Het leven gaat door. Toch ook.

In de afgelopen weken was ik aan het bladeren door mijn digitale foto's van 2020  (want weer eens bezig om op te schonen) en het viel me op dat er zoveel bijzondere foto's waren van gezellige of ontroerende gebeurtenissen. Onze meiden namen afscheid van groep 8. Zwager verzorgde een livestream van hun musical en hun klas kreeg een geweldige afscheidsfeest. Ik bakte en kookte weer allerlei nieuwe of oude favorieten. Ik kreeg meer tijd om boeken te lezen en ik maakte zelfs een fotoboek van de kleuterknutsels van ene dochter (die van andere dochter moet nog). We vierden de verjaardag van mijn vader met een gezellige high tea van de plaatselijke bakker. We moesten helaas afscheid nemen van onze lieve oude kater, maar we kregen ook weer twee nieuwe katten in huis. Ik ontmoette voor het eerst een vriendin die ik online leerde kennen. Ik deed een nachtmeditatie en ik ruimde weer heel veel op in huis. 

En ik dacht: aan de foto's kun je niet zien dat we het hele jaar te maken hadden met Corona. Als ik ze aan iemand zou laten zien en erbij zou zeggen dat het 2019 was, dan zou het niemand opvallen dat er kleine details anders zijn. Pas als ik er over zou vertellen, dan ontstaat het grotere plaatje. 

Het leven gaat door

Toen dacht ik; het leven gaat door, toch ook, ondanks deze ongewone omstandigheden. 

Ik heb mensen horen zeggen dat ze het zo jammer vinden dat ze geen Kerst konden vieren. Of dat ze de verjaardag van hun kind niet konden vieren. Dat dat de schuld is van Corona. Zo jammer vind ik dat. Een feestje of een verjaardag zal niet zo zijn als je gewend bent of je je had voorgesteld, maar vieren kun je altijd. Want Kerstmis en een verjaardag komen hoe dan ook! Het is zo jammer om deze momenten aan je voorbij te laten gaan. Er zijn tal van mogelijkheden om er toch een feestelijk moment van te maken. Je kunt zelf iets bedenken of het afkijken van anderen. 

Ik heb vast makkelijk praten, want ik heb niemand verloren, ik heb mijn baan nog, mijn werkgever biedt ondersteuning bij thuiswerken en de combinatie voor thuis onderwijs als ik dat nodig heb. Ons huis is groot genoeg waardoor we elkaar niet in de weg zitten. Ik heb geen familie ver weg die ik niet kan bezoeken. Mijn moeder raakte besmet met het corona virus, maar ze werd gelukkig weer beter. Maar dat wil niet zeggen dat ik geen oog heb voor de situatie van anderen. 

2020 was niet eens het moeilijkste jaar voor mij. 2011 was voor mij veel en veel zwaarder. En ook toen ging het leven door. Ook met zwaarte. Het gaat er denk ik om hoe we die zwaarte dragen, maar ook hoe we lichtheid dragen. Toen kon ik die zwaarte maar met moeite dragen. Sinds ik eenvoudiger ben gaan leven, voel ik me weerbaarder. En ik dacht, nu is het Corona, later is het iets anders, zo gaat dat ons hele leven door. In alles wat we meemaken, uiteindelijk gaat het leven door. 

Geen nieuws. Meer rust.

Maar er is meer dan alleen mijn relatief gunstige omstandigheden, want uitdagingen ken ik in relativiteit evengoed. Ik ontdekte dat wat als zwaar voelt meestal iets is wat je altijd al bij je draagt. Alleen aangewakkerd door de omstandigheden. Uitvergroot door de situatie. 

Ik kan me onrustig of ongeduldig of geïrriteerd voelen als ik het nieuws lees of kijk of als er weer nieuwe maatregelen aangekondigd worden. Maar die onrust is niet nieuw. Dat is een oude onrust die aangewakkerd wordt door een nieuwe situatie. Ooit schreef ik een verhaal met de titel Oude regen.  Over een vrouw met een stil verdriet, maar die niet kan huilen. Haar tranen lagen besloten in haarzelf, bevroren. Totdat de trigger kwam, waardoor haar tranen ging stromen. Die trigger voor die tranen was een gebeurtenis op dat moment, maar het was duidelijk dat die tranen net zo goed om oud verdriet waren. 

Ik kan me ontevreden voelen, maar dat is een oude ontevredenheid die in deze nieuwe situatie weer actueel wordt. Het is als telkens zoeken naar een nieuwe kapstok, waar je uiteindelijk steeds dezelfde jas aan hangt. 

Ook merk ik dat mijn biologische klok gewoon doorloopt en De Overgang ook gevoelens bij mij losmaakt. Die ontwikkeling gaat ook gewoon door, die staat niet stil. 

Ik denk dat het met de relschoppers over de avondklok vergelijkbaar werkt. Die mensen zijn boos, hoe dan ook zijn ze boos. Die boosheid loopt zo ver op, en moet op een gegeven moment geventileerd worden en nu hebben ze een kapstok om het aan te hangen. Lekker de strijd aangaan met anonieme ordehandhavers. Lucht zo heerlijk op. Voor even. 

Wanneer je bij jezelf een beetje door krijgt hoe die universele emoties overal doorheen gaan, door onze hele levensloop, dan ervaar je meer eenheid. Het is niet eenvoudig om daarin je weg te vinden, maar het helpt al om door te hebben waar jij op 'aanhaakt'. Dat geeft meer innerlijke rust. 

Wat me ook meer rust geeft is minderen op het volgen van het nieuws. Op een gegeven moment keek ik voor de zoveelste keer naar Jinek en luisterde naar de tafelgasten die zich allemaal vreselijk zorgen maakten en nog maar weer benadrukten hoe hard er werd gewerkt in de Zorg en het klonk opeens als een vastgelopen plaat. Opeens zag ik het voor wat het was: een praatprogramma, waar gepraat wordt. Praten om het praten. Nog een keer bepraten wat er al bepraat is. 

Dus besloot ik om er vaker bij weg te lopen. Niet omdat ik mijn ogen sluit voor het nieuws of denk dat het er op die manier niet is, maar omdat ik merkte dat ik mijn tijd liever wilde besteden aan zaken die voor mij belangrijk zijn. Ik kan niet zoveel aan de situatie in de wereld veranderen, maar op deze manier mijn tijd besteden voegt weinig toe. Ik schrijf liever een stukje over mijn overpeinzingen, dat voelt als beter besteedde tijd :-). 

Warme groet, 

Anita