Tropenjaren

Alle clichés zijn waar.
De eerste jaren met kinderen zijn tropenjaren.
Zeven intensieve en zware jaren, waarvan de eerste vier jaar het allerzwaarst.

Ik was niet moe, ik was niet uitgeput, nee ik was ver voorbij de uitputting.
Sinds een tijdje merk ik dat ik het tot ’s avonds elf uur vol kan houden en dan Gewoon Vermoeid naar bed ga. En de volgende ochtend (min of meer) uitgerust weer opsta.  Dat ik niet met brandende ogen van uitputting en een lijf dat aan alle kanten zeer doet om  10 uur uitgeput in slaap val. En dat je dan al lang blij was dat het bed niet afgehaald was waardoor je jezelf nog weer door de klus van bed opmaken moest heen slepen.

Eenzaam was het ook.  Emotioneel eenzaam. Steun bij andere moeders? Ik heb in mijn donkerste tijden in een praatgroep gezeten voor moeders die in de veiligheid van een kleine groep lotgenoten hun diepste worstelingen konden delen(mijn huisarts dacht dat ik daar gebaat bij was). Een van de vrouwen vond dat ik ‘wel heel onaardig’ was over mijn teleurstelling over de rol die mijn man in het hele opvoeden en ondersteunen vervulde. Ik leerde er van dat ik beter mijn eenzaamheid voor me kon houden als ik me niet nog eenzamer wilde voelen.

Sociaal eenzaam was het ook. Mijn kinderen zijn inmiddels wat zelfstandiger, maar ik zie het om me. Op een feestje, in een groot gezelschap. Wie geen kleintjes heeft zit gezellig met elkaar te kletsen, heeft de vrijheid om even naar een andere tafel te lopen. Wie kleintjes heeft, scharrelt achter het kleintje aan, loopt flesjes warm te maken, moet gesprekken onderbreken om luiers te verschonen, of troostkusjes te geven, moet naar een stille plek lopen om kinderen die overstuur troost en rust te geven. Manlief heeft zich al snel uit de voeten gemaakt en zit bij te praten met anderen en heeft het duidelijk naar zijn zin. Jij hangt er maar een beetje bij in gezelschap.

Ik las een stukje van een moeder van een drieling in het Meerlingen Magazine. Zij schreef recht uit het hart over de eerste 7 jaar met haar drie kinderen. Ze raakte me er heel erg mee. Vooral toen ze zei dat ze haar man vervloekt had.
Van nul naar twee (laat staan drie) baby’s legt een enorme druk op jezelf en op je relatie. De ernstige complicaties die ik had in de zwangerschap maakten dat we met een achterstand begonnen aan de babytijd. Ik geloof niet dat de echtgenoot zag welke strijd ik leverde. Waarschijnlijk omdat hij teveel in beslag genomen was door zijn eigen strijd. Ik heb op hem gescholden en ik heb gehuild en gedacht dat het makkelijker was om alleen verder te gaan. Even zoveel keer had ik intense dromen waarin ik hem smeekte om niet weg te gaan. Die dromen waren mijn houvast.

Ik deed eens mee aan een kennismakingsles mindfulness. Een van de oefeningen was om van je ergernissen, kwetsuren, verdriet, boosheid, frustraties een ballon te maken. Elke ballon stond voor een ding. Vervolgens moest je een voor een die ballonnen loslaten. Mijn ballonnen met dagelijkse ergernissen vlogen zo weg.
Maar de ballonnen met het achterliggende emotionele aspect bleven liggen als een baksteen.

Het wordt lichter na zeven jaar. Ik merk dat er ruimte komt, maar ik merk ook dat het licht juist gaat schijnen op al die zwaarte die er nog ligt. Een berg zwaarte dat ligt te wachten totdat ik het omarm en doorleef. Een berg met pijnplekken van eenzaamheid en onbegrip, afwijzing, teleurstelling, van hulp vragen en het niet krijgen, een eindeloze cirkel van verwijten, het gevoel tekort te komen en afwijzing en tekortschieten. Het licht is nog teer, maar ik heb vertrouwen. Tot aan hier zijn we tenslotte al samen gekomen.



