Terugblik op Een kastje per dag

Reacties krijgen op mijn stukjes is echt leuk. Dan komt wat ik geschreven echt tot leven, tenminste zo ervaar ik dat. Helemaal leuk is het als er reacties komen op oude blogposts.

Zo ontving ik laatst een reactie op een blogpost over Een kastje per dag. Zij was geinspireerd geraakt en ging ook aan de slag. Maar, zo vroeg ze zich af, hoe deed ik dat, naast het gewone (huishoudelijke) werk en werk buitenshuis?

Nou, datzelfde heb ik mezelf ook regelmatig afgevraagd. Hoe deed ik dat?! Regelmatig heb ik me afgevraagd wat de zin van alles was, want alles wat ik apart zette om weggegooid of weggegeven te worden werd door mijn dochters weer in omloop gebracht. Dan had ik een doos gepakt voor tijdschriften en dan was de wereld te klein want 'dat was MIJN doosje!!!!' Gek werd ik er van.

Weer een partij klaar voor de kringloop

Een middel, niet een doel op zich

Maar ik begon toch elke keer opnieuw. Ik wilde niet meer dat mijn huis regeerde over mijn leven, maar dat ik regeerde over mijn huis en mijn eigen leven. Voor mij was het Kastje per dag project een middel, niet een doel op zich. Het was een middel om meer richting aan mijn leven te geven. Ik wilde een eenvoudiger leven met minder verplichtingen. Want spullen geven verplichtingen.

Wat ik ontzettend graag wilde was een leefbaar huis voor mijn gezin. Ruimte voor creativiteit, om te ontspannen, om met elkaar te zijn, te vieren, te rouwen, een plek voor alle seizoenen van het leven zeg maar. En zoals het was, kwam dat maar niet uit mijn handen. Ik was continue in de weer met het verzorgen van de kinderen, pogingen tot het scheppen van orde en ruimte. Maar ik leek altijd achter de feiten aan te lopen. Met de komst van onze tweeling was ons leven zo enorm veranderd en veranderde continue in zo'n rap tempo, dat kon ik maar niet bijbenen. Het Kastje per dag project was een manier om weer grip te krijgen. Een een manier om mijn verstand niet te verliezen.

Financiële flexibiliteit

Ik wilde financieel ook iets opbouwen. Met de inkomsten en uitgaven zoals we die hadden, realiseerde ik me, zou het altijd zo blijven zoals het was. We zouden verdienen en we zouden uitgeven. We zouden nooit aan opbouwen toekomen. Ik vond dat een kaal en 'droog' vooruitzicht. Hard werken daar heb ik geen bezwaar tegen, maar het is wel fijn als je het idee hebt dat het ook daadwerkelijk ergens toe leidt. Er kan van alles gebeuren in een mensenleven. Het is fijn om daar ook financieel op voorbereid te zijn. Het geeft je de vrijheid en flexibiliteit om daar op in te spelen.

Verlangen naar eenvoud

Er ontstond een verlangen naar eenvoudige dingen. Heel veel moderne gemakken konden me niks meer schelen. Ik wilde het liefst bij mijn kinderen zijn, voor hen zorgen en voor mijn man. Al die andere poespas was franje die me alleen maar weghield van wat ik het liefste deed.

Toen ik las over het Een kastje per dag project was ik daar meteen door geinspireerd. Dit was iets dat ik kon doen. Het kost geen geld. Sterker nog, het levert geld op, want ik ging overbodige spullen verkopen. Opruimen bleek een hele praktische manier om invulling aan mijn leven te geven, weer de regie in handen te nemen. Het bleek uiteindelijk een hele spirituele zoektocht. Lees ook [Het huis als beeld van onszelf] of [opruimen is als vasten voor je huis].

In de praktijk

Hoe ik het aanpakte? Ik begon in het wilde weg. Compleet willekeurig ging ik door mijn huis. Elke dag een kastje, een doosje, een laatje. Ik geloof dat ik alleen al aan de badkamer 15 blogjes heb gewijd. Soms ging ik iets gestructureerder aan de gang, maar ik koos meestal voor datgene waar ik een enorme aandrang bij voelde.
Hoe deed ik dat met het normale huishouden? Nou, dat deed ik niet. Dat normale huishouden bleef liggen. Als ik steeds voorrang zou geven aan het dagelijkse dan zou er nooit tijd over zijn voor het overige.
Ik heb me daar bij neergelegd. Dat was niet zo heel moeilijk, want ik kwam toch al niet aan huishoudelijk werk toe. Met een tweeling in de buurt was alles al ondoenlijk. Een klusje van 10 minuten mondde uit in een halve dag. Hun handen zaten altijd overal! Ja, daar werd ik regelmatig gek van.

Maar ik hield vol. Ik comprimeerde, ik verdeelde de meubels anders over het huis. Ik herbruikte spullen. Ik verkocht spullen, gooide dingen weg, gaf het aan de kringloop. Ik leerde over de emotionele lading van spullen. Ontdekte waar ik zonder moeite afstand van kon doen, en ontdekte waar ik meer moeite mee had. Er zijn ontzettend veel lagen te ontdekken in het bezit van spullen. Meestal blijkt dat je met minder toe kan dan je dacht. Ik merk dat als ik iets weer in handen krijg ik precies weet hoe ik er aan kwam, van wie ik het gekregen heb en wanneer, maar dat die herinnering alleen boven komt als ik het in handen heb. Dus zolang ik het niet zie, hunker ik er ook niet naar, mis het niet.

Meestal besteedde ik er een kwartier of een half uur aan per dag. Meer tijd had ik niet over. Een keer ben ik in de valkuil getrapt door op een zondag het groots aan te pakken. [dacht dat het dit stukje was, maar het is toch een andere, wel zelfde gevoel] Dat was op een gegeven moment niet meer te overzien. Zwaar gefrustreerd was ik. Dat was de aanzet tot het invoeren van de zondagsrust.

Continue proces

Soms denk ik wel eens dat ik het nooit leer, dat ik het nooit helemaal onder de knie krijg. Laatst ook weer. Dat ik merk dat mijn servies explosief gegroeid is, met allemaal gekregen spullen. Van mijn moeder een mooi tapas servies, de kinderen kregen gratis unox borden bij de supermarkt, in de kerstpakketten zaten soepborden en smoothie glazen. Wil ik dat allemaal houden? Of kan er iets anders weg? Dan denk ik wel eens dat ik steeds dezelfde fouten maak en steeds weer in dezelfde situatie beland. Maar misschien is dat beseffen, een teken dat het een continue proces is en dat ik me weer in een nieuwe laag van bewustwording bevind. Steeds opnieuw bezien hoe ik het voor mezelf nóg simpeler kan maken. Steeds opnieuw bezien wat ik nu nodig heb. Zo werkt dat toch een beetje met spullen, heb ik geleerd; heb je het in het nu nodig, of is het iets van een vervlogen tijd. Het is steeds kijken naar wat je nu nodig hebt om verder te komen. Daarin zit de ontwikkeling van de mens.