Een nieuw evenwicht

Als ik terugkijk op de afgelopen jaren en probeer te onderscheiden hoe ik invulling gaf aan mijn leven eerst en hoe ik het nu doe, dan vind ik het soms best lastig om precies te duiden wat er verschilt. Natuurlijk is de komst van onze kinderen en het feit dat de echtgenoot en ik allebei minder zijn gaan werken een groot verschil, maar dat zijn omstandigheden die de aanleiding gaven tot verandering. Al het andere wat sindsdien ook veranderd is, is minstens zo veelomvattend.
Ik ga bewuster om met geld, met eten en tijd en met mijn aandacht, ik verzin niet meer om stad en land af te rijden voor die lamp op MP die ik absoluut moest hebben. Door het abonnement op de bibliotheek koop ik nog maar weinig boeken; alleen nog de boeken die ik koester. Niet de tussendoorboeken. Reizen vind ik nog steeds leuk, maar gedoseerd alstublieft en ik moet er vooral niet teveel werk van hebben. De mediamarkt is niet meer een zaterdags uitje. Maar liever ga ik samen iets doen of naar familie of vrienden.

Al met al een groot verschil tussen voor en na. Toch voelt het niet als een groot verschil. Misschien omdat het zo geleidelijk is gegaan. Eerder denk ik dat het komt omdat het meer in samenspraak is met hoe ik mijn leven wil leiden. Ik vond dat andere, vroegere leven uiteindelijk nogal oppervlakkig en droog.

middagje met vriendinnetje naar Lauwersoog

Want wil ik herinnerd worden om mijn enthousiaste reisverslagen? Of om mijn interieurkeuzes? Of om mijn baan met status? Om wat ik verdien? Ik denk dat er dan aan het eind van mijn leven vast lovende woorden over mij gesproken zullen worden, maar dat men snel tot de orde van de dag over zou gaan.
Veel liever word ik herinnerd om mijn toewijding, dat ik liefdevol was en dat ik mijn partner tot steun was wanneer hij het nodig had, dat mijn kinderen zich gesteund voelden zodat ze zich tot 'rijke' mensen konden ontwikkelen. Dat alles voelt voor mij veel zinvoller. Daar heb ik steeds meer aandacht aan kunnen geven en hoewel ik het gevoel heb dat ik daarin nog niet klaar ben, ben ik er al heel blij mee wat ik heb bereikt.

He-le-maal geweldig, zo'n stoel!

Zou 'm echter nooit kopen! Van dit soort bedragen krijg ik inmiddels hartkloppingen.
Heel veel mensen hebben daar geen last van, want twee weken later waren we weer in de winkel en toen stond er nog maar 1 stoel....

Ik heb vele veranderingen in de levensstijl van ons gezin doorgevoerd. Niet altijd met medewerking van de echtgenoot. Terwijl ik ploeterde in de keuken om zelf wasmiddel te maken en een verlept bosje paksoi weer tot leven wekte om er weer een goedkoop maaltje van te maken, liet hij de wasmachine draaien met alleen zijn hardloopkleren en kocht - weliswaar lekkere - maar dure gegrilde kippenbouten voor de woensdag - de dag waarop hij kookt.
Dan vroeg ik me wel eens af of het onder de streep wel allemaal wat opleverde.

Zelfgemaakte mon chou taart. Inmiddels een klassiek recept hier in huis. 

