Oefening baart kunst

We gingen naar Parijs in de herfstvakantie. 

Het was al heel lang geleden dat ik zoiets Grootstedelijks had ondernomen.

Vroeger zag ik niet erg op tegen zo’n reis. Het avontuur trok en ik voelde me eigenlijk meer mezelf in een omgeving waar niemand me kende. En ik bereidde alles tot in de puntjes voor :-). Als jong meisje droomde ik ervan om alle landen van de wereld te bezoeken. In mijn vakkenpakket had ik altijd Engels, Duits, Frans, wat me 10 jaar les in deze talen opleverde. Later nog Spaans en Italiaans les gehad. Ik vond en vind het nog steeds ontzettend leuk om mijn talen te spreken. Ook al is mijn Frans wat roestig. 

Zo Werelds voel ik me al jaren niet meer. Ik leerde door minimalisme en door op te ruimen dat ik heel weinig nodig heb en me meer mens voelde met kleine geneugten. Door veel stress, een stressvolle zwangerschap, me mentaal en fysiek overbelast voelen, had ik ook niet veel trek op reizen naar verre of ingewikkelde bestemmingen.  Toen onze meiden bijna 1 jaar waren gingen we naar Amerika (naar onze favoriete plek in Mendocino, Californië), dat was prachtig, maar ik worstelde ook met de zin er van. 

Om een lang verhaal in te korten; we gingen dus naar Parijs. Met de auto, want vliegen binnen Europa vind ik meestal niet nodig en met de auto ben je vrijer. 

Autorijden laat ik liever over aan de echtgenoot. Ik kan het wel, vroeger toen ik met een vriendin in Spanje op vakantie was, reed ik in de stedelijke gebieden, want dat vond zij te eng, maar zij kon wel goed kaart lezen. Zij reed dan de landelijke stukken, waar mijn kaartleeskunsten geen snelle manoeuvre behoefden. Ik kan het dus wel, maar echt zin heb ik er nooit in. De rit naar Parijs deden de echtgenoot en ik samsam, want het is wel een flinke afstand voor een chauffeur. Met gepaste tegenzin begon ik aan het stuk vanaf huis naar het zuiden.

Gaandeweg gebeurde er iets met me. Zo rijdend naar Parijs kwam het vertrouwen weer terug. Die aanvankelijke weerzin ontdooide. Ik reed steeds ontspannener. Ik kreeg er ook weer meer plezier in. Met elke afslag die ik nam, elke auto die ik inhaalde kwamen er steeds meer doelen bij. ‘Als ik dit kan, dan kan ik ook dat’. Ik stelde mezelf het doel, dat ik in ieder geval aan het stuur wilde tot over de grens met België. 

En toen ik over de grens van België was, wilde ik eigenlijk ook tot over de grens van Frankrijk. Uiteindelijk waren dat toch net teveel uren achter het stuur en zijn we bij Kortrijk gewisseld. Ik zie net op de kaart dat dat wel heul dicht bij de grens ligt…

Tijdens het rijden dacht ik hoe waar het gezegde is: Oefening baart kunst. 

Ik dacht aan al die keren dat ik zóveel had opgeruimd en daarna dacht dat ik nooit klaar zou zijn. En ik dacht aan hoe ik door telkens weer te beginnen met opruimen er nieuw vertrouwen bij kwam. Als ik dit ene item niet mis, dan lukt het me ook met andere items. 

Ik dacht aan de routines die ik leer van fly lady. Door herhaling komt het vertrouwen. Door kleine taken tot een gewoonte maken, breid je je routines uit. Waar je eerst denkt: het lukt me nooit om het home blessing hour binnen een uur te doen! Merk je door herhaling dat het steeds makkelijker en sneller gaat en groeit het vertrouwen. Je handen onthouden de handelingen en doen ze op de automatische piloot. Het is je lijf die onthoudt.

Ik dacht er aan dat meditaties ook wel practices worden genoemd. Een duidelijke verwijzing naar oefenen. Sommige oefeningen leer je door eindeloos herhalen, het is niet altijd een kwestie van het krijgen van een ingeving. Soms duurt het jaáren voor je iets ervaart. Telkens weer liggen of zitten en oefenen in het vinden van de amygdala of het bolletje licht of het wortelchakra.

'Niets is goed of slecht, dat maakt het denken ervan' ~ Shakespeare

Het denken zegt ons:

• ik krijg mijn huis nooit opgeruimd

• sparen lukt mij niet

• ik ga nooit de zin van mijn leven vinden

• ik heb nou eenmaal een gat in de hand

• ik zit gewoon zo in elkaar

Door te voelen en het handelen te oefenen, groeit je vertrouwen en blijkt er tóch verandering mogelijk. 

Uit: Copsford

Walter J.C. Murray

‘Eerlijk gezegd was ik verbaasd hoeveel ik had gedaan. Hoe vaak gebeurt dat niet! Je pakt een grote klus aan, je gaat zo hard aan het werk dat je je nauwelijks bewust bent van het resultaat dat je boekt, en na een tijd neem je pauze of je gaat even iets anders doen. En als je dan je werk wilt hervatten, vraag je je af waarom, want de klus is al geklaard of al veel verder gevorderd dan je dacht toen je stopte.’

Warme groet, 

Anita

==================================================================

Ongeveer een keer per maand verstuur ik een nieuwsbrief met inspiratie en bemoediging voor iedereen die op zoek is naar een opgeruimder, eenvoudiger en zinvoller leven. Spreekt dit je aan, dan ben je van harte welkom om je via deze link in te schrijven.