Aandachtig opvoeden


Ik zet het nieuwe tafelzeil op de foto; Indy blijft strak naar mij kijken om aandacht. 


Onze kater Indy loopt de laatste tijd een beetje met zijn ziel onder zijn arm. Hij loopt achter me aan en soms gaat hij kotsen. Ik weet wel hoe dat komt. Hij wil graag meer aandacht, echte aandacht. Niet zomaar even een aai over de bol of nieuwe brokjes.

Maar ik heb weinig rust in mij de laatste dagen en ik ben vaker van huis. Druk doende en denkende met zwemles, pepernoten bakken, Sinterklaasintochten bijwonen, precisiestrooien, recyKleren, sinterklaasinkopen doen, met het laten bezinken van wat de meditatie oefeningen in gang hebben gezet, werken, helpen op school en knutselen met kinderen. En oh ja, ook nog een beetje huishouden.
Er blijft weinig tijd voor Indy over om op schoot te zitten.

Katten zijn heel gevoelige dieren. Ze voelen feilloos aan of iemand een oké mens is of niet, ze voelen ook feilloos aan wanneer mensen niets van katten moeten weten, want daar gaan ze immers altijd bij op schoot zitten. Ze voelen ook heel goed de stemming aan in huis, weten wanneer jij op vakantie gaat, al dagen voordat jij de koffer hebt ingepakt. Om over een bezoek aan de dierenarts maar te zwijgen.


Ik word achtervolgd....


Bij kinderen werkt dat vergelijkbaar is mijn ervaring. Zij functioneren het beste wanneer er een ontspannen sfeer hangt in huis, geen gehaast.
Met ontspannen bedoel ik niet de ontspanning van het op de bank hangen en tv kijken, van winkelen, van een weekendje weg, van uitslapen. Dat is meer afleiding.
Ik bedoel ontspanning op een dieper niveau, waarbij je aandachtig bent en bewust de tijd neemt om te luisteren naar het verhaal van je kinderen. Of ze een paar minuten helpt met hun knutselwerkje, waarna je daarna weer verder gaat met het - aandachtig - schillen van de aardappels. (terwijl ik dit type, probeert Indy mijn aandacht te trekken door over mijn toetsenbord te lopen en voor het beeldscherm te gaan zitten)

Kinderen voelen het haarfijn aan wanner je er met je gedachten niet bij bent, wanneer je eigenlijk iets anders wilt doen. Zoals koken, dat telefoontje dat nog moet, die afspraak die nog verzet moet worden, die automobilist die jou afgesneden heeft, die onvriendelijke medewerker van die winkel.
En in plaats van jou met rust te laten, gaan ze je aandacht trekken, ze gaan zuigen, claimen. Zoals een kat om aandacht kan schooien. Een aai over de bol en een kort 'ach lieve poes/kind toch' stelt ze niet tevreden.

De kinderen hebben hun schoen gezet
en een bakje water voor het paard.
Ook heel lekker voor katten ;-)


In het verleden zat ik vaak achter de computer met de kinderen in de buurt. Nog even dat verslagje afmaken van het werk, nog even een mailtje versturen voor het werk, of advertenties plaatsen of verwijderen op markt plaats. Het had weliswaar een doel: de advertenties van Markt plaats waren om geld bijeen te krijgen voor een verbouwing, maar met de kinderen in de buurt werkte het niet. De kinderen gingen steevast om mijn aandacht vragen wanneer ik achter de computer zat. En dan werd ik ongeduldig. Als ze me nou even dat mailtje lieten afmaken dan kon ik weer naar hen toe, maar in plaats daarvan onderbraken ze me om de twee tellen en duurde het langer dan me lief was. Achteraf had ik het graag anders willen doen. Tegenwoordig vermijd ik de computer wanneer de kinderen in de buurt zijn.

