Huishouden is als onkruid wieden

Gisteren waren we bij mijn ouders, ter ere van mijn moeders verjaardag. Het was zulks mooi zonnig weer, een dag waar iedereen van genoten heeft. Niet in de laatste plaats omdat mijn oom van 81 - mijn moeders broer - als verrassing meekwam met mijn tante - mijn moeders zusje. Mijn oom wil liever niet meer van huis, maar hij had een uitzondering gemaakt.

We liepen een rondje door de tuin, mijn moeder en ik. Ze had een plantje voor me opgekweekt van zaad. Het plantje had ik een jaar of twee jaar eerder voor haar gekocht bij de kweker op Schiermonnikoog.
Ze vertelde dat ze de zaadbollen er na de bloei maar snel af had gehaald, anders had ze later zoveel werk van het wieden van de zaailingen.
Ik vertelde dat ik bezig was geweest met onkruid wieden in mijn eigen tuin, maar dat ik er eerst niet veel heil in had gezien. Dat ik het bij voorbaat al op had willen geven, maar dat ik toch was begonnen en dat Ellie het zo leuk had gevonden om te helpen. En toen ik eenmaal de dikste stukken onkruid weg gehaald had, het al veel beter leek en dat het daarna met de kleinere stukken vanzelf ging.

Mijn moeder zei 'Niet kijken naar wat je nog moet doen, maar naar wat er al in je emmer zit.'

Opeens zag ik een prachtig vergelijk met opruimen in huis. (en een mooi stukje om over te schrijven :-)) De grootste obstakels zijn weg, nu gaat het makkelijker met de kleine rommeltjes. Het kost me ook minder moeite om er afstand van te doen.
Het onkruid moet gewied worden om de belangrijke planten de ruimte te geven. Ruimte om te groeien, gekoesterd te worden. Niet door onkruid overwoekerd worden, verdrongen of van hun voeding beroofd.
Onkruid zal altijd terug komen, net als de rommeltjes in huis. Na een keer onkruid wieden of een keer opruimen is het werk niet gedaan. Het werk komt altijd weer terug. Als je maar niet steeds blijft kijken naar wat je nog moet doen, maar kijkt naar wat je al in je emmer hebt.

Een paar kiekjes van mijn moeder's idylle (ook wel van mijn vader :-)).