom en zielig en ouderwets te vinden. Vooral dat argument: "je stompt zo af als je alleen maar bij je kinderen zit". Huh? Ik heb meer geleerd en meer genoten dan in de jaren ervoor in mijn goed betaalde baan... Ik denk dat het vooral een kwestie van geld is, dat mensen en overheid het tweeverdienersmodel verheerlijken. Daarbij is het een beejte wat je baan dan is, in mijn baan (it) is het vrij lastig om minder dan 4 dagen per week te werken, dus dan zie je je kinderen nauwelijks. Geld is leuk, maar dat heb ik er niet voor over.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Wat kun jij de dingen goed omschrijven!
    Hier een al wat oudere moeder, die destijds ineens een andere keus maakte dan gepland.
    Plan was om na de geboorte van ons kindje ( wilde nog niet weten of het een jongetje of meisje zou zijn) weer te gaan werken.
    Onder contract voor 50%.
    Wat destijds betekende dat ik 8 dagen achter elkaar zou werken en daarin 64 uur maakte.
    Waarbij de eerste dagen lang ( tien uur) en de laatste dagen kort ( afhankelijk van hoe de uren verdeeld werden).
    Aan het einde van de zwangerschap besloot ik ( met hulp van mijn man, ik was nog erg bang voor de financiële gevolgen), om mijn contract over te zetten naar oproepkracht...Nooit spijt van gehad.
    Later ben ik alsnog die 50% gaan werken ( en dat doe ik nu nog).
    Manlief zorgde voor het inkomen, ik voor de kinderen ( en hij ook zodra hij thuis was).
    Een heerlijke tijd, waar ik nog steeds met zoveel plezier aan terug denk.
    En die financiën?
    Gewoon wat zuinig aan gedaan, en dat heeft me een levensstijl opgeleverd die ik nu nog met plezier aan houd!
    Dank voor je prachtige blogje!
    groetjes, Franca.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Overigens...
    In mijn werk zie ik nu dat de gemiddelde moeder ( zo die al bestaat) minstens drie dagen werkt ( vier komt de laatste tijd steeds vaker voor, vijf nog maar af en toe).
    Ik vind dat soms wat moeilijk om aan te zien, zeker als ik kindjes van drie of vier nauwelijks zie tijdens het kraambed, wegens voor en na schoolse opvang.
    Ze zijn echt hele lange dagen van huis.
    Ik denk dat de kinderen er gewoon aan wennen en ze net als de moeders niet beter weten.
    Ik zelf denk altijd aan die prachtige tijd dat de kindjes klein waren, en hoe snel het gaat.
    Ben dan bang dat de moeders toch veel missen...
    Maar ieder zijn keuze!
    groetjes, Franca.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Er zijn zoveel mogelijkheden wat betreft werk en zorgen voor. Je zou er keuzestres van krijgen. Ik zie in mijnomgeving dat het voor elk gezin anders werkt. Prima. Wat ik wel jammer vind is dat mensen zich zoveel laten aanpraten en soms niet buiten het hokje kunnen en durven kijken waar ze in zitten. Zonde, want je hebt maar 1 leven en die moet je uiteindelijk zelf leven. Daarom vind ik jouw stuk ook zo fijn, dank je wel.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Ha Anita, volgens mij is er een behoorlijke innerlijke strijd aan dit verhaal vooraf gegaan. Ik hoop dat je nu een balans hebt gevonden waar jij en je gezin zich goed bij voelen. Overigens als dochter van een (noodgedwongen) werkende moeder, kan ik zeggen dat ik het niet erg vond dat ze niet altijd met een kopje thee en een biscuitje klaarzat. Dat terwijl mijn moeder zich, nu ik volwassen ben, er soms nog een beetje schuldig over voelt. Gr. Rosan

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Nou, inderdaad. Het was soms een hele conference in mijn hoofd. Het zou maar zo kunnen dat ik - als ik gestopt was met werken - daarover weer spijt had gehad. Of dat ik me dan weer schuldig had gevoeld omdat ik niet de dingen met ze gedaan had die ik me had voorgenomen.

      Verwijderen
  15. Wat heb je dit dilemma goed verwoord, Anita! Ik kan me er helemaal in vinden!

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Ik herken je worsteling. Ik wil ook niet leven met het idee dat je elk moment kan gaan scheiden. En dat continue schipperen vind ik soms ook doodvermoeiend.

