Een kastje per dag: opruimen nieuwe stijl

Er is wat veranderd in mijn manier van denken. Zoals ik eerder dacht en vervolgens reageerde, dat is niet meer nodig. Ik denk anders en ik doe anders.
Het is een proces, zegt mijn meditatie docente. Dat zegt ze niet specifiek over opruimen, maar over gewoontes die niet meer voldoen. Oude manieren, die ik me had eigengemaakt, om me te wapenen, om me staande te houden, voldoen niet meer. Ik ben meer mezelf en daar horen andere patronen bij.

Naar de vrijmarkt ging ik niet. De spullen had ik nog wel. Onder andere twee grote reistassen vol kinderkleding. Ik zette het op de plaatselijke facebook moedergroep. 0,50 cent per stuk.
Ik kreeg meteen een reactie. Ze wilde 's middags wel komen. Ik sjouwde de tassen naar beneden en ook nog een doos en ook nog een zak met laarzen en sneeuwlaarzen en pantoffels, want misschien wilde ze die ook wel.
Ik zocht voor de zekerheid de spullen nog een keer uit, zodat er niet iets tussen zat wat mijn meiden niet niet wilden missen, of wat ik niet voor 50 cent kwijt wilde.
En ik wachtte tot de moeder kwam.
Ik hield de weg in de gaten.
Hield de facebook groep in de gaten, tig keer.
Ging nog snel even naar de wc.

En ik vond het niet fijn meer!
Die onrust. Die verdeelde aandacht. Niet ten volle in mijn dagelijkse bezigheden zijn, niet ten volle de aandacht voor de kinderen.

De moeder kwam en koos uit het enorme aanbod twee (!) kledingstukjes. 'Ik had gedacht dat je wel meer winterkleding in 98 zou hebben.' Zucht....

Zij ging weg en ik had de eetkamertafel vol met kleding die weer terug moest in de tassen. Tassen die ik eigenlijk weer nodig had voor de aanstaande vakantie.
Ik was er wel klaar mee. Dat gedoe.
De Marktplaats-fase lijkt hiermee beëindigd.
Die oude manier van handelen voldoet niet meer.

Zaterdag brachten Michel en ik de kleding - en nog allerhande andere spullen - naar de kringloop, waar het dankbaar in ontvangst werd genomen. Uiteindelijk gaat het mij daar om. Dat mensen dankbaar zijn, maar dat kan ik niet afdwingen. Zo, op deze manier had ik er vrede mee. De kringloop doet weer goede dingen met de opbrengst.
Een paar kledingstukken heb ik apart gelegd voor school, waar ze voor de kleuterklassen ook altijd reservekleren kunnen gebruiken.

Verder heb ik ook nog kleding die ik bewaard had van Gemma en Ellie en waar ik aan gehecht was, aan een ander aangeboden. Twee mooie roze geruite jasjes. En een paar Molo t-shirts (een van de weinige keren dat ik me te buiten ging aan nieuwe kleding voor hen). Die kledingstukken waren voor mij zo met mijn kinderen verweven, kon ik daar afstand van doen? Ik zou ze kunnen verkopen, maar wie zou daar nou net zoveel van houden als ik deed?
Opeens van de week, kon ik er afstand van doen. Ik vroeg of de moeder die onze wandelwagen heeft overgenomen de jassen en shirts mooi vond. Het was precies haar smaak.
Het is goed zo.

Er zijn nieuwe tijden aangebroken!