Kun je tijd inhalen?

In juni heb ik flink wat extra uren gewerkt. Het was voor een leuk project, maar er ging behoorlijk wat tijd in zitten en de werkstress was hoog vanwege de deadline. Die extra uren werkte ik op maandag en vrijdag - de dagen dat ik niet naar kantoor ben -, zodat ik er was als de kinderen vrij van school waren. Die uren mag ik uiteraard compenseren en ik mijn leidinggevende zei dat ik het wel van het verloftotaal van de zomervakantie kon aftrekken.
Maar wat gebeurt er: ik ging eens een uurtje eerder weg zodat ik nog snel een boodschap kon halen, kwam een half uurtje later omdat manlief de kinderen niet naar school kon brengen, of compenseerde het met een margedag. Ook verrekende ik het met mijn wekelijkse uurtje verlof (ik neem een uur verlof per week zodat mijn werkuren aansluiten bij de schooltijden). En nu het tijd is om het zomerverlof in te dienen, heb ik alle uren al gecompenseerd!

Hiermee waren al die overwerkuren bijna ongemerkt verdwenen. Uren die ik normaal gesproken aan mijn huishouden zou besteden en aan mijn schrijfwerk. Administratief zijn alle uren verantwoord, maar die tijd is 'verdwenen' en mijn huishouden is nog niet bijgewerkt en mijn schrijftijd komt ook niet terug. Dat zette me aan het denken of je tijd in kunt halen.

Het is mij steeds duidelijker dat je zorgvuldig moet afwegen waar je je tijd aan besteedt. Ik wil daar in ieder geval zorgvuldiger mee omgaan. Nog zorgvuldiger dan ik de laatste jaren al doe. Er waren namelijk jaren dat ik altijd bereikbaar was voor kantoor, me in onmogelijke bochten wrong om voor bezetting te zorgen, bij zieke kinderen te zijn en toch mijn werk af krijgen, of aanwezig te zijn bij gelegenheden (de universitaire gemeenschap stikt van de gelegenheden, workshops, bijeenkomsten - je kunt er een dagtaak aan hebben). Maar inmiddels bewaak ik mijn gezinstijd veel meer. Nu merk ik dat het tijd is om nog een stapje verder te gaan en nauwkeuriger te bepalen waar ik zélf behoefte aan heb. De spreuk over 'dat wat je aandacht geeft, groeit'  komt steeds bij me op. Ik help heel veel mee op school, maar wil ik meer van dat soort werk? Als ik extra hard werk op kantoor heb ik het dan daarna makkelijker of begint er dan weer gewoon iets nieuws? Dus: leveren al die inspanningen iets op voor het grotere geheel of begint het gewoon weer opnieuw?

Die denkwijze pas ik nu overal toe (een beetje gek wordt een mens er wel van ;-)).  Zo was ik begonnen in het boek Het verborgen leven van bomen. Een heel interessant thema. Hoe bomen communiceren met hun wortels en hoe bomen in natuurbossen elkaar steunen. Een bos is als een familie dat voor elkaar zorgt. Het boek is geschreven door een Duitse houtvester (zo'n mooi woord - wist niet dat dat beroep nog bestond) die gefascineerd was geraakt door het leven van bomen. Maar een houtvester is nog geen schrijver....
Hoe interessant de materie ook is, ik vond zijn schrijfklank oersaai. Nu ben ik een zeer plichtsgetrouwe lezer en lees altijd een boek uit, maar met mijn nieuwe inzichten, dacht ik 'alle uren die ik nu nog aan dit boek ga besteden, krijg ik niet terug en gaan ten koste van de tijd die ik kan besteden aan het lezen van een boek dat me wel boeit.' Toen ik me probeerde te herinneren wat ik van het boek had opgestoken, kwam ik tot de conclusie dat vrijwel niets van wat de schrijver mij had verteld, bij me was blijven hangen. Dus ging het boek terug naar de bibliotheek.

Tegelijkertijd zie ik een opvallend verband met geld. Geld kun je ook maar een keer uitgeven. Geef je het uit aan materiele zaken of uitstapjes dan is het geld weg. Maar stop je je geld in de aflossing van je hypotheek of je lening of in dubbele beglazing of in een opleiding, dan genereert dat geïnvesteerde geld meer geld.

Bij de moonchallenge leerde ik om elke maancyclus een zaadje te planten. Dit zaadje geef je een wens mee (een schrijvend bestaan) om het vervolgens kiemkracht te geven. Ik plantte een heel ambitieus zaadje (volgens mij was het een abrikozenpit, vorig jaar apart gehouden en bewaard met het plan om er een boom van te laten groeien. Een mens moet zijn dromen houden....). Er gebeurde niks. Zoals eigenlijk wel te verwachten was. En ik raakte ontmoedigd. Naast dat ambitieuze zaadje in een potje, stonden de krijgertjes van de AH. Die schoten gelijk uit de grond en had ik daar meer aandacht voor. Ik liet mijn abrikozenpit aan zijn lot over. Ik besteedde er mijn tijd niet meer aan, het groeide immers toch niet en de AH plantjes wel. Die hoefden maar weinig aandacht, die groeiden bijna vanzelf. De tijd die in aan de AH zaadjes heb besteed, had ik beter aan het abrikozenzaadje kunnen besteden. Dat is mijn wijze les van vandaag: je kunt je tijd maar een keer uitgeven. Wees erg zorgvuldig mee.

Fijn weekend alvast!
Warme groet
Anita

Over mijn fascinatie voor 'tijd' schreef ik eerder:
Tijdsbeleving van volwassenen
Tijdsbeleving van kinderen