Schuldgevoel

In januari stond ik op een winderige avond in het felle licht van de volle maan en gaf mijn schuldgevoel mee aan de maan.

De maan van januari heet Oude Maan en is de eerste maan van het nieuwe jaar. De tijd waarin je bij jezelf te rade mag gaan wat je niet meer mee wilt nemen in het nieuwe jaar. Het is de tijd voor reiniging om de ruimte te geven aan kracht voor de volgende stap in je groeiproces. Groeikracht. Van duister naar licht. Zoals in de natuur.

Voor mij was dat schuldgevoel. Me niet meer schuldig voelen om te zeggen wat ik belangrijk vind in het leven, me niet meer schuldig voelen om het hebben van een gezonde tweeling, niet meer schuldig voelen om iets moois voor mezelf te wensen, of te verlangen naar het wereldlijk plezier van een pretpark of een abonnement op de Donald Duck voor de kinderen. Me niet meer schuldig voelen over iets niet leuk vinden terwijl anderen laten blijken dat ik daarmee een uitzondering ben, me niet meer schuldig voelen over het niet hebben gezien als mijn kinderen zorg nodig hadden, me niet meer schuldig voelen over verloren gegane babytijd, me niet meer schuldig voelen dat het beter was geweest als ik meer tijd had genomen om weer aan het werk te gaan na het bevallingsverlof, me niet meer schuldig voelen dat ik liever voor mijn gezin zorgde dan aan een carrière te werken, me niet meer schuldig voelen dat als ik ziek ben ik niet naar het werk ga, me niet schuldig voelen voor het hebben van een lieve echtgenoot, me niet meer schuldig voelen over het anders denken dan anderen.

Dat dacht ik niet allemaal achter elkaar daar in het licht van de maan. Het was lang niet zo uitgebreid en genuanceerd als nu op papier. Het was meer een overkoepelend gevoel en hooguit twee geformuleerde schuldgevoelens. Daarna volgde de rest. Het was een gevoel dat op me drukte en waar ik doorheen wilde groeien. Schuldgevoel kan best lekker knus aanvoelen, maar nu begon het te drukken. Ik wilde er van verlost zijn. Het voelde als de juiste tijd om verder te komen.

Een paar weken later bij het meditatieweekend kwam tot mijn verrassing het thema schuldgevoel voorbij. Niet als hoofdthema, maar zijdelings bij een oefening. Evengoed overviel het me een beetje. Omdat ik nu kon voelen dat er onder schuldgevoel vaak iets anders ligt. Vaak is dat pijn. En dat kon ik voelen.

Hierna zal ik de oefening uitschrijven. Als het thema je interesseert kun je er thuis mee aan de slag. Als je een oefening zelf doet, doe dat op een onderzoekende manier. Niet omdat je graag iets wilt oplossen, maar meer om te kijken wat er los komt.

Meditatie oefening stressbanen

De oefening gaat langs de stressbanen en is goed bij een grieperig gevoel en om voorbij schuldgevoel en verplichting te komen. Schuldgevoel heeft het effect dat het alle gevoelens maskeert. Je raakt daardoor je vrijheid kwijt. Vaak zit onder schuldgevoel iets anders, pijn, pijn om verlies. Schuldgevoel is daarmee een bescherming voor die pijn, maar dus ook een blokkade.

-Maak contact met het lever- en miltpunt. [Het miltpunt zit in je linkerzij, iets onder de ribbeboog. Je leverpunt zit in je rechterzij, ongeveer evenwijdig aan het miltpunt, maar iets lager.]
-Pauzeer bij het lever- en miltpunt
-Beweeg heen en weer tussen deze punten
-Ga in twee banen omhoog naar de sleutelbeenpunten. [De twee sleutelbeenpunten zitten op je sleutelbeen ongeveer ter hoogte van je kin. Als je met je vingertoppen langs de binnenkant van je sleutelbenen voelt dan kun je op een gegeven moment een klein kuiltje voelen in het bot. Dit zijn de sleutelbeenpunten. Maar als je dat niet kunt vinden, dan kun je het ‘ongeveer’ doen.]
-Volg de banen tussen lever- en miltpunt en sleutelbeenpunten omhoog.  Beweeg vervolgens heen en weer. Omhoog, naar beneden.
-Ga naar je voorhoofdchakra – derde oog. Kijk wat er gebeurt.
-Ga naar je focus. Dit punt zit bovenop je hoofd. Een paar centimeter boven je kruin. Kijk wat er gebeurt.
-Je kunt de oefening eventueel herhalen vanaf het begin.

Doe deze oefening ongeveer een kwartier tot twintig minuten.

Fijn weekend,
warme groet,
Anita