Tree therapy

Ik probeer vaker de natuur in te gaan. Dat lukt nog niet zo vaak als ik zou willen, maar in ieder geval vaker dan voorheen. Ik kan wel eens jaloers worden op mensen die ergens wonen waar je vanuit huis zo een natuurgebied in kunt lopen. De bossen in of de duinen in. Waar ik woon moet ik er toch eerst een stukje voor fietsen of rijden. En niet alle natuurgebieden staan mij aan. Ik hou van een stuk bos of heide dat oud is. Dat verschil kan ik namelijk voelen. In een nieuw bos of natuurgebied hangt een andere energie. Ik hou er van als het ouder is, dan is het bos en de energie al wat gezapig. Dat geeft me rust.

Ik heb sinds kort een klein natuurgebied ontdekt, niet zo ver rijden, waar ik regelmatiger terug kom. Dat bevalt me wel, door vaker terug te komen leren we elkaar een beetje kennen. Het bos en ik.

Ik (her)ontdek de natuur, het buitenleven, steeds meer. Door de moon challenge, door natuurmeditaties. Door tijd in de natuur door te brengen leer ik mijn eigen innerlijk leven steeds beter kennen en begrijpen. Wat ik gemerkt heb is dat de natuur - het buitenleven - geduldig is, zonder oordeel en er altijd is om je op te vangen. Luister met aandacht naar de wind, naar ruisende bladeren, naar krakend takken en je hoofd wordt helder. Als vanzelf komen antwoorden op vragen die je hebt bovendrijven. Ontwikkel een gevoel voor wat bomen, dieren, planten nodig hebben en je ontwikkelt als vanzelf het gevoel voor wat je zelf nodig hebt. Niet alleen wat je nodig hebt, maar ook wat je kunt geven. De natuur moeten we koesteren. Zodat de natuur ons kan koesteren.

Binnenkort start de derde moon challenge van Yvonne Vrijhof. Aan de andere twee challenges heb ik ook meegedaan en ik heb me ook voor deze derde aangemeld. Ik besteedde best wat tijd aan de challenges, op het fanatieke af (zoals ik wel met meer dingen gedaan heb), nu voel ik dat ik het rustiger op me af kan laten komen. Alsof ik mag gaan oogsten waarvoor ik zo hard gewerkt heb.

Om Yvonne's activiteiten te steunen kocht ik haar boek Hoofd in de wolken, voeten in de aarde. Ook heb ik een donatie gedaan. Dat vond ik wel het minste wat ik kon doen, aangezien zij de moon challenge gratis deelt. Er gaat tenslotte veel tijd in dit soort initiatieven zitten. En ik heb er veel van opgestoken, dus mag daar wel wat tegenover staan.

In het boek Hoofd in de wolken, voeten in de aarde neemt Yvonne je een jaar lang mee op wandelingen door de natuur. Ze vertelt over welke inzichten de natuur haar geven, de antwoorden die de eik, de beuk of de maan haar geeft op dilemma's en vragen in het leven. Door over haar eigen ervaringen te vertellen ontdek je welke mogelijkheden er allemaal voor jou zijn. Echt heel mooi opgeschreven. Het is geen boek met achtergrondinformatie over de betekenis van bomen of een handleiding voor natuurrituelen, maar bedoeld om de liefde voor de natuur over te brengen. Dat is haar aardig goed gelukt!

Voor een kort rondje op zondag ga ik wel eens naar een natuurgebied dichterbij. Dat is een paar minuutjes fietsen. Ondanks dat het een klein oppervlak heeft, valt er toch elke keer weer wat voor mij te ontdekken. Vorige week liep ik er in mijn eentje voor wat tree therapy (zoals ik las bij Rosan van Roosachtig - zo'n mooie term vond ik het, dat ik vroeg of ik 'm mocht gebruiken) en toen viel mijn oog op één boom in bijzonder. Terwijl de stammen van de andere bomen in de schaduw stonden, scheen er zon op de stam van deze ene boom. Hij trok mijn aandacht en ik bedacht me dat ik 'm maar eens moest gaan knuffelen. Dat denk ik tegenwoordig wel eens. Andere mensen doen het ook. De meeste zijn ook nog normale mensen :-D. Maar toch keek ik wel om me heen of er geen mensen in aantocht waren. Zo vrij voel ik me nog niet.

Ik bestudeerde die boom eens beter en ik ontdekte dat hij dood was! Een hele gekke gewaarwording was dat. Niets leek er op dat hij dood was, als ik naar de stam keek zag ik niks bijzonders. Als ik omhoog keek zag ik overal groene bladeren. Maar toen ik langer keek en de stam volgde kon ik zien dat aan deze boom geen enkele zijtak meer zat en ook geen blad. Er liep een hele lange tak tot over het wandelpad naar de andere kant, maar er zat geen leven meer in.
Dat beeld van die dode boom, die zo verdekt stond opgesteld tussen de levende bomen boeide mij. Daar kan je zóveel symboliek uit halen. Dat ook wat afgestorven is, bij het leven hoort. Dat het leven doorgaat. Dat ieder wel iets in stand houdt wat eigenlijk al afgestorven is. Dat je kunt steunen op dat wat je omringt. Vond het prachtig. Als kind was dat soort symboliek voor mij vanzelfsprekend. Ik heb dat wat afgeleerd omdat er weinig draagvlak voor was. De natuur is oneindig geduldig en fluistert je de antwoorden in die je zoekt. De natuur geeft altijd een goed advies.

Het lijkt of de boom een bladerdak heeft, maar als je de stam volgt, dan zie je dat hij kaal is. 

aan de stam is niks vreemds te zien. 

Dag zon. Tot morgen.