Afwezig

Ik ben een tijdje afwezig geweest. Daar hebben jullie waarschijnlijk weinig van gemerkt. Ik plaatste wel stukjes, misschien iets minder dan gewoonlijk, maar toch, ik schreef ze.
Maar ondertussen was ik met mijn gedachten elders.
Ik maakte me zorgen om mijn gezondheid. Niet zonder reden.
Een paar weken geleden werd een moedervlek op mijn onderbeen weggehaald. Dat vond ik best jammer. Ik was er aan gehecht, want ik had 'm al zo lang ik me kon herinneren. Maar hij begon te jeuken en een biopt wees uit dat het beter was 'm weg te halen. Vooruit, dat moest dan maar.
Tegen de verwachting in bleken in de moedervlek melanoomcellen te zitten. Oppervlakkig weliswaar en ze deelden zich niet. Maar toch. Het was een schok.
Het protocol schrijft met een dergelijke uitslag voor dat de plek nog een keer uitgesneden moet worden, met een marge van 1 cm rondom. Om de wond te kunnen sluiten, snijden ze in een ovaalvorm. (Hopelijk kunnen jullie er tegen, tegen al die details, maar ik leg het uit omdat ik heb gemerkt dat mensen willen weten hoe zoiets gaat)
Dus moest ik onder het mes en onder narcose. Daarna zat ik bijna vier weken thuis, met het been omhoog en een ziek lijf. En ondanks de rust, ging de wond toch ontsteken en moest ik nog meer rust blijven houden.
En ondertussen hangt dat zwaard van Damocles boven je hoofd.
Maar mijn hoofd is er niet af. De uitslag was goed. Geen verder traject.
Langzamerhand pak ik het dagelijkse weer op. De wond geneest beetje bij beetje. Het lopen gaat steeds beter. Morgen begin ik weer op kantoor. Kijken hoe dat gaat.
Voor ik het weet, loop ik weer als een kievit en ben ik blij dat ik weer wc's kan schrobben en bedden verschonen en kastjes schoonmaken en dienstbode spelen voor de kinderen.

Ellie maakte een tekening van me. Het lijkt of ik mijn been in het gips heb, maar dat is niet zo, het is mijn (te) wijde joggingbroek.
Gemma omschreef mijn wond als 'een doolhof dat verbrand is door de bliksem'. Nou, zó erg is het nou ook weer niet.