Stoofperen. Schillen maar!

Ik hou mijn ogen altijd open voor kraampjes bij mensen op de oprit. Fruit, eieren, aardappelen. Het heeft iets zo'n stalletje. Al dat onbespoten eten, die noeste tuinvlijt waaruit een eindeloze stroom pompoenen of preien ontstaat, zelfgemaakte jams in gezellige potjes, honing van de bijen van een hobbyimker, teveel voor de mensen om zelf op te eten of zin in een zakcentje.

Bij mij in de buurt zie ik weinig van dat soort stalletjes. En soms als ik wel iets zie, dan heb ik geen contant geld bij me. Of ik fiets toch weer voorbij omdat ik ergens naar toe onderweg ben waarvoor ik op tijd moet komen. Of ik denk het op de terugweg wel mee te nemen om vervolgens mis te grijpen.

Vandaag had ik wel tijd om bij een boerderij in de buurt te stoppen voor hun aangeboden stoofperen. Eerder had ik het bord al zien staan: 4 kilo voor 1 euro.
Gemma en ik togen met grote tas er naar toe. Heel veel kleine appeltjes en kleine stoofperen. Ik riep een paar keer 'volluk', maar er kwam niemand. Gemma vroeg mij nog 'mama, heten die mensen zo??' :-).
Ik vond uiteindelijk een grote weegschaal waarop wij 4 kilo peertjes afwogen en ik zei 'daar doen we nog 4 kg bij'. We deden 2 euro in een potje en met een fiets die helemaal uit balans was door de eenzijdig volgeladen fietstas met 8 kg stoofperen gingen we weer naar huis.

Nu hoef ik ze alleen nog maar te schillen en te koken......