Every little thing, every little thing will be good again
Stars come out, they'll light your way
Soon you're gonna be that girl on the mountain

Heather Nova
Girl on a Mountain

2006 Olympic nat. park

32 opmerkingen

  1. Wat een mooi, open en eerlijk blog! Knap van je. Ik herken het wel, net als een ui, heb je een laag eraf gepeuterd, meen je dat je daarmee klaar bent, komt de volgende laag. En dan mag je daar weer mee aan de slag. Van de andere kant, weten dat er work in progress is, zien dat er nog werd aan de winkel is, is ook rijkdom, toch? Stel nu dat je met een blinddoek op doorworstelt? Bedenk ik me dan maar... X

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ooh, dat vind ik mooi! Nee, onverschillig of met een blinddoek voor zou ik niet kunnen. Ik pel liever uien.

      Verwijderen
  2. Een blog om stil van te worden.... Ik kan er (gelukkig) niet over meepraten: ik heb geen kinderen en ze ook niet persé gewild. Ook geen spijt van. Lijkt mij heel zwaar zeker in een wereld waar om je heen het hebben van kinderen zo op een roze wolk wordt gezet. Ook petje af voor de moeders (en vaders) die het allemaal maar even doen en ook durven praten/schrijven over de minder leuke kanten en durven toegeven dat het niet allemaal rozegeur en maneschijn is....

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel.
      Het ouderschap is zo'n levensveranderende gebeurtenis (zoals ook het overlijden van een dierbare, verlies van een baan of ziekte levensveranderend kan zijn). Een nieuw mens op de wereld zetten an sich is prachtig, maar niet nee niet per definitie rozengeur en maneschijn.

      Verwijderen
  3. pfoe, dat komt even binnen zeg...ik vond het de eerste jaren van mijn zoontje ook heel eenzaam. Ik heb 1 zoontje, zijn gezondheidsproblemen werden in eerste instantie niet onderkend (inmiddels wel gelukkig). Mijn man had veel stress op het werk en we dreigden elkaar kwijt te raken en dat voelde erg eenzaam. Vorig jaar heeft hij besloten te stoppen en iets heel anders te gaan doen, hij is graan praten met een coach, vervolgens zijn we bij diezelfde coach nog samen een traject ingegaan (het 'hou me vast' traject van Sue Johnson) en dat heeft ons zoveel gebracht. Wederzijds begrip en de pijnplekken en verwijten hebben een plekje gekregen. Ik las je blog en voelde even weer die pijn en vervolgens een rust en opluchting dat die pijn een plek heeft gekregen. Je bent niet alleen en ook jij komt hier doorheen. knuffel

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wat ontzettend lief! Dank je voor je reactie. Aangenaam verrast dat jij het traject van Sue Johnson hebt gevolgd. Haar boek heb ik sinds kort in huis en ik ben nét begonnen met lezen. Hoe toevallig!
      Fijn om te horen dat jullie elkaar weer hebben kunnen vinden en dat jullie allebei nu in een hele andere fase zijn. Dat geeft denk ik weer een basis voor volgende moeilijke periodes.
      Warme groet
      Anita

      Verwijderen
  4. Veel moeders zullen er vast iets van herkennen. Fijn dat het nu beter gaat.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Veel leesplezier :-). en uiteraard loopt het ook wel eens minder gesmeerd bij ons (en dat is een understatement :-)), maar als dat gebeurt doet dat veel minder pijn/gaat de pijn minder diep en is het veel sneller opgelost. Je snapt denk ik wel wat ik bedoel.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Zo fijn dat je gereageerd hebt! Ik voel heel goed wat je bedoelt. In die richting gaat het bij ons ook.

