Prefontale cortex

In Management Support las ik een stukje over hoe je bij secretaresseberoepen (in mijn ervaring is het werk van een huisvrouw vergelijkbaar) waarbij je veel moet organiseren, plannen, regelen, oplossen je dit allemaal doet vanuit de prefontale cortex. Daarom voel je je aan het eind van de dag soms helemaal vol in je hoofd. Als je ook nog in een omgeving werkt met veel afleidingen (geluiden, telefoon, mail, whatsapp, kinderen....) moet je brein ook nog eens het gevecht aangaan met ons reptielenbrein. Het reptielenbrein zorgt er voor dat we alert zijn op gevaar en al die vragen, onderbrekingen, pingeltjes en ringeltjes laten ons continue alert zijn. 

Oooo, dacht ik. Zijn het mijn prefontale cortex en mijn reptielenbrein die dat doen!

Zorgen voor kinderen, man en huishouden is niet veel anders dan het werk dat ik doe op kantoor; zorgen voor de dagelijkse gang van zaken, klaar staan voor mensen die hulp nodig hebben. Altijd alert. Steeds hetzelfde hersendeel wordt aangesproken. Aan het eind van de dag ben je uitgeput. Volgens het artikel lukt het veel mensen niet meer om - met alle hedendaagse prikkels van o.a. sociale media - om langer dan 20 minuten ergens geconcentreerd aan te werken.

Nu ik dit gelezen heb, snap ik beter waardoor ik mij zo leeggezogen en moe voel. Langzaamaan zie ik weer wat licht aan het eind van de tunnel. Er komt weer wat ruimte voor ongestoord doorwerken. Deels omdat ik die ruimte zelf gecreëerd heb in mijn baan, deels omdat de kinderen ouder worden. Af en toe kan ik ze een poosje alleen thuis laten om bijvoorbeeld even snel naar de bakker te gaan i.p.v. dat het een hele expeditie moet worden met rituelen van schoenen die men niet aan wil en jassen die niet goed zijn en knuffels die nog achterop de fiets moeten. Even alleen naar de winkel is dan een klein stukje hervonden vrijheid.

Maar het lijkt wel alsof ik nog heel erg geprogrammeerd ben op die korte aandacht. Ik ga van het ene werk over in het andere. Ik kom op zolder om de kat te eten te geven en zie dat de wasmachine klaar is, hang dat op en bedenk me halverwege dat ik beneden de aardappels heb opstaan, op de terugweg leg ik kleren in de kast en haal lukraak andere te klein geworden kleding er uit en bedenk dat ik geen tijd heb om het af te maken. Van het een in het ander. Alsof ik verleerd ben hoe ik een hele ochtend bezig kan zijn met het afhandelen van de post of het uitwerken van notulen of het schoonmaken van de badkamer. 

Een paar weken geleden begon ik aan de slow challenge van Happinez, maar ik kan daar niet zo mee uit de voeten. Deels misschien omdat ik inmiddels zo geprogrammeerd ben op de korte aandacht, maar gevoelsmatig is slow iets anders dan ongestoord of zelfs gedisciplineerd werken. Misschien is het dat helemaal niet of gaat het om een nuance verschil zo klein dat het nauwelijks een verschil te noemen is. Maar toch, ik ben niet op zoek naar slow, maar naar geconcentreerde ononderbroken aandacht. 

Erg makkelijk gaat me dat nog niet af. Afleiding is zo makkelijk te vinden. Maar vanmorgen heb ik mezelf gedwongen om niet voor 11.00 uur op de iPad te gaan zitten. Dat lukte (als je het rondje blogs lezen bij het ontbijt niet meerekent ;-)). 

Warme groet, 

Anita

Lees hier wat ik later schreef over Ritme, routine en discipline