Het leven thuis

Ik vertel heel weinig over mijn baan buitenshuis. Schrijf er ook weinig over. Niet dat er niks over te vertellen valt of dat ik er niks beleef, want er is genoeg interessants en spannends over te zeggen. Dat ik werk voor de eerste filosoof die de Spinoza-premie - de hoogste onderscheiding in de Nederlandse wetenschap - heeft gewonnen, doet het bijvoorbeeld heel goed op feestjes. Maar ik zeg dat bijna nooit en als ik het wel zeg, dan is het altijd met schroom. Ik vind het gewoon meestal niet interessant om over mijn werk te vertellen. Niks ten nadele van mijn collega's en mijn werk, maar ik praat liever over andere dingen.

Toch is het vaak het eerste wat mensen vragen 'wat doe je'. Of nog erger 'wat ben je'. (Mammalien schreef er een mooie blogpost over). En ik weet dan eigenlijk ook niks anders te zeggen dan dat ik als secretaresse werk. Om dat vervolgens nog een beetje weg te moffelen door te zeggen dat ik 'maar' 20 uur werk en dat ik vooral zorg voor mijn gezin. Dan is er dat stemmetje in mijn hoofd dat vertwijfeld roept 'waarom zeg je dan dat je secretaresse bent!' Het is gewoon een reflex, zo'n vraag. En het antwoord is ook een reflex. Net zoals wanneer iemand je vraagt 'hoe is het?' en je hoort jezelf zeggen 'goed' en je denkt bij jezelf 'waarom zeg ik dat terwijl ik me kloten voel?!' Tegenwoordig probeer ik uit of ik ook een ander antwoord kan geven, maar dat komt er vaak nog wat gekunsteld uit. Want wat doe ik dan in plaats van secretaresse zijn? Ga ik vertellen over wat ik allemaal gemaakt heb van de oogst appels van mijn eigen appelboom? Ga ik vertellen over hoe ik weer een leuk stukje heb getypt? Of over de uitdagingen van het grootbrengen van een tweeling en de perikelen die het geeft rond hun verjaardag? Ga ik vertellen over dat ik bezig ben geweest als vrijwilliger voor de schoolbibliotheek? Dan sterft een gesprek al vrij snel uit, omdat het lastiger zoeken is naar raakvlakken.
Nee, als ik vertel waar ik werk en wat ik doe is men snel tevreden en krijg ik enthousiaste tegenvragen.

Lees hier over mijn overpeinzingen over thuisblijfmoederschap of werken buitenshuis

Maar diep in mijn hart vind ik het leven thuis vele malen interessanter dan het leven buitenshuis. Als ik denk aan de laatste jaren met de kinderen, dan heb ik veel meer geleerd van het leven thuis, dan van mijn betaalde baan. Door het ritme van de kinderen te volgen, (her)ontdekte ik mijn eigen ritme. Ik leerde dat ik door grip op mijn financien te hebben, meer kon 'verdienen' dan door meer uren te werken. Door meer tijd en aandacht te besteden aan het eten en koken, leerde ik wat de basis is van alle eten. Ook van kant-en-klaar eten. Ik hoef maar naar mijn kinderen te kijken en ik weet het belang van rust, reinheid en regelmaat. Door naar mijn kinderen te kijken, leer ik meer over mezelf en over andere volwassenen. Ik merk dat ik daardoor sneller kan inschatten waarom volwassenen reageren zoals ze reageren. Uiteindelijk zit er in ieder van ons nog een kind en reageren we soms heel primair. Verklaart meteen waarom vergaderingen altijd verlopen zoals ze verlopen, met altijd die ene die het hoogste woord moet hebben en altijd die ander die niet aan bod komt. Altijd die ene die te laat komt en die ander die het er nooit mee eens is. Een betaalde baan buitenshuis, een hooggeplaatste functie, veel geld verdienen, dat is volgens mij niet het doel van het leven. Je gebruikt werk - betaald of onbetaald - om jezelf te ontwikkelen. Dat kan in een betaalde baan zijn, maar ook thuis.

Thuis is de basis van alles. De plek waar liefde voor jouw eigenheid wordt geweekt, de plek waar liefde voor dieren, liefde voor voeding, liefde voor zorg wordt ontwikkeld. Dat is de plek van waaruit ik de wereld inga, want het leven zelf is mijn loopbaan.

Warme groet,
Anita