    Toch kies ik ervoor om te blijven werken. Ik zie aan mijn moeder, die altijd (parttime) werkte, dat het als je kinderen groter worden ook weer heerlijk is om je vak uit te oefenen. Ik heb altijd graag gewerkt en doe mijn werk met plezier. Ik vind het voor mijn relatie fijn dat we de zorg voor het inkomen kunnen delen, net als de zorg voor de kinderen. Toen man wilde wisselen van baan was dat geen probleem, mijn inkomen is genoeg voor ons allemaal en zijn tijdelijk onzekerdere baan was dus prima. Voor de kinderen vind ik het waardevol dat papa ook een dag thuis is. Hij klust met de kinderen en is voetbaltrainer. Dat zijn ook hele waardevolle dingen vind ik.

    Dat betekent niet dat ik andere keuzes niet begrijp. Ik vind het alleen heel lastig als mensen roepen dat je zoveel mist van de kinderen als je werkt. Mijn kinderen gaan 1 dag naar de BSO (2 uur). Ik vind dus dat mijn man en ik weinig van ze missen.

    Alice

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wat een hele mooie aanvulling Alice. Ik had het zelf kunnen zeggen. Mooi: 'zorg voor het inkomen kunnen delen'. Zoals ik aan het eind al zei ga ik ook nog een keer wat zeggen over mijn hersenspinsels over de voordelen van een baan buitenshuis. Als je het goed vindt, wil ik verwijzen naar jouw reactie.

      Verwijderen
  17. Hoi Anita,
    Een vriendin raadde me aan om jouw stuk te lezen. Heel helder verwoord, herkenbaar en fijn om te lezen. Dank je wel. Groetjes, Lois

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wat leuk dat je me gevonden hebt en dat je vriendin je tipte. Fijn dat je er iets aan gehad hebt.
      groeten Anita

      Verwijderen
  18. Supermooi artikel! Je hebt alle argumenten goed onderbouwd! Jammer dat je het achteraf niet anders kan doen hè. Voor ons is het zo gelopen dat ik thuis ben voor mijn gezin. Daarnaast werk ik wel een klein beetje vanuit huis, maar een betaalde baan buitenshuis zit er niet in. Dat is voor mij ook een stil verdriet, maar als je het inderdaad bekijkt vanuit het standpunt 'zingeving' dan is dit inderdaad het allerbeste voor mij en mijn gezin.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Zo zie je maar, dat er bij elke variant een concessie gedaan moet worden. Je doet wat op dat moment het beste past.

      Verwijderen
  19. heel duidelijk ook ik koos voor de kinderen nu nog 2 thuis en man een drukke baan dus ik trek de kar zoveel mogelijk thuis. En ik doe samen met mn zus de verzorging van moes Maar men kijkt mij meewarig aan ik heb ook het idee dat ik me moet verdedigen en dat ben ik dus niet van plan.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wat geweldig, dat jij en je zus voor je moeder kunnen zorgen. Ik leer het steeds meer, om me niet te gaan verdedigen. Uitleggen, dat kan ik wel steeds beter.

      Verwijderen
  20. Anita ik volg je nog steeds hoor❤ Wat prachtig verwoord allemaal.dikke kus.Vlierbloesem alias Mirjam😉

    BeantwoordenVerwijderen
  21. Anita... ik zag die foto hierboven voorbijkomen en ik dacht: "Hee, da's Groningen". Klopt ook nog, pikte ik later op! Alleen: waar precies? Ik dacht aan de Oude Boteringestraat.

    BeantwoordenVerwijderen
  22. Wat een mooi stuk, ik lees het vandaag pas.
    Ik ben bewust thuis gebleven voor mijn kinderen, zeker het eerste jaar heb ik altijd gezegd. Toen kreeg ik zorgenkindjes en bleef ik wat langer thuis.
    Nu werk ik vanuit huis. Ik vind het heerlijk om vanmiddag met mijn zieke peuter en negen maanden oude baby op de bank te liggen slapen. En dan als ze naar bed zijn nog een uurtje of twee in de avond te werken.
    Hoe meer ik ga verdienen hoe minder mijn man gaat werken. Geen idee hoe de verdeling uiteindelijk gaat worden, maar geld verdienen vanuit passie is nu eenmaal veel minder erg dan in een keurslijf zitten.
    Alleen hebben wij dus kinderen met extra zorg behoeften en ik ben wat beter met die dingen (met de proffesionals communiceren, kinderen handelen als ze zich niet goed voelen)
    Dus ik zal voorlopig wel sterk met de kinderen bezig blijven naast werken. Als ik een paar dagen per week mag blijven koken geef ik de rest met een gerust hart aan mijn man over ��

    Trouwens, in Finland zijn alle leraren en opvang enzo minimaal met een master opleiding ook. Het lijkt mij ook logischer om de slimste, gevoeligste volwassenen bij kinderen te zetten als voorbeeld en steun. Toch?

    BeantwoordenVerwijderen
  23. Heel mooi verwoord. Het is altijd een dilemma, nu nog veel meer dan twintig jaar geleden. Ik ben zelf gestopt destijds. Spijt? Ach, er zitten voor en nadelen aan. Trouwens, wat is er mis met beslissingen waar je spijt van krijgt?? Dat is Leven!

    BeantwoordenVerwijderen
  24. Ik ben al een tijdje bezig om jouw blog bij te lezen. Ik 'ken' je nu een paar jaar en dit is de eerste keer dat je je niet zo keurig uitdrukt (tering!). Ik doe dat alleen als iets me héél erg raakt. Ik vermoed dat bij jou ook ��

    Ik werk 3,5 dag en wil graag terug naar 3. Nu vind ik dat oké want ik heb twee jaar geleden mijn serieuze baan opgezegd en ben het onderwijs in gegaan. Dat is dusdanig leuk en zinnig, dat ik het offer van 2,5 dag opvang (liever nog 2) ervoor overheb. Ik ben blij dat we die keuzeruimte hebben.

    Bedankt. Je zet me steeds weer op andere manieren en over andere zaken aan het denken...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Je hebt gelijk, dit stuk en dit onderwerp ging/gaat me het meest aan het hart. Ik vond het ook meteen het moeilijkst om in de juiste woorden te vatten. Ik moest het net zelfs opnieuw lezen, ik wist niet eens meer dat ik het woord tering had gebruikt. Het zat me toen dusdanig hoog dat ik er nog veel meer krachttermen in had kunnen gebruiken. Ik heb bewust geprobeerd het zo neutraal mogelijk te houden, maar wel met mijn gevoel. Teveel krachttermen is men van mij inderdaad niet gewend en het leidt ook nog eens af van wat ik uiteindelijk wil vertellen.

      Leuk om te lezen hoe jij bezig bent om voor jezelf hierin een juiste weg te vinden. Het is niet altijd makkelijk weet ik uit ervaring. Uiteindelijk kiezen we iets wat het best haalbare is. Ik vind het ook leuk om te lezen hoe jij van loopbaan bent gewisseld. Afgelopen jaar heb ik een stuk geschreven dat heet: het leven zelf is onze mooiste loopbaan. Ben je al bij 2019? :-)
      https://anitasdagboek.blogspot.com/2019/10/het-leven-zelf-is-onze-mooiste-loopbaan.html

      Verwijderen

  25. Goede blogpost van je, zet aan tot nadenken. Ook al stonden wij in het onderwijs en qua opvang van de kinderen was dit ideaal toch had ik nog veel liever thuismama geweest. Maar voor mijn vak in het onderwijs waren er toen bijna geen vacatures dus dat risico om nooit terug te kunnen heb ik niet durven nemen. Onze dochters maken deze keuze nu wel bewust. Ook al is dit ten koste van inkomen. Heel wijs van hen. Je leeft maar 1 keer en voor je het weet zijn de kinderen groot en heb je zoveel van hun ontwikkeling gemist. Maar ieder moet dat uiteraard voor zichzelf uitmaken. Niet iedereen vindt hetzelfde belangrijk.
    Rare reactie hierboven. Ik heb er zo een heleboel moeten verwijderen na een lange tijd niet te bloggen. :-(

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wat heerlijk om jouw reactie op deze blogpost te lezen, vooral ook met jouw blik van 'terugkijken'. En wat fijn dat jullie dochters zich vrij voelen om die keuze nu wel te maken.

      En je hebt gelijk van die spam-opmerkingen; ik zal even een opschoningsactie doen.

      Verwijderen

Wat fijn dat je meeleest. Reacties zijn welkom!