Van waarde zijn (en een meditatie oefening)

Laatst las ik in een vaktijdschrift voor secretaresses dat 'wij secretaresses' ons vooral moesten blijven ontwikkelen en bijscholen om zo 'van blijvende waarde te zijn' voor de werkgever, voor de sector, voor de beroepsgroep, whatever.

Het werk verandert

Nu krijg ik sowieso al een beetje jeuk van het heersende credo binnen het secretaressevak dat 'het werk verandert'. Natuurlijk verandert het, alles verandert! Maar wezenlijk blijven dingen hetzelfde. Aan de basis is het werk van een secretaresse nog steeds hetzelfde; ondersteunend aan het grotere proces. Of post nu per papieren envelop binnenkomt of per mail; er moet op geantwoord worden. En afspraken moeten ook nog steeds gemaakt worden met echte personen, of dat nu in het kantoor van iemand is, of via een conference call.
Hele volksstammen aan coaches gaan voor goed geld  'ons secretaresse' vertellen dat ons werk verandert. Om vervolgens meerdere jaren achter elkaar datzelfde praatje te houden. Blijkbaar verandert er dan toch niet zoveel. In ieder geval niet het werk van de sprekers.
Ook denk ik: als je als secretaresse je vak om zeep wilt helpen dan moet je vooral zelf gaan roepen dat je vak verandert. Dan zijn er vanzelf anderen die voor jou gaan beslissen hoe jouw werk er vervolgens uit moet gaan zien.

Maar misschien ben ik gewoon ouderwets. Of cynisch.

Dus dat was al een deel van de irritatie.

Van blijvende waarde

Het tweede deel van irritatie waren de woorden 'van blijvende waarde'.
Ik voelde verontwaardiging opkomen. Hoezo, dacht ik? Ben ik alleen iets waard als ik continue voorop loop met vernieuwingen? Tel ik alleen mee als ik elk jaar cursussen volg om 'bij te blijven'. En volgens wiens maatstaf?

Ik dacht dat ik sowieso al iets waard was?! Als mens bijvoorbeeld. Als iemand met kwaliteiten en talenten. Maar ook omdat ik gewoon als medewerker, omdat ik goed ben in mijn werk, ook al loop ik niet alle trainingen af. Je zou maar zo kunnen denken dat je niet goed genoeg bent, als je dat steeds hoort, dat je moet zorgen dat je van waarde blijft. En het misschien ook wel nooit zal worden, omdat er altijd weer nieuwe eisen worden gesteld. Of het alleen maar kan worden als je aan die en die voorwaarden hebt voldaan.

Voorwaarden aan ons bestaansrecht

Aan ons bestaansrecht worden vaak voorwaarden gekoppeld. Door de buitenwereld; ouders, school, vriendjes, vriendinnetjes, werkgever. Maar ook door de maatschappij. Zoals een moeder maatschappelijk gezien pas meetelt als ze een betaalde baan buitenshuis heeft. Daarover schreef ik in het stuk Thuisblijfmoeder.

Die voorwaarden kunnen we al ervaren als we heel jong zijn. Als ik me maar goed genoeg gedraag, dàn krijg ik de aandacht van mijn vader/moeder. Als ik maar meedoe met de groep, dan krijg ik vanzelf vrienden. Als ik maar zorg dat ik lief ben, dan gaat mijn vader ook niet schreeuwen en schelden en gooien met meubels. Als ik maar hard genoeg werk, dan krijg ik dezelfde carrière kansen als mijn collega's. Als ik maar doe wat mijn partner van me wil, dan zal hij/zij ook niet bij me weggaan. Als ik me maar kleed zoals ieder ander, dan word ik ook niet gepest. Als ik maar doe en denk zoals de anderen, dan hoor ik er bij. Het gekke is dat we ons onwillekeurig gaan gedragen naar de voorwaarden die er aan ons gesteld worden. Daarover schreef ik Trek het je niet aan.

Al die voorwaarden (mijn voorbeelden zijn universeel, niet letterlijk op mij van toepassing), die er aan ons gesteld worden gaan voorbij aan het feit dat we al iemand zijn. Wat blijft er van ons over als we niet meer voldoen aan de eisen en wensen die de buitenwereld aan ons stelt? Zijn we dan opeens niets meer waard? Om bij mijn voorbeeld en mijn eigen werkveld te blijven: is een secretaresse die niet elke training of workshop afloopt, minder waard dan een secretaresse die dat wel doet? In de praktijk wordt er vaak neergekeken op de medewerker die in de ogen van de carrieretijger 'zijn tijd uitzit'.

Ook zonder die voorwaarden, ZIJN wij iemand.
In ieder van ons is een kern waarin besloten ligt wat voor ons wezenlijk is in het leven. Die kern is er altijd. Het blijft altijd bestaan en je kunt er altijd naar terugkeren. Hoe tumultueus je leven ook is, hoe diep je ook in de put zit, hoeveel tegenslag je ook hebt gekend.

Meditatie oefening STILTE

Als het onderwerp Van Waarde Zijn voor jou heel actueel is, als het je raakt en je wilt er aandacht aan geven, dan kun je de oefening die hieronder volgt gaan doen. Deze oefening helpt je om de stilte in jezelf te ervaren. Als je aandacht geeft aan die stilte in jezelf, kom je dichter bij jouw eigen kernkwaliteiten. Je hoofd wordt rustiger en je hart gaat meer open.

Oefening

Probeer je een moment te herinneren waarop je de stilte ervaren hebt. Dit kan vanalles zijn. In de natuur, in een ruimte, in de hectiek van een drukke stad. In een kerk, op een berg. Als er geen herinnering bij je naar boven komt, dan kun je je ook voorstellen dat je op een plek bent waar je die stilte zou kunnen ervaren.

Neem de tijd
om die ervaring te herinneren en aandacht te geven aan je lichaam. Hoe reageerde je lichaam op die stilte. Laat de resonantie toe.

Luister
met je oren. Naar de stilte om je heen. De stilte van een boom, een wolk, een brandende kaars, een slapend kind. Het kan een herinnering zijn, maar ook een voorwerp in het nu.

Ga
met je aandacht naar de bron van stilte, tenzij dit teveel onrust geeft in je hoofd. Eerst naar je oren. Daarna met je hart contact maken met het geluid van een boom, een wolk, een persoon, brandende kaars, jezelf. Kijk of je naar de oerbron van stilte kunt bewegen.

Doe
hetzelfde met je buik. Luister met je buik naar de stilte van een kaars, persoon, boom, wolk enz. Kijk vervolgens of je weer contact kunt maken met de bron van stilte.

Neem ongeveer 20 tot 30 minuten de tijd voor deze oefening.


Mediteren als onderdeel maken van je dagelijkse leven is een van de 6 praktische manieren om meer richting aan je leven te geven.