Het heeft even geduurd voordat ik mijn weg hierin vond en ik ben nog steeds aan het zoeken naar de juiste weg. Ik ben vaak genoeg boos geweest, kribbig, heb mijn geduld verloren, en het afgereageerd op de kinderen. Maar het heeft me zelden iets opgeleverd. Behalve een ontevreden gevoel over mijn eigen optreden.
Nu probeer ik meer mijn hart te laten spreken. Te handelen vanuit hoe ikzelf behandeld wil worden. Ik wil een moeder zijn en niet een instructrice.
Manlief baalt wel eens van mijn insteek, maar als ik denk aan al die keren dat ik gehandeld heb naar wat een ander wilde, dan heeft dat alleen maar spijt en littekens opgeleverd. Littekens in huid, hart en huwelijk.
In het dagelijks leven zijn er al zoveel mensen die je vertellen wat je moet doen en wie je moet zijn. Juist dan is het belangrijk om te blijven handelen vanuit je natuur en niet gaat opvoeden vanuit wat maatschappelijk gewenst is.

Ik bedenk me opeens: misschien heeft niet de kat aandacht nodig, maar ikzelf en probeert hij me die aandacht te geven. Ik denk dat ik maar even met een kat op schoot gaat zitten :-).

Warme groet,
Anita

17 opmerkingen

  1. Mooi verwoord, herkenbaar en leerzaam voor mij :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je.
      Ik ben opgelucht dat het herkenbaar is.
      En zelfs leerzaam voor jou. Ik voel teveel eer.

      Verwijderen
  2. Hoi Anita,
    Ik denk dat je de juiste weg al gevonden hebt. Nu lekker volhouden zo... Ik hoop dat jullie een heerlijke pakjesavond gehad hebben gisteren?
    Fijne dag vandaag,
    Lieve groet,
    Mirjam

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Nu inderdaad zorgen dat ik op koers blijf.

      Pakjesavond duurde bij ons ongeveer een half uur. En dat was inclusief pauze.
      Maar gezellig was het wel en zo kon iedereen op tijd naar bed.

      Verwijderen
  3. wat een rake opmerkingen, deze blog zal ik nog wel eens een paar keer herlezen








    BeantwoordenVerwijderen
  4. wauw Anita, wat goed verwoord.
    Ik hoop dat je lekker de tijd hebt genomen voor de kat én jezelf :-)
    Zeer herkenbaar overigens, de kinderen die aandacht willen nét als de telefoon gaat of er iemand aan de deur is.

    x Emilie

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je Emilie.
      De kat sliep al weer lekker toen ik klaar was met mijn bericht.

      Verwijderen
  5. Bedankt allemaal voor jullie lieve en lovende reacties. Met zo'n persoonlijk verhaal weet ik nooit zeker of ik er goed aan doe om het te plaatsen en of ik wel heb verwoord wat ik wilde zeggen.
    Dat jullie er iets in herkennen is daarom geweldig.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. En het blijkt ook helemaal niet moeilijk om de pc te vermijden!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik wilde zeggen : wauw, mooi! Niet erg origineel geloof ik...maar ik meen het wel! Aaitje voor je kat! Heeft íe vast verdiend...en jij ook!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Wat mooi geschreven Anita. Ik kan het me zo goed voorstellen. Lobbes doet dat ook. Dieren en kinderen zijn puur en veel dichter bij hun gevoel dan wij. Door de jaren heen zijn wij door van allerei gedachtes en belevingen van andere verder weg gedreven van ons gevoel, dus zeker goed weer terug te komen bij je gevoel. Daar ben ik ook volop mee bezig. ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Dag Anita bedankt voor je reactie op mijn weblog. ik heb genoten van je schrijven en ja dat katten bij mensen gaan zitten die ze negeren is waar.
    hmmm ik ga je schrijven een poosje volgen en ik wens je goede feestdagen toe

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wat leuk om je hier te 'zien'. Ik hoop dat ik je nog vaker kan laten genieten met mijn schrijven.

      Verwijderen
  10. Hoi ik zag je bij Novelle en dacht dat je een andere Anita Willems was, er bestaan er dus minstens 2 :) Leuk kleed en leuke poezen!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Wat een leuk verhaal en heel herkenbaar!!

    BeantwoordenVerwijderen

Wat fijn dat je meeleest. Reacties zijn welkom!