      Verwijderen
  6. Pfff.....ik hoop van harte voor je dat je in een rustiger vaarwater komt. De kindertijd is heel heftig...en is het dan na je laatste kind die 7 jaar???? Wij rolde dus van die tropenjaren door naar de heftige wateren van de pubertijd. Vreet op een andere manier aan je, dat wel. Mijn man zit nu op een andere planeet voor mijn gevoel, veel meer dan in die tropenjaren. Misschien moet ik ook maar ballonnen gaan fantaseren......
    Eigenlijk denk ik dat iedere fase, levensfase zijn eigen dingen heeft. Maar...je leert er wel van. En het is fijn als je gelijkgestemden om je heen hebt.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat de pubertijd ook heftig is, is nog zo'n cliche, die door iedereen bevestigd wordt. Dan gaan we (hopelijk) nog meemaken. Dat wordt dan dubbelop puberen met een tweeling.
      Ik denk ook dat elke levensfase zijn uitdagingen kent en dan is het juist belangrijk om niet steeds in dezelfde cirkels te blijven ronddraaien, als je elkaar veel liever tot steun wilt zijn.

      Verwijderen
  7. Wat heftig, maar ook mooi en eerlijk verwoord. Je leven staat met één kind tegelijk al op de kop, laat staan met twee of nog meer. Wij kregen 4 kinderen in vijf jaar tijd. Heel herkenbaar wat je beschrijft. Mijn man en ik raakten elkaar bijna kwijt in die tijd. Ik weet nog dat ik 's morgens wakker werd en de dag als een loden last op mij viel. Toch heeft het ons uiteindelijk (met hulp) een hechte basis gegeven. Onze jongste twee zijn bonus-kinderen, we genieten extra van ze. De kinderen hebben onderling een sterke band. En tijdens het diepe dal van depressie waar onze derde zoon doorheen ging, droegen mijn man en ik het sámen.
    Groetjes, Marijke

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik ben blij om te lezen dat het lichter wordt nu en dat je vertrouwen hebt in jullie toekomst samen!

      Verwijderen
    2. Dank je voor je lieve reactie. Er is veel op jullie afgekomen in korte tijd. Je hebt elkaar nodig, maar je hebt eigenlijk niks 'over' om weg te geven. Dat moet moeilijk geweest zijn. Wat fijn dat jullie er zo uit zijn gekomen.

      Verwijderen
  8. Wat is dat moeilijk...
    Wij kregen vier kinderen in vier en half jaar tijd. Maar ik kreeg veel hulp van mijn moeder.Onze jongste is nu 8 jaar. Ik ervaar juist nu die eenzaamheid. Mijn man loopt niet weg van de verantwoordelijkheid omdat hij het niet wil, maar hij is ( veel ) te druk met zijn werk. Het helpt bij mij wel als ik het weer eens naar hem toe heb ge-uit. Het gaat dan meestal niet op de goede manier, met veel emoties enzo, maar meestal begrijpt hij het dan wel en dat is dan voor mij weer even genoeg. Maar het is moeilijk als je voor je idee mijlenver uit elkaar leeft.
    Kan jij het wel uiten naar je man toe?
    Het beste met alles!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je voor je fijne reactie. Mijn moeder noemt kinderen grootbrengen topsport. Dan beoefenen we heel wat jaren topsport. Wat fijn dat je zoveel hulp van je moeder hebt gehad. Mijn moeder en vader hebben voor ons ook ongelooflijk veel gedaan. En nog steeds. Op zijn manier zal jouw man vinden dat hij door hard te werken heel veel bijdraagt, maar soms heb je een andere bijdrage nodig.

      Mijn man en ik praten wel heel veel, wij zoeken elkaar altijd weer op.
      Jij ook het beste gewenst.

      Verwijderen
  9. Oh poe, t klinkt wel of je het heel heftig hebt gehad die tijd zeg, gelukkig zijn jullie er goed doorheen gekomen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het waren inderdaad hele pittige jaren. Ik heb er nooit veel over gesproken, o.a. om de reacties die ik meestal kreeg. Nu begin ik langzamerhand meer te vertellen over hoe dit tijd was en over hoe eenzaam het was en over de ongelooflijke hoeveelheid werk die ik verzet heb.
      De tijd is er rijp voor, denk ik.

      Verwijderen
  10. He, dat klinkt echt helemaal niet fijn. Wat rot dat je het zo hebt moeten ervaren. Het lijkt me vreselijk zwaar, twee in een keer. Zeker als de zorg grotendeels op jou alleen terecht komt.

    Sommige dingen mag je wel zeggen. Hoe vervelend je kinderen zijn. Hoe gaar je was na de bevalling. Andere dingen zoals je zonder reden tijdens een zwangerschap of na de geboorte echt ongelofelijk rot voelen, dat is nog steeds... taboe, op een of andere manier.

    It takes a village to raise a child... en dat is ook zo denk ik. Waar zijn we mee bezig om te denken dat we het allemaal alleen kunnen als moeders. Zo hebben we 2 miljoen jaar niet geleefd, en de afgelopen 30 jaar moeten we alles alleen doen.

    We hebben meer oma's moeders opa's tantes en ooms en buren nodig. Alleen ploeteren... het is zo jammer. Voor iedereen!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Er blijft inderdaad nog veel onbesproken. Het wordt wel makkelijker om er achteraf over te praten, dat merk ik ook aan andere moeders.
      Eenzaamheid zit soms niet in de hoeveelheid hulp die je wel of niet krijgt (ik heb enorm veel hulp gehad) maar of jouw behoeftes echt gezien en gehoord worden. Of dat mensen er over heen praten.

      Verwijderen
  11. Sommige dingen zijn heel herkenbaar! Ik vond het ook best zwaar en voelde me vaak eenzaam. Ik dacht dat ik het wel even zou doen dat moederschap, maar in de praktijk viel dat soms best tegen. Heb misschien ook daarom nooit de stap kunnen maken naar een tweede en daar voel ik me nu wel rot onder. Maar ik geniet enorm van mijn geweldige dochter!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat moet een gemis voor je zijn.
      Volgens mij ben jij een toffe moeder voor je dochter!

      Verwijderen
  12. Wat zwaar! Ik had er werkelijk geen idee van dat meer moeders zich zo voelen, vanwege het roze-wok-gedoe en zo... Pfoeh... Pittig zeg! Ik herken dit niet, simpelweg omdat ik geen kinderen heb, maar een gevoel van eenzaamheid ken ik maar al te goed... Hopelijk zijn de tropenjaren nu inderdaad voorbij en kun je genieten van man, dochters en een lekker licht leven! ♥

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel! Elke dag wordt een stukje lichter. Dankbaar altijd.

      Verwijderen
  13. Het blijft hard werken vind ik, het opvoeden en voorleven en de relatie onderhouden. Maar die intense vermoeidheid is er niet meer zoals toen.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Mooi geschreven!
    Ik heb 2 kinderen opgevoed in Frankrijk, met ook moeilijke momenten de eerste jaren. Verhuizingen en man met carrière. Wat je vertelt over de rol van de ouder bij feestjes ed , daar heb ik in Frankrijk wel wat geleerd. Franse ouders kunnen dan vaak heel goed de juiste afstand houden en ook tijd voor contact met volwassenen vrijmaken. Een van de ouders houdt dan bv een oogje in het zeil. Kinderen mogen ook samen eten aan een kindertafel, vinden ze geweldig en ouders kunnen dan rustig tafelen terwijl de kids weer spelen of een film kijken. Dat is soms ook een kwestie van prioriteiten stellen en het je toestaan om ook zelf te genieten....
    Complimenten voor je blog, heel interessant steeds weer!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel Elisabeth. Twee kinderen opvoeden in een land waar je niet je eigen vangnet hebt lijkt mij ook zwaar. Dank je voor je compliment.

      Verwijderen
  15. Het is inderdaad pittig met kleine kinderen. Maar fijn dat je nu licht aan het eind van de tunnel ziet!

    Huisvlijt

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Wat mooi en open geschreven. Dapper en fijn dat je ervoor uit durft te komen hoe je je voelde en hoe het nu is!

    BeantwoordenVerwijderen

Wat fijn dat je meeleest. Reacties zijn welkom!