Deze zin uit A tale of two cities kwam in me op toen ik weer eens in mijn grote digitale fotoarchief van baby en kinderfoto’s was beland. Ik weet nooit van te voren welk gevoel me overvalt als ik onze kinderfoto’s doorblader. Meestal, als ik aan die jaren terugdenk - minstens een tijdsspanne van 7 jaar - dan herinner ik me vooral een gevoel van zwaarte. Maar ook weemoed en een diep gemis. Het gevoel vooral heel veel mooie momenten te hebben gemist. Nooit de rust hebben gehad om te genieten.
Ik was ontevreden, boos, verdrietig over het feit dat ik zowel de zorg voor kinderen en huishouden moest combineren met werken buitenshuis. Kwaad op mezelf en de man dat we niet beter financieel voorbereid waren of deze levensverandering. Kwaad op de man dat hij niet royaal zei, ‘we redden ons wel, stop jij maar een tijd met werken’.
Ik had me er het liefst helemaal op willen toeleggen, op die eerste kinderjaren. Kinderen grootbrengen was zwaar, maar niet moeilijk; de omgang met andere anders vond ik veel moeilijker. Die babytijd en eerste kinderjaren heb ik als de meest fascinerende tijd ervaren. Het meest fascinerende van alles wat ik heb meegemaakt in mijn leven. Ik moet ook zeggen dat het fenomeen van gemiste tijd erg leeft onder tweelingmoeders. Het kwam recent nog weer aan de orde in de fb groep voor tweelingmoeders. En het kwam aan bod bij de meerlingendag. Dus pakte ik elke minuut om het te compenseren en te vullen met wat ik het allerbelangrijkste vond, ook al betekende dat ik van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat in de weer was. Ik was óf met de kinderen in de weer, óf op mijn werk. Per dag had ik ongeveer 10 minuten vrij. Ik verdiepte me in alles wat me boeide en interesseerde, maar dan opgepropt in de tijd. Ik zwoegde en ploegde. Ik rende achter de feiten aan. Het stemt me vaak treurig, al die gemiste momenten. Ik had mezelf meer gegund. Mezelf en mijn kinderen en mijn gezin.
Toen ik voor de zoveelste keer door de foto’s bladerde, kwam ik een filmpje tegen van toen de meiden 3 jaar waren. De man tokkelt op zijn gitaar, de stukken karton liggen nog op de vloer, om de uitgehakte plekken van de vloerverwarming te maskeren, en de meiden zijn in de weer met de gitaarstandaard. Ze lopen in hun (vale tweedehands) pyjama. Nog even wat spelen voordat ze naar bed gaan. Hun zachte blonde haar, die best wel goed geborsteld lijken, niet in permanente flodderstand, zoals ik me herinner. Gemma probeert de gitaarstandaard als slee te gebruiken en wil er op gaan zitten. Ellie denkt daar anders over en probeert haar zus er af te duwen. Als dat niet lukt, trekt ze gewoon de standaard weg. En ik hoor mezelf lachen op film. Ja, ik vind mezelf stom klinken. Maar ik lach! In al die zwaarte heb ik ook gelachen! Toen werd er weer een stukje pijn zachter. Ik was gerustgesteld; de meiden hadden ook een moeder die niet alleen maar aan het zuchten was, die niet alleen altijd maar in de weer was, of op hen mopperde. Ze hadden ook een moeder gehad die ook zo af en toe met ze lachte.
Wat ik er mee wil zeggen is dat wat ik heb ervaren als een hele zware tijd, tegelijk ook een lichte tijd is geweest. Wat de zwaarste tijd was, was tegelijk de mooiste tijd. Ik ben far beyond moe geweest, uitgeput, maar heb me tegelijk nog nooit zo levendig gevoeld.
Dat wat zwaar is, kan ook licht zijn. Dat wat donker is, kan ook licht zijn. En andersom. Als je maar de tijd neemt, of als de tijd je gegeven is, om ook die andere kant te beleven.
Onlangs las ik een mooi gedicht in dit boek. Over onopgeloste levensthema’s die maar op je pad blijven komen. Totdat je een passend antwoord hebt gevonden.
Ik wil u smeken
geduld te hebben met alles
wat onopgelost in uw hart is
en probeer van de vragen zelf te houden
net als gesloten kamers en als boeken
die geschreven zijn in een heel vreemde taal.
Zoek nu niet naar antwoorden
die u niet gegeven kunnen worden
omdat u niet in staat zou zijn
ze te leven
en het gaat erom alles te beleven.
Leef nu uw vragen
Misschien leeft u dan gaandeweg
onopgemerkt
op een dag in een ver verschiet
het antwoord.
--Rainer Maria Rilke
Een hele fijne week.
Warme groet,
Anita
Het raakte me, jouw stukje. In eerste instantie dacht ik: potverdorie, dit had toch anders moeten zijn. Maar aan het eind dacht ik meer: maar maken we dit niet allemaal op onze eigen manier mee, ook al is bijna iedereen de situatie misschien weer anders. Als ik door het fotoarchief ga, voel ik altijd een soort weemoed.....wat was het een fijne tijd. Ondertussen weet ik dat ik alle frustraties en onzekerheden daarmee afdoe als onbelangrijk, terwijl ik weet dat ik me zo vaak genoeg gevoeld heb. En dan was ik het grootste gedeelte van de kindertijd thuis. En had ik nog vaak het gevoel dat ik er niet genoeg van genoot. Dat dingen gewoon maar voorbij gingen. Zo snel, te snel. Hoeveel kun je eigenlijk ergens van genieten?
