Om verschillende redenen zullen Gemma en Ellie onze enige
kinderen zijn. Iets met leeftijd, beperkte kansen, verhoogde risico’s en je
zegeningen tellen.
Dat maakt dat alle fases voor ons zowel de eerste als de
laatste fase zijn. We hebben dan wel twee kinderen, maar ze zitten in dezelfde
leeftijdsfase. Wat geweest is, komt nooit weer terug. Een keer zwanger, een keer bevallen, een keer de baby fase, een
keer de eerste verjaardag, een keer de eerste stapjes, een keer de eerste
woordjes, een keer voor het eerst naar de kapper, een keer de eerste schoentjes,
een keer voor de eerste keer sneeuw zien, een keer voor het eerst de zee zien,
een keer voor het eerst naar school.
Dat stemt mij vaak weemoedig. Het ging allemaal zo snel, er
is geen kans om het over te doen. Dat zou ik soms zo graag willen. Nog een keer
hun gewicht op mijn arm voelen, nog een keer ruiken hoe ze roken. Nog een keer
mijn duim over hun wangetjes.
Nog een keer overnieuw. En het dan goed doen.
Vadertje tijd, mag het nog een keer overnieuw? Nog een keer en
dan niet mijn geduld verliezen, nog een keer en dan niet iets van ze verlangen waar ze nog niet aan toe zijn of juist eerder iets van ze verlangen omdat ze er al lang aan toe waren. Nog een keer en dan
niet dat ene gebaar maken of die woorden zeggen waardoor ze zich afgewezen
voelen. Nog een keer en ze dan maar gewoon laten zijn wie ze zijn en er een
keer niet bovenop zitten. Nog een keer en het dan goed doen.
Elke avond voor ik ga slapen kijk ik hoe ze slapen. Even
voelen of ze nog adem halen. Even die bezwete lok haar opzij leggen. Even dat
been weer binnenboord doen. Even de dekens over hen heen trekken. Even
fluisteren hoeveel ik van ze hou.
Ik droomde. In mijn droom had ik een baby op schoot. Mijn
handen onder de breekbare oksels, mijn vingers ondersteunen het wiebelige
hoofd. Ik voel in mijn droom het gewicht in mijn handen, vloeibaar en aan mijn
handen overgeleverd. De babywarmte, de luierbillen. Een beetje melk dat weer
uit het mondje loopt.
Die eerste tijd was prachtig, de meest intense periode. Het
is volop leven, op alle fronten…..maar eerlijk is eerlijk….het is niet vol te
houden.
Ik werd wakker en opeens vond ik het goed.
Ik zie ze nu staan. Met hun lange benen, gestoken in
grote-meisjes laarzen. Zo gezond en zo levenslustig. En ik kijk op de klok. Heb
ik maar zo meer dan een kwartier voor mezelf gehad die dag? En heb ik thee
kunnen drinken die nog niet koud geworden was en heb ik een tijdschrift artikel
in een keer uit kunnen lezen?
De tijd staat niet stil. Gelukkig.
Dat wat toen zwaar was, wordt nu licht.
Dat wat toen zwaar was, wordt nu licht.
Liefs Anita
PS:
Er is een prachtige aflevering van de comedy serie Mad About
you, waarin echtpaar Paul en Jamie hun baby dochter Mabel in slaap proberen te
krijgen volgens de interval methode. Jamie is er van overtuigd dat het haar
taak is als ouder om haar dochter te leren zichzelf te troosten door haar te laten
huilen. Paul vindt het tegenovergestelde; dat je als ouders je kind moet
troosten zodat het weet dat het altijd bij jou terecht kan.
De gehele scène is in een keer opgenomen en speelt zich af
voor de slaapkamerdeur van hun dochter, wat de aflevering acteertechnisch ook
nog eens heel bijzonder maakt.
Het is een prachtige aflevering over hoe ouders worstelen
met het beste willen doen voor hun kind, bij vlagen is het hartverscheurend. Ik
moet er altijd bij huilen in ieder geval.
Jamie: Ik denk dat dit goed voor haar is
Paul: Ik zie dat niet
J: op de lange duur
P: ik zie geen lange duur
J: ze moet zichzelf leren troosten
P: tuurlijk….waarom eigenlijk?
J: wat moet ze anders als ze drie is en een joch steelt haar
driewieler? Of als ze 15 is en een jongen zegt dat hij liever vrienden blijft.
Of als ze een 42-jarige manager is met een goed idee en iemand anders strijkt
met de eer. Wat moet ze dan doen?
P: huilen?
J: en als ze uitgehuild is?
P: op papa’s buik springen?
Als hun dochter uiteindelijk is slaap is gevallen draaien de
rollen opeens om.
Dan moet Paul Jamie overtuigen dat ze er goed aan gedaan
hebben.
