Maandagse Motivatie #43

 

* Deze motivatie is vreselijk lang, vast véél te lang, maar ik krijg het niet over mijn hart om 'm in te korten, want ik heb het in één flow geschreven en dan is dat voor mij een teken van urgentie. Dus dank je voor je geduld als je tot het eind leest 😇

Een groot deel van mijn coaching gaat erover om je anders naar een situatie te laten kijken. We blijven vaak vast zitten in een idee, waardoor we niet meer zien wat er nog meer is. Dat vastzitten heeft altijd een oorzaak, vaak terug te leiden op grote of langdurige stress. Daardoor verliezen we wat van onze flexibiliteit. Overweldiging werkt verlammend. 

In mijn blogposts en in mijn opruimtrajecten probeer ik je op een zachte manier te laten kijken naar wat er nog meer mogelijk is. 

Vanuit overweldiging denken we: 
* het gaat me nóóit lukken om al die kasten, dozen, kelder, zolder uit te zoeken. We willen wel, maar gaan het uit de weg. 
=> ik leer je om met kleine stapjes vertrouwen op te bouwen. Langzamerhand leer je beter om te gaan met de grote emoties die bij het opruimen komen kijken

* het gaat me nóóit lukken om een buffer op te bouwen
=> ik leer je hoe de energie van geld werkt. Hoe het opruimen van je spullen en je koopgedrag inzicht geeft in je uitgavenpatroon. En ook inzage in wat er naar je toestroomt. 

* ik ben gewoon geen goeie huisvrouw, het gaat me toch niet lukken om goeie routines op te bouwen
=> ik leer je hoe je weer regie kunt nemen over de richting van je leven. 
Overweldiging en beklemming vernauwt het denken. 

 

Soms helpt het om een beetje radicaler te denken dan wat je van jezelf gewend bent. 

Wie heeft het niet gedacht in tijden van wanhoop of geestdrift: alle spullen / speelgoed in een grote container flikkeren en weggooien, of in een grote opslag dumpen. Radicaal, alleen maar om in je huis met een schone lei te kunnen beginnen. 

Of wie heeft het niet een keer gedacht: radicaal alle mogelijke vaste lasten opzeggen en een heel jaar lang niks kopen of uitgeven. Deze radicale keus had ik wel graag willen maken, maar kreeg er geen steun voor van het thuisfront.
Zo'n experiment zou ik echt leuk vinden om te doen. Jaren geleden las ik hoe Judith Levine dit deed; een jaar lang niks kopen. Ze deed dit om haar studieschuld af te lossen. Het boek kreeg ik destijds toegestuurd van de lieve Franca van het blog Het Keukenraam (blog staat inmiddels op prive). 

Ik weet ook dat ik een keer over zo'n jaar niks kopen vertelde op mijn werk en dat collega's me verschrikt aankeken alsof - als het henzelf betrof ze het niet zouden overleven. 'O nee, en mag je dan ook niet naar de bioscoop. Dat zou ik niet kunnen hoor?!'
Bijzonder nietwaar, hoe dit soort uit-de-band ideeen mensen schrik aanjaagt. Zie je hoe wonderlijk dat eigenlijk is? Hoe komt het dat wij denken dat we een jaar zonder de bioscoop (of theater, concert, nieuwe kleren, uit eten, vakantie) niet overleven?

Dat heeft te maken met gewenning. De mens is heel erg geneigd om te willen behouden wat het al heeft. Iets opgeven is heel erg moeilijk. Daar springt de commercie heel graag op in. 

Wat voor jou de beste keus is, dat kan ik niet vóór jou beslissen, wel ga je merken als je langer hier meeleest dat je steeds meer de regie over je eigen leven hervindt. 

Soms kom ik met heel ongebruikelijke ideeen. Juist het ongebruikelijke zet je aan het denken. Zo was er een jonge vrouw die plannen had om te trouwen. Zij en haar partner hadden al kinderen, zouden samen trouwen, alles was al geregeld, uitnodigingen verstuurd, locatie, tickets voor familie. Maar toen kwamen ze voor een grote kostenpost te staan en moesten ze hun trouwspaarpot ervoor aanspreken. Ze voorzagen dat ze wel snel weer zouden kunnen aanvullen, maar toch was het even penibel. Ze stelde de vraag in de online groep wat ze moest doen. De meeste adviezen waren om de bruiloft uit te stellen, en eerst weer te gaan sparen. Even door de zure appel heen, familie helaas teleurstellen. 
Ik zag het heel anders voor me; ik kreeg allerlei creatieve ideeen voor haar dilemma. Wie wil nou zijn trouwdag afzeggen, een dag waar je zo naartoe hebt geleefd, tijdenlang voor aan het plannen bent geweest?! Niemand toch? Hoe gaan die maanden/jaren zijn totdat je weer genoeg gespaard hebt? Ik vroeg haar wel om eerlijk naar zichzelf te zijn of het echt reëel was of het geld er weer snel zou zijn. Maar verder: laat je trouwdag doorgaan. Verkoop alles wat los en vastzit in je huis, ga tijdelijk op een paar campingstoelen zitten. Belast je creditkaart maximaal of sluit een krediet af. En na de trouwdag ga je samen je huis inrichten met spullen die van jullie samen zijn. Een mooi markeerpunt voor een nieuw begin. Haar antwoord was: 'je zet me aan het denken'.

Dat is zo bevrijdend van radicaal anders naar de situatie kijken.  

In alle jaren van opruimen, eenvoudiger leven is het denk ik een van de grootste bevrijdende gedachten geweest om radicaal anders te denken over de dingen die vanzelfsprekend zijn in de huidige tijd. Ik gebruik zelfs niet meer het zinnetje 'ik moet door tot mijn 67e'. Ik wil gewoon niet meer zo denken dat iemand (overheid of werkgever) voor me bepaalt hoe lang ik moet doorwerken. Dat bepaal ik zelf. Elke keuze heeft een consequentie. Als je vervolgens oplossingen kunt bedenken voor die consequentie dan ervaar je meer vrijheid. 
 

Fijne week gewenst. 

Warme groet, 

Anita

 

Ps1: Wil je elke week de Maandagse Motivatie in je mailbox? Meld je dan hier aan. 

Ps2: Ik heb ook een Instagram Account waar ik gedachtes en berichten deel.