Het leed dat schoolplein heet

Toen de kinderen in 2012 voor het eerst naar school gingen was het voor mij alsof mijn schooltijd helemaal opnieuw begon. Zo verloren als ik me als kind voelde tussen de andere kinderen, zo verloren voelde ik me nu als volwassene tussen de andere ouders.
Het gevoel van vroeger kwam weer terug: iedereen weet hoe het in zijn werk gaat, behalve ik. Iedereen kent elkaar, ik niemand.
Dezelfde onwennigheid in het leggen van contacten met andere kinderen, had ik nu in het leggen van contacten met de andere ouders. Bijvoorbeeld voor het maken van een speelafspraak. Dezelfde afwijzing voelen als een ouder niet terugkomt op een speelafspraak die uitgesteld is. Ze zei dat ze in haar agenda moest kijken en dat we een andere keer moesten afspreken, maar ze komt er helemaal niet op terug. Zou het gewoon een excuus zijn? Wil ze haar dochter helemaal niet bij mij thuis te spelen hebben?

Ik kreeg te maken met makkelijke ouders, die altijd tijd hebben. En ik kreeg te maken met ouders die vaak nee zeggen. Opvallend genoeg hebben de thuisblijfmoeders minder vaak tijd als de werkende moeders. Voor de kinderen was dat vaak een (herhaaldelijke) teleurstelling en afwijzing, maar voor mij als moeder voelde dat niet anders.

En als je denkt dat het contact met ouders een uitdaging is, wat dacht je van de opa's en oma's waar je mee te maken krijgt! Oppassen op hun kleinkinderen vinden ze een ding, maar kinderen er bij te spelen hebben is een tweede. En dan zitten ze vaak ook nog weer klem tussen hun eigen opvattingen en de opvattingen van hun eigen kinderen. Die vinden het ook niet altijd even geweldig om terug te komen van het werk met een huis vol spelende kinderen.
Of je dan je kinderen wel weer op tijd op wilt halen, want dan komen de moeders en vaders niet in zo'n druk huis thuis.

Dat schoolpleinleed kan leiden tot het schrijven van een heuse schoolpleinthriller laten collega-schrijfster-blogster Janneke Heimweg en Olga Hoekstra op hun blog Marionet zien. Zij schrijven samen aan een online thriller. Elke week plaatsen zij een stukje op hun blog.

Gaandeweg leer ik, wat ik vroeger niet geleerd heb. Al in de eerste maanden heb ik me voorgenomen dat ik nu een onbezorgde schooltijd ga hebben, met lekker veel spelen en meedoen aan de activiteiten :-). Als ik de kans krijg, dan help ik mee in de klas. En mijn kinderen vinden dat geweldig.

En ik leer dat al mijn ouderlijke beslissingen ook niet altijd even geweldig zijn. Ik laat mijn kind naar de andere kant van het schoolplein fietsen voor een speelafspraakje met een vriendinnetje (en een opa). Maar dan staan opa en vriendinnetje daar opeens niet meer! Want opa was zijn kleinkind aan het zoeken. Gelukkig dat er dan andere moeders zijn die mijn kind weer thuisbrengen.
Of je kind wordt thuisgebracht in een cabrio. Kopje onder op de achterbank. Wel in een gordel, maar niet in een stoeltje of op een zitverhoger. En dan weet ik: volgende keer als aangeboden wordt dat ze mijn kind wel thuis willen brengen moet ik doorvragen hoe ze het thuisbrengen. En als ik ouders van jonge schoolgaande kinderen een tip mag geven: opa's en oma's hebben niet altijd de telefoonlijst met nummers van de ouders paraat. Geef voor de zekerheid je nummer aan hen door.

Gelukkig ben ik inmiddels gewend op school en heb ik allemaal nieuwe vriendjes en vriendinnetjes gemaakt :-).
En mijn kinderen? Die zullen zelf jeugdtrauma's moeten ontwikkelen, want zij hebben het geweldig op school!