Een kastje per dag: van vroeger

De laatste maanden komen er weer heel veel spullen door mijn handen van mijn eigen jeugd. Al die spullen heb ik altijd zorgvuldig bewaard. Mijn moeder heeft ze ook nooit weggegooid, ook al ben ik lang en breed uit huis.

Een paar maanden geleden mochten de meiden een bureau. Groep 4 was in aantocht en daar hoort een bureau bij vonden ze. Ellie had haar oog op mijn bureau van vroeger laten vallen, die nog bij mijn ouders stond. Dat dat bureau van mij geweest was, vond zij heel speciaal. Gemma wilde graag een spiksplinterwitte. Ze had met papa al eentje gezien bij de I.kea.

Toen mijn oude bureau hier in huis stond en de laatjes opengingen, was het voor mij een reis terug in de tijd. Notitieboekjes, stickervellen, schoolrapporten en diploma's, stamkaart van het openbaar vervoer uit 1988, een agenda uit 1978. Die agenda was blijkbaar eerst van mijn moeder geweest. Later werd het een notitieboekje voor mij. Er staat in dat er op 14 en 16 maart 1978 een kijkavond was op de kleuterschool. Ik was toen bijna 6 jaar. Grappig hoor.
En wat dacht je van het Miami Vice kladblok! Ik krabbelde overal verhaaltjes in. Mijn hoofdpersonen hadden regelmatig ontmoetingen met bekende acteurs uit die tijd. Niet geheel toevallig dat ik die acteurs leuk vond. Zoals Rob Lowe (wie kent 'm nog?).
Die tekening komt uit de Margriet. Die heb ik bewaard, deels omdat het een mooie tekening is, maar vooral omdat de man leek op een jongen van de Middelbare school waar ik obsessief verliefd op was. De illustratie is gemaakt door Walt de Rijk en ik deed even een google op zijn naam. Blijkt dat hij nog steeds actief is als schilder.
Ik heb trouwens de naam van de jongen van de Middelbare school ook wel eens gegoogled. Dat was ook interessant. Blijkt dat hij spullen voor baby's en kinderen heeft ontworpen, die mijn kinderen ook gebruikt hebben.

Ik heb er nooit afstand van kunnen doen, van al die spullen. Als volwassene niet en ook niet toen ik jong was. Het waren stukjes van mij. Herinneringen aan wie ik was. Ik heb het me altijd heel erg aangetrokken als anderen probeerden mij wijs te maken dat iets niet hip was, of kinderachtig, of saai.
Dat zal er zeker aan bijgedragen hebben dat ik deze spullen zo lang gekoesterd heb. Het waren kleine stukjes die mij compleet maakten. Bevestigingen van wie ik was.

De laatste maanden is er iets veranderd. Wel vaker heb ik deze spullen in handen gehad, mijn verhaaltjes teruggelezen, maar toen altijd met gêne. Nu kan ik het zien voor wat het is; de leefwereld van een jong meisje. En ik zie dat ik uiteindelijk weinig veranderd ben. Dat ik trouw ben geweest aan mijn interesses, dat wat mij het meest bezighoudt.
Deze keer heb ik heel veel weggedaan. Zo had ik bijvoorbeeld ook alle proefwerken van de Middelbare school bewaard. Aan de cijfers te zien liggen mijn kwaliteiten nog steeds op dezelfde vlakken. En dat is niet bij natuurkunde of biologie....
Het kan wel weg.
Ik heb het niet meer nodig als bewijs dat ik bestond.

Ellie achter mijn oude bureau

Gemma achter haar nieuwe splinterwitte (zoals ze zelf zegt) bureau.