In de afgelopen jaren is de natuur een hele grote inspirator geweest voor mij bij het opruimen. En ook vaak een hele grote troost. Nu het voorjaar zich voorzichtig weer laat zien, moet ik denken aan hoe geruststellend ik het vond om planten, struiken en bomen weer knoppen te zien zetten. Iets wat soms volledig afgestorven was, bleek toch diep in de grond nog leven in te zitten.
Door de natuur zo te observeren, kon ik die processen ook in mezelf herkennen. Hobby's of interesses, of kwaliteiten of karaktereigenschappen die ik al heel lang niet meer bij mezelf had bespeurd, bleken nog steeds aanwezig te zijn. Ze waren niet afgestorven. Ik hoefde ze alleen maar aandacht te geven en te verzorgen.
Elk mens heeft een kern, een bron van licht, die nooit dooft. Altijd kun je terugkeren naar deze bron om jezelf weer te voeden en tot bloei te brengen.
Warme groet,
Anita
Deze blogpost is een deel uit de nieuwsbrief van maart. Wanneer je de nieuwsbrief nog niet ontvangt, maar dit wel graag wilt, meld je dan aan via deze link.
Dat is een fijne gedachte Anita. Dat ook al lijkt iets dood en dor, er toch nog leven in kan zitten.
BeantwoordenVerwijderen