Spaardoel #2 Verduisterende gordijnen

Kinderen weten eigenlijk helemaal niet wat ze willen hè.
Twee jaar lang kreeg ik klachten in het voorjaar en de zomer over dat het nog te licht was op haar kamer als ze ging slapen. Twee jaar lang werd er op mijn schuldgevoel ingespeeld dat ik niet hard genoeg spaarde om haar nieuwe gordijnen te kopen.
Maar dan is het eindelijk zo ver: Gemma en ik togen naar de winkel en zij mocht nieuwe gordijnen uitzoeken. Wat zegt 't wichtje? 'Ik vind die mooi, want die lijken op de gordijnen die ik al heb.'
Huh? Dus je vind jouw eigen gordijnen 't mooist?
Nou, dat verandert de zaak, want dan laat ik ze voeren met een verduisterende stof! Stuk goedkoper ook nog eens.
Binnen 10 minuten stonden wij weer buiten.

Het eindresultaat. Het is overdag, maar daar zie je binnen niks van. Heel goed verduisterd.

Heimelijk was ik wel blij dat ze de gordijnen nog steeds mooi vond, want ik vond ze namelijk zelf erg mooi. Het zijn gordijnen van De Ploeg (ik weet het, ik heb een dure smaak) en we kochten ze voor ons vorige huis. Maar ze zijn gewoon kwalitatief goed en tijdloos mooi.

Dus ik bracht de gordijnen naar de winkel en wachtte af tot ze gemaakt werden. Ik belde nog na omdat ik vergeten had om een gordijnrail erbij te bestellen. Niet zo'n standaard die je bij de bouwmarkt kunt kopen, maar een afgeronde rails, alleen bij stoffeerders te krijgen. Ja, kwam goed zei de gordijnenman.
Ik wachtte en wachtte. Belde er nog eens achteraan en toen waren de gordijnen klaar. Toppie! Netjes gemaakt en flink verduisterend. Alleen de rails was er niet. Daar moest de gordijnenman nog achteraan. Dus hingen de gordijnen aan de roede die er al hing. Kon ook, maar daardoor hingen de gordijnen lager, over de radiator en verder van de muur af, dus er scheen alsnog licht achterlangs.

Ik wachtte geduldig op een telefoontje over de rails. Belde er nog een keer achteraan. 'Komt goed!' Belde er nog een keer achteraan. En de weken verstreken. Tja, ik heb meer te doen.

De nota voor de gordijnen had ik overigens ook nog niet gehad. Ik ken de gordijnenman best goed. In 2011 hebben ze voor ons ook gordijnen geleverd en een pvc vloer gelegd. Dat was niet zo'n geweldige tijd, omdat we vreselijk veel problemen met de nieuw aangelegde vloerverwarming hebben gehad en vooral met de partijen (installateur zonder ruggengraat en een vloerverwarmingsmaffioso) die er bij betrokken waren. Het heeft ons duizenden euro's gekost om het weer goed te krijgen en ik word nog steeds kwaad als ik denk aan hoe onrechtvaardig wij zijn behandeld. Ik noem geen namen, want het zijn uiteindelijk altijd de monteurs e.d. die er de dupe van worden, terwijl het de bazen zijn die zich schandalig gedragen. Niks doen om het op te lossen en wij leefden maandenlang op een betonnen vloer. Verzekeraars gaven ook niet thuis trouwens. Als iemand zelf koffie over z'n laptop gooit dan wordt er nergens naar gevraagd maar meteen uitgekeerd, maar als leveranciers een vloerverwarming installeren die lek is, dan wijzen ze opeens heel snel naar elkaar. In ieder geval had ik in die tijd frequent contact met de gordijnenman.

Een paar maanden lang met de meubels in het midden van de kamer. 

Zo lag er het maandenlang bij. Leuk hè, met twee kleintjes. 

Na de zomervakantie vond ik dat ik wel genoeg had gewacht en ik had ook geen zin meer om er over te bellen. Ik ging naar een andere gordijnenzaak en bestelde daar een gordijnrails. Die was er binnen een week. En ja hoor, zul je zien: komt de gordijnenman voorrijden. 'volgende week dinsdag is 'ie er.' zegt ie. 'och sorry, zeg ik. Ik heb al een andere, het duurde me te lang.' Ik zei het maar eerlijk. Gaf niks, zei ie. Hij snapte het wel. Ik vroeg nog of hij vergoed wilde worden, ik had ze tenslotte besteld, zo ben ik wel. Nee hoefde niet zei hij.
'En dan nog de nota voor de gordijnen' zei hij. 'Die hoef je niet te betalen. Die krijg je van mij. Omdat jullie toen zo'n gedonder met de vloer gehad hebben.'
Ik wist even niet wat ik moest zeggen. Onverwacht herinnerd worden aan de rotfase, benam me even de woorden. Er was een stemmetje die zei 'ik moet nog heel veel gratis gordijnen van je krijgen om het recht te trekken.' Maar er was ook een stemmetje dat zei 'dit is vast karma dat er uiteindelijk weer iets goed bij mij terugkomt als je niet mensen gaat zwart maken.'

De echtgenoot schroefde de rails aan het plafond. Ik hing de gordijnen op en dochter werd onmiddellijk verdrietig, want ze vond het veel te donker en ze hield niet van veranderingen. Zoals het eerst was, zo was het goed, zei ze.....