Maar uiteindelijk levert het wel wat op. Niet alleen voor mij, maar ook voor de echtgenoot en ook voor de kinderen. Voor ons als gezin. De kinderen leren dat ze zich kunnen vermaken op een simpele kinderboerderij of in een vakantiehuisje waar geen tv is en niet in een pretpark. Ze leren dat ze niet aan elke gril gehoor hoeven te geven. Ik leer dat er heel veel voldoening uit het werk in en rondom huis te halen valt. De echtgenoot leert dat je niet alvast toekomstig geld moet uitgeven.
Deze nieuwe manier van leven werpt zijn vruchten af. We krijgen financieel steeds meer armslag. Ik heb er wel naar verlangd om te stoppen met werken, het waren zulke drukke en zware jaren met een jonge tweeling en een man die een veeleisende baan heeft, om over mijn eigen baan nog maar te zwijgen. Als ik daar over begon kreeg de echtgenoot het altijd Spaans benauwd. Maar nu begint hij zelf ook de voordelen te zien van het hebben van lagere maandlasten. Nu ziet hij opeens ook vrijheden in baankeuze voor zichzelf.

Een nieuw evenwicht

De laatste tijd merk ik dat er een nieuw evenwicht aan het ontstaan is.
Het hele zuinige lijkt zijn grens te bereiken. De echtgenoot vond het niet altijd leuk als ik zei dat er ergens geen geld voor was. En ik vond het niet leuk om steeds de boodschapper van dat bericht te zijn, want ik had ook mijn verlangens die ik moest parkeren. Nu ben ik voorzichtig de grenzen aan het verkennen om weer wat meer geld uit te geven. Kijken wat mij wel voldoening geeft en wat niet. Een beetje zoals je probeert te achterhalen waarvoor je allergisch bent. Eerst alles schrappen en dan per product proberen waar je allergisch op reageert. Ik kan al wel zeggen dat horeca nog een overgevoeligheid is.

Dagje met een bevriend gezin naar Wildlands - met korting via ANWB

Na afloop naar de Mac, omdat dat goedkoop is.
Het is ongeveer 6 jaar geleden dat ik voor het laatst in een Mac was.
Het gaat nu ook minstens zo lang duren voordat dat weer gebeurt, maar uiteraard vonden de kinderen het prachtig.  

De interesses van de meiden veranderen ook. Mijn budgetvriendelijke, duurzame en verantwoorde voorkeuren vinden niet meer altijd gretig aftrek. Ze beginnen al wat te oud te worden voor de (gratis) kinderboerderij of andere fantastische leuke leerzame uitjes zoals De Buitenplaats. (link).

Gemma en Ellie ontwikkelen hele andere interesses. Die willen naar Plopsaland, naar De Zandstuve en naar 'restorants' om daar fristi, dubbelfris of ijstea met prik te drinken. Als ik zeg dat ik iets niet gezond vind omdat er E-nummers in zitten dan is de reactie 'ja maar E-nummers zijn nou net het lekkerste.' 

Als er nieuwe schoenen laarzen of broeken nodig zijn en ik laat het woord kringloop vallen, dan krijg ik verschrikte blikken en de vraag of ze toch vooral iets nieuws mogen hebben.

Ik merkte dat het zijn weerslag kreeg op de kinderen als ik steeds moest zeggen dat er ergens geen geld voor was. Zo was Gemma toe aan een nieuwe bril (ze heeft een cilinder en een plus sterkte, dus om daar een charmante bril van te maken kost een vermogen)  en dan zei ze dat ze geen nieuwe brillenkoker nodig had, want die oude kon nog wel. Wij prezen haar om haar duurzaamheid, maar ik denk dat ze dacht daarmee geld voor ons te besparen. De dame in de winkel had het ook niet makkelijker gemaakt door te zeggen dat ze een 'dure dame' was. Dat haar bril betaald werd uit het spaarpotje zorgkosten, dat begrijpt Gemma nog niet.
Mijn kinderen bewust maken van de waarde van geld vind ik weliswaar belangrijk, maar dit is ook niet de manier waar ik me goed bij voel.

Zo gaan mijn gedachten de laatste tijd wat meer richting geld uitgeven, in plaats van geld vasthouden en besparen. Het is nog steeds een wankel evenwicht, er is weliswaar meer ruimte, maar geld is nog altijd sneller uitgegeven dan bespaard.

Een ding weet ik zeker: terug naar de oude levensstijl dat lukt niet meer, zelfs al zou ik het willen!