Een recept voor de liefde (en een recept voor monchou taart zonder pakjes en zakjes)

Van de tijdschriften die ik vroeger las, leerde ik dat de liefde groots en meeslepend moest zijn. Flitsend en alle dagen feest. Je partner moest niet alleen de perfecte match zijn tussen de lakens – een minnaar die alle kneepjes van het vak kende – maar ook je beste vriend zijn. Je maatje. Liefst ook het zelfde opleidingsniveau hebben en niet te vergeten die humor hè. Al die gezapige volwassenen die al tig jaar getrouwd waren, nee, die hadden nergens verstand van gehad. Het was spijtig voor hen, maar zij moesten het er maar doen met wat ze hadden. Je kon het hen ook niet kwalijk nemen, want ja, die tijdschriften van nu, die waren er toen nog niet.

Maar die tijdschriften hadden het fout!

Het draait niet om de tijdschriftenliefde. Je hoeft geen wereldzeeën met je partner te bevaren, je hoeft niet van feest naar feest om je liefde tentoon te spreiden. Niks groots en meeslepend, wie houdt dat tenslotte zijn hele leven vol? Ik niet in ieder geval. De langetermijn liefde is eerder alledaags. Uiteindelijk willen we vaak maar heel simpele dingen in de liefde. Dat zie ik vaak bij de mensen die op zoek zijn naar de liefde zoals in programma’s als The Undatebles of Boer zoekt vrouw. Gewoon iemand die je lief vindt. Iemand om van te houden en die van jou houdt.

Over die alledaagse liefde las ik in de boeken van Maeve Binchy – hoewel ik dat pas met terugwerkende kracht zo zie. [Heb je mijn stukje bij Ogma.nu over Maeve Binchy al gelezen?]. En ik las er over in de boeken van Geertrude Verweij [Hou Ogma.nu in de gaten voor mijn Valentijnsartikel daar].

Als gezin vieren we Valentijn met onze inmiddels traditionele Valentijntapas. Je denkt altijd dat je tradities moet maken, maar vaker ontstaan ze zonder dat je dat van te voren van plan was. De eerste keer bedacht ik deze tapas om toch iets semi-romantisch te doen zonder dat het veel zou kosten en zonder dat ik opvang voor de kinderen zou moeten regelen. Het pakte heel gezellig en feestelijk uit en het viel zo in de smaak bij de kinderen dat ze er elk jaar om vragen. En op andere momenten zijn tapas trouwens ook heel leuk ☺.

We eindigen altijd met een zelfgemaakte monchou taart als toetje. Het oorspronkelijke recept komt van Smakelijck.nl. Je maakt 'm zonder de bekende mix van dr. O en zonder suiker (als je tenminste suikervrije biscuits gebruikt). Het is absoluut een van mijn favorieten. Met verjaardagen serveer ik ‘m ook graag als gewone taart.

Ingrediënten:

75 gram roomboter,
12-14 suikervrije biscuits (bijv. van Molenaartje) Meestal krijg ik die niet te pakken, dan doe ik gewone (volkoren) digestive koeken van Verkade
een pakje van 200 ml slagroom of een beker van 250 ml slagroom, gekoeld.
300 gram monchou op kamertemperatuur
vanillemerg van een half vanillestokje,
6 eetlepels biologische honing,
blikje kersenvulling (ik gebruik de reguliere, want goed verkrijgbaar)


Bereiding:

Maal de biscuits fijn in een keukenmachine. Smelt de roomboter in een pannetje op laag vuur. Meng de kruimels bij de boter. Bekleed een springvorm met bakpapier en verdeel het koek-botermengsel over de bodem. Zet voor 15 minuten in de koelkast om op te stijven.

Klop de slagroom stijf. Zet even apart. Klop de monchou helemaal glad en voeg de honing en vanillemerg toe. Als dit een mooie gladde structuur heeft mag de slagroom erbij. Spatel nog even goed door en verdeel over de bodem. Zet de monchoutaart minimaal 4 uur in de koelkast om op te stijven.

Verdeel de vruchten over de taart kort voor serveren.

Fijne valentijn iedereen. Ik dek alvast de tafel!

<3 <3 <3