Hoezo slow?!

Vanmorgen plaatste ik een blogbericht, maar haalde dat in de loop van de dag weer weg. Het klopte niet. Het voelde niet goed. Ik voelde me te kwetsbaar. Eigenlijk had ik twee onderwerpen gecombineerd en het ging ten koste van beide onderwerpen.

Dus doe ik het bij deze opnieuw. Wel met dezelfde titel.

Ik wilde rust dit jaar. Mijn reserves aanvullen. Dat was mijn doel voor dit jaar. Dat is het nog steeds. Ik weet alleen niet zo goed waar ik die rust moet vinden.

Werken aan mijn manuscript gaat zeer mondjesmaat. Mijn bloglijst lezen gaat onregelmatig, oppervlakkig en willekeurig. Evenals het reageren. Veel ruimte geeft het nog niet, wel een beetje meer rust.

Ik begon aan de #slowchallenge van Happinez. Ik dweilde met aandacht (tevens de laatste keer dat er hier gedweild werd), zwaaide en kuste mijn man ’s ochtends uit met aandacht, aaide de kat met aandacht terwijl hij eigenlijk in de weg liep, pelde een sinaasappel zonder aan iets anders te denken, maar dat was het wel zo’n beetje. Meestal was mijn aandacht verdeeld.

Slow betekent in mijn geval alleen maar dat ik achterop raak met mijn werk. Dat is wel zo ongeveer de les van deze challenge, dat ik tijd tekort kom.
Wat ook heel tegenstrijdig is, is dat heel veel dingen me eigenlijk niet snel genoeg gaan. Wat zou ik graag tijd willen steken in het opknappen van onze slaapkamer, wat zou ik graag die laatste puntjes op de i willen zetten in de slaapkamers van de meiden. Het verven van de trapopgang is nog niet af. Mijn gebreide muts is nog niet af en wat zou ik graag iets moois breien of naaien voor de meiden. Om maar niet te noemen dat we wel graag het tuinhuis willen vernieuwen en de zolder op willen knappen en een trapkast willen maken. Het vordert allemaal wel. Het gaat alleen zo mondjesmaat. Ik heb het bloggen teruggebracht naar twee dagdelen, maar nu blijkt dat ik dan nog steeds geen tijd over heb voor mijn manuscript.
Ik vraag me nu wel eens vertwijfeld af waar ik de tijd vandaan haalde om elke dag een kastje te doen!
Deze slow challenge laat mij juist voelen dat ik meer tijd zou willen besteden aan al deze zaken die voor mij belangrijk zijn. Het zullen die lege reserves wel zijn, waardoor ik dit inzicht nog niet echt als een zegening kan zien.