Soms wou ik dat ik op een camping woonde...

….zo gingen mijn gedachten deze zomer toen we een week kampeerden op een fijne camping in Drenthe. Ik heb me altijd aangetrokken gevoeld tot kamperen. Aan mijn ouders was dit fenomeen niet besteed. Op vakantie gaan was overigens iets wat we pas gingen doen toen ik een jaar of 8 was. En dat deden mijn ouders alleen maar omdat het in de mode kwam en ze het mijn broer en mij niet wilden ontzeggen. Voor henzelf hoefde het niet perse. Ze hadden genoeg vertier thuis en er was altijd familie voor aanspraak. 

Het eerste avontuur met mijn ouders was een stacaravan van een nicht van mijn moeder. Dat vond ik machtig, maar ik keek ondertussen wel verlangend naar anderen die in een vouwwagen of een tent zaten. Dat leek me pas het echte kamperen! Kamperen is het leven van alledag, maar dan in het klein. 

Lees hier mijn kampeerbespiegeling van andere jaren. 
Kamperen is een werkwoord. 

Het leven op de camping

Waarom is kamperen leerzaam?

Mijn gedachten gingen deze zomer over hoe leerzaam kamperen is voor de mens. Niet alleen de eenvoud en het zelfvoorzienende buitenleven. Ook de technieken van het opbouwen van een tent, het inspelen op weersomstandigheden, de wisselwerking tussen de weersomstandigheden en het wonen is snel duidelijk en het geeft je waardevolle lessen om zo voor jezelf te zorgen. 

Maar er zit nog een aspect aan kamperen die ik belangrijk vind. Er is dat gezegde; it takes a village to raise a child. Hoeveel makkelijker gaat het opvoeden van kinderen in een omgeving waar er meer zicht is op elkaar?! Het zijn vooral de negatieve kanten van sociale controle die sinds de jaren 50 benadrukt worden. Maar er is ook een andere kant. Dat je een oogje in het zeil houdt van elkaars kinderen, maar ook om te zien hoe divers gezinnen zijn. Er zijn huishoudens waar meer geld te besteden is en er zijn huishoudens waar minder te besteden is. Er zijn huishoudens waar gezondheid van een gezinslid de dagelijkse routine bepaald. In elk huishouden wordt een bepaalde 'taal' gesproken; een toon waarop tegen elkaar gepraat wordt. Dit zijn onuitgesproken lessen die ontzettend leerzaam zijn voor opgroeiende kinderen. 

Hoe doet een ander het? Hoe gaat het er bij een ander aan toe. Doordat je zoveel verschillen om je heen ziet, kun je als ouder je eigen opvoeding toetsen aan de opvoeding van een ander. Maar als kind krijg je ook waardevolle lessen. Je voelt je makkelijker een met je omgeving, minder afgescheiden. 

Gezinnen van nu leven erg op zichzelf. Hoe graag ik het ook anders zou willen, ook mijn gezin is een gezin van deze tijd en we leven erg op onszelf. Dit is ook nog eens versterkt sinds de corona-pandemie. Alle comfort is binnenshuis te vinden voor de kinderen, dus er is weinig reden om vertier buitenshuis te zoeken. Je hoeft geen water te halen. Je hoeft het huis niet uit om te douchen of naar de wc. 

Zelfcorrigerende samenleving

Ik zou willen dat het anders was, maar ook op mijn kinderen heeft het schermpje een niet te stuiten aantrekkingskracht gekregen. Dat was niet zo toen ze klein waren. Thuis moet ik heel veel moeite doen om hen ander vertier te laten zoeken dan vertier op een scherm. En ik moet strenge regels toepassen, iets wat tegen mijn natuur in gaat. Op de camping werkt dat anders, daar is het ‘buiten’ heel erg dichtbij en maak je sneller onderdeel uit van het leven buiten jouw eigen bubbel. 

Er is nog een ander element van het campingleven en het leven onder het oog van anderen wat ik belangrijk vind, en dat is het zelfregulerende en zelfcorrigerende element. In het zicht van anderen en kijkend naar anderen, kun je je spiegelen. Wat is de algehele omgangsnorm? Wat zijn de gedragsregels? Maar ook: wat is mijn norm? Wat is mijn waarde? Wie is mijn ‘soort’? Hoe leeft een ander en verlang ik daar naar of juist niet? Het corrigerende komt dus niet alleen van andere volwassenen die je waarschuwen om niet te gaan vliegeren onder een hoogspanningsmast, of die jouw kleine uit het water plukken of terugbrengen als het huilend zegt dat het zijn moeder is kwijtgeraakt, of die je er op wijzen dat je geen afval achter je mag laten slingeren. Het corrigerende gaat ook zonder woorden. Door alleen maar te zien hoe een ander leeft, krijgen je eigen waarden vorm. Het zelfcorrigerende aspect aan groepen is een niet te onderschatten aspect van een gezonde samenleving. Iets waar kinderen en jongeren het afgelopen pandemie-tijdperk een ongezond gebrek aan hebben gehad. Hoeveel makkelijker zou ik het als moeder hebben wanneer mijn gezin opgroeide op een camping?

Zo gingen mijn gedachten tijdens die week kamperen. Kamperen doet mij altijd mijmeren. Mijmeren vind ik heel gezond, een mens mijmert te weinig. Het zorgt voor een groter bewustzijn. Daar dacht ik ook aan, aan hoeveel groter mijn bewustzijn is geworden sinds ik eenvoudiger ben gaan leven. Ik ben me veel bewuster van mijzelf en van alles om me heen. Ik zie hoe alles met alles verbonden is. Zonder die bewustzijnsverruiming was ik volledig voorbij gegaan aan de inzichten die ik kreeg over kamperen. 

Niets wat leeft is ons vreemd, 

wanneer we er contact mee maken. 

Warme groet,

Anita

==================================================================

In 2012 begon in mijn leven te vereenvoudigen door het opruimen van mijn huis. 

Mijn belevenissen over opruimen en minimaliseren, over eenvoudiger leven ben ik bij gaan houden op dit blog. Hier lees je mijn terugblik. Omdat ik het een enorm leerzaam proces vond - en nog steeds vind - ben ik blijven bloggen en vertellen over hoe je op een praktische manier meer richting aan je leven kunt geven en veerkrachtiger wordt en een groter gevoel van zingeving krijgt. 

Wil je op de hoogte blijven, meld je dan aan voor mijn maandelijkse nieuwsbrief. Elke maand deel ik mijn gedachtes, meditaties of tips die passen bij het seizoen.