J: we hebben haar hart gebroken. Nu weet ze dat wij er niet
altijd voor haar zijn.
P: we hebben het goed gedaan
J: draai de klok terug
Je kunt hier de aflevering bekijken op youtube.
Wat heb je dat mooi beschreven, Anita. Zo is het precies, ook voor iemand met drie ongelijke kinderen. En daarom is een kleinkind ook zo'n prachtig geschenk. Het is een beetje hetzelfde, ik maak het weer mee. (En word ook weer weemoedig als er een fase voorbij is)
BeantwoordenVerwijderenHeimelijk verlang ik ook al naar de grootouderfase :-)
VerwijderenDat gevoel van weemoed herken ik helemaal. Je hebt het prachtig beschreven.
BeantwoordenVerwijderenHuisvlijt
Dank je wel.
VerwijderenPrachtig beschreven en ook erg herkenbaar. Ik heb er één en heb mij ergens in de tijd voorgenomen volledig te genieten van ieder moment met die ene.... Dat maakt dat je bewuster in het leven staat! En minder spijt voelt dat het voor bij gaat.
BeantwoordenVerwijderenGroet Hannah
Dank je.
VerwijderenWat mooi dat je dat vast kunt houden.
Ik herken je weemoed... hopelijk blijft het weemoed en wordt het geen spijt!!
BeantwoordenVerwijderenOei, daar had ik nog niet aan gedacht. Ik hoop ook dat het bij weemoed blijft.
VerwijderenIk hoop niet dat je uit ervaring spreekt...
Zo herkenbaar, na kind 2 kwam er geen kind 3 en de kinderen worden maar langer en volwassener etc. Soms is dat moeilijk, meestal ben ik wel blij dat ik zomaar een paar uur met mijn man op pad kan zonder oppas te regelen. Elk nadeel heeft z'n voordeel. Maar inderdaad, kon je ze nog maar eens ruiken he in die lekkere babynekjes. Ik kan niet eens meer naar ze kijken als ze slapen want ik ga eerder naar bed hahaha. Groetjes, Petra
BeantwoordenVerwijderenBedankt voor je leuke reactie. Aan elke fase komt een eind.
VerwijderenVan de week had ik een tante aan de telefoon, de zus van mijn vader. Mijn vader is een van 11 kinderen. Na 11 keer de babytijd was mijn oma er wel klaar mee, aan weemoed zit dus ook een grens. Dat vond ik wel weer geruststellend.
Daar zeg je wat, voor ik het weet ga ik voor de kinderen aan naar bed. Ik zal er nog maar extra van gaan genieten!
Even op een reactie hierboven: ik heb me ook altijd bewust voorgenomen goed van alles te genieten. En niet pas bij de jongste te bedenken dat het de laatste keer is: want voor dat ene kind is het dan al de laatste keer.....Ik probeer zo bewust mogelijk van ieder kind te genieten. Maar toch heb ik altijd het gevoel dat alles zo idioot snel gaat......(maar iedere leeftijd is leuk en speciaal!)
BeantwoordenVerwijderenAls genietcoach weet jij natuurlijk ook precies van de hoed en de rand. :-)
VerwijderenHet besef dat iets niet meer terugkomt, zorgt voor een grotere bewustwording. Bewuster genieten, maar ook meer bewust van wanneer het voorbij is.
En snel gaat dat inderdaad!
mooi
BeantwoordenVerwijderenDank je.
VerwijderenMooi geschreven en zeker ook herkenbaar.
BeantwoordenVerwijderenHeb 1 zoon en ik wilde de emoties van geluk ook vaak absorberen.
Dank je.
VerwijderenAbsorberen, da's mooi.
Ook ik herken het weemoedige gevoel en het loslaten van wensen, uit een eerdere periode. Ik weet ik ook nog goed het moment te herinneren dat ik kon zeggen, het is goed zoals het is en dat gaf ook een soort rust.
BeantwoordenVerwijderenHerkenbaar ook de zorgzaamheid die je beschrijft en de vragen die je daarbij stelt..
Goed weekend verder, Annelies
En 'goed' doe je het volgens mij al ;-)
VerwijderenDank je voor je prachtige woorden.
VerwijderenHallo Anita, zou fijn een gezicht bij je blog te hebben. Wat leuk om je te ontmoeten. Ik weet zo even niet meer of je de tv uitzending hebt gezien. Voor ons 'maar' 1 dochter. Ik grapte er tijdens de lunch wel over. Dat ze geen broertje of zusje heeft om ruzie mee te maken. Maarja, ook geen broertje of zusje om lekker mee te spelen. Ach... ik merk wel nu ik ouder ben, dat het ook goed is zoals het is. Al ben ik wel benieuwd of ik ooit het voorrecht krijg om oma te worden. Dat mag nog wel even duren hoor haha.
BeantwoordenVerwijderen