Help! Alles is afval!

Niet dat ik er eerder niet over nadacht - in tegendeel - maar sinds ik ben begonnen met consuminderen en het kastjesproject, is er een diepere laag in het afvalbewustzijn gekomen. Want als je steeds spullen tegenkomt in kastjes die in de weg staan, ga je beter nadenken over wat je in huis haalt en als je weggooit waar je nog niet zo lang geleden je geld aan uitgegeven hebt, dan ga je ook beter nadenken over je aankopen.

In vergelijking met de kliko’s van onze buren, zijn wij zeer bescheiden met afval. Maar ik vind het een uitdaging om het restafval nog verder terug te brengen. Daartoe aangespoord door mensen als EmilyJane Lowe van LevenZonderAfval, verpakkingsvrije winkels als Opgeweckt Noord en het recente verbod op plastic tasjes.

So far, so good. zou je zeggen. Maar nu komt het: inmiddels kan ik alleen nog maar in afval denken! Alles wat door mijn handen gaat zie ik als toekomstig afval. Ook spullen die ik heb hergebruikt en ook de stoffen tas!

En ook de spullen die ik naar de kringloop breng. Het stelt allemaal niet veel voor, wat ik daar naartoe breng. Geen grote waarde, maar nog goed bruikbaar voor anderen. Totdat ik me realiseerde dat het gewoon uitstel van afval is!

Als ik het niet weggooi, dan zal uiteindelijk iemand anders het wel weggooien.

Zodoende kan ik alleen nog maar in afval denken. Ook wat ik hergebruik. Die lege margarine kuipjes die ik als bewaarbakjes gebruik, die lege toiletrollen die voor knutselwerkjes gebruikt worden…uiteindelijk wordt het toch afval, ook al heb je het hergebruikt. Hoe nobel dat ook is.

Dat zijn dingen waar ik steeds meer over nadenk. Dan kan ik er maar beter voor zorgen dat mijn afval het milieu zo min mogelijk belast.

Heel recent nog: In de weken dat er ijzel lag en het schoolplein met prut bedekt was mochten de kinderen sloffen aan in de klas. Nou, mama beloofde wel lekkere warme vilten sloffen te breien. Maar ik kon natuurlijk niet zo snel breien en eigenlijk wilden de meiden liever kant-en-klare sloffen (grrr). Dus gingen we naar de Actionio en kozen zij voor 3 euro sloffen uit (per paar). Om de prijs hoef je het niet te laten, zou je zeggen. Maar ik weet nu al dat die sloffen in no time uit de gratie zijn (want ons kroost loopt het liefst op blote voeten) en die sloffendag op school gaat ook voorbij. Dus dan heb ik afval geproduceerd van 6 euro, van flut broeierig synthetisch materiaal, waaraan iemand in China amper iets verdiend heeft en waarmee mijn kinderen de trap af flikkeren omdat die sloffen een waardeloze pasvorm hebben. Niet echt iets waar ik me goed bij voel.

wollen sloffen - gevilt

Ik las dat het 1 tot 5 jaar duurt voordat wollen sokken in de natuur vergaan zijn. 

Plastic tasjes 200 tot 1000 jaar.

Goedkope synthetische sloffen? 100 jaar? 

Dat soort dingen, daar denk ik steeds meer over na. Als alles wat ik gebruik afval is en op een of andere manier weer aan de aarde teruggegeven wordt – de aarde waar wij van eten -, dan krijgt het opeens veel meer belang.

Door al die tegenstrijdigheden en druppels op de gloeiende plaat zou ik me van de wijs kunnen laten brengen of laten ontmoedigen. Maar ik ga gewoon door met mijn druppels op de gloeiende plaat. Alle beetjes helpen tenslotte. Ook al doe ik soms ieniemienie verminderingen en laat ik grote mogelijkheden liggen. Je moet toch ergens beginnen.

 

Afwasbare rietjes van Greenjump.

Ook hier denk ik 'hellup! ik bespaar heel veel wegwerprietjes, maar uiteindelijk gaat dit siliconenrietjes ook afval worden!'