BeantwoordenVerwijderenJe hebt een prachtig stukje hier neergeschreven. Het laat zo goed zien dat momenten zo veelomvattend kunnen zijn, tegelijkertijd mooi en lelijk. De twee kanten van een medaille zijn er altijd. Het zet me ook aan het denken over hoe ik tegen gebeurtenissen in het nu aankijk. Dank je wel voor het delen van je gedachten <3
Wat een lieve reactie! Dank je wel.
VerwijderenVeelomvattend vind ik een passend woorden. Iets is inderdaad nooit alleen maar mooi, of alleen maar zwaar. Soms is het zwaar en mooi tegelijk. Het is er allemaal.
Ik kan m'n vader alleen maar herinneren dat hij aan het redderen was in de tijd dat m'n moeder vertrok. Ik denk dat je je gene zorgen moet maken over wat je kinderen van je denken, je was er en je was zoals ik lees altijd met hun bezig. Kids onthouden niet wat ze wel of niet gekregen hebben ze onthouden of je er voor hen was.
BeantwoordenVerwijderenBinnen de mogelijkheden die ik had heb ik het beste er uit gehaald. Zo zal dat ook vast voor je vader geweest zijn.
VerwijderenWat fijn dat je een stukje lichtheid ontdekte via dat filmpje. De tijd met kinderen is kostbaar, en ik maak me ook wel eens zorgen of ik daar voldoende bij stilsta.
BeantwoordenVerwijderenTja, dat blijft toch een dingetje he, het gevoel dingen niet voldoende te waarderen op het moment zelf.
VerwijderenDe vader van mijn dochter ging weg toen zij 7 jaar was en kreeg een nieuw gezin, hij had het financieel goed voor elkaar. Mijn dochter en ik een stuk minder, ik moest gaan werken, maar koos voor een part time baan zodat ik genoeg tijd voor haar had. Het was puzzelen om rond te komen , maar we hadden het samen heel fijn en hebben nog steeds een fantastische band. Mijn ex hertrouwde met een vrouw die net als hij een carriere wilde. Zij kregen een zoon , maar veel tijd voor het kind was er niet. Ze waren en zijn allebei vaak van huis en oke er is veel geld voor de goede dingen van het leven zoals een groot huis, autos en vakanties, maar hun zoon inmiddels 16 had problemen en woont tijdelijk niet thuis. Vorig jaar logeerde hij een paar dagen bij mijn dochter , zijn oudere halfzus en verzuchtte , ik wou dat mijn moeder als ik uit school kom ook eens op mij zat te wachten met thee en een koekje, net als jouw moeder dat altijd deed toen jij nog op school zat.
BeantwoordenVerwijderenPrachtig! Zo'n opmerking van een kind is goud waard!
VerwijderenDan weet je dat je het goed gedaan hebt.
Dank je voor je verhaal <3
Je stukje blijft al een paar dagen in mijn gedachten hangen.
BeantwoordenVerwijderenIk was vrij veel thuis met de kinderen.
Dat wil zeggen: doordat mijn man het ( financieel ) aandurfde, was ik in die tijd oproepkracht.
Ik werkte veel minder dan nu, en toch had ik altijd op de achtergrond dat stemmetje: "straks ontslaan ze me, ik moet meer werken".
Gelukkig heb ik dan niet gedaan, was ik veel thuis bij de kinderen, kon ik zelf aangeven wanneer ik wilde werken ( weinig dus) , en kon zo altijd aanwezig zijn bij belangrijke dingen.
Dan bedoel ik als de kinderen ziek waren, iets met school of sport hadden ( uitvoering, sportdag, themadagen), en toch...
Ik denk dat je altijd blijft twijfelen, sterker nog, ik denk dat jonge ouders van nu nog veel meer twijfelen als wij dat destijds deden.
Je doet gewoon je uiterste best, en soms valt dat goed uit en soms minder.
Open blijven praten met je kinderen ( ook als ze ouder worden), toegeven dat je zeker niet altijd perfect was, en hè, wij wilde niet de fouten maken die onze ouders ( hoe goed bedoeld ook) maakte, en maakte daarbij onze eigen fouten, die onze kinderen...enz, enz.
Ik ( en mijn man ook zeker) hebben met veel liefde en aandacht voor onze kinderen gezorgd op een manier die ons het beste leek, en daar zullen zij ( en wij) het toch echt mee moeten doen.
Mag ik erbij zeggen dat ( tot nu toe) ze heel tevreden lijken te zijn over hun jeugd.
Je best doen en genieten, meer kan ik er niet van maken ( en daarom zijn jou stukjes zo goed, jij brengt het pas echt onder woorden).
Lieve groetjes, Franca.
Wat treffend geschreven Anita! Ik kijk eigenlijk nooit naar de foto's van de zonen, omdat ik dan denk aan wat ik anders, beter had willen, moeten, kunnen doen. Geborgenheid is denk ik het belangrijkste wat je je kind kan meegeven, zodat het de wereld aankan. Gisteren was ik aan het werk en jongste appte wanneer ik weer thuis zou komen :-)
BeantwoordenVerwijderenHet lijkt me ook een hele opgave 2 tegelijk. Ik denk dat iedere ouder die twijfels wel heeft. Wij hebben maar 1 zoon, ik had ook altijd het gevoel dat ik bezig was. Vaak haalde ik andere kinderen over de vloer, maar rust was er nooit.
BeantwoordenVerwijderen