Mildheid en waarom je soms dingen mag bewaren

'Ik zie het...jullie zijn spullenmensen', concludeerde de man die onze zolder kwam bekijken op mogelijkheden voor meer licht en lucht. 

Het was geen onvriendelijke man. Integendeel eigenlijk. Hij vond dat het licht op zolder al optimaal was. Bergruimte, of vooral het gebrek daar aan, was een bekend probleem met deze nieuwbouwhuizen. Of misschien wel met alle huizen van de laatste 50 jaar? In ieder geval vervaagde mijn idee dat een grondige zolderverbouwing 'het' zou zijn.

Mildheid

Ik voelde me niet geroepen om me te verontschuldigen voor al mijn spullen op zolder. Ik wist hoeveel werk ik al gestoken had in het opruimen van de zolder en ik wist dat wat er nu stond, niet weg zou gaan. Een ander zou misschien de boeken wegdoen, of de cd's of speelgoed (little People, poppenwiegjes, duplo) van de kinderen. Maar ik niet, wat er nog staat is belangrijk voor me. Of ik heb het nodig voor mijn huishouden (wasrekjes, wasvouwtafel, extra koelkast, extra vriezer) Die milde gedachten hierover zijn nieuw voor mij, maar het geeft zóveel ruimte in mezelf. 

Vorig voorjaar en zomer heb ik voor het eerst ervaren hoe mildheid voelt. Maandenlang lagen mijn leidinggevende en ik elkaar niet. Haar visie - over mij en over gebeurtenissen - stond lijnrecht tegenover mijn visie. Ik vermoedde een dubbele agenda, bijbedoelingen en had geen vertrouwen. Dat zou niet het geval zijn, zo zei zij. Het was op zijn zachtst gezegd onplezierig. Heel veel gesprekken heb ik gehad met mijn meditatiedocente, het was een warboel in mijn hoofd en in mijn lijf. Een van de dingen die mij erg is bijgebleven is het advies om al die gevoelens te accepteren voor wat ze zijn. Dus geen tegengedachten als 'misschien heb ik het verkeerd begrepen', 'misschien had ik het anders moeten zeggen', 'ik bedoelde het niet zo.' Nee...je voelt je boos, verdrietig, wantrouwend, gekwetst...en dat is prima. Opvallend hieraan is dat ik recent ontdekte dat mijn vermoedens over een dubbele agenda achteraf waar bleken.

Boodschap van een krachtdier

In die tijd droomde ik over een jong hert. Ik schreef eens over krachtdieren (klik voor de blogpost). En ik voelde meteen dat het hert een boodschap bracht. Ik kwam een mooie uitleg tegen die precies verwoordt hoe ik er in stond. Wanneer het hert verschijnt wordt je gevraagd van anderen te houden omwille van henzelf en daarmee ook hun zwakheden te respecteren.  (De heldere bron.)

Toch wist die man mij op de valreep nog te raken. Hij zag de kinderledikantjes staan en ik zag 'm denken 'wat moet je daar nog mee, kunnen die niet weg?'. 'Jullie hebben een tweeling?' vroeg hij. Ja.
Hij vroeg nog iets over of de bedjes ook uit elkaar geschroefd konden worden, maar ik wist niets meer uit te brengen. Nee, de bedjes zullen niet meer gebruikt worden voor gezinsuitbreiding. Toch zou ik er geen afstand van kunnen doen. De bedjes hebben een symbolische betekenis. Als de man wist dat het maar zo had kunnen gebeuren dat één bedje, of misschien wel allebei onbeslapen zou blijven, dan had hij wel begrepen hoe symbolisch de bedjes voor mij waren. Maar dat vertelde ik hem niet.

Spullen zijn meer dan materiële zaken. Dat we er aan vasthouden is geen teken van zwakte. Minder spullen bezitten is een trend, maar heeft als oorsprong wel een reden, het is niet een doel op zich. Spullen kunnen ballast zijn, door hun lading. Door afscheid te nemen van spullen, kan er ruimte komen voor iets nieuws. Maar het is niet erg om aan sommige spullen langer vast te houden. Voor sommige spullen geldt dat als je het wegdoet de emotie die er aan gekoppeld is, niet ook meteen verdwenen is. Het is geen teken van zwakte als het je niet lukt om op te ruimen, wil ik maar zeggen. Het is alleen een teken dat je die spullen nog steeds nodig hebt voor de verwerking. 

Iedereen heeft recht op zijn eigen crisis (uit: Huis en ziel)