Terugkijken is minstens zo belangrijk als vooruit kijken

De laatste tijd had ik opvallend veel (online) gesprekken die gingen over plannen die niet leken te lukken, doelen die maar steeds buiten bereik leken te liggen, vertwijfeling en falen. Vandaag nog zag ik op instagram 'wapenfeiten' op het gebied van falen. En elke keer hoorde ik mezelf zeggen tegen die anderen om vooral niet te vergeten wat er al bereikt was. Omdat terugkijken minstens zo belangrijk is al vooruit kijken. Dankbaar zijn. Want daar las en sprak ik ook heel veel over, dankbaarheid.

Ik realiseerde me dat ik zelf ook wel eens meer mag richten op waar ik dankbaar voor ben. Want soms geef je anderen een advies dat je eigenlijk zelf ook heel goed kunt gebruiken.

Want ik herken het; de vertwijfeling en het gevoel te falen in het vormgeven van je doelen en wensen.

Na al die jaren opruimen, minimaliseren, mediteren en besparen heb ik nog steeds geen goedlopende schoonmaakroutine - of, als we dan toch helemaal eerlijk zijn; ik heb helemaal geen routine. Ik maak vaker niet schoon dan wel. Misschien heb ik zelfs wel geen discipline. Na al die jaren verwaarloos ik nog steeds mijn planten, staan er al weetniethoelang stekjes in de vensterbank om opgepot te worden, worstel ik na al die jaren nog steeds met dezelfde spullen, ben ik nog steeds bezig om meer financiële ruimte te krijgen, droom ik nog steeds van stoppen met de baan buitenshuis, mediteer ik alleen als mijn hoofd eigenlijk al in de knoop geraakt is, heb ik nog immer allerlei ideeën voor mijn blogpraktijk, maar ben ik nog immer traag met de uitvoering, stel ik nog steeds uit en raak ik nog steeds verlamd door onzekerheid. Man, je zou er levensmoe van kunnen worden.

Daarom ging ik eens bij langs welke van mijn wensen en doelen ik al wel gerealiseerd heb, omdat door terug te kijken je ook dankbaar kunt zijn:

* ik werk dichter bij huis en hoef ik niet meer die 7 km. te fietsen in de winter
* we hebben de financiële buffer die ik voor ogen had. Nog niet de buffer die het uiteindelijk moet worden, maar toch, dat eerste doel heb ik wel gehaald
* van mijn lijstje spaardoelen kan ik behoorlijk wat afstrepen. Zonnepanelen, check. Verduisterende gordijnen, check. Tuinhuis/tuin/atelier, wordt aan gewerkt. Wandelschoenen, check. Zomervakantie, check. Bestekcassette, faal. Slaapkamer, heb net deze week een nieuw dekbed en kussens besteld, dus wordt aan gewerkt. Elektrische fiets, ik besloot na (over)rijp beraad voor een tweedehands te gaan, check.
* ik heb een iets minder belastende baan, met gedeelde verantwoordelijkheid i.p.v. een solofunctie (of ik in deze functie kan blijven is overigens nog niet zeker)
* er komt geen praktijkruimte in de tuin, maar in plaats daarvan werk ik er aan om de zolder daarvoor in te richten. Dus al met al zo slecht nog niet.
* we hebben een tweede auto, zodat ik wat flexibeler ben
* ik ga vaker zomaar naar mijn moeder
* ik heb vrijwilligerswerk voor schoolbibliotheek en een beroepsnetwerk geschrapt, om a) een burn out te voorkomen en b) me niet zo versnipperd te voelen en me te richten op wat dichter bij mijn hart ligt (schrijven en werken over spirituele groei)

blij met m'n nieuwe tweedehands fiets

De zwaarte leert ons iets. Maar dankbaarheid leert ons ook iets. Als je de zwaarte voelt, het falen, het gevoel van opgeven, dan kom je in contact met het lijden van het leven. Dat hoef je niet meteen weg te poetsen met allerlei leuks, daar mag je gerust bij stil staan, want soms is het leven gewoon zwaar en lastig. Als je je zo voelt, sta er dan bij stil en ga na waar in je lijf je die zwaarte voelt.

Maar, het leven is ook zo zwaar als de zwaarte die je er zelf aan geeft. Wanneer je oog kunt hebben voor waar je dankbaar voor bent, de dingen die je leven minder zwaar maken, dan kun je ook de lichtheid van het leven ervaren.

Warme